บทที่ 2. เข้าใจผิดหรือผิดที่ไม่เข้าใจ...

“มันเกิดขึ้นได้ยังไงวะไอ้จ๊อด..” สิงหาก้าวลงจากรถได้ก็เดินฉับๆ ไปหาลูกน้องคนสนิทอีกคนที่กำลังยืนรอเขาอยู่หน้าโกดังเก็บใบชาซึ่งตอนนี้เหลือเพียง เถ้าถ่าน...

“คะ คือ ผม ผม..”

“พูดมา..” สิงหาตะคอกเสียงดังดวงตาคมวาวโรจน์ยิ่งกว่าเปลวเพลิงที่โหมไหม้โรงเก็บใบชาเมื่อครู่ก่อนเสียอีก จ๊อด กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากแล้วสูดหายใจลึกๆ

“มะ มีคนลักลอบเข้ามา มันมาเพื่อเผาโรงเก็บใบชาของเราโดยเฉพาะเลยครับ ผมดูกล้องวงจรปิดแล้ว พวกมันมากันสามคนและดูท่าทางคล่องแคล่วชำนาญพื้นที่ อาจจะเป็นคนในไร่เรา มีคนงานตายเพราะถูกโครงหลังคาโรงเรือนหล่นทับหนึ่งคน บาดเจ็บสาหัสสองคนครับ ส่วนคนอื่นๆ ก็ปลอดภัยดี..” จ๊อดรายงานเสียงสั่น สิงหากัดกรามกรอดใบหน้าหล่อเหลาที่มีหนวดเคราจางๆ ขึ้งเครียดดวงตาสีเทาดูลึกล้ำยากจะหยั่งแต่จ๊อดรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตพวยพุ่งออกมาจากร่างของเจ้านาย...

“ใครที่ตาย..”

“ลุงสน ครับ แกเป็นคนแรกที่เห็นว่าไฟไหม้แล้วเรียกคนอื่นๆ มาช่วย แกเข้าไปช่วยคนอื่นๆ ดับเพลิงแต่ไฟโหมแรงมากลามมาที่ห้องเก็บของ พอหลังคาห้องเก็บของจะพังแกหนีออกมาไม่ทันเลยโดนโครงหลังคาหล่นลงมาทับทั้งที่ไฟลุกอยู่พวกเราช่วยกันดับเพลิงได้และรถพยาบาลมาทันเวลาแต่ลุงสนแกทนพิษบาดแผลไม่ไหวเสียชีวิตกลางทาง..” จ๊อดรายงานด้วยน้ำเสียงพร่าไปเล็กน้อยเมื่อ ลุงสน เป็นคนงานเก่าแก่คนหนึ่งของไร่และค่อนข้างจะสนิทสนมกับจ๊อดและแสนแสง ลุงสนเป็นคนดีขยันและซื่อสัตย์ ลูกๆ ของลุงสนก็กำลังอยู่ในวัยเรียนซึ่งสิงหาเองก็ให้ทุนการศึกษาส่งเสียลูกทั้งสองของแกด้วย หากเขาจำไม่ผิด ลูกสาวคนโตของลุงสนเพิ่งจะเรียนมหาวิทยาลัยปีแรก ส่วนลูกชายกำลังเรียน ม.ปลาย

“เรียกระชุมคนงานทุกคนไปรวมกันที่ลานหน้าโรงอาหารเดี๋ยวนี้ ให้มาทุกคนลูกเด็กเล็กแดงจะหลับจะนอนอยู่ก็ต้องมา แล้วเอาบัญชีรายชื่อคนงานมาให้ฉัน อ้อ.. เรียก น้าโฉม มาด้วย” ใบหน้าของสิงหาเรียบเฉยแต่กรามแกร่งขบกันแน่น

“ครับ” จ๊อดรับคำแล้วรีบดำเนินการตามที่เจ้านายสั่งทันทีไม่ถึงสามสิบนาทีคนงานกว่าหกสิบคนก็มารวมตัวกันที่ลานอเนกประสงค์หน้าโรงอาหาร สิงหาให้คนงานที่มีลูกเล็กและเด็กๆ ไปอยู่ในโรงอาหารส่วนคนอื่นๆ ที่โตพอจะยืนฟังเขาพูดให้อยู่ด้านนอก

ชายหนุ่มยืนจังก้าอยู่ตรงหน้าเหล่าคนงานที่นั่งอย่างเป็นระเบียบด้วยรู้ดีว่าหากไม่สำคัญจริงๆ คุณสิงห์จะไม่มีทางเรียกประชุมกลางดึกและไม่เรียกทุกคนไม่เว้นแม้แต่เด็กๆ เช่นนี้ และตั้งแต่สิงหาขึ้นมาเป็นเจ้าของไร่สิงหาเต็มตัวต่อจาก คุณสิงหล ผู้เป็นพ่อสิงหาเรียกประชุมด่วนกลางดึกเพียงแค่สองครั้งคือครั้งที่ คุณหัตยา ผู้เป็นแม่เสียชีวิตเมื่อสิบปีกว่าก่อนและครั้งนี้ที่เกิดไฟไหม้ครั้งใหญ่ในไร่สิงหา...

คุณโฉมนภา หญิงวัยสี่สิบปลายนั่งไขว่ห้างพร้อมทั้งโบกพัดลวดลายสวยงามไปมาด้วยท่าทางเหมือนร้อนรนใบหน้าที่ยังคงความสวยมิสร่างเพราะเจ้าตัวสรรหาเครื่องประทินความงามมาบำรุงบำเรอตัวเองและอาศัยการศัลยกรรมมานับครั้งไม่ถ้วนนั้นบึ้งตึงดวงตาขุ่นเขียวมองทุกสิ่งรอบกายด้วยความไม่สบอารมณ์เมื่อมานั่งตั้งนานแล้วผู้ที่เรียกประชุมด่วนยังไม่มีทีท่าจะพูดอะไร

“คุณสิงห์.. เมื่อไหร่จะพูดๆ จะบอกเรื่องสำคัญเสียทีน้าง่วงและเพลียนะ” คุณโฉมอดรนทนไม่ไหวจึงเอ่ยถามออกไป นางจะเรียกสิงหาว่าคุณสิงห์เสมอ สิงหาหันมามองคนที่มีศักดิ์เป็นน้าสาวของตนด้วยแววตาว่างเปล่า...

“ที่ว่านานเพิ่งจะสิบห้านาทีเองครับน้าโฉม คนงานคนอื่นๆ เขามารอก่อนน้าโฉมเป็นชั่วโมงบางคนมาช่วยดับไฟที่ลุกไหมเกือบสามชั่วโมงด้วยซ้ำ” สิงหาแย้งขึ้นปรายตามองคนที่นั่งกระสับกระส่ายอยู่อย่างพิจารณาแต่ทำทีเหมือนไม่สนใจเพื่อรอดูปฏิกิริยาของคนบางคน...

“เอาล่ะที่ฉันตามทุกคนมากลางดึกแบบนี้คิดว่าคงเข้าใจกันดีว่าเพราะอะไร” ชายหนุ่มพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าทุกคนพร้อมแล้ว

“เหตุการณ์ครั้งนี้สร้างความสูญเสียให้กับทางไร่ของเรามาก โชคดีที่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บหรือเสียชีวิต ซึ่งหลังจากนี้ฉันอยากให้ทุกคนคอยเฝ้าระวังสิ่งร้ายที่จะเกิดขึ้น และจับตาดูความเคลื่อนไหวภายในไร่และรีสอร์ตของเรา รวมไปถึงโรงงานแปรรูปผลไม้ของเราด้วย เมื่อเห็นอะไรผิดปกติให้มาแจ้งฉันหรือแสนแสง ทุกคนทำได้ใช่ไหม..”

“ทำได้ครับ / ทำได้ค่ะ” ทุกเสียงของคนงานขานรับ ชายหนุ่มผู้เป็นนายพยักหน้าด้วยความพอใจแล้วพูดต่อ

“ทุกคนคงรู้แล้วว่าลุงสนเสียชีวิตแล้วและคนงานอีกสองคนก็บาดเจ็บสาหัส วันนี้อาจจะจับคนที่ก่อเหตุไม่ได้ แต่ฉันสัญญาว่าพวกมันจะต้องชดใช้อย่างสาสมกับสิ่งที่มันได้ทำไว้กับพวกเรา ไม่ช้าก็เร็วพวกมันจะต้องชดใช้อย่างสาสม..” สิงหาประกาศกร้าวทำให้คนฟังบางคนถึงกับเสียวสันหลังไปเลยทีเดียว...

“อีกอย่างช่วงนี้ฉันอยากให้ทุกคนดูแลเด็กๆ ให้ดีเพราะอาจจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น เด็กๆ ลูกหลานของเราอาจจะไม่ปลอดภัยที่ฉันเรียกให้พาเด็กๆ มาด้วยเพื่อจะได้รู้ว่าตอนนี้ในไร่เรามีเด็กกี่คนหน้าตาเป็นไงบ้าง ฉันอยากให้คนที่มีครอบครัวมีลูกส่งประวัติและรูปถ่ายของลูกๆ ตัวเองอัปเดตเพิ่มเติมกับแสนแสง เพื่อจะได้รู้ว่าใครมีสมาชิกใหม่บ้างและต้องการความช่วยเหลืออะไร และฉันจะได้จัดสรรทุนการศึกษาให้พวกเขาได้ถูก เอาล่ะผู้หญิงกับเด็กไปพักผ่อนได้ ส่วนพวกผู้ชายอยู่ก่อนฉันมีเรื่องต้องสอบถามอีกเยอะ แสนนายกับไอ้จ๊อดจัดการตามที่ฉันบอกได้เลย”

“ครับคุณสิงห์” แสนแสงกับจ๊อดรับคำหนักแน่นแล้วไปทำหน้าที่ของตน

“งั้นน้าก็กลับไปพักได้แล้วใช่ไหม”

“สำหรับคุณน้า ผมยังไม่อนุญาตครับ เราต้องคุยกันก่อน เชิญคุณน้าโฉมไปที่ห้องทำงานผมเลยครับ..” สิงหาบอกแล้วเดินนำหน้าผู้สูงวัยกว่าไปยังห้องทำงานซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงอาหารนัก บ้านชั้นเดียวออกแบบตกแต่งให้ใช้งานเป็นออฟฟิศขนาดเล็กกะทัดรัดใช้งานได้เต็มพื้นที่และบางครั้งสิงหาก็จะมานอนที่ออฟฟิศหากวันไหนเหนื่อยจากงานมากๆ