17

“ไม่ต้องย้ำ...อย่าเผลอมารักก็แล้วกันจะเล่นตัวให้เข็ด...ชิ.!...” หญิงสาวหน้างอง้ำ ไม่ลุกขึ้นกระทืบเท้าก็ถือว่าบุญแล้ว

เกรซเดินเข้าไปหาคุณส้มแล้วขอแคตตาล็อกกลับมาหาคนที่นั่งกอดอกหน้านิ่ง เห็นแล้วนึกหมั่นไส้ จึงแกล้งหย่อนกายลงบนตักเสียให้รู้แล้วรู้รอดไป ในขณะที่อีกฝ่ายคงตกใจน่าดูจู่ ๆ หญิงสาวก็ทำในสิ่งที่คาดไม่ถึงจึงอ้าแขนรัดเอวหล่อนเอาไว้เป็นไปโดยสัญชาตญาณมากกว่ามีจิตคิดพิศวาส

“เล่นอะไรของคุณหึ...” ด็อกเตอร์หนุ่มกัดฟันกระซิบข้างหู แต่คนที่มองมาในระยะไกลมองเห็นเหมือนกำลังจูบแก้มกัน เล่นเอาทั้งเจ้าของและเด็ก ๆ ในร้านยิ้มเขินบิดไปบิดมา ราวกับเป็นคนถูกจูบเสียเอง

“ไม่ได้เล่น....ก็เอาแคตตาล็อกมาให้คุณช่วยเลือกชุดให้ไงคะ ....เดี๋ยวไม่ถูกใจอีก” หญิงสาวหันไปยิ้มตอบ แต่คนฟังกลับรู้สึกว่าหล่อนกำลังแยกเขี้ยวให้มากกว่า

“อืม....”

“กอดซะแน่นเลยนะคุณน่ะ...เฮอะ..ระวังจะตกหลุมรักเกรซนะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน” หญิงสาวหันกลับไปอีกครั้งพร้อมกับหลิ่วตาให้

“เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า....มีผู้หญิงสวย ๆ มานั่งตักผมก็กอดได้ทั้งนั้นแหละ มากกว่านี้ก็ทำได้...อยากลองไหมล่ะ ไม่ต้องมีความรักมาเกี่ยวข้องเลยด้วยซ้ำ” อาจารย์หนุ่มกระซิบเสียงกระเส่า

“อี๋.....พูดออกมาได้....หื่นไม่เลือกที่ เหมือนกันนะคุณ” หญิงสาวทำหน้าสยดสยอง ยอมรับว่าตามอารมณ์ของเขาแทบไม่ทัน

“ใครเริ่มก่อน”

“หืม....จริงดิ !” เกรซตาเบิกโต ไม่ใช่เพราะคำพูดของเขาแต่เพราะมีบางอย่างดุนดันอยู่แถวสะโพก...หล่อนไม่ใช่เด็กอนุบาลที่จะไม่รู้ว่ามันคืออะไร .....หญิงสาวจะลุกออกจากตักทำอย่างกับว่าถ้าช้ากว่านี้มันอาจจะฉกเข้าให้.....แต่โดนแขนแกร่งกอดเอวเอาไว้แน่น.....

“อยู่นิ่ง ๆ สักพักเถอะแม่คุณ ถ้าไม่อยากอายคนทั้งร้านแล้วก็ลองเลือกมาสักชุดผมจะบอกเองว่าผ่านหรือเปล่า” ชายหนุ่มกัดฟันพูด คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าตัวเองจะรู้สึกต้องการผู้หญิงบนตักจนเกินควบคุมจำเป็นต้องอาศัยเวลาเพื่อให้มันสงบลง

หญิงสาวไม่ต่อปากต่อคำ ก้มหน้าก้มตาเลือกชุดเจ้าสาวทั้งที่ใจเต้นโครมคราม...อีตาบ้าเอ้ย ! นอนด้วยกันทั้งคืนไม่มีปัญหา ดันจะมาของขึ้นอะไรตอนนี้วะ....หญิงสาวมองผ่านกระจกออกไปก็เห็นพนักงานยืนรอกันหน้าสลอนอยู่ไม่ห่างอีกต่างหากคงจะรอเผื่อว่าคู่บ่าวสาวเลือกแบบได้แล้วจะได้พาไปลองชุด.....เฮ้อ !....เหมือนนั่งทับกับระเบิดก็ไม่ปาน......

“นี่คุณ.......เกรซลุกได้หรือยังอ่ะ”

“เลือกได้แล้วหรือไง” ด็อกเตอร์หนุ่มนึกสนุกที่เห็นร่างบางนั่งเกร็งแทบไม่หายใจอยู่บนตักสมน้ำหน้าอยากหาเรื่องดีนัก.....ช่วยไม่ได้

“ก็นั่งทับไอ้นั่นอยู่เนี่ย แล้วจะมีสมาธิเลือกไหมคะ” หญิงสาวเข่นเขี้ยว

“หึหึ....เลือก ๆ ไปเถอะน่า มันไม่กัดคุณหรอก”

ปองภพวางคางบนไหล่มนท่าทางสบาย ๆ บางครั้งก็หันเข้าหาซอกคอ เป่าลมหายใจอุ่น ๆ รดลงมา ไม่รู้ว่าเจตนาแกล้งกันหรือเปล่า แต่ทำเอาสาวมั่นขนลุกเกรียวไปทั้งตัว...ในที่สุดจึงชี้ไปที่ชุดแต่งงานเรียบหรู มีผ้าลูกไม้อย่างดีปิดยันคอ จะได้จบ ๆ ไปสักที

“อืม...เรียบร้อยใช้ได้” เสียงคนอนุมัติแสดงความพอใจก่อนจะคลายอ้อมกอดปล่อยให้ว่าที่เจ้าสาวไปลองชุดได้ตามสบาย ส่วนของตัวเองนั้น เมื่อได้ชุดเจ้าสาวแล้ว ทางร้านก็นำชุดเจ้าบ่าวที่เข้าชุดกันมาให้ลองใส่ด้วยเช่นกัน

หลังเสร็จภารกิจเลือกชุดบ่าวสาวแล้ว ปองภพพาหญิงสาวไปหาคุณย่าตามที่ท่านได้กำชับมาและเมื่อไปถึงก็ได้พบว่าท่านได้นั่งรออยู่แล้วด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอิ่มเอิบกว่าทุกครั้ง

“เรียบร้อยดีไหมจ๊ะหนูเกรซ” ผู้สูงวัยเอ่ยถามด้วยความเอ็นดู

“เรียบร้อยค่ะคุณย่า” หญิงสาวตอบอย่างถนอมถ้อยคำ รู้สึกเกร็งขึ้นมาเล็กน้อยเพราะนอกจากท่านจะเป็นญาติผู้ใหญ่ของว่าที่สามีแล้ว ยังเป็นผู้บริหารสูงสุดที่พนักงานตัวเล็ก ๆ อย่างหล่อน ไม่มีโอกาสได้พบในสภาวะการทำงานปกติแน่นอน แม้แต่งานประจำปีท่านยังส่งตัวแทนไปทุกครั้ง แต่ก็มอบของขวัญให้พนักงานอย่างใจป้ำทุกปี

“ต้องการอะไรเพิ่มเติมหรือเปล่า บอกย่าได้นะ”

“มะ...ไม่ค่ะ เท่านี้ก็เกินฝันแล้วค่ะคุณย่า” หญิงสาวไม่ได้พูดจาเกินจริงสักนิด

“ดี...ถ้าอย่างนั้นก็เซ็นเอกสารนี่ด้วยนะจ๊ะ” คุณปรางทิพย์บอกพลางเลื่อนแฟ้มมาตรงหน้าทั้งคู่ด้วยใบหน้ายิ้มพราย

ปองภพไม่แปลกใจเพราะรู้อยู่แล้วว่าคุณย่าท่านไม่ธรรมดาอยู่แล้วอาจจะมีเรื่องเซอร์ไพรส์อะไรสักอย่างที่ท่านเตรียมไว้ก็ได้

เกรซรับแฟ้มมาเปิดดูและคิดว่าอาจจะเป็นเรื่องสินสมรสอะไรประมาณนั้น ซึ่งหล่อนเข้าใจว่ามหาเศรษฐีระดับนี้เขาก็ต้องมีการจัดการทุกอย่างให้รัดกุม ไม่ใช่จู่ ๆ จะให้ผู้หญิงที่ไหนไม่รู้มาแบ่งเอาสมบัติของหลานชายไปครึ่งหนึ่งสบาย ๆ หากวันหน้าเกิดไปกันไม่รอด…เรื่องแบบนี้หล่อนเข้าใจเพราะไม่ได้นิยมชมชอบในสมบัติของคนอื่นอยู่แล้ว

“เอ่อ...คุณอ่านก่อนก็ได้ค่ะ” หญิงสาวนึกได้ว่าควรจะให้ชายหนุ่มข้างกายได้ดูก่อน...ก็ช้างเท้าหน้านี่นะ หล่อนจึงเลื่อนแฟ้มไปข้างหน้าเขา