15

“ดะ..เดี๋ยวก่อน.....เอ่อ......” ปพนอึกอักสายตาล่อกแล่ก...เอาไงดีว้า....ถ้าบอกความจริงมีหวังหูกูขาดแน่ ๆ ปพนใช้ความคิดอย่างหนักไม่รู้จะตัดสินใจยังไงดี......

“เป็นอะไรของแก อย่าบอกนะว่าจะทิ้งขว้างไม่รับผิดชอบน้องจูนเขาน่ะ ฉันตีหัวแตกจริง ๆ ด้วย มีอย่างที่ไหน แฟนท้องป่องแล้วยังทำใจเย็นอยู่ได้ นึกถึงพ่อแม่พี่น้องของเขาบ้างหรือเปล่า” ถึงแม้จุดประสงค์หลักจะพุ่งเป้าเอาชนะพ่อเนื้อทองแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าหล่อนไม่ห่วงคู่ของปพน เรียกว่าทุกอย่างมันประจวบเหมาะกันพอดีมากกว่า

“ไม่ใช่อย่างนั้นเจ๊ ไปกันใหญ่แล้ว” ปพนรู้สึกว่าเรื่องราวจะบานปลายใหญ่โต วันนั้นเขาเล่นใหญ่ไปหน่อยจึงทำให้เจ๊เกรซคิดว่าจูนตั้งท้องจริง ๆ ....ซวยแล้วกู....

“แล้วมันยังไง ก็แกทำตาล่อกแล่กมีพิรุธขนาดนั้นจะให้ฉันคิดว่าไงยะ” หญิงสาวคาดคั้น

“โอเค ๆ ๆ ขอผมไปคุยกับน้องจูนก่อน ว่าแต่เจ๊เหอะ แต่งอาทิตย์หน้าแน่นะ” ปพนไม่อยากจะเชื่อว่าอะไรจะรวดเร็วปานนั้น

“แน่ดิ...แต่งพรุ่งนี้ยังทันเลย”

“อะไรกัน นี่กะจะรวบหัวรวบหางเฮียเลยเหรอ แต่ระวังนะ...เฮียน่ะไม่ธรรมดา” ปพนยื่นหน้ามากระซิบกระซาบด้วยแววตาเจ้าเล่ห์

“ไอ้บ้า...จะไปไหนก็ไป ไป๊....” เกรซไล่ส่งไอ้น้องแสนรู้......

“นี่คุณ เกรซพูดจริงนะคะที่ว่าจะแต่งอาทิตย์หน้าน่ะ” หญิงสาวหันมาย้ำกับอาจารย์หนุ่มอีกครั้ง....รู้สึกว่ามันง่ายเกินไปหรือเปล่าชักไม่ค่อยแน่ใจ

“อื้อ...ก็บอกแล้วไงว่าตามใจคุณ ความจำเสื่อมหรือไง”

“ก็ไม่นึกว่าคุณจะพูดง่ายแบบนี้นี่นา”

“ผมก็ง่าย ๆ แบบนี้แหละเบื่อก็ง่าย”

ถึงแม้ชายหนุ่มจะย้ำด้วยเสียงเรียบ ๆ แต่มันก็เย็นเยียบเข้าไปถึงกระดูกของคนฟัง สงสัยจะบ้าไปแล้วยัยเกรซ แกกำลังทำอะไรอยู่วะ....สาวห้าวได้แต่ก่นด่าตัวเองแต่ถึงตอนนี้แล้วถอยหลังไม่ได้เด็ดขาด

“คุณภพขา...เกรซขอโทษนะคะที่ทะเลาะกับนายปพนจนเสียบรรยากาศอ่ะ” หญิงสาวเพิ่งรู้ตัวว่าแสดงกิริยาน่าเบื่อหน่ายออกไปมากแค่ไหน คงไม่มีใครอยากเห็นผู้หญิงที่หงุดหงิดขี้โมโห ฟาดงวงฟาดงาเหมือนที่หล่อนเพิ่งทำไปหรอกนะ.....ฮือ ๆ ๆ ไม่ง่ายอย่างที่คิดเลยอ่ะ

“อืม...” ชายหนุ่มตอบรับเพียงสั้น ๆ ในลำคอแล้วก็จิบไวน์ต่อไปเงียบ ๆ

“ไม่เอาสิ...ยิ้มหน่อยน๊า....” เกรซใจคอไม่ดีที่เขานั่งเป็นตอไม้แบบนี้ ทะเลาะกันยังจะดีเสียกว่า

“หึหึ....”

เสียงหัวเราะชวนขนลุก จนหญิงสาวทำตัวไม่ถูกรู้สึกอัดอั้นตันใจ ทำไมจะต้องง้อเขาขนาดนี้ด้วยวะ ไม่มีผัวก็อยู่ได้ยัยเกรซ...แต่งงานเสร็จแล้วจบกันเลยก็ยังได้...ไม่เห็นต้องง้อ.....หญิงสาวคิดน้อยใจตามประสาคนที่มีความอดทนต่อเรื่องความรักต่ำเตี้ยเรี่ยดิน

“ก็ได้...เอาที่คุณสบายใจก็แล้วกัน เกรซก็เป็นผู้หญิงแบบนี้แหละ ไม่ได้เรียบร้อยอ่อนหวานปานน้ำผึ้งอย่างที่คุณชอบนี่........” หญิงสาวระเบิดอารมณ์ออกมาไม่รู้ว่าโกรธใครมากกว่าระหว่างตัวเองกับคนตรงหน้า

“เป็นอะไรของคุณอารมณ์สวิงขึ้นลงอย่างกับคนท้อง” เมื่อเห็นหล่อนประสาทเสีย ปองภพจึงได้เอ่ยถามออกไปบ้าง

“เกรซรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลยอ่ะ...ไม่รู้สิ ถ้าจะให้พยายามทำตัวให้เป็นที่รักของใครแล้วสูญเสียความเป็นตัวเองไปตลอดชีวิต เกรซขออยู่คนเดียวดีกว่า ไม่อยากหลอกตัวเอง”

“อยากให้ผมรัก?” ชายหนุ่มสรุปประเด็นได้ตรงเป๊ะ

“ค่ะ...” หญิงสาวพยักหน้าหงึกหงัก ยอมรับแบบแมน ๆ

“ทำไม?”

“ไม่รู้สิ...... ก็คุณบอกว่าเบื่อง่ายเลยอยากเอาชนะมั้งคะ”

“แค่คิดก็ผิดแล้ว......อยากได้อะไรก็เอาสิ่งนั้นไปแลก ไม่เห็นจะยากเลย” ชายหนุ่มพูดไปก็มองไวน์ในแก้วราวกับจะเพ่งมองให้เห็นระดับโมเลกุล

“หมายถึงเกรซจะต้องรักคุณก่อนหรือคะ” หญิงสาวไม่ใช่สาวใสไร้เดียงสาที่จะแปลคำพูดของเขาไม่ออก ....หล่อนพูดออกไปแล้วก็นิ่งคิด....นั่นสินะอยากให้เขารักโดยที่ตัวเองก็ยังไม่ได้รักเขาด้วยซ้ำ

ชายหนุ่มไม่ตอบ ต่างคนก็ต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเองจนกระทั่งกลับถึงคอนโด อาจารย์หนุ่มก็แยกตัวไปนั่งทำงานหรือเจตนาแยกตัวออกไปใช้ความคิดคนเดียวเงียบ ๆ ก็ไม่อาจรู้ได้ แต่ก็เป็นการดีกับหญิงสาวเหมือนกันที่จะได้มีเวลาทบทวนอะไรหลาย ๆ อย่างที่เกิดขึ้นรวดเร็วเหลือเกิน......

เกรซคิดไม่ตกว่าจะเดินหน้าเอาชนะพยายามทำให้ผู้ชายขี้เบื่อรักให้ได้หรือว่าจะถอยหลัง...แต่งงานกันเสร็จก็แยกย้ายไม่ง้อใครให้เสียศักดิ์ศรี หล่อนคิดกลับไปกลับมาไม่รู้ว่าจะเอาอย่างไรกับชีวิตดี....เฮ้อ...เสียดายผู้ชายงานดีขนาดนี้ทำไมถึงไม่มีหัวใจวะ....หญิงสาวคิดวนไปวนมาจนเวลาล่วงเลยไปโดยไม่รู้ตัว กระทั่งที่นอนข้าง ๆ ยวบลงเพิ่งจะรู้ตัวว่าเขากลับเข้าห้องมาแล้ว หญิงสาวนอนนิ่งหันหลังให้แทบจะไม่หายใจแกล้งทำเป็นหลับ สักพักคนร่างสูงก็เข้ามานอนซ้อนหลังกอดหล่อนไว้หลวม ๆ แต่ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น ราวกับหล่อนเป็นแค่หมอนข้างอุตส่าห์ลุ้น..เอ้ย..เกร็งแทบตายกลัวว่าเขาจะลักหลับ……