25

“ไม่ต้องเขินหรอกน่าอาจารย์ขา.....เริ่มจะชอบเค้าแล้วก็บอกมาเหอะ คนกันเองแท้ ๆ” หญิงสาวยักคิ้วหลิ่วตาล้อเลียนจนได้มะเหงกกลับมาเป็นสิ่งตอบแทน

“เย็นนี้คุณขับรถผมไปรอที่ผับของปพนหรือว่าจะกลับคอนโดก่อนก็ได้นะ ผมคงจะกลับดึก” ชายหนุ่มบอกเป็นงานเป็นการ

“เกรซไปรอที่ผับดีกว่าค่ะ แต่ว่าไปกับยัยครีมก็ได้ คุณกลับดึกจะได้มีรถใช้” หญิงสาวเลื่อนกุญแจรถที่เขาเอามาให้คืนไป

“งั้นก็ตามใจ แล้วก็รออยู่ที่นั่นนะเดี๋ยวผมไปรับ” กำชับราวกับเกรงว่าหล่อนจะเรื่องเดือดร้อนใส่ตัวอีก

“เป็นห่วงหรือคะ” หญิงสาวยื่นหน้าไปถามพลางยิ้มแก้มแทบฉีก

“เก็บของแล้วไปได้แล้ว ผมมีงานต้องทำต่อ” ปองภพไม่ตอบแต่กลับรีบไล่หล่อนไปให้พ้นหน้า...ช่างยั่วดีนัก ถ้าไม่เกรงใจสถานที่จะจับมาจูบให้เข็ด

“เจ้าค่ะ นายท่าน” หญิงสาวยิ้มยั่วอย่างอารมณ์ดีที่ได้เต๊าะสามีตัวเอง....ไม่รักไม่หลงก็ให้มันรู้ไป…เชอะ...

เกรซเดินมาหาเพื่อนสาวที่ตอนนี้นั่งคุยอยู่กับผู้ชายท่าทางภูมิฐานคนหนึ่ง ที่เป็นเพื่อนร่วมชั้นเขาเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลชุมชนในเขตภาคเหนือยังหนุ่มยังแน่นแต่ชอบแต่งกายให้ดูอาวุโส คงจะด้วยหน้าที่การงานกระมัง.....

“ยัยครีมทำไมไม่ไปกินข้าวด้วยกัน ฉันอุตส่าห์สั่งเผื่อ”

“ตามสบายเถอะ ฉันไม่อยากเป็นก้างขวางคอใคร”

“เอ่อ...ไม่ต้องเป็นห่วงคุณครีมหรอกครับ ผมก็ไม่มีเพื่อนทานข้าวเหมือนกันเราเลยเข้ากันได้พอดี” ผู้อำนวยการหนุ่มที่ดูหงิม ๆ แต่พอพูดออกมาก็ร้ายไม่เบา

“เข้ากันได้ดีเลยเหรอคะ” สาวครีมหันไปถามผู้ชายข้าง ๆ ด้วยความงุนงงเพิ่งจะคุยกันวันนี้เอง ตาทึ่มนี่ร้ายไม่เบาชักจะวางใจไม่ได้ซะแล้ว

“ก็เรานั่งทานข้าวด้วยกันแล้วก็ยังคุยถูกคอกันอีก ก็แสดงว่าเราเข้ากันได้ดีไม่ใช่หรือครับ” คุณหมอหนุ่มดันแว่นขึ้นนิดหนึ่งด้วยความขัดเขิน ผิวขาว ๆ ของเขาแดงเถือกไปหมด ในขณะที่ยัยครีมก็ออกอาการมือไม้เกะกะหาที่วางไม่ได้เหมือนกัน

เกรซอมยิ้มส่งสายตาล้อเลียนไปให้เพื่อนสาว สงสัยจะได้ลงจากคานตาม ๆ กันไปก็คราวนี้แหละ

“ไม่ต้องมายิ้มเลย ไปได้แล้ว” ครีมลุกขึ้นดึงมือเพื่อนสาวออกไปโดยไม่หันมาชวนหมอเก่งที่นั่งใบหน้าเปื้อนยิ้มเลยสักนิด

“หมอเก่งตามมานะคะ เพื่อนเกรซกำลังเขินน่ะค่ะ เลยเสียมารยาท” หญิงสาวพูดออกไปก็โดนเพื่อนสาวตีแขนดังเพี๊ยะ

“อะไรของแกยัยครีม ฉันอุตส่าห์พูดให้แกดูดีนะ...เกิดหมอเก่งเขารับมารยาทแย่ ๆ ของแกไม่ได้....เขาไม่จอดป้ายนี้ ถึงกับตกรถเลยนะแก...รถด่วนขบวนสุดท้ายอ่ะ เคยได้ยินป่ะ...” หญิงสาวใช้ไหล่กระแซะตั้งใจล้อเลียน...เอาให้หนัก นาน ๆ จะมีหนุ่มใจถึงผ่านเข้ามาเลยตั้งใจจะช่วยบิ้วท์ให้เป็นจริงเป็นจังขึ้นมาให้ได้

“แหมพอแต่งงานแล้ว ทำมาคุยทับกันนะยัยเกรซ” สาวครีมขึงตาใส่

“เปล่า...ฉันก็อยากให้แกเจอคนดี ๆ ซักคนก็แค่นั้น ด้วยหินปูนเกาะไม่รู้ด้วยนะ”

“ว่าแต่ฉันแหละ...แล้วแกล่ะ อาจารย์ปองภพขูดหินปูนให้เป็นไงมั่ง...เสียวมะ”

“ไอ้บ้าครีม...ทะลึ่ง”

“ทะลึ่งที่ไหนเล่า ตอนไปขูดหินปูนกับหมอฟันบางทีก็เสียวนะแกว่าป่ะ” ครีมยังล้อไม่เลิก

“ฮึ....ฉันรู้ว่าแกไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น”

“เออ ๆ .....ว่าแต่แกแน่ใจได้ยังไงว่าหมอเก่งเป็นคนดี” ครีมขึ้นเสียงถามเพื่อน ลืมไปเลยว่าคนที่พูดถึงเดินตามหลังมาติด ๆ เผลอพูดอะไรกันแบบไม่รักษาภาพพจน์เลยสักนิด

“ลองพิสูจน์สิครับคุณครีม...ยังไม่ต้องรีบตัดสินผมก็ได้” เสียงสอดแทรกดังมาจากข้างหลังใกล้ ๆ นี่เอง

“อ๊ะ...คุ..คุณหมอ...เอ่อ...” ครีมพูดไม่ออกเป็นใบ้ไปชั่วขณะ ส่วนหมอเก่งก็ได้แต่ส่งยิ้มให้จนตาหยีเพราะมีอยู่ชั้นเดียว....ใคร ๆ ก็ว่าเขาตาคมกริบเหมือนแม่

สาวครีมเขินจัดรีบเดินนำหน้าหนีไปคนเดียวเลย กลายเป็นเกรซที่เดินหัวร่อต่อกระซิกกับหมอเก่งทั้งทีไม่สนิทกัน แต่พอรู้ว่าเขาจีบเพื่อนตัวเองก็เลยรู้สึกสนิทสนมขึ้นมาเองโดยอัตโนมัติ

“เอ่อ...คุณเกรซครับ ดูเหมือนอาจารย์ปองภพจะยืนมองเราอยู่นะครับ” หมอเก่งเหลือบไปเห็นสายตาของอีกฝ่ายก็รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ชอบกล...

“ผมนึกว่าคุณเข้าห้องไปแล้วซะอีก” ด็อกเตอร์หนุ่มเอ่ยถามภรรยาเสียงเรียบ ทำให้หล่อนต้องหยุดเดิน ในขณะที่หมอเก่งโกยอ้าวไปก่อนแล้ว...

“มีอะไรหรือเปล่าคะ” หญิงสาวทำหน้าตาเลิ่กลั่ก ความรู้สึกเหมือนโดนครูฝ่ายปกครองเรียกพบ...ไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย ทำไมต้องตีหน้ายักษ์ด้วยนะ

“ไม่มี”

“อ๊าว !...อ๋อ.....แค่อยากทักเมีย” หญิงสาวยิ้มแฉ่ง

“เพื่อนเล่นหรือไง ไปได้แล้ว”

“เฮ้อ....อารมณ์แปรปรวนจริงพ่อคุณ” หญิงสาวพูดไม่ออกเสียงเดินเลี่ยงไปเพราะช่วงบ่ายหล่อนต้องเรียนกับอาจารย์อีกท่านหนึ่ง...รอดตัวไป...รู้สึกว่าตัวเองจะกลายร่างเป็นกระโถนไปแล้วหรือไงเนี่ย โกรธอะไรก็มาลงที่เมีย....ชิ !...