บทที่ 1.จบตอน

สิงหาขับรถมุ่งหน้าตามลลนาที่เขาเข้าใจว่าเป็นลดาวัลย์ไปยังโรงพยาบาลที่เจ๊มะไฟบอกและทันเวลาที่เห็นหญิงสาวลงจากแท็กซี่พอดี ร่างระหงในชุดสวยทันสมัยสะดุดตาก้าวลงจากรถแท็กซี่แล้วกำลังจะเดินเข้าไปในโรงพยาบาลต้องชะงักเมื่อมีรถยนต์สีดำทะมึนโฉบมาจอดตรงหน้าพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มคนหนึ่งเดินหน้าเข้มมาหาตน ลลนาก้าวหนีโดยอัตโนมัติ ดวงตาคมสวยที่ยังไม่ได้ล้างเครื่องสำอางออกเบิกกว้างด้วยความหวาดหวั่น คงไม่ใช่พวกทวงหนี้นอกระบบหรอกนะ... ลลนาคิดอย่างหวาดหวั่นเมื่อเห็นชายหนุ่มท่าทางดุดันเดินมาหยุดตรงหน้า

“เชิญขึ้นรถไปกับฉันดีๆ อย่าร้องโวยวายไม่อย่างนั้นเธอตายแน่” เสียงห้าวแฝงไว้ด้วยความเหี้ยมเกรียมจนรู้สึกได้ทำให้ลลนาถึงกับขาสั่นพูดไมออกทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว

ในเวลากลางดึกเช่นนี้แม้จะเป็นโรงพยาบาลที่มีคนพลุกพล่านอยู่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย แต่ทำไมตอนนี้คนพวกนั้นหายไปไหนหมด หญิงสาวกวาดตามองรอบกายอย่างหวาดหวั่น

“คุณเป็นใคร”

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ และเธอต้องไปกับฉันเดี๋ยวนี้”

“ไม่ ฉันไม่ไป..” ลลนาทำท่าจะวิ่งหนีแต่ก็ช้ากว่าคนตัวโตที่เข้ามาขวางไว้พร้อมทั้งคว้าข้อมือของเธอไว้มั่น

ลลนาตกใจหน้าซีดมองข้อมือเล็กของตนในอุ้งมือใหญ่ของเขาแล้วนึกกลัวว่าเขาจะหักข้อมือเธอเสียตอนนี้และมันคงทำได้ไม่ยากเพราะเมื่อเทียบขนาดข้อมือของเธอกับมือใหญ่ของเขาแล้ว มวยคนละรุ่นเกิดคนละยุคเลยทีเดียว

“ฉันชื่อสิงหาและต้องการให้เธอไปกับฉัน” ชื่อของเขาทำให้ลลนาคลายความสงสัยแต่ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย เพราะสิงหานี่ล่ะลดาวัลย์จึงต้องเจ็บปางตายแบบนี้

“เอาล่ะไปได้แล้ว..” โดยไม่รอให้เธอปฏิเสธหรือขัดขืนสิงหาก็จูงเธอไปที่รถทันทีลลนาพยายามขืนตัวไว้แต่สุดท้ายไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอจึงมานั่งในรถพร้อมกับเขา

“คุ คุณจะพาฉันไปไหน ฉันไม่ไปนะ ฉันมีธุระด่วน” หญิงสาวพยายามบอกเขาเสียงสั่น ตายแน่ๆ ยายนุ่ม เธอคงไม่ได้โดนจับไปขายตัวเหมือนลดาวัลย์หรอกนะ

“ไม่พาไปขายหรอก ท่าทางแบบนี้คงไม่ได้ราคาเท่าไหร่ เครื่องคงพังหมดแล้ว” คำพูดออกมาจากปากหยักของคนหน้าเข้มเต็มไปด้วยหนวดเคราทำให้ลลนาถึงกับหน้าร้อนผ่าวทั้งโกรธทั้งอาย...

“นี่คุณ..” ไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ต่อว่าอะไรเขาเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น ชายหนุ่มกัดรับใบหน้าหล่อเหลาที่ดุกระด้างอยู่แล้วก็ดูขุ่นเข้มขึ้นน่ากลัวกว่าเดิมทั้งถ้อยคำที่เขาสบถออกมาอย่างหัวเสียยิ่งทำให้ชายหนุ่มดูน่ากลัวมากขึ้น... ลลนาขนลุกด้วยความหวาดกลัวมือไม้เย็นเฉียบหายใจติดขัดเหมือนจะเป็นลมเสียให้ได้

ไม่นะ ไม่ เธอจะมาเป็นลมตอนนี้ไม่ได้ ไม่ๆๆ

หญิงสาวพยายามเตือนสติตัวเองและพยายามหายใจเข้าปอดลึกๆ แต่แล้วด้วยความหวาดกลัวและความอ่อนเพลียบวกกับความเครียดที่สะสมมาหลายวัน ในที่สุดความคิดทั้งหมดทั้งมวลของเธอก็ดับวูบไป...

“บัดซบเอ๊ย มาเกิดเรื่องอะไรตอนนี้วะ..” ชายหนุ่มมองหน้าปัดนาฬิกาเรือนหรูซึ่งบอกเวลาตีหนึ่งด้วยความฉุนเฉียวก่อนจะหันมามองคนที่นั่งเงียบอยู่ข้างด้วยความแปลกใจ เขากะว่าจะหันมาคุยกับเจ้าหล่อนให้รู้เรื่อง แล้วจะรีบกลับไร่แต่แล้วก็ต้องสบถออกมาอย่างหัวเสียอีกครั้งเมื่อคนร่างบางหลับหมดสติไปเสียเฉยๆ เหงื่อเม็ดโตที่ผุดพราวบนใบหน้าและลำคอระหงทำให้สิงหารู้ว่าเธอไม่ได้หลับไปแบบปกติ แต่เธออาจจะเป็นลมจากความกลัวหรือจากสาเหตุอะไรสักอย่าง ชายหนุ่มรีบจอดรถข้างทางแล้วหยิบผ้าเย็นจากช่องเก็บของหน้ารถซึ่งเขามักพกไว้ในรถเป็นประจำออกมาเช็ดหน้าให้หญิงสาวอย่างเสียไม่ได้...

“ยายบ้าเอ๊ย มาเป็นลมอะไรตอนนี้ แล้วจะทำไงต่อดีล่ะ หึ ก็ดี แบบนี้ก็ถือว่าโชคเข้าข้างฉันก็แล้วกัน ดูสิว่าผู้หญิงแพศยาอย่างเธอจะมีประโยชน์อะไรบ้างนอกจากดีดดิ้นอยู่บนเวทีกับอยู่บนเตียงผู้ชาย..”

สิงหามองใบหน้าสวยซึ้งของคนที่ไม่ไดสติตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เขายอมรับว่าเธอสวย และสวยมาก รูปร่างอรชรแน่งน้อยน่าถนอม แต่หน้าอกหน้าใจกลับอวบอิ่มดูด้วยตาก็รู้ว่าของแท้แม่ให้มาและมันคงล้นมือใหญ่ของเขาแน่ๆ

ตายห่.. แต่คิดไอ้น้องชายตัวดีของเขาก็คึกคักขึ้นมาเสียอย่างนั้น นี่มันบัดซบในบัดซบเลยทีเดียว... สิงหาดีดตัวกลับไปนั่งที่เดิมแล้วสูดลมหายใจลึกๆ ปรายตามองตัวต้นเหตุแห่งความพลุ่งพล่านของตนอย่างไม่ชอบใจก่อนจะรีบกลับรถมุ่งหน้าสู่ไร่ของตนอย่างรวดเร็วเพราะมีเรื่องต้องสะสางโดยด่วน...