พากลับคอนโด

คนมาใหม่ที่พรวดพราดเข้ามาทำให้กุ้งนางตกใจ เมื่อเห็นพี่ชายเพื่อนเปิดประตูห้องเข้ามา

"พี่เหนือปลายฝันออกไปแล้วคะ"

"พี่ไม่ได้มาหาปลายฝันหรอก พี่มาหาเพื่อนเรามากกว่า"

"ใครคะ ยัยขวัญเหรอ"

"ใช่ ทำไมปล่อยให้เพื่อนกินเหล้าเยอะขนาดนี้แหละ แล้วผู้หญิงสองคนจะพากันกลับอย่างไง"

"โอ๊ย ! พี่ หนูก็ห้ามมันแล้วแต่มันฟังซะทีไหน

เนี่ยก็ยังคิดอยู่ว่าจะแบกมันไปที่รถได้อย่างไง ตัวมันก็ไม่ใช่เบา ๆ เลย"

"แล้วนี่จะกลับกันแล้วใช่ไหมเดี๋ยวพี่อุ้มไปส่งที่รถ"

"ใช่คะเช็คบิลเรียบร้อยแล้ว รอน้องเอาใบเสร็จมาให้แล้วว่าจะพากันกลับเลย นั้นไงน้องถือมาให้แล้ว"

ชายหนุ่มมองไปตามเสียงที่พนักงานเดินมายื่นใบเสร็จให้

มือหนาช้อนอุ้มคนตัวเล็กทันทีในท่าเจ้าสาวขณะที่คนเมายกแขนคล้องไปที่ลำคอแกร่งใบหน้าซบลงที่อกกว้างอย่างไม่รู้ตัว

"รถอยู่ตรงไหนละ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่รถ"

กุ้งนางเดินนำหน้าชายหนุ่มทันที เดินมาไม่นานก็ถึงลานจอดรถกุ้งนางรีบเปิดประตูรถด้านหลังให้คนเมาได้นอนสบาย

น้ำเหนือค่อย ๆ ว่างขวัญลงบนเบาะด้านหลังเบา ๆ ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของกุ้งนางตลอด หรือว่าพี่เหนือจะชอบเพื่อนเราความคิดของกุ้งนางที่ก้องอยู่ในหัวตัวเอง

"พี่ถามหน่อย ถ้าถึงคอนโดแล้ว เราจะพาเพื่อนขึ้นห้องอย่างไง"

"ก็คงค่อย ๆ พยุงขึ้นไปแหละคะ แต่ถ้าไม่ไหวจริง ๆ คงเรียกพี่ รปภ.ที่คอนโดมาช่วย"

"ถ้างั้นเอาแบบนี้ พี่จะขับรถตามรถเราไปพอไปถึงคอนโดแล้วพี่จะอุ้มเพื่อนเราไปส่งที่ห้องเองดีไหม"

"มันจะลำบากพี่เหนือหรือเปล่า"

"ไม่เป็นไรพี่เต็มใจช่วยอยู่แล้ว"

"ถ้างั้นก็รบกวนพี่อีกรอบแล้วกันนะคะ"

ชายหนุ่มขับรถตามรถของกุ้งนางจนไปถึงคอนโด น้ำเหนือรีบลงจากรถของตัวเองเพื่อตรงมาอุ้มขวัญข้าวทันที

กุ้งนางรีบเดินมากดลิฟท์ รอพี่ชายเพื่อนที่ตอนนี้อุ้มเพื่อนตัวเองที่เมาอยู่ในอ้อมอก ถึงแม้เหงื่อเม็ดเล็กจะแตกเต็มหน้าผากชายหนุ่มก็ไม่มีบ่นสักคำจนถึงห้องพัก

"อุ้มยัยขวัญไปไว้ที่เตียงเลยคะ"

ประธานหนุ่มอุ้มคนเมามาที่เตียงค่อย ๆ วางลงเบา ๆ มือหนาลูบไปที่ผมของคนเมา ทำไมเธอถึงได้กินเหล้าเมาได้ขนาดนี้ เป็นเพราะอะไร หรือเป็นเพราะผู้ชายคนนั้น เธอไม่ต้องกลัวนะผมจะไม่ให้เขาคนนั้นมาใกล้เธออีก ยัยเลขาของฉัน ชายหนุ่มได้แต่คิดอยู่ในใจ

"พี่อาร์ม ทำไมถึงทำแบบนี้"ด้วยจิตใต้สำนึกที่ยังรู้สึกเสียใจอยู่จึงเพ้อออกมาอย่างลืมตัว

มือของคนเมายังไม่ยอมปล่อยออกจากแขนแกร่งที่เมื่อครู่ขณะที่น้ำเหนือวางคนเมาที่เตียงนอนแล้วและกำลังจะลุกออกจากเตียงนอนไม่คิดว่า คนที่เมาไม่รู้เรื่องก็เอามือเรียวมาจับที่ท่อนแขนของคนตัวใหญ่ชายหนุ่มชะงับไปชัวคราวยังไม่ได้ลุกออกไปจากคนที่เมาและเพ้ออยู่

กุ้งนางที่เดินออกจากห้องน้ำเพื่อที่เช็ดตัวให้เพื่อนของตัวเองด้วยอารมณ์ตกใจ กุ้งนางรีบวางกะละมังใบเล็กที่มีน้ำและผ้าผืนเล็กลงที่โต๊ะข้างหัวเตียว มือบางค่อย ๆ แกะมือคนเมาออกจากท่อนแขนแกร่ง

"ขวัญแกปล่อยก่อน นี่ไม่ใช่พี่อาร์มนี่พี่เหนือหัวหน้าแกนะเว้ย"กุ้งนางเอ่ยออกมาเสียงดังเพื่อคนเมาจะรู้ตัว มือบางตีที่แขนคนเมา เปรี๊ยะ! คนเมารู้สึกเจ็บตรงบริเวณแขน ดวงตาคู่สวยค่อย ๆ เปิดออก เปลือกตากระพริบขึ้นลงปรับโฟกัส เบิกตากว้างมองคนที่นั่งอยู่ข้างเตียงนอน

"อ้าว บอสเองเหรอ มาได้ไงคะ เจอยัยฝันไหม"

สายตาคนเมามองมาที่บอสหนุ่ม ไม่คาดคิดว่าจะเห็นหัวหน้าตัวเองมาอยู่ในห้องเพื่อน

"ยัยขี้เมา ฉันอุ้มเธอมาส่งที่ห้อง ดูสิกินอะไรเยอะขนาดนี้คิดเหรอว่าเพื่อนเธอจะพากลับได้ทีหลังอย่ากินเยอะขนาดนี้นะ"คนตัวใหญ่ยืนเท้าเอวพูดกับคนเมาทันที

"บอสคะ กินเหล้าก็ต้องเมาหรือเปล่าใครกินเหล้าแล้วไม่เมามั่งพามาให้ดูหน่อยสิคะ"คนเมาด้วยสติอันน้อยนิดเอ๋ยปากเถียงคนที่ช่วยอุ้มมาส่งทันที

"ฉันไม่เถียงกับเธอละ ฉันกลับดีกว่า"

"ค่าา...โชคดีนะคะบอส"คนเมาโบกไม้โบกมือให้ทันที

ประธานหนุ่มลุกขึ้นยืนหันไปบอกกุ้งนางที่ยืนอึ้งอยู่ไม่คิดว่าเพื่อนตัวเองจะกล้าเถียงเจ้านายตัวเองได้ขนาดนี้

"ผมกลับแล้วนะครับ ฝากดูแลยัยเลขาตัวแสบด้วย"

"คะ ขับรถกลับดี ๆ นะคะ"กุ้งนางเดินไปส่งน้ำเหนือที่หน้าประตูห้อง

"ผมฝากบอกยัยเลขาขี้เมาด้วยนะวันจันทร์ต้องไปทำงานห้ามขาดหรือลางานเด็ดขาด"

"คะ เดี๋ยวกุ้งจะบอกยัยขวัญให้นะคะ"หญิงสาวตกปากรับคำทันที

เมื่อน้ำเหนือออกจากห้องเรียบร้อยแล้วกุ้งนางก็หันมาสนใจเพื่อนตัวเองทันที กุ้งนางค่อย ๆ เช็ดตัวขวัญข้าวด้วยน้ำที่เย็น

"เป็นไงดีขึ้นยังยัยขวัญ"มือเรียวบิดผ้าขนหนูผืนเล็กที่ผ่านการชุบน้ำมาเรียบร้อยแล้วเช็ดลงมาที่ใบหน้า คอ แขน ของเพื่อน

"ยังอะแก มันมึน ๆ หัวอยู่เลย"มือบางยกขึ้นมาใช้นิ้วชี้และนิ้วกลางกดลงที่ขมับและคลึงนวดวนเพื่อจะที่บรรเทาอาการมึนหัวได้บ้าง

"แกจำได้ไหมว่าใครมาส่งแก"

"จำได้สิ บอสฉันไง แล้วเขามาได้ไงได้เจอกับปลายฝันหรือเปล่า"

"ไม่รู้วะ ว่าได้เจอกับปลายฝันหรือเปล่า แต่พี่เหนืออาสาอุ้มแกมาส่งถึงห้องเลยนะแก แกต้องไปขอบคุณเขานะเว้ย"

"อืมวันจันทร์ค่อยไปขอบคุณที่บริษัทแล้วกัน"

"แกจำได้ไหมว่าแกแผลงฤทธิ์อะไรไว้บ้าง"

"ฉันจำได้ทุกคำแหละที่พูดกับเขา"

"อันนั้นเขาไม่ได้เรียกว่าพูดนะ เข้าเรียกว่าเถียงคะ แกก็กล้าเนอะหัวหน้าแกเลยนะไม่กลัวเขาไล่แกออกจากงานเหรอ"

"แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบให้ใครมาสอนหรือบังคับฉัน เรื่องแค่นี้จะไล่ออกก็ให้รู้ไป"

"ไปอะไร"

"ก็ไปหางานใหม่สิแก 5555"

"ทำเป็นพูดตลกอีก หายเมาแล้วเหรอ ถ้าหายเมาก็ไปอาบน้ำจะได้นอนสบาย ๆ "

"อุ๊ย ยังเมาอยู่นอนก่อนนะค่าาา"

"แกนี่ตลอดขี้เกียจอาบน้ำมากกว่ามั่ง"

"นอนค่าา แกก็นอนพรุ่งนี้ฉันต้องตื่นไปหาแม่แต่เช้าอีก"

"ไปทำไม อย่าบอกนะว่าพี่อาร์มจะเข้าทางแม่แก แล้วที่บ้านรู้หรือยังว่าแฟนแกมันได้ทำชั่วไว้"

"ที่บ้านยังไม่มีใครรู้เลย ฉันยังไม่ได้เล่าให้ใครฟัง อีกอย่างไม่ได้กลับบ้านมานานแล้วด้วยรู้สึกคิดถึงคนที่บ้าน พรุ่งนี้ฉันขอยืมรถแกหน่อยนะ แกมีธุระอะไรหรือเปล่า"

"ไม่มีใช้ได้ตามสบายขากลับบอกให้แม่ทำขนมมาฝากหน่อยนะแม่แกทำขนมอร่อย ฉันชอบ"

"ได้คิดว่าเป็นค่ายืมรถแล้วกันเนอะ"

บทสนทนาที่จบลงสองสาว เอนตัวลงนอนบน ที่นอน ที่หนานุ่ม แล้วเข้าสู่ห้วงนิทรา