กำลังใจจากครอบครัว

เช้าวันเสาร์หญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะไปหาแม่ตามที่แม่ได้โทรมาบอกให้ไปหา

"แม่ขา หนูกลับมาแล้วค่าาา"ลูกสาวเดินลงจากรถขาเรียวรีบก้าวเดินไปหามารดาที่อยู่ด้านในตัวบ้าน

"กลับมาแล้วเหรอ มาให้แม่กอดหน่อยคิดถึงจังเลย"ขวัญข้าวเดินไปหาแม่แล้วโอบกอดแม่ด้วยความคิดถึงเช่นกัน

"ว่าแต่หายไปไหนกันหมดคะ คุณพ่อกับ เจ้าต้นไม้ ไปไหนคะ "มองไปรอบบ้านที่เงียบเหมือนไม่มีคนอยู่

"ปล่อยแม่ก่อน แม่อึดอัด"คนเป็นแม่ดันตัวลูกสาวที่โอบกอดตัวเองออก

"คุณพ่อดูสวนกล้วยไม้อยู่หลังบ้าน ส่วนต้นไม้เห็นบอกว่าจะไปติวหนังสือที่บ้านเพื่อน มา เหนื่อย ๆ นั่งก่อน แจ่มยกน้ำมาให้คุณหนูด้วยนะ"

"คะ คุณผู้หญิง"

"แม่มีอะไรจะคุยกับหนูหรือเปล่าคะ"สายตามองไปที่มารดา

"คือ แบบนี้นะ พ่ออาร์มแฟนหนูมาคุยกับพ่อกับแม่เมื่อวานว่าอยากแต่งงานกับหนู"

"แม่คะ หนูไม่แต่งงานกับพี่อาร์มนะคะ"มารดามองไปที่ลูกสาวที่ตอนนี้ตาเริ่มแดงเหมือนจะมีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยลูกสาวตัวเองเงยหน้าขึ้นมองเพดานบ้านไม่ยอมให้น้ำตาไหลออกมาให้มารดาได้เห็น

"อ้าว ทำไม เห็นว่าพรุ่งนี้เขาจะให้ผู้ใหญ่มาคุยกับพ่อแม่นะ"มารดาที่ดูพฤติกรรมลูกสาวอยู่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัยมันนต้องมีอะไรที่ไม่ชอบมาพากลแน่ ๆ

"แม่รู้ไหมว่าาพี่อาร์มทำหนูเจ็บมากเลย"ในใจไม่อยากที่จะเล่าเรื่องราวที่แสนเจ็บปวดให้มารดาฟังแต่เรื่องที่เขาได้กระทำกับเธอมันช่างโหดร้ายไม่คิดว่าคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนจะมีพฤติกรรมที่ไม่น่าให้อภัยขนาดนี้

"เขาทำอะไรเล่าให้แม่ฟังได้ไหม"มารดาที่เริ่มเป็นห่วงลูกสาวเอ่ยถ้าพร้อมกับให้มือที่เริ่มเหี่ยวย่นจับลงที่มือของลูกสาวบีบเบา ๆ เหมือนเป็นการให้กำลังใจ

"ก็พาผู้หญิงขึ้นคอนโดไงคะ คงไม่ต้องอธิบายหรอกมั่งว่าขึ้นไปทำอะไรกัน เพราะหนูเห็นกิจกรรมที่เขาทำด้วยกันเต็มสองตาเลย"น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไม่ยอมให้ไหลออกมาแต่ตอนนี้เริ่มห้ามไม่อยู่แล้วเพราะน้ำใส ๆ ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย

"จริงเหรอ ดีแล้วที่หนูรู้ก่อนที่จะแต่งงานถ้าแต่งกันไปแล้วทำแบบนี้สักวันก็เลิกกันอยู่ดี"มือเหี่ยวยกขึ้นมาเช็ดลงที่ดวงตาคู่สวย

"แล้วพ่อแม่เขาจะมาคุยกับพ่อกับแม่เหรอคะ"

"อืมใช่จ๊ะ แต่ไม่เป็นไรนะเรื่องนี้แม่จัดการเอง"

"ขอบคุณคะแม่ "ขวัญข้าวาวก้มลงกราบที่ตักของมารดา

"อยู่ทานข้าวกับแม่ก่อนนะ อย่าเพิ่งรีบกลับ"

"คะแม่กินข้าวเสร็จค่อยกลับตอนเย็น ๆ ก็ได้วันนี้หนูขับรถของยัยกุ้งนางมาด้วย นางบอกว่าอยากกินขนมฝีมือแม่คะ แม่ได้ทำขนมไว้หรือเปล่าคะ"

เมื่อหญิงสาวได้เล่าเรื่องทุกอย่างให้มารดาฟังความอึดอัดที่อยู่ภายในจิตใจก็เริ่มผ่อนคลาย ตอนแรกก็สองจิตสองใจว่าจะเล่าเรื่องนี้ให้ทางครอบครัวตัวเองฟังหรือไม่ แต่ไม่คิดว่าพี่อาร์มจะมาเล่นกันเธอแบบนี้ ฮึ แต่งงานหวังมากเกินไปไหมอยากจะตะโกนใส่หน้าคนที่เป็นอดีตแฟนจริง ๆ

"พูดถึงเรื่องรถ เมื่อไหร่เราจะซื้อสักคันเวลาเดินทางไปไหนมาไหนจะได้สะดวก"

"ก็ดู ๆ ไว้แล้วคะ น่าอีกสักพักเก็บเงินดาว์นก่อน"

"แม่ซื้อให้เอาไหม"

"ไม่เอาคะ หนูอยากเก็บเงินซื้อเอง"

"ไม่ซื้อก็ไม่ซื้อไปกินข้าวเถอะ ถึงเวลาพอดี นั้นไงพ่อเราก็เดินมาแล้ว"

คนเป็นพ่อเดินเข้ามาในต้วบ้านสายตามองมาที่ลูกสาวคนสวย

"มานานยังลูกสาวตัวน้อยของพ่อ"คนเป็นพ่อที่มองดูลูกสาวไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไรเขาก็มองลูกสาวเป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักตลอด

"พ่อ..อ่า ขวัญโตแล้วนะคะ"

"พ่อเชื่อว่าเราโตแล้ว ถ้าไม่อย่างงั้นจะมีหนุ่มตาบอดมาขอเราแต่งงานเหรอ"

"พ่อ ไม่พูดเรื่องนี้ได้ไหม หนูคุยกับแม่แล้วว่าจะไม่แต่งงาน"

"อ้าวทำไมละ มันทำอะไรบอกพ่อมาพ่อจะเอาปืนไปยิงมันทิ้ง กล้ามากนะที่มาทำให้ลูกเจ็บ"

"หนูไม่พูดละ อยากรู้อะไรถามแม่เลยนะคะ"

"ว่าไงแม่"สายตาคมจ้องมองไปที่คู่ชีวิตตัวเอง

"เดี๋ยวแม่เล่าให้ฟังตอนนี้เราไปกินข้าวกันก่อน แจ่มตั้งโต๊ะอาหารเสร็จแล้ว"

ทั้งหมดจึงย้ายตัวเองมาที่โต๊ะอาหาร บรรยากาศการนั่งรับประทานอาหารที่ดูอบอุ่นสำหรับขวัญข้าวถึงแม้เธอจะเจ็บปวดจากที่ไหนมาครอบครัวเป็นส่วนสำคัญเสมอที่ทำให้เธอมีกำลังที่จะสู้ต่อไปถึงแม้ตอนนี้ยังขาดน้องชายตัวดีอีกคนที่ไม่ได้มาทานข้าวด้วยกัน

"อิ่มจังเลยคะ อาหารยังอร่อยเหมือนเดิมเลย"มือเรียวลูบลงที่ท้องตัวเอง

"ถ้าคิดถึงอาหารฝีมือแม่ก็มาบ่อย ๆ สิจ๊ะ กินกันอยู่สองคนพ่อกับแม่ก็เบื่อเหมือนกัน"

"อ้าวแล้วต้นไม้ละแม่"

"ช่วงนี้น้องมีกิจกรรมเยอะ เดี๋ยวไปทำรายงาน เดี๋ยวไปทำกิจกรรมที่มหาลัย ไม่ค่อยอยู่บ้านเลย"

ขวัญข้าวนั่งคุยกับพ่อและแม่จนเวลาล่วงเลยไปท้องฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อย ๆ หญิงสาวคิดว่าถึงเวลาที่จะต้องขับรถกลับคอนโดได้แล้ว

"แม่คะพ่อคะขวัญต้องกลับแล้วนะคะ เย็นมากแล้วถ้ามืดจะขับรถลำบาก"

"จ้า ขับรถกลับดี ๆ นะแล้วนี่ขนมฝากให้กุ้งนางด้วย"มารดาส่งถุงขนมมาให้ลูกสาวที่ตอนนี้ยืนอยู่ข้างรถสีแดงสดที่ลูกสาวขับมา

"เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงนะ เดี๋ยวพ่อกับแม่จะจัดการเอง"

"คะรักพ่อกับแม่ที่สุดเลย"ขวัญข้าวกอดพ่อกับแม่ที่เดินมาส่งเธอที่รถ มือของทั้งสองลูบลงที่หัวถุย

"ไปเถอะลูกเดี๋ยวจะมืด"

ขวัญข้าวจึงผละออกจากอ้อมกอดของคนทั้งสองแล้วก้าวขึ้นรถขับออกจากตัวบ้านจุดมุ่งหมายคือคอนโดของเพื่อนสนิท ตอนนี้ขวัญข้าวสิงตัวอยู่ที่คอนโดเพื่อนเพราะไม่กล้ากลับคอนโดตัวเองกลัวว่าจะมีคนมาราวี

หญิงสาวขับรถเข้ามาตัวเมืองใกล้จะถึงจุดมุ่งหมายคือคอนโดเพื่อนแล้วโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น ตื้ด ตื้ด ตื้ด มือเรียวสวยกดรับสายเมื่อเห็นว่าสายที่เรียกเข้านั้นเป็นใครที่โทรมาหา

"ขวัญข้าวเธออยู่ไหน"เสียงแรกที่ออกมาจากคนปลายสาย

"ขับรถอยู่กำลังจะถึงคอนโดของกุ้งนางแล้วคะ บอสมีอะไรหรือเปล่าคะ"

"เอกสารด่วนต้องรีบเคลียคืนนี้ เดี๋ยวฉันขับรถไปรับเธอที่คอนโดเพื่อนเธอน่าจะไม่เกินครึ่งชัวโมง"

"คะ"ขวัญข้าวรับปากกับประธานหนุ่มมือเรียวสวยต่อสายไปหาเพื่อน ไม่นานกุ้งนางก็รับสาย

"ว่าไงแก"

"กุ้งนาง ฉันกำลังจะถึงคอนโดแล้วแกช่วยลงมาเอาขนมที่แม่ฉันฝากมาให้กับกุญแจรถของแกด้วย"

"ทำไมละ แกจะไปไหน"

"บอสมีงานด่วนเดี๋ยวเขามารับฉันที่คอนโดแก ใกล้ถึงแล้วลงมาตอนนี้เลยนะ"

เมื่อได้ยินที่เพื่อนบอกกุ้งนางรีบเดินมาหาเพื่อนที่ล๊อบบี้ของคอนโด ขวัญข้าวส่งกุญแจรถพร้อมกับถุงขนมมาให้ ก่อนจะเอ่ยบอกเพื่อน

"ฉันไปดูเอกสารแป๊บเดี๋ยวมานะ บอสขับรถมาพอดี"

"อืม ไปเถอะบอสแกจอดรถรอแล้วเพื่อเขารีบ"

หญิงสาวพยัก ขาเรียวรีบเดินมายังรถของประธานหนุ่ม มือเรียวเคาะไปที่กระจกรถ ชายหนุ่มลดกระจกรถลง

"ขึ้นมาสิ เอกสารสำคัญต้องรีบใช้ไม่งั้นฉันคงไม่เรียกเธอมาช่วยหรอก"

"คะ"ขวัญข้าวตอบออกมาแค่เพียงสั้น ๆ ประธานหนุ่มจึงขับรถออกไปเพื่อมุ่งหน้าไปที่คอนโดของตัวเอง

"บอสคะ" ทางนี้ไม่ใช่ทางไปบริษัทนิคะ"หญิงสาวที่นั่งมองทางจำได้ว่าบริษัทที่ตนทำงานไม่ใช่ทางนี้ ปากบางเอ่ยถามเพื่อคลายความสงสัยทันที

"ใช่ ฉันจะให้เธอไปช่วยดูเอกสารที่คอนโดฉัน"ประธานหนุ่มกล่าวสายตายังคงมองถนนข้างหน้าเท้าแตะคันเร่งมุ่งตรงไปที่จุดหมาย