26

เกรซมาถึงผับของปพนตั้งแต่ยังไม่หกโมงเย็นและเป็นธรรมดาที่แขกยังไม่มา มีแต่พวกนักดนตรีเตรียมเทียบเสียงซ้อมดนตรีกันอยู่สองสามคน หนึ่งในนั้นมีปพนอยู่ด้วยหล่อนจึงเดินตรงเข้าไปหาอยากย้อนวันเวลาขึ้นร้องเพลงเหมือนเมื่อตอนเป็นนักศึกษาหารายได้พิเศษ

“มีอะไรเจ๊ มาคนเดียวผัวทิ้งแล้วเหรอหมดโปรเร็วจริง”

“ไอ้ปากมอม ขอให้น้องจูนทิ้งแกเบื่อแกเร็ว ๆ ไอ้น้องบ้า” พี่สะใภ้ค้อนควักน้องสามีปะหลับปะเหลือก

“โห...เจ๊ ผมแค่ถามนิดเดียวถึงกับแช่งชักหักกระดูกกันเลยเหรอ...นี่น้องชายสุดที่รักนะเจ๊”

“ใครรักแก...อย่าเพ้อ”

“โอเค ๆ ยอมแพ้แล้วก็ได้ หงุดหงิดสามีแล้วก็มาลงกับน้องก็ยอมรับมาเถอะ...ไปหาที่นั่งดื่มอะไรเย็น ๆ ดีกว่า” ชายหนุ่มจูงมือพี่สะใภ้ลงไปนั่งด้านล่างหน้าเวที พลางสั่งเครื่องดื่มมาให้อย่างรู้ใจกันดี

“ฉันอยากร้องเพลง”

“ก็ขึ้นไปร้องดิ...ยังไม่มีแขก เจ๊จะร้องเพลงอะไรดี” ปพนถามอย่างเอาใจ

“ไม่อ่ะ...ฉันอยากขึ้นร้องตอนมีแขก เหมือนเมื่อก่อนไง”

“โอย...เจ๊อยากให้ร้านผมโดนพังหรือไง” ปพนไม่เห็นด้วยอย่างแรงด้วยรู้นิสิยพี่ชายของตัวเองดี ขืนเมียขึ้นไปร้องเพลงเย้ว ๆ ท่ามกลางหนุ่ม ๆ กลัดมันมีหวัง......แค่คิดก็สยอง...

“อะไรของแก...เสียงฉันไม่ได้แย่ซะหน่อย...นะ...ปพน” หญิงสาวใช้ลูกอ้อน จู่ ๆ ก็อยากย้อนวันวานขึ้นมาซะอย่างนั้น

“รู้ว่าเจ๊เสียงดี แต่เฮียต้องไม่พอใจแน่...อย่าเสี่ยงดีกว่า”

“แค่ร้องเพลงเนี่ยนะ” เกรซกรอกตายกไหล่แบมือทั้งสองข้างอย่างไม่เข้าใจ...หรือจะมีใครช่วยอธิบายเหตุผลดี ๆ สักข้อได้ไหม...

ปพนพยักหน้าหงึกหงัก ยืนยันว่าจริงแท้แน่ที่สุด

“ทำไม?”

“เฮียเขาหวงของมาก อะไรที่เป็นของเขาคนอื่นอย่าหวังได้แตะ นอกจากเขาเบื่อแล้วเท่านั้นแหละ...นับประสาอะไรกับเมียทั้งคน ขืนขึ้นไปร้องเพลงให้ลูกค้าวี๊ดวิ้ว มีหวัง...ผับผมแตกแน่...” ปพนไม่ได้พูดเกินจริง

“พี่ชายแกเขาจะหวงฉันจริง ๆ เหรอ” ถามพลางครุ่นคิด

“ทำไมล่ะเจ๊...เกิดอะไรขึ้น...อิเจ๊สาวมั่นของผมหายไปไหน” ปพนจ้องมองหน้าเหมือนกับแบกโลกเอาไว้ของพี่สาวคนเก่งก็ได้แต่ถอนหายใจ....สงสัยจะเจอฤทธิ์เดชของเฮียภพเข้าบ้างแล้วล่ะมั้ง.....

“โอเค...งั้นคืนนี้ฉันจะร้องเพลง” เกรซพูดเหมือนตัดสินใจแล้วสายตาแสดงความมุ่งมั่น เป็นไงเป็นกันอยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะมีปฏิกิริยายังไง

“หาเรื่องไม่เข้าท่า” ปพนส่ายหัวไม่เห็นด้วย ทั้งที่รู้นิสัยของยัยเจ๊ดี

“เอาเถอะน่า แกหาชุดให้ชั้นหน่อย”

“ก็ได้...แต่ไม่จ่ายค่าแรงนะ” ห้ามไปก็เปล่าประโยชน์รีบ ๆ ให้พี่สะใภ้ขึ้นร้องเพลงคิวแรก ๆ เผื่อดวงจะแคล้วคลาด เฮียภพมาไม่ทันอะไรแบบนี้

“เออ ๆ ...เขี้ยวชะมัดเลยแกเนี่ย...แต่ไม่เป็นไร สามีฉันรวย...ฮ่า...ฮ่า...”

“คร๊าบบบบ......” ปพนประชดประชัน

เกือบสี่ทุ่มที่อาจารย์หนุ่มกว่าจะได้เหยียบย่างเข้ามาในผับแห่งนี้ เสียงนักร้องสาวฟังคุ้นหูแต่เขาไม่มีเวลาใส่ใจ เพราะสมองและร่างกายเหนื่อยล้าต้องการพักผ่อน กะว่าจะแวะเข้ามารับภรรยาสาวแล้วก็จะพากลับเลย ชายหนุ่มกวาดสายตามองหาแล้วก็นึกในใจว่าวันนี้เพลงจังหวะสนุก ๆ สงสัยน้องชายเขาจะได้นักร้องมาใหม่... นักเที่ยวต่างก็ออกไปวาดลวดลายกันอย่างสนุกสนานมีบางคนคงจะเมามันถึงขั้นกระโดดขึ้นไปบนเวทีโยกย้ายอยู่ไม่ห่างนักร้อง...แต่เอ๊ะ !.....นักร้องนั่น ยัยตัวแสบ….กระโปรงหนังสั้นเต่อ รองเท้าบู๊ท ถึงแม้เสื้อด้านบนจะมิดชิดแต่ข้างล่างนี่สิมันน่านัก...บ้าอะไรขึ้นมาถึงได้แต่งตัวแบบนั้นวะ...

เรือนร่างสูงใหญ่ยืนกำหมัดแน่น ดวงตาวาวโรจน์ดั่งมีกองเพลิงย่อม ๆ ใบหน้าตึงเป๊ะอย่างพร้อมที่จะเอาเรื่อง ความรู้สึกนาทีนี้มันน่าจับยัยเมียตัวแสบมาเขย่าเปลี่ยนสมองจัดรอยหยักเสียใหม่ไม่รู้ว่าเอาอะไรคิดถึงได้ขึ้นไปร้องเพลงล่อตะเข้อย่างนั้น และก่อนที่ชายหนุ่มจะแล่นไปหน้าเวทีก็โดนดึงเอาไว้ก่อน

“อ๊ะ....สุดหล่อขา......มาคนเดียวหรือคะ” หญิงสาวเรือนร่างโปร่งบางถลาเข้ามากอดแขนยืนโงนเงนจะล้มมิล้มแหล่ พร้อมกับกลิ่นแอลกอฮอล์โชยมาเตะจมูกจนฉุนกึก

“ขอโทษ...ผมไม่ว่าง” ชายหนุ่มตอบกลับเสียงเข้มจัด พยายามจะแกะมือที่เหนียวราวกับตุ๊กแก ไหนจะแรงที่โถมเข้ามามากผิดวิสัยคนเมา

“เดี๋ยวสิคะ....ไปหาที่คุยกันก่อนนะคะ” หญิงสาวช้อนสายตาขึ้นมองสื่อความหมาย พร้อมกับมือที่ปัดป่ายแถวกล้ามอกก่อนที่ปลายนิ้วจะสอดเข้าตรงรอยแหวกของสาบเสื้อ

“นี่คุณ!...” มือหนาคว้าข้อมือบางดึงออกมาอย่างแรงพร้อมกับผลักร่างนั้นออกจากตัวแต่คนเมาก็ยังไม่ล้ม

“อย่ามายุ่งกับผม......” ชายหนุ่มเค้นเสียงลอดไรฟันอย่างโกรธจัด ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิงคงได้เสยเข้าสักหมัดไปแล้ว

“มีอะไรกันเหรอเฮีย” ปพนเดินเข้ามา เป็นจังหวะเดียวกับที่สาวขี้เมารีบเดินหนีไปไม่เหลียวหลัง

“ไม่มีอะไร.....” อาจารย์หนุ่มปัดอกเสื้อ ก่อนจะมองขึ้นไปบนเวทีที่ตอนนี้นักร้องเปลี่ยนเป็นผู้ชายแล้ว

“มารับเจ๊เกรซเหรอเฮีย..... พักอยู่ในห้องแน่ะ” บุ้ยใบ้ให้พี่ชายเข้าไปที่ห้องส่วนตัวของเขา

“แต่เมื่อกี้ฉันเห็น....”

“เห็นอะไรอ่ะฮีย” คนเป็นน้องถามกลับมาหน้าตาใสซื่อ

“ช่างเถอะ”

ปพนยืนมองพี่ชายเดินไปที่ห้องพักส่วนตัวของเขาอย่างหัวเสีย......ยัยเจ๊หาเรื่องใส่ตัวแท้ ๆ นี่ถ้าไม่ส่งคนมาถ่วงเวลาเอาไว้มีหวังเฮียแกได้ขึ้นไปลากเมียลงมาจากเวทีให้แขกได้แตกตื่นแน่ ๆ ....ช่วยได้เท่านี้...ต่อไปก็ตัวใครตัวมันก็แล้วกัน....ดูท่าว่าคุณชายท่านจะโกรธมากเสียด้วย….