บทที่ 2 : หนูสี่ใจดี

พอมีผู้ชายตัวใหญ่มาอยู่ในห้อง หนูสี่ก็เห็นทันทีว่าห้องตัวเองทั้งเล็กทั้งแคบอย่างเพื่อนบอกนั่นแหละ มิน่าล่ะ เพื่อนถึงอยากให้ย้ายไปเช่าคอนโดอยู่ เธอเห็นว่ามันไม่มีความจำเป็นจะอยู่ห้องเช่าเล็กๆ หรือคอนโดก็ไม่ต่างกัน เพราะเธออยู่คนเดียว สู้เอาเงินที่ไปเช่าคอนโดเก็บส่งให้ป้าตัวเองใช้หนี้ธนาคารที่กู้ยืมมาส่งเธอเรียนดีกว่า

“น้ำค่ะ”

เธอถือแก้วน้ำมาให้เขา แม้จะไม่อยากให้ก็ตาม แต่ก็พามาห้องแล้วต้องต้อนรับอย่างดี

“ขอบคุณ ว่าแต่เธอชื่ออะไร? อายุเท่าไหร่?” ที่ถามอายุเพราะคนตรงหน้าตัวเล็กมากเมื่อเทียบกับเขาที่สูงร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร

“หนูสี่ จบมหา’ลัยแล้ว”

“สี่”

“หนูสี่ไม่ใช่สี่ค่ะ”

“อือ...เข้าใจแล้ว แปลกดี ชื่อจริงล่ะ”

“หนูสี่”

“ฉันแดนนะ ชื่อจริงก็แดน” พอรู้จักชื่อคนที่ช่วยตัวเองแล้วก็แนะนำตัวเองบ้าง

“ไม่ต้องบอกก็ได้ค่ะ เพราะฉันจะให้คุณอยู่ห้องฉันแค่คืนนี้เท่านั้น”

“แต่ยังไงก็รู้จักกันแล้ว ควรแนะนำตัวว่าไหม ตอนนี้ช่วยอีกอย่างได้ไหม ฉันต้องการอุปกรณ์ทำแผล” เขาจะเอากระสุนปืนที่ฝั่งตรงไหล่ซ้ายด้านหน้าตัวเองออกเอง

“ที่ห้องไม่มี”

“ไปซื้อสิ” เขาบอกหญิงสาว

“ฉัน…”

“ไปซื้อให้ฉัน”

“เอาอะไรมั่ง”

“เดี๋ยวเขียนให้ เอาปากกากับกระดาษมาให้ฉัน”

แล้วหนูสี่ก็เดินไปหยิบปากกากับสมุดโน้ตให้กับแดนเขียนสิ่งที่อยากได้

“แค่นี้ใช่ไหม?”

“เงินล่ะ?”

“ออกก่อน กระเป๋าเงินฉันหาย เดี๋ยวฉันคืนให้สิบเท่า”

“ไม่มีเงินก็บอกสิ” เธอพึมพำตอบแล้วพูดต่อ “ห้ามเดินเพ่นพ่าน เข้าใจไหม”

“ห้องเล็กเท่ารูหนู แค่นั่งอยู่ตรงนี้ก็มองทั่วแล้ว”

“ถ้าดูถูกห้องฉันก็เชิญออกไปจากห้องฉัน”

“ก็ห้องเธอเล็กแคบจริงๆ นี่ ไปได้แล้ว ฉันปวดแผลจะตายแล้ว”

“อย่ามาตายในห้องฉันนะ ฉันกลัวความผิด”

“ก็รีบไปซื้อของที่บอกซะทีสิ พูดมาก น่ารำคาญ” ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนยืนสบตาและแถมต่อปากต่อคำกับตนแบบนี้มาก่อน เพราะผู้หญิงที่เจอ พวกหล่อนจะมองแต่เป้าของเขาเท่านั้น แถมพูดน้อย เพราะเขาไม่ชอบผู้หญิงพูดมากแบบหนูสี่ตรงหน้า

“คุณก็ตัวรกห้อง” กลัวเขานะ แต่ก็พลั้งปากพูดตอบสวนกลับด้วยความเดือดดาล ช่วยมาแล้วยังมาว่าเธออีก แถมมาดูถูกห้องเธออีก มันน่านัก

หึหึ

แดนแค่แค่นขำในคอเมื่อได้ยินสาวน้อยตอบกลับตนเองแล้วก็มองดูเธอเดินออกจากห้องไป ส่วนเขาก็ทำตรงข้ามกับสาวน้อยสั่งว่าห้ามเดินเพ่นพ่านในห้อง เขาจึงเดินดูทุกซอกทุกมุมของห้องเล็กๆ ของหนูสี่ จนมาหยุดที่รูปรับปริญญาของหญิงสาวที่ถ่ายคู่กับหญิงแก่คนหนึ่งที่หน้าตาไม่คล้ายกันสักนิด แล้วก็เดินกลับไปนั่งลงที่เดิม เพื่อรอหญิงสาวกลับมา

เวลาผ่านไปครู่หนึ่งและนี่ก็สี่ทุ่มจะห้าทุ่มแล้ว หนูสี่กลับมาพร้อมของที่เขาสั่ง เธอเดินนำของที่ถือมาส่งให้เขาแล้วก็เดินไปนั่งอยู่บนเตียง เพราะโซฟาคนตัวใหญ่ถูกยึดไปแล้ว

“ขอบใจ” แล้วแดนก็ถอดเสื้อเชิ้ตสีดำที่ตนใส่อยู่ออก

ว้าย!

มือน้อยยกปิดตาเมื่อเห็นเขาถอดเสื้อ

“ถ้าไม่อยากมองก็ไปหลบในห้องน้ำไป” แดนสั่งแล้วเธอก็รีบลุกเดินไปหลบในห้องน้ำ

พอเธอไปแล้ว เขาก็หยิบมีดผ่าตัดที่สั่งหญิงสาวไปซื้อมาให้ฆ่าเชื้อด้วยแอลกอฮอล์ ก่อนจะกรีดที่ปากแผลนำกระสุนที่ฝังบนไหล่ซ้ายด้านหน้าตัวเองออก

อ๊าก!

เสียงร้องเจ็บปวดทรมานของเขาทำให้คนอยากรู้อยากเห็นแอบยื่นหน้าออกมาส่องไม่ได้และก็ได้เห็นทุกอย่าง

พอกรีดปากแผลงัดกระสุนสีเงินออกมาได้ก็โยนมันทิ้งลงพื้นแล้วราดแอลกอฮอล์ลงปากแผล รู้ว่าจะแสบทรมาน แต่เขาก็กัดฟันแน่น แล้วก็เย็บปากแผลเองอย่างหยาบๆ ไม่นานการทำแผลก็เสร็จเรียบร้อยและก็กินยาแก้อักเสบ แก้ปวด ยาฆ่าเชื้อ

“คุณไม่กลัวติดเชื้อตายรึไง ทำแผลเอง เย็บเองแบบนี้” หนูสี่เห็นทุกอย่างเดินออกมาถามเขาที่นั่งเอนพิงพนักโซฟาด้วยท่อนบนที่เปลือยเปล่า

“ถ้าจะตายแค่นี้ก็ให้ฉันตายไปเถอะ”

“ตายที่ไหนก็ได้ แต่จะมาตายที่ห้องฉันไม่ได้”

“หึหึ...ไม่ตายหรอกน่า ฉันขอนอนพักหน่อยนะ” แล้วเขาก็หลับตา

หนูสี่เห็นเขาเงียบไปและหลับตาก็ไม่อยากคุยอีก เธอจึงเก็บทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้วไปอาบน้ำเพื่อจะพักผ่อน เพราะพรุ่งนี้เช้ายังต้องออกไปทำงานเหมือนทุกวัน