Methat & NaRun - 2 (2) เข้าแผน

“ข้อเท้าแพลงนะครับ ช่วงนี้ก็อย่าพึ่งใส่ส้นสูงนะครับ เพราะถ้าใส่อยู่จะทำให้ข้อเท้าอักเสบ” เมธัสอธิบายอาการคร่าว ๆ

ก่อนที่เธอจะเงยหน้าจากข้อเท้ามามองชายตรงหน้าเป็นจังหวะเดียวกันที่หมอเมธัสที่ขยับตัวขึ้นมาจากที่ก้มมองข้อเท้าเธอพอดี ทำให้ตอนนี้หน้าของเธอและหมอเมธัสอยู่ใกล้กันแค่ปลายนิ้ว จมูกโด่งของทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงเซน ณาลัลน์ผงะเล็กน้อยกับความใกล้ชิดที่เธอไม่ได้ตั้งตัว แต่ก็สัมผัสได้ว่าหมอเมธัสมองดูใกล้ ๆ หล่อมาก เล่นเอาหัวใจกระตุกไปพักหนึ่งก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เพราะอีกฝ่ายดูนิ่งเฉยเหมือนไม่ได้ปฏิกิริยากับความสวยแซ่บของเธอเลย ลองถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นจะต้องมีอาการเขินอายบ้างเล็กน้อย แต่คุณหมอคนนี้มีแต่ส่งสายตาเรียบเฉยมาให้เธอ

“ก่อนอื่นต้องพันข้อเท้าไว้ก่อน เดี๋ยวผมมานะครับรอผมอยู่ตรงนี้อย่าพึ่งเดินไปไหนนะครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปเอาอุปกรณ์ที่รถก่อน” คำพูดคล้าย ๆ สั่ง ก่อนจะลุกเดินไปทันที ส่งผลให้ณาลัลน์อ้าปากค้าง แต่เพราะเธอข้อเท้าแพลงอยู่เลยไปไหนไม่ได้ ก่อนจะหยิบมือถือไลน์ไปหาพราวฟ้าที่รออยู่

Line

ณาลัลน์ : แกฉันมาถึงแล้วนะ

พราวฟ้า : แล้วแกอยู่ไหน

ณาลัลน์ : หน้าร้าน แต่ฉันจะบอกแกว่าว่าเจอเป้าหมายแล้วนะ

พราวฟ้า : หมอเมธัสเหรอแก ใช่ ๆ เมื่อกี้เขาบอกว่าจะเข้าไปห้องน้ำอยู่เหมือนกัน

ณาลัลน์ : งั้นเดี๋ยวฉันเริ่มแผนพิสูจน์เกย์เลยแล้วกัน แต่ตอนนี้ขาเจ็บอะ เมื่อกี้ขาแพลงเดินแทบไม่ไหวเลยเนี้ย

พราวฟ้า : อ้าวแกเป็นไงบ้าง เจ็บมากไหม แกอยู่ตรงไหนเดี๋ยวฉันออกไปดู

ไม่ทันที่ณาลัลน์จะตอบอะไร หมอเมธัสก็เดินกลับมาก่อนทำให้เธอต้องรีบซ่อนมือถือเข้ากระเป๋า โดยที่ยังคุยไลน์กับเพื่อนค้างเอาไว้

“มาแล้วครับขอโทษที่ให้รอนาน” เมธัสเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวยังนั่งรอเขาอยู่ที่เดิมไม่ได้เดินหนีหายไปไหนตามที่เขาบอก

“จะให้ฉันไปไหนได้ละคะ ขาเจ็บแบบนี้” ณาลัลน์ยู่หน้าทำหน้าตาน่าสงสาร เพราะเป้าหมายของเธอกำลังมาติดกับ

“ครับเช่นกัน งั้นเดี๋ยวคุณนั่งเฉย ๆ ก่อนนะครับผมพันข้อเท้าให้” เมธัสเอ่ยพร้อมชูผ้าพันเท้าให้หญิงสาวดูก่อนที่จะนั่งลงและก้มลงไปจัดการพันข้อเท้าหญิงสาวอย่างเบามือ

“อ่อลืมแนะนำตัวเลย ฉันณาลัลน์นะคะ ยินดีที่ได้รู้จัก ^^” ณาลัลน์ส่งยิ้มหวานเพราะในที่สุดก็เจอตัวคุณหมอเมธัสตัวเป็น ๆ หล่อมาก หล่อจัด ๆ เธอเลยเตรียมอ่อยคุณหมอเต็มที่ เอาวะ เกย์ก็เกย์เถอะ เธอต้องชนะเอแคร์เพื่อนรักตามคำท้าให้ได้

“ครับ เออแล้วคุณณาลัลน์พอมีรองเท้าติดมาไหมครับ ที่ไม่ใช่ส้นสูง” เมธัสเอ่ยถามหญิงสาวหลังจากที่เขาพันข้อเท้าให้เธอเสร็จพร้อมหันไปมองหน้าหญิงสาวที่ตอนนี้เธอกำลังมองเขาอยู่ก่อนหน้านั้นแล้วและไม่คิดจะหลบสายตา

“อ๋อมีค่ะ อยู่ที่รถอ่ะค่ะ เดี๋ยวตอนกลับณาลัลน์ไปเปลี่ยนรองเท้าที่รถอีกทีค่ะ” ณาลัลน์เอ่ยชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้ารอคำตอบจากสิ่งที่เขาถามเธอไปเมื่อกี้

“แล้วนี่คุณณาลัลน์นั่งโต๊ะไหนครับ เดี๋ยวผมไปส่งที่โต๊ะครับ”

“อ๋อ.. ณาลัลน์มาคนเดียวค่ะ ไม่ได้นัดใครไว้ กลับเลยก็ได้ค่ะ รบกวนคุณหมอเมธัสช่วยไปส่งณาลัลน์ที่รถแทนได้ไหมคะ เห้อไม่รู้จะขับรถกลับไหวไหมนะ” ประโยคหลังเธอพูดเหมือนบ่นเบา ๆ แต่ตั้งใจให้หมอเมธัสได้ยิน

“นั่นสิครับแล้วคุณณาลัลน์ขับรถไหวเหรอครับ ขาเจ็บขนาดนี้”

ได้ผล เพราะหมอเมธัสก็ถามเธอกลับด้วยความเป็นห่วง

“ยังไม่รู้เลยค่ะ แต่เจ็บขาม้าก มาก” เธอว่าพลางยกปอยผมขึ้นแนบหู ทำสีหน้าเหมือนลำบากใจเพราะไม่รู้ว่าจะกลับยังไงดี