28

“อ๋อ.....เรื่องนี้เอง แต่เกรซไม่ได้โป๊สักหน่อย”

“ฮึ....กระโปรงสั้นเต่อแบบนั้นน่ะนะเรียกว่าไม่โป๊”

“ไม่โป๊ค่ะ....กางเกงขาสั้นก็ใส่” เกรซไม่ยอมถูกกล่าวหาทั้งที่ตัวเองไม่ผิด

ชายหนุ่มหมดคำจะพูด ขืนยังเถียงกันต่ออารมณ์ที่สงบลงแล้วอาจจะถูกกวน ให้มันขุ่นขึ้นมาอีกก็ได้ จึงเลือกที่จะเลี่ยงไปอาบน้ำห้องข้างนอกแทนที่จะอยู่เผชิญหน้า กับยัยตัวแสบ...ที่ไม่ยอมสำนึกผิด

ทันทีที่สามีออกจากห้องไป เกรซรีบหาของบางอย่างที่ค้างคาอยู่ในใจ ปพนพูดถึงอุปกรณ์ แม้จะไม่เชื่อแต่ก็อดระแวงไม่ได้..... ใต้เตียงโล่งเตียนไม่มีแน่ อาจจะเก็บไว้มิดชิดกว่านั้น หรือว่าในตู้หญิงสาวรีบไปเปิดตู้หลังใหญ่ หล่อนมุดตัวเข้าไปมองหาอย่างละเอียดกรีดดูทีละชั้น...จนกระทั่งเวลาผ่านไปเท่าไรก็ไม่รู้

“ทำอะไร !...”

“ว้าย !......ตาเถร..” หญิงสาวยกมือทาบอก อุทานออกมาอย่างตกอกตกใจ

เสียงห้าวดังขึ้นด้านหลัง ร่างสูงจ้องมองพลางก้าวเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ จนขนลุก...ยัยเกรซตายแน่....

“หาอะไร” ปองภพเอ่ยถามเสียงขรึม

“เอ่อ...อาบน้ำเร็วจัง..ตัวหอมหรือเปล่าน๊า......” เป็นคำทักทายที่ไม่เข้าท่า ไม่น่าจะเข้ากับสถานการณ์ได้เลย เกรซยิ้มแหย ๆ วางหน้าไม่ถูก เอาไงดีวะ....สมองพยายามคิดหาทางออกอย่างรวดเร็ว

“ผมถามว่าหาอะไร” ขึ้นเสียงถามย้ำจนคนฟังขวัญผวา

“ก็...สำรวจดูอะไรเรื่อยเปื่อย... ไม่มีอะไรหรอกค่ะ...เกรซไปอาบน้ำก่อนนะคะ” หนีเท่านั้นคือทางรอด หญิงสาวหมุนตัวก้าวเท้าออกไปอย่างรวดเร็ว...แต่....

“เดี๋ยว...” มือใหญ่คว้าต้นแขนเอาไว้ก่อนที่หญิงสาวจะวิ่งหนี เป็นเหตุให้สาวเจ้าเซแซ่ด ๆ มาปะทะกับอกกว้าง

“เอ่อ...ปล่อยเกรซไปอาบน้ำก่อนนะคะ ...เอาไว้ค่อยคุยกัน...นะนะ...” พยายามเฉไฉเอาตัวรอดพร้อมทั้งส่งยิ้มประจบประแจง แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผลเลยด้วยซ้ำ

“ว่าไงเกรซ...ผมไม่ชอบคนโกหก” สายตากดดัน ส่งออกมาพร้อมกับพลังบางอย่างที่ทำให้อีกฝ่ายจำต้องสารภาพ

“ก็....ลองหาดูเผื่อจะเจอพวก...เอ่อ...โซ่แส้กุญแจมืออ่ะ” หญิงสาวสารภาพไม่เต็มเสียงนัก พูดจบก็ก้มหน้างุดจึงไม่เห็นว่าเขาทำหน้าแบบไหน

“คุณนี่มันน่านัก.........” ชายหนุ่มเค้นเสียงลอดไรฟัน ตามไม่ทันความคิดของเจ้าหล่อนจริง ๆ มันฟุ้งไปได้ไกลจากความเป็นจริงมาก...

“อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะคะ ความจริงเกรซแค่ได้ข่าวมาแต่ว่าไม่ได้ปักใจเชื่อ...... นี่ก็ว่าจะลองหาดูเท่านั้นเองไม่คิดว่าจะเจอหรอกค่ะ” หญิงสาวพยายามแก้ตัวพัลวัน มองตาเขาพลางกระพริบตาปริบ ๆ แลช่างใสซื่อเสียเหลือเกิน......

“ข่าวลือ?”

“ประมาณนั้น” หญิงสาวพยักหน้าหงึกหงัก

“ถามผมตรง ๆ ก็ได้ หรือว่าอยากจะพิสูจน์...บางทีมันอาจจะไม่ใช่ข่าวลือก็ได้นะ” อ้อมแขนแข็งแรงรัดเรือนร่างบอบบางแน่นเข้าไปอีก ใบหน้าคมโน้มลงมาอย่างคุกคาม

“มะ...ไม่ดีกว่า...เรื่องไร้สาระน่า” สายตาล่อกแล่กกับท่าทางหลุกหลิก คงเป็นเหตุให้อีกฝ่ายได้ใจมากขึ้น

นิ้วแข็งแรงเริ่มไล้ไล่ตั้งแต่พวงแก้มลงมาที่ลำคอระหงทำให้นักสืบจำเป็นยืนแข็งทื่อแทบจะไม่กล้าหายใจด้วยซ้ำ และทันทีที่นิ้วแกร่งเริ่มไต่ไปตามเนินอก หญิงสาวผวาเพิ่งได้สติคว้ามือใหญ่ยึดเอาไว้มั่นพร้อมกับจิกเล็บลงไปเต็มแรงตวัดสายตาขึ้นมองอย่างไม่พอใจ

“ชอบเจ็บ ๆ ก็ไม่บอก” แววตาหื่นกระหายแสดงความพึงพอใจยิ่งนัก ร่างสูงขยับเข้าไปหยิบเน็คไทก่อนจะรวบมือบางทั้งสองข้างเข้าด้วยกันแล้วผูกมัดอย่างชำนาญ มันเกิดขึ้นเร็วมาก ราวกับทำเป็นประจำอยู่แล้ว

“อร๊ายยยย....ปล่อย...ปล่อยฉันสิ” เกรซพยายามดิ้นรน อกใจสั่นไหวระรัวความกลัวแล่นเข้าจับหัวใจ ก็หน้าตาท่าทางของเขาตอนนี้อย่างกับพวกโจรหื่นกาม....โอย...ตายแน่พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วย หญิงสาวได้แต่ร่ำร้องอยู่ในใจ เพราะดิ้นยังไงก็ไม่มีวี่แววว่าจะหลุดไปได้ง่าย ๆ แม้กระทั่งยกเท้าขึ้นเตะก็ไม่สะเทือน ซ้ำร้ายยังโดนดันจนหงายหลังไปบนที่นอน ก่อนจะโดนเน็คไทอีกเส้นรวบมัดเข้าที่ข้อเท้า....สภาพหญิงสาวตอนนี้นอนกลิ้งไม่เป็นท่าไม่ต่างกับหมูรอเชือด

“เป็นบ้าหรือไง...ฉันไม่เล่นนะ...ปล่อย...ปล่อยสิโว้ย !” จากความกลัวแปรเปลี่ยนเป็นโกรธจัด

“ผมไม่ได้เล่น ๆ แต่เอาจริง...ฮ่า..ฮ่า ไม่ได้ทำอะไรสนุก ๆ แบบนี้มานานแล้ว” ชายหนุ่มหัวเราะชอบใจ พลางเอื้อมมือไปปลดกระดุมหน้าลงไปสองเม็ด

“อย่านะ....ไอ้บ้า....อย่าถอด” หญิงสาวกระดื๊บตัวพยามยามเบี่ยงตัวหนีอย่างยากลำบาก พลางตะโกนลั่น หากห้องนี้ไม่เก็บเสียง มีหวังคนทั้งคอนโดได้แตกตื่นว่าเกิดคดีฆาตกรรมขึ้นแน่ ๆ

“พูดดี ๆ”

“ไม่ !”

ชายหนุ่มผละออกไป สักพักก็กลับมาพร้อมกับไฟแช็คและเทียนเล่มเล็ก ๆ หลายเล่ม

“ห๊ะ...จะทำอะไรไม่นะ...ปล่อยฉันสิ” หญิงสาวมองเทียนในมือหนาตาเหลือก จินตนาการไปว่าหากโดนน้ำตาเทียนหยดไปบนผิวอ่อน ๆ คงจะร้อนจนทนไม่ไหวแน่

“ขอโทษมาก่อน ...ใครสั่งใครสอนให้พูดกับผัวแบบนี้หึ”

หญิงสาวเม้มปากแน่น อย่าให้ฉันหลุดไปได้ นายตายแน่....ตอนนี้ทำได้แค่ฮึดฮัดขัดใจ ขยับข้อมือข้อเท้าจนเจ็บแสบไปหมด

“เกรซ !...” ปองภพตะคอกเตือนเสียงดังลั่น

“........” หญิงสาวปิดปากเงียบมีเพียงแววตาที่มองเขาอย่างเคียดแค้น

“ขอโทษ...พูด !”

“........”

“แชะ !...” ไฟแช็คถูกจุดและจ่ออยู่ที่ไส้เทียน