16

เกรซตื่นสายกว่าปกติข้างกายว่างเปล่า หญิงสาวไม่มีเวลามาหยุดคิดมากมายหล่อนรีบลุกขึ้นกระวีกระวาดเตรียมตัวไปทำงาน เพราะความที่หล่อนมีเป้าหมายจะขึ้นสู่ตำแหน่งบริหารให้ได้ ดังนั้นจึงไม่อยากไปทำงานสายให้มีความด่างพร้อยในประวัติการทำงานเด็ดขาดโดยลืมไปว่าตัวเองกำลังจะก้าวเข้าไปเป็นหลานสะใภ้เจ้าของบริษัทแท้ ๆ

“อ๊ะ...คุณน้องขา...มาทำงานทำไมคะ” แสงสุรีย์ สาวใหญ่หัวหน้าแผนกผู้เข้มงวดเอ่ยกับหญิงสาวเสียงอ่อนเสียงหวาน

“ห๊ะ...เอ่อ....เป็นอะไรหรือเปล่าคะพี่แสงสุรีย์” หญิงสาวแปลกใจร้อยวันพันปีหัวหน้าผู้เคร่งเครียดระเบียบจัดไม่เคยใช้คำพูดหวาน ๆ แบบนี้ให้ได้ยิน ยิ่งวันไหนหล่อนมีท่าทางอิดโรยจากปาร์ตี้ดึก ๆ ดื่น ๆ มาล่ะก็เป็นต้องได้รับสายตาพิฆาตกลับมาเป็นประจำ เพราะคุณพี่ท่านเป็นผู้ที่รักองค์กรประดุจเป็นของต้นตระกูลตัวเอง คุณเธอมักจะพูดว่าการพักผ่อนที่เพียงพอพร้อมเสมอสำหรับวันทำงานถือเป็นความรับผิดชอบที่พนักงานทุกคนควรมีให้แก่บริษัท....เอากะนางสิ….แล้วไม่ใช่พูดเปล่า ๆ สิ่งนี้ยังมีผลไปถึงการพิจารณาโบนัสแต่ละปีอีกด้วย

“พี่ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ...คุณน้องนั่นแหละจะแต่งงานวันศุกร์นี้อยู่แล้ว ท่านประธานสั่งให้หยุดแล้วไปเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวค่ะ” สาวใหญ่อมยิ้ม ดีใจราวกับจะได้ลงจากคานเสียเอง

“แต่งงาน !...เออะ...เอ่อ...” หญิงสาวต้องตกใจเป็นครั้งที่สอง....แล้วก็มีครั้งที่สามตามมาติด ๆ

“คุณ !...” ว่าที่เจ้าสาวตั้งตัวไม่ติด เมื่อเพื่อน ๆ ในแผนกพากันแหวกเป็นทาง เมื่อเห็นด็อกเตอร์หนุ่มเยื้องย่างอย่างสง่าผ่าเผยเดินตัวตรง เข้ามาหาแต่ใบหน้าเรียบเฉย...ฮึ...ยิ้มหน่อยก็ไม่ได้...แต่ก็อย่างว่าแหละขนาดไม่ยิ้ม พนักงานสาว ๆ ก็ยืนบิดจนจะเป็นเลขแปดกันอยู่แล้ว

“เมื่อเช้าผมรีบไปเคลียร์งานที่มหาวิทยาลัยเพราะต้องลาหลายวัน เลยไม่ทันบอกคุณ นึกว่ายังไม่ตื่น” ปองภพบอกคนตรงหน้าไม่ได้คิดเลยสักนิดว่าบุคคลที่สามอย่างคุณพี่สุรีย์จะคิดยังไง แต่ที่แน่ ๆ สาวใหญ่หน้าแดงแปร๊ด....พอจะเดาได้ว่าเขานอนด้วยกันแล้วจ้า.......สุรีย์คันปากยิบ ๆ อยากจะกู่ก้องร้องตะโกนเสียเหลือเกิน

“ไปกันเถอะค่ะ” หญิงสาวไม่ถามให้เสียเวลา หล่อนคว้าหมับที่ข้อมือใหญ่ดึงจนแทบจะกลายเป็นลากเขาออกจากตรงนั้น ออกไปให้พ้นจากสายตาผู้ร่วมงานที่มองมาที่ทั้งคู่เป็นตาเดียว...หูดีกันจริง....เชื่อว่าหลังจากนี้เรื่องที่ชายหนุ่มพูดเมื่อสักครู่จะกลายเป็นหัวข้อสนทนากันอย่างกว้างขวาง

“อะไรกันคุณ จะรีบไปไหน” ปองภพทักท้วง เมื่อร่างเล็กไม่รู้ว่าเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน...ลากเขาเดินลิ่ว ๆ จนแทบตั้งตัวไม่ทัน

“คุณแกล้งเกรซใช่ไหมอ่ะ ......พูดแบบนั้นเขาก็รู้กันหมดสิว่าเรานอนด้วยกัน”

“ก็แค่นอนด้วยกัน” ชายหนุ่มทำหน้าใสซื่อ เลิกคิ้วเป็นเชิงตั้งคำถามว่าแปลกตรงไหน

“เฮ้อ....โอเคค่ะงั้นผ่านเรื่องนี้ไปก่อน ว่าแต่คุณมารับเกรซไปไหนคะ” เหนื่อยใจจะพูดกับคนหน้ามึนจึงเปลี่ยนเรื่องเอาดื้อ ๆ

“ลองชุดแต่งงาน...คุณย่าให้คนจัดการไว้หมดแล้ว..เราแค่ไปลองอย่างเดียว”

“โอ้โห...ทำไมรวดเร็วอย่างนี้คะ” เกรซคิดถึงหน้าหญิงชราที่ดูใจดีมีเมตตา ไม่น่าเชื่อว่าท่านจะใจร้อนยิ่งกว่าหนุ่ม ๆ สาว ๆ เสียอีกที่หล่อนบอกกับปพนว่าจะแต่งอาทิตย์หน้านั้นยังไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำว่าจะทำได้จริง ๆ แสดงว่าเมื่อคืนที่เขาหายไปจากห้อง คือไปคุยกับคุณย่าเรื่องแต่งงานงั้นเหรอ

“หึหึ...ยังมีอะไรที่คุณคาดไม่ถึงอีกเยอะเตรียมใจไว้ได้เลย” ปองภพรู้จักผู้เป็นย่าดีที่สุด ไอ้ที่คิดง่าย ๆ ว่าแต่ง ๆ ไปก่อนเพื่อให้น้องชายได้แต่งบ้าง...ความจริงมันไม่ง่ายขนาดนั้น

อาจารย์หนุ่มพาว่าที่เจ้าสาวไปลองชุดตามบัญชาของผู้เป็นย่าซึ่งก็ได้รับการต้อนรับขับสู้อย่างดีแทบจะอุ้มเข้าร้านก็ว่าได้ เพราะใคร ๆ ก็รู้ว่าคุณปรางทิพย์รวยขนาดไหนงานแต่งหลานชายคนโตทั้งทีท่านทุ่มงบไม่อั้น

“หุ่นดีอย่างคุณเกรซนี่สบายมากค่ะ น่าจะไม่ต้องแก้อะไรเลยด้วยซ้ำ” คุณส้ม สาวใหญ่เจ้าของร้านเล็งซ้ายขวาด้วยสายตาอันแหลมคม รับรองว่าไม่พลาดและเดาว่าหล่อนจะต้องเลือกแบบเรียบโก้แน่นอน

หญิงสาวชี้ชุดเจ้าสาวกระโปรงยาวดูเหมือนจะเรียบ ๆ แต่คว้านด้านหลังโชว์เอวคอด หุ่นไม่ดีจริงใส่ไม่ได้นะชุดนี้

“พี่ก็นึกอยู่แล้วว่าคุณเกรซต้องเลือกชุดนี้ ตาถึงมากค่ะเดี๋ยวเราไปลองกันนะคะ” คุณส้มยิ้มหน้าบาน หล่อนเป็นเจ้าของร้านก็อยากให้ทุกชุดที่ออกไปจากที่นี่ สวยสมตัวเจ้าสาวจริง ๆ ถือเป็นการโปรโมทร้านไปในตัว

“เดี๋ยว !” ปองภพที่นั่งเงียบ ๆ จับยึดต้นแขนว่าที่เจ้าสาวที่ยิ้มหน้าบานไม่แพ้คุณส้มเตรียมตัวจะไปลองชุดกันโดยไม่ถามความเห็นของเขาสักคำ....ไม่มีทาง เขาไม่ยอมให้หล่อนใส่ชุดนี้เด็ดขาด

“คุณจะไปด้วยเหรอ” เกรซยังยิ้มอยู่ในหน้า แต่พอหันมาสบตาดุ ๆ ก็หุบยิ้มแทบไม่ทัน อารมณ์เสียเรื่องอะไรอีกล่ะพ่อคู๊ณ....

คุณส้มถอยออกมาอย่างรู้งาน หล่อนเจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อย ๆ เจ้าบ่าวขี้หวงไม่ยอมให้เจ้าสาวของเขาเลือกใส่ชุดเปิดเปลือยเด็ดขาดจึงต้องให้โอกาสทั้งคู่ต่อรองกันตามลำพัง

“ชุดนี้ไม่ผ่าน” ปองภพบอกเสียงเรียบ

“เกรซเป็นคนใส่นะคะ ไม่ใช่ของคุณ” หญิงสาวตอบหน้าซื่อตาใส

“เกรซ !” ชายหนุ่มรู้ว่าโดนยัยตัวแสบกวนโมโหเข้าให้แล้ว

“โอเคค่ะ...ขอเหตุผล...เอ...หรือว่าหวง” หญิงสาวยิ้มยั่ว......ถือว่าได้ผลดีทีเดียวเมื่อเห็นอีกฝ่ายหงุดหงิดฮึดฮัด......

“เพ้อเจ้อ.....ไม่ได้รักกันจะหวงได้ยังไง”

ตอกย้ำเข้าไปกลัวจำไม่ได้หรือไง