บทที่ 1. ต่อ

ในขณะเดียวกันในมุมสำหรับแขกระดับวีไอพีซึ่งสามารถมองเห็นการแสดงโชว์จากบนเวทีได้ชัดเจนอีกทั้งยังมีความเป็นส่วนตัวอย่างมากนั้นชายหนุ่มเจ้าของร่างสูงใหญ่ใบหน้าคมดุดันหนวดเครารกเต็มสันกรามแกร่งก็กำลังจดจ้องไปบนเวทีซึ่งมีแม่เสือสาวสุดเซ็กซี่กำลังร้องเพลงและอย่างเมามันเร้าอารมณ์ด้วยท่วงท่ายั่วยวนแฝงไว้ด้วยความซุกซนน่าค้นหา ก่อนที่เจ้าหล่อนจะโบกมือลาลงเวทีไปเมื่อเพลงจบซึ่งก็ได้รับการปรบมือและเสียงร้องเชียร์แม่เสือสาวด้วยความชอบอกชอบใจของบรรดานักท่องราตรีทั้งหลาย...

“หึ เธอมันก็แค่ผู้หญิงหากินดีๆ นี่เอง ไหนว่าที่นี่ไฮโซนักหนาวะไอ้แสน มันก็เหมือนๆ กันหมดล่ะวะ” สิงหาหันมาถาม แสนแสง ผู้จัดการไร่และเป็นลูกน้องคนสนิทของตนที่กำลังมองการแสดงบนเวทีเพลิน

“อะ เอ่อ ก็..”

“มันก็ไม่เห็นจะแตกต่างจากที่อื่นๆ เลย แหล่งรวมพวกผู้หญิงหากิน” ชายหนุ่มเบ้ปากอย่างรังเกียจยิ่งนึกถึงคนที่ทำให้หญิงสาวที่ตนรักต้องเจ็บปวดจนเสียชีวิต อคติในใจของสิงหาก็มากยิ่งขึ้นเหมารวมไปเสียหมดอย่างคนพาลไม่มีเหตุผลและไม่คิดจะแยกแยะอะไรทั้งสิ้นในตอนนี้

“นายไปตามหาเจ้าเมฆสิ มันไปมุดหัวอยู่ที่ไหน” ชายหนุ่มเสียงเข้มหน้าเครียดอีกหนเมื่อเอ่ยชื่อ น้องชายออกมา เมฆ หรือ เมฆา น้องชายของเขาต่างมารดา ตัวต้นเหตุอีกคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องที่ทำให้เขาต้องมาถึงที่นี่

“ครับ..” แสนแสงรับคำแล้วรีบไปทำงานของตน สิงหาเดินไปยังห้องแต่งตัวของนักรักนักแสดงแต่มีการ์ดของทางไนต์คลับสองคนมาขวางไว้

“ด้านนี้ลูกค้าเข้าไม่ได้นะครับ”

“ฉันต้องการพบลดาวัลย์” ชายทั้งสองมองหน้ากันสักครู่ก็หันมาบอกเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“น้องนิ่มออกไปแล้วครับ คุณคงต้องมาวันหลัง”

“แต่ฉันเห็นว่าเธอเพิ่งลงมาจากเวทีเมื่อกี้นะ” สิงหาหัวเสียเมื่อไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ

“ก็ใช่ครับ แต่เธอมีธุระด่วนจึงรีบออกไป”

“มีอะไรกันจ๊ะหนุ่มๆ” เจ๊มะไฟที่เดินออกมาจากห้องแต่งตัวถามขึ้นสายตามองเลยมายังชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเจ๊มะไฟก็รี่มาหาทันที

“ว้าย ผู้ชายหล่อมาก ถอยไปๆ พวกเธอน่ะ” เจ๊มะไฟผลักการ์ดร่างยักษ์ออกไปซึ่งชายหนุ่มทั้งสองก็ยินยอมโดยดีแต่ยืนคุมเชิงอยู่ไม่ห่าง

“มีอะไรให้เจ๊มะไฟช่วยเหลือคะ เจ๊ยินดีช่วยทุกอย่างเลยค่า”

“ผมต้องการพบลดาวัลย์” คำตอบและน้ำเสียงห้วนๆ ที่ได้จากหนุ่มหล่อทำให้เจ๊มะไฟหุบยิ้มทันที ก่อนจะรีบปรับสีหน้าเป็นยิ้มหวานให้เช่นเดิม

“น้องนิ่มเพิ่งออกไปเมื่อตะกี๊นี้เองค่ะ”

“เธอไปไหน”

“เอ่อ.. คือ”

“ผมถามว่าเธอไปไหน” คราวนี้สิงหาเสียงดังจนเจ๊มะไฟสะดุ้งมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยท่าทางหวาดหวั่นขึ้นมาทัน

“ผมไม่ได้มาหาเรื่องหรือก่อกวนแต่ต้องการพบลดาวัลย์เพราะมีธุระสำคัญ บอกมาว่าเธอไปไหน”

“ปะ ไป.. เอ่อ ไปโรงพยาบาล”

“โรงพยาบาลไหน...”

“โรงพยาบาล...” เจ๊มะไฟบอกชื่อโรงพยาบาลไปสิงหาก็เดินออกไปทันทีโดยไม่หันมามอง

“อะไรของเขาวะเนี่ย วุ้ย... เจ๊ละเซ็งคนหล่อๆ ทำไมขี้โมโหจังวะ”

เจ๊มะไฟเท้าสะเอวบ่นงึมงำอยู่คนเดียวก่อนจะตาโตด้วยความตื่นเต้นเมื่อมีเรื่องมากระตุ้นต่อมอยากรู้อยากเห็น หรือ ต่อมเผือก ตามศัพท์ชาวเน็ตที่หมายถึงอาการอยากรู้อยากเห็นเรื่องของชาวบ้านนั่นเอง...

“แล้วทำไมพ่อรูปหล่อนั่นต้องมาตามหาน้องนิ่มหว่า นิ่มไปทำอะไรไว้ อย่าบอกนะว่าเป็นคนของไอ้พวกนั้นอีก.. ไม่ได้การละเราต้องตามไปสืบ..” แล้วเจ๊มะไฟก็รีบเดินออกไปทำหน้าที่สืบหาความจริง...