บทที่ 3 : หนาวเนื้อห่มเนื้อ

เวลา 03.12 น.

หนูสี่ตื่นมาเปิดไฟดูนาฬิกากลางดึกเมื่อได้ยินเสียงครางที่ดังขึ้นเรื่อยๆ ปกติเป็นคนหลับลึก แต่เพราะมีคนแปลกหน้าอยู่ในห้องเลยทำให้นอนไม่ค่อยหลับ พอเปิดไฟก็มองไปยังคนที่ตนถูกบังคับให้ช่วยตอนนี้ครางพึมพำไม่รู้ความ แถมใบหน้าของเขาเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ ไม่นะ ห้องไม่ร้อนนะ วันนี้มีคนอื่นอยู่ด้วย เธอจึงเปิดแอร์ทั้งๆ ที่ปกติจะเปิดแค่พัดลมเท่านั้น หนูสี่ลงจากเตียงเดินมาหาเขาที่โซฟาแล้วยื่นมือไปแตะอังหน้าผากของแดนแล้วก็รีบชักมือกลับ เพราะมันร้อนมาก ร้อนจนเธอต้องรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปเปิดน้ำใส่กะละมังเล็กและผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดตัวลดอุณหภูมิร่างกายที่ร้อนของเขา

“คุณ...คุณขึ้นไปนอนบนเตียงเถอะ” เธอวางกะละมังน้ำและผ้าขนหนูผืนเล็กไว้ที่โต๊ะขนาดเล็กข้างหัวเตียงแล้วเขย่าแขนของเขาเพื่อปลุกขึ้นไปนอนบนเตียง

“อือ...หนาว...หนาว” แดนยังครางไม่หยุดแล้วคว้าจับมือเล็กที่เขย่าแขนตนเองแล้วดึงกระชากจนร่างเล็กไถลไปซบอกของตนเองแล้วแขนอีกข้างก็ตวัดโอบกอดรัดร่างน้อยไว้กับตน

“หนาว…อือ...”

“ปล่อยฉันก่อนคุณ หนาวก็ขึ้นไปนอนห่มผ้าบนเตียง จะมากอดกันแบบนี้ไม่ได้” หนูสี่ดิ้นจากวงแขนแข็งแรงและเขาก็ยอมปล่อยแล้วเธอก็พยายามดึงเขาลุกขึ้นลากไปขึ้นเตียงอย่างทุลักทุเล แต่ก็ทำได้สำเร็จ แล้วก็ไปหายาลดไข้ แก้ปวด ฆ่าเชื้อ แก้อักเสบที่เขากินก่อนหน้านี้มาให้เขากินอีกครั้งเพื่อที่เขาจะได้ดีขึ้น

“คุณตัวร้อนมาก กินยานะ ถ้าไข้ไม่ลด ฉันจะโทรเรียกรถมารับคุณไปโรงพยาบาล” เธอบอกคนไม่มีสติแล้วก็รีบแกะยาออกจากแผงแต่ละแผงแล้วยกหัวเขาขึ้นเพื่อป้อนยาเขา ส่วนน้ำยังมีในแก้วน้ำที่เธอรินมาวางไว้ให้เขาเผื่อว่ากลางดึกจะตื่นมาคอแห้งหิวน้ำ แม้จะเย็นแล้ว แต่ก็ดีกว่าลุกไปรินมาใหม่

“หนาว...อือ...” แดนยังครางพึมพำออกมาพร้อมกับกอดตัวเองแน่น เพราะแผลของเขา เขาถึงได้ป่วย เมื่อป้อนยาเสร็จเรียบร้อย หนูสี่ก็จัดการเช็ดตัวลดอุณหภูมิให้คนตัวโต เช็ดไปมองหน้าหล่อไป ใช่...เธอเพิ่งได้มองหน้าของคนเลวคนนี้ชัดๆ ว่าหน้าตาดีแค่ไหน หล่อ ดูดีกว่าดาราหนังนายแบบที่เคยเห็นผ่านตาเสียอีก

“อือ...หนาว ฉันหนาว...” เขาปรือตาตื่นขึ้นมามองดูหน้าของหนูสี่ที่เลือนรางมากสำหรับเขาในตอนนี้แล้วก็คว้าจับมือเล็กดึงกระชากให้ล้มลงไปกับหน้าอกของตนเอง

ว้าย!

มือเล็กเท้ายันหน้าอกแข็งแรงบุรุษถ่อยที่ตนถูกบังคับให้พากลับห้องมาด้วยแล้วก็รีบดิ้นจะหนีจากหน้าอกของเขา แต่ก็ถูกแขนแข็งแรงของเขารวบกอดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคุณ!” เธอสั่งเขาพร้อมดิ้นหนีจากร่างใหญ่ แต่ก็ถูกเขารวบรัดแน่นลากดึงขึ้นไปนอนทาบทับแล้วมือใหญ่อีกข้างก็คว้าหาผ้าห่มมาห่มคลายหนาวให้ตนเองแล้วหลับไปเมื่อยาเริ่มออกฤทธิ์ แต่ว่ายังคงกอดคนตัวเล็กเหนือร่างแน่น

หนูสี่นอนเกร็งบนร่างแดน เพราะขยับดิ้นเท่าไหร่ เขาก็ไม่ยอมปล่อยและเหมือนว่าตัวที่ร้อนก่อนหน้านี้อุณหภูมิก็ลดลงแล้ว ยากำลังออกฤทธิ์อยู่ ขณะนอนมองหน้าของคนตัวโตอย่างเพลิดเพลินอยู่นั้นก็เผลอหลับไปในที่สุดด้วยความเหนื่อยล้าอ่อนเพลียจากการทำงานมาทั้งวัน เพราะทุกวันเธอต้องตื่นเช้าไปขึ้นรถเมล์หกโมงครึ่งทุกวัน เพราะหอพักกับที่ทำงานค่อนข้างจะไกลกัน

เวลาเท่าไหร่ไม่รู้ แดนปรือตาตื่นขึ้นมาในความมืดสลัว เขาปรับการมองเห็นตัวเองให้คุ้นชินกับความสว่างในห้อง พอมองเห็นชัดตาแล้วก็นึกถึงภาพเลือนรางเมื่อคืนที่ผ่านมาแล้วก็ผละแขนที่โอบกอดร่างเล็กเหนือร่างออกแล้วผลักมานอนข้างกายแล้วตัวเองขึ้นคร่อมทับ

“อ่า...เจ็บซะมัด!” เขาเคลื่อนไหวร่างกายเร็วเลยทำให้รู้สึกเจ็บแผลที่ไหล่ซ้ายด้านหน้า แล้วก็ก้มมองหน้าสวยของหนูสี่ในความมืดสลัว ก่อนจะอดทาบทับริมฝีปากหนากับริมฝีปากของเธอไม่ได้

“อะ...อื้อ” หนูสี่ครางกระเส่าออกมาพร้อมกับส่ายหน้าหนีอย่างรำคาญ

แดนยิ้มกรุ้มกริ่มในความมืดแล้วก็เคลื่อนไหวตามใบหน้าที่ส่ายหนี และเขาจะตอบแทนเธอด้วยสิ่งที่เขามีติดตัวมาตั้งแต่เด็กจนโตและก็ใช้งานมันได้ดีมาตลอดและหากจะทำตอนที่เธอหลับคงไม่เป็นไรหรอก อีกอย่างตอนนี้เขาก็ปวดทรมานมาก ไม่รู้ทำไมถึงตื่นตัวเร็วแบบนี้ ทั้งๆ ที่ไม่ได้ทดลองกินยาปลุกเซ็กซ์ตัวใหม่ที่กินไปเมื่อวาน หรือนี่มันตื่นเพราะมันหิวของมันเอง

“อ่า...ให้ตายสิวะไอ้แดน ร่างกายก็ไม่ปกติ แต่มาหิวอะไรตอนนี้” ขยับทีไรก็เจ็บแผล แต่ตอนนี้เจ็บเอ็นเนื้อกลางหว่างขามากกว่า

“อ่า...อื้อ” เรียวลิ้นสากอุ่นร้อนดุนดันเข้าไปในโพรงปากน้อยของหนูสี่ที่กำลังหลับอย่างอุกอาจ ตอนนี้ไม่สนใจแล้ว เขาต้องได้กระแทกเธอแรงๆ ให้สมใจอยากในตอนนี้

“อะ...อื้อ” ถึงจะเพลียจะหลับลึกแค่ไหน แต่เมื่อถูกรบกวนเธอก็ตื่น หนูสี่ปรือตาตื่นขึ้นมาในความมืดสลัวก็ดิ้นกายถอยหนีเมื่อรู้ว่าตนเองกำลังจะถูกข่มขืน ใช่...กำลังจะถูกคนที่ตนหิ้วกลับห้องด้วยย่ำยี

“คุณทำอะไรของคุณ!”

เธอตะโกนถามเขาเสียงดังพร้อมกับมือทุบตีไหล่เขาจนถูกแผล