29

“ขะ...ขอโทษ....ฮือ ๆ ๆ” หญิงสาวผวาเฮือก ตกใจไม่คิดว่าเขาจะทำจริงถึงกับละล่ำละลักเอ่ยปากขอโทษ ในขณะที่ความอัดอั้นตันใจอัดแน่นจนถึงขีดสุด จึงปล่อยโฮออกมาอย่างหมดอาย.......

“เฮ้ย !...ไม่เอาน่าคุณ ร้องไห้เป็นเด็กไปได้” ปองภพนึกว่าหล่อนแกล้งทำมารยาสาไถ แล้วรอจังหวะจะเอาคืน ยัยตัวแสบนี่ไว้ใจไม่ได้หรอก ยังไงก็ต้องระวังไว้ก่อน

“ดับไฟสิ....ฮึก.....ดับไฟก่อน” หญิงสาวตะโกนบอกพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย พลางกลิ้งตัวดิ้นหนีราวกับหวาดกลัวสุดชีวิต

ด็อกเตอร์หนุ่มเริ่มจะสังเกตเห็นความผิดปกติ ชักจะไม่สนุกแล้วสิหรือหล่อนอาจจะมีปมเกี่ยวกับไฟ...คิดได้ดังนั้น เขาจึงรีบดับไฟก่อนจะก้าวขึ้นไปบนเตียงรั้งร่างบางเข้ามาโอบกอดปลอบขวัญ

“เกรซ...ผมขอโทษ...ผมขอโทษ” เสียงทุ้มเอ่ยอยู่ข้างขมับในขณะที่คนบนตักนั่งพิงอ้อมอกกว้าง สะอื้นไห้น้ำตาไหลพรากพลางยื่นแขนที่ถูกมัดไปหาเขาดวงตาหวานซึ้งของหญิงสาวช้อนขึ้นมองผ่านม่านน้ำตาชุ่มฉ่ำอย่างน่าเวทนา

ชายหนุ่มค่อย ๆ แกะเน็คไทออกพอเห็นข้อมือแดง ๆ ก็รู้สึกผิดขึ้นมา จากนั้นจึง แกะเน็คไทที่ข้อเท้าออกให้อย่างเบามือ

ทันทีที่มือเท้าเป็นอิสระสาวน้อยน่าสงสารก็กลายร่างเป็นนางเสือสาวไปในทันใด ทำเอาคนที่เผลอไผลใจอ่อนโดนแทงศอกเข้าไปที่ท้องแข็ง ๆ อย่างไม่ทันได้ระวังตัวถึงกับจุกไปเหมือนกันถึงแม้จะเล่นกล้ามท้องจนแข็งแรงก็เถอะ เกรซอาศัยจังหวะนั้นรีบเผ่นลงจากตักคลานหนีจะลงจากเตียง แต่ก็ช้ากว่าคนตัวใหญ่ที่ตามมาคว้าข้อเท้าเล็กเอาไว้มั่น

“ยัยตัวแสบมานี่เลย...” ชายหนุ่มดึงข้อเท้าพรวดเดียวนางเสือสาวก็สิ้นท่ากลับมาอยู่ที่เดิม

“ปล่อยน่า...แค่ล้อเล่นเองอ่ะ” พอถูกจับได้ก็ทำเสียงอ่อน

“ล้อเล่นเหรอ...เออผมก็ชักอยากจะเล่นกับคุณแล้วสิ” พูดจบก็โถมทับลงไปทั้งตัว

เรือนร่างสูงใหญ่กักคนตัวเล็กเอาไว้ใต้ร่างเขาเพ่งมองใบหน้าตื่น ๆ แล้วต้องซ่อนความขบขันไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย

“อย่าลืมสิว่า ห้ามล่วงเกิน ห้ามฝืนใจเด็ดขาด” หญิงสาวงัดไม้ตายมาใช้

“คุณคงเข้าใจอะไรผิดแน่ ๆ เลยเกรซ”

“ไม่มีทาง เกรซจำเงื่อนไขข้อนี้ได้แม่นยำ” หญิงสาวย้ำอย่างมั่นใจ

“ผมไม่เถียงว่าก่อนแต่งงานมีเงื่อนไขข้อนี้ แต่นั่นมันก่อนที่จะเซ็นสัญญากับคุณย่าไม่ใช่หรือไง”

“แล้วไงคะ”

“ก็หลังจากที่คุณเซ็นสัญญากับคุณย่าแล้ว เงื่อนไขของผม ที่บอกว่าเบื่อเมื่อไหร่ก็เลิกกันเป็นอันจบไป เพราะเราจะต้องผูกติดกันไปอย่างน้อยเป็นสิบปี”

“แต่เงื่อนไขของเกรซไม่เกี่ยวกับสัญญานั่นนี่คะ”

“ผมไม่ชอบเอาเปรียบใคร”

“ห๊ะ...ไม่เข้าใจค่ะ” ไม่เข้าใจจริง ๆ ด้วยคิดยังไงก็ไม่ใช่การเอาเปรียบ

“เอาเป็นว่าปล้ำเลยก็แล้วกัน” จมูกโด่งก้มลงมาซุกไซ้ตะกละตะกลาม อย่างต้องการแกล้งหยอกเล่นเท่านั้น แค่นี้ก็ทำเอาสาวเจ้าโวยลั่น

“อร๊าย....คนบ้า พูดจาไม่รู้เรื่อง ปล่อย!....” เกรซหลับหูหลับตาแหกปากร้องลั่นพร้อมกับดิ้นไปดิ้นมา

“ปล่อยแล้ว.....” ปองภพดีดหน้าผากคนเล่นใหญ่เกินเบอร์ไปหนึ่งทีเป็นผลให้หล่อนลืมตาขึ้นมาเห็นเขาเท้าแขนยกตัวขึ้นมามองอย่างขบขัน

“อ้าว !..แล้วก็ไม่บอก” พูดแก้เก้อ

“คุณนี่มันจริง ๆ เลยนะ ปากกับใจไม่เคยตรงกันอยากให้ปล้ำก็ไปอาบน้ำก่อนกลิ่นบุหรี่ติดผมมาเหม็นหึ่งผมทำไม่ลง”ชายหนุ่มพูดพร้อมกับทำจมูกฟุดฟิด

“ฮึ !....ใครอยากให้ปล้ำกัน.....” หญิงสาวค้อนควักหน้าแดงก่ำก่อนจะผลักไสร่างหนาออกไปซึ่งเขาก็ให้ความร่วมมือแต่โดยดี

ปองภพนอนมองคนที่หนีเข้าห้องน้ำเผลอยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูคนที่ทำท่ากล้า ๆ กลัว ๆ ...อย่างไรชอบกลคล้ายกับคนที่กลัวความผิดหวังจนไม่กล้ารักใคร ความจริงการใช้ชีวิตอยู่กับหล่อนก็ไม่ได้แย่นักหรอก......

เกรซออกจากห้องน้ำด้วยความมั่นใจ หลังจากอาบน้ำสระผมจนหอมกรุ่นไปทุกส่วน...ผู้ชายบ้าอะไรปากร้ายชะมัด ....ก็รู้ล่ะว่ากลิ่นบุหรี่ติดมาจากในผับแต่ต้องพูดออกมาไหม พูดซะเสียความมั่นใจ...ชิ...

“นั่นคุณจะไปไหน”

“เอ่อ...เกรซคิดว่าคุณหลับแล้วนี่คะ..ก็เลยจะไปเป่าผมข้างนอกค่ะกลัวว่าเสียงจะดังรบกวนคุณ” หญิงสาวถือไดร์เป่าผม ยังเดินไปไม่ถึงประตูก็เห็นเขาหลับแล้วจริง ๆ นี่นาตื่นมาตอนไหนวุ้ย

“มานี่สิ”

“ตะ..แต่ว่า” นึกว่าเขาเรียกไปเพื่อทำเรื่องอย่างว่า

“มาเถอะน่า มานั่งตรงนี้” ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งบนเตียงพร้อมกับตบที่นั่งข้าง ๆ เรียกให้หญิงสาวเดินเข้าไปหา

เกรซเดินเข้าไปหาอย่างงง ๆ พอไปถึงเขาก็ขยับเข้ามาดึงไดร์เป่าผมเสียบปลั๊กที่หัวเตียงก่อนจะรั้งให้หล่อนนั่งระหว่างขาแล้วลงมือเป่าผมให้ ถึงแม้จะดูไม่ค่อยชำนาญแต่ก็ทำให้คนที่ได้รับบริการยิ้มปลื้มปริ่ม

“ไม่นึกว่าคุณจะมีมุมแบบนี้ด้วยนะเนี่ย”

“อย่าเพ้อเจ้อ....ผมแค่ง่วงนอนรอให้คุณทำเองเมื่อไหร่จะเสร็จกัน”

“อ๊ะ...ก็เกรซจะไปเป่าผมข้างนอกอยู่แล้วนี่”

“เป่าเสร็จคุณก็ต้องเปิดประตูเข้ามาอยู่ดี ผมนอนไม่หลับ”

“อ่ะจ้า.....เอาที่สบายใจเลยค่ะ”

น้ำเสียงเหมือนรู้ทันของหญิงสาว ทำให้อาจารย์หนุ่มขยี้ผมแรง ๆ แก้เก้อ...ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยสักหน่อย อย่าฝันหวานไปหน่อยเลย

“อูยยยย...เบาหน่อยสิคุณหัวคนนะ ไม่ใช่ลูกมะพร้าว”