27

ประตูเปิดผางโดยไม่ได้เคาะ ทำอย่างกับลืมมารยาทเอาไว้ที่บ้าน จังหวะนั้นหญิงสาวกำลังถอดรองเท้าบู๊ท หล่อนหันมองมาอย่างตกใจ

“ทำบ้าอะไรของเธอ” น้ำเสียงดุดันราวฟ้าผ่า

“แค่ร้องเพลงเองค่ะ...สามีอย่าอารมณ์เสียสิคะ” เกรซทำใจดีสู้เสือ ทีแรกก็อยากเห็นว่าเขาจะมีปฏิกิริยายังไงถ้าเห็นหล่อนขึ้นไปร้องเพลง ไม่คิดว่าจะดูน่ากลัวขนาดนี้ เห็นแล้วก็ชักจะใจฝ่อ

“แค่ร้องเพลง.........คิดได้แค่นี้?”

“เอ่อ....ก็ร้องเพลงอย่างเดียวจริง ๆ นี่คะ” เกรซไปไม่เป็น จะให้คิดอะไรอีกนะ...ที่นี่ก็ผับของน้องชายเขาเองไม่เห็นมีอะไรต้องกังวล การ์ดก็เยอะแยะ...แล้วจะให้คิดอะไรอีกคะคุณสามีขา........มันป็นแค่เสียงที่เถียงในใจ ไม่กล้าท้าทายมากไปกว่านี้หรอก

“กลับบ้าน !.....” ชายหนุ่มสั่งเสร็จก็หันหลังกลับออกไปจากห้องแล้วเดินลิ่ว ๆ ไม่มองพน้าใครเลยด้วยซ้ำ.....ถึงบ้านเมื่อไหร่เจอดีแน่ ๆ

“เจ๊....ใจเย็น ๆ นะมีอะไรให้ช่วยโทรมา” ปพนยืนรอพี่สะใภ้อยู่ตรงมุมทางออก บอกด้วยความหวังดี

“สบายมาก...ห่วงพี่ชายแกเหอะ...กลับบ้านล่ะน่าดู...ฮึ่ม...” หญิงสาววางฟอร์ม ถึงแม้จะปากกล้าขาสั่นแต่ก็จำเป็นต้องรักษาหน้าตัวเองเอาไว้สุดชีวิต

“โอ้โห...เจ๊เจ๋งอ่ะ....งั้นก็ค่อยสบายใจหน่อย....เอ่อ...คือผมก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าเฮียภพแกจะหายซาดิสม์หรือยัง....หูยยย....อย่าให้เล่าเลย เมื่อก่อนนะ พอโกรธอะไรขึ้นมาต้องเรียกผู้หญิงครั้งละสองสามคนแน่ะถึงจะต้านทานอารมณ์อันรุนแรงของเฮียแกไหวอ่ะ...” ปพนลดเสียงลง มองซ้ายมองขวาพูดจากระซิบกระซาบพอให้ได้ยินกันสองคน…

“ห๊า....สะ....ซาดิสม์เลยเหรอ” หญิงสาวตาโต กลืนน้ำลายดังเอื๊อก

“อ๊าว !...... เจ๊ไม่เคยเห็นอุปกรณ์พวกนั้นของเฮียเขาบ้างเหรอ ไอ้เราก็นึกว่ารสนิยมเดียวกันถึงได้ปุบปับแต่งงานกันอย่างกะทันหันแบบนี้” ปพนเล่าซื่อ ๆ

“แกไม่ต้องมาอำฉันเลยไอ้ตัวแสบ ฉันรู้ฉันโตมาก่อน” แม้จะนึกหวั่นแต่ก็ยังไม่ปักใจเชื่อด้วยรู้นิสัยกันดี ว่าเจ้านี่กะล่อนแค่ไหน

“ผมจะอำเจ๊เพื่อ?...แต่คงไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยเจ๊ก็เป็นเมียแต่ง ยังไงซะเฮียภพคงไม่เอาถึงตายหรอก...อืม...ว่ากันตามจริงก็ไม่เคยมีใครถึงตายนะ อย่างมากก็นอนหยอดน้ำข้าวต้มเป็นเดือนแค่นั้นเอง” ปพนปั้นสีหน้าอย่างคนปลงตก ในขณะที่อีกฝ่ายเริ่มหวั่นไหวขึ้นเรื่อย ๆ สายตาล่อกแล่กบ่งบอกถึงความไม่มั่นคงในอารมน์

“รีบตามไปเหอะเจ๊ เดี๋ยวเฮียเขาจะยิ่งโมโหมากไปกว่านี้...แต่ยังไงก็อย่าประมาทนะ มีอะไรโทรเรียก ผมจะรีบไปช่วย” ปพนย้ำแสดงน้ำใจเป็นห่วงเป็นใย

“ขอบใจย่ะ” หญิงสาวสะบัดหน้าเดินจากไปถึงแม้จะหวั่นไหวแต่ก็ยังเชื่อว่าไอ้น้องตัวแสบมันจะต้องแกล้งเขย่าขวัญสั่นประสาทเล่นแน่....เป็นไปไม่ได้คนที่ดูดีปานนั้นจะมีรสนิยมชอบความรุนแรง...เอิ่ม....แต่มันก็เป็นไปได้พอ ๆ กันป่าววะ......ความคิดในหัวเริ่มทะเลาะกันเอง

พอคิดว่าพ้นสายตาเจ้าปพนแล้วหล่อนก็โกยอ้าวมาที่จอดรถด้านข้าง เขาน่าจะจอดที่เดียวกับน้องชายนั่นแหละ ไม่ได้ปะปนกับลูกค้าคนอื่น ๆ ...ทันทีที่เห็นรถจอดติดเครื่องรออยู่แล้วก็รีบเปิดประตูและกระโดดขึ้นไปนั่งอย่างว่องไว

“รอนานไหมคะ...พอดีปพน.ฉะ..ชวนคุย...แฮ่....” หญิงสาวคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยปากก็ชวนคุยหวังลดความตึงเครียดระหว่างกันแต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นใบหน้าถมึงทึงราวกับคนท้องผูกมาซักสิบวัน ก็ได้แต่ส่งยิ้มแห้ง ๆ ทำหน้าปูเลี่ยน ๆ ถ้อยคำที่จะชวนเขาคุยเป็นอันหดหายไปด้วย

ด็อกเตอร์หนุ่มไม่ตอบกระชากรถออกไปอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากเม้มสนิท จนคนข้าง ๆ ไม่แม้แต่จะหายใจเสียงดัง ถ้าหยุดหายใจได้คงทำไปแล้ว....ทำไมต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ด้วยนะ...ก็แค่ร้องเพลงเองอ่ะ......เฮ้อ...ขอลงจากรถตอนนี้ทันไหมวะ....

บทที่ 6

“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยคุณ” เกรซเดินเข้าห้องนอนทันทีที่ถึงคอนโด โดยที่ปองภพเดินตามมาติด ๆ จู่ ๆ หล่อนก็วิ่งไปอีกฟากของเตียง พร้อมกับชี้มือสั่งให้เขาหยุดยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม เป็นเหตุให้ผู้ชายตัวสูงชะงักเท้าเบรกกึก

“หืม?...” คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูงอย่างต้องการคำอธิบาย

“อย่าคิดว่าทำเป็นโมโหแล้วจะจับฉันปล้ำง่าย ๆ นะคุณ มุกนั้นมันเอ๊าท์แล้วด้วย”หญิงสาวมองเขาอย่างระแวดระวัง หรือจะเรียกว่าตีปลาหน้าไซก็ได้ยังไงก็ขอสกัดกั้นเอาไว้ก่อน...ถ้าจะเสียตัวต้องเกิดจากความเต็มใจไม่ใช่โดนปล้ำ

“เอาอะไรมามั่นใจไม่ทราบว่าผมจะปล้ำคุณ ถ้าเปลี่ยนเป็นจับหักคอได้ล่ะก็ไม่แน่” สายตาคมปลาบจ้องมองหญิงสาวตรงข้ามตาไม่กระพริบ

“ก็ไม่รู้ล่ะ บอกไว้ก่อนเผื่อลืม” หญิงสาวตอบเสียงติดจะแง่งอนนิด ๆ หน้าเชิดขึ้นหน่อย ๆ ถึงแม้ลึก ๆ แล้วจะรู้สึกผิดหวังเพราะผิดคาดก็ตามเถอะ

“คุณนั่นแหละ อย่ามาทำเป็นโมโหกลบเกลื่อนความผิดของตัวเองหน่อยเลย”

“เกรซผิดอะไรคะ ก็บอกแล้วแค่ร้องเพลงหรือว่าหึงคะ....ต้องใช่แน่ ๆ เลยอ่ะ” หญิงสาวได้ทีเมื่อเห็นเขาอารมณ์เย็นลงแล้ว อย่างน้อยก็สามารถต่อปากต่อคำกันอยู่เนี่ยแสดงว่าความโกรธลดระดับลงไปมากแล้วล่ะ

“นี่ไม่รู้จริง ๆ เหรอ ว่าตัวเองผิดอะไร” ชายหนุ่มถามอย่างอ่อนใจถ้าอยู่ใกล้ ๆ จะจับเขย่าให้สมองของหล่อนเข้าที่เข้าทาง เผื่อจะฉลาดขึ้นมาบ้าง

“แล้วเกรซผิดอะไรล่ะคะ...เฉลยมาสักทีเถอะน่า” หญิงสาวนิ่วหน้าเริ่มไม่พอใจ

“คุณแต่งตัวแบบนั้นขึ้นเวทีคิดว่ามันเหมาะสมแล้วหรือไง”