ตอนที่ 9 โอบไว้แนบชิด

ณ ร้านอาหารหรู

เมริสาเริ่มงานวันแรกตำแหน่งพนักงานเสริฟท่าทางงก ๆ เงิ่น ๆ วางจานปึงปังเกือบโดนลูกค้า ส่วนลูกค้าผู้ชายก็ทำหน้ากะลิ้มกะเหลี่ยมือไวเมริสาเลยด่ากราดลูกค้าจนเป็นเรื่อง สหภพต้องลงมาเคลียกับลูกค้าหลายรายจนปวดหัว เมริสาป่วนทำพนักงานวุ่นวายกันหมดหลังร้านปิดสหภพเรียกให้เมริสาขึ้นไปหาที่ห้องทำงาน

“ช่วยตั้งใจหน่อยได้ไหม ทำแบบนี้ร้านเราป่นปี้หมด”สหภพขมวดคิ้มบ่นอุบมองเพื่อนเคือง ๆ

“เราตั้งใจแล้ว แต่ไอ้พวกลูกค้าผู้ชายมันกวนประสาทเราก่อน”เมริสาทิ้งตัวนั่งบนโซฟาหน้าง้ำเหนื่อยก็เหนื่อยยังต้องฟังเพื่อนบ่นอีก

“ก็แกสวยไงริสา ขนาดใส่ชุดเด็กเสริฟแกยังสวยจะให้ไปทำงานหลังร้านก็แพ้น้ำยาล้างจาน ไปอยู่บาร์น้ำก็ยกของไม่ไหว ให้ไปต้อนรับหน้าร้านก็ไม่ไปแล้วนี่จะทำตำแหน่งอะไรไม่ทราบ ฮะ! มาเป็นเจ้าของร้านเลยมะจะได้จบ”

“บาร์เทนเดอร์ไง”

“แน่ใจเหรอว่าจะไม่ไปป่วนทำของแตกให้ฐามันปวดหัว”สหภพหรี่ตามองไม่ไว้ใจ

“แหม ช่วยเป็นลูกมือนิด ๆ หน่อย ๆ ไงฉันไม่ได้เป็นตัวปัญหาขนาดนั้นซะหน่อย”เธอเถียงกลับอย่างหงุดหงิด

“ขอถามทีมบาเทนเดอร์ก่อนว่าจะยอมให้ไปช่วยไหม”สหภพละเหี่ยใจหมอดูไม่ได้ทักว่าดวงตกแต่ทำไมชีวิตมันถึงวุ่นวายนักหรือว่าเมริสาจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรของเขากันนะ.......

สหภพเรียกบาเทนเดอร์สามคนขึ้นมาพบที่ห้องทำงาน เมริสายืนก้มหน้าหงอยทำตัวนอบน้อมเหมือนรู้สึกผิดที่โดนต่อว่า ทั้งที่ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย

“รู้ใช่ไหมว่าวันนี้ที่ร้านเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้มีตำแหน่งเดียวที่พอจะให้ทำได้คือไปช่วยเป็นลูกมือที่เคาเตอร์บาร์”สหภพพูดกับลูกน้องทั้งสาม

“เราอยู่กันสามคนก็เดินเบียดกันแล้วนะคะ ถ้ามีคนมาเพิ่มอีกจะอึดอัดไปไหม อีกอย่างการทำค็อกเทลต้องเรียนรู้เยอะไม่ใช่ใครก็ทำได้”แบ๋มเหล่ตามองเมริสาที่ดูไม่เอาไหนกลัวจะสร้างเรื่องมากกว่าช่วยงาน

“ผมไม่ติดนะครับ ยังไงก็ได้”เป้พูดขึ้นเขาเป็นหนุ่มหล่อเจ้าชู้ได้โล่แต่ไม่ป๊อบปูล่าเหมือนดิฐา

“ฐาล่ะ”ตอนนี้เสียงแตกเป็นสองฝ่าย สหภพเลยให้ดิฐาตัดสินใจ เมริสาเงยมองทำตาปริบ ๆ ดิฐาอมยิ้มมองตาหวานเยิ้ม สหภพ แบ๋มและเป้ต่างหันไปมองจ้องเป็นตาเดียวกัน

“อะฮึ่ม ฐา...........”สหภพกระแอมขัดจังหวะ ดิฐาสะดุ้งเหลือบมองเพื่อนร่วมงาน

“ให้มาเตรียมของตกแต่งก็ได้ครับ ผมจะสอนงานให้เอง”ดิฐาเสนอขึ้น สรุปว่าให้เมริสามาทำงานด้วยได้ เมริสากระโดดโหยง ๆ ปรบมือรัว ๆ ด้วยความดีใจส่งยิ้มหวานให้ดิฐา สหภพเหล่มองเพื่อนกระดี๊กระด๊าเกินเบอร์แค่อยากได้ผู้ชายไปทำสามีต้องลงทุนเหนื่อยขนาดนี้เลยเหรอ

พนักงานเดินกับที่พักกันขาเปลี้ยเหนื่อยล้า ง่วงนอน อยากพักผ่อนเต็มที ดิฐาเดินกับกลุ่มเพื่อนชายคอยมองเมริสาเดินกับกลุ่มเพื่อนผู้หญิงข้างหน้า พอถึงที่พักทุกคนแยกย้ายขึ้นห้อง

ภายในห้องนอนของอรกับเมริสา

อรนั่งนับเงินที่ได้ทิปมาสี่ร้อยกว่าบาทอยู่บนที่นอน เมริสานั่งจัดหมอนกับผ้าห่ม

“วันนี้ได้ทิปเยอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้อรเลี้ยงหมูย่างข้าวเหนียวนะ” อรอารมณ์ดีพับแบงค์ใส่กระปุกเก็บเงินส่งให้ที่บ้าน เมริสาพยักหน้ายิ้มอ่อนทำงานเหนื่อยแทบแย่ได้เงินไม่ถึงพันและก็ไม่ได้ใช้ต้องให้ครอบครัวอีก อรช่างมีความอดทนและพยายามสูงจัง เมริสาทิ้งตัวนอนลงผล็อยหลับอ้าปากหวอเหนื่อยล้าการทำงานใช้แรงมันเหนื่อยกว่าออกกำลังกายเล่นกีฬาเป็นไหน ๆ

รุ่งเช้าหลังจากนอนไปไม่กี่ชั่วโมง

เมริสาเดินลงมาชั้นล่างเพื่อมาหาของกิน เมื่อวานกินแค่ข้าวคลุกซอสไปนิดเดียวไม่อยู่ท้อง ร่างบางเดินเข้าห้องครัวเปิดตู้เย็นเห็นแต่เนื้อสัตว์กับผักที่ยังไม่ได้ปรุงเลยปิดประตูตู้เย็นหน้าเซ็ง ๆ เดินไปเปิดตู้เก็บอาหารหาขนมปังก็มีแต่ความว่างเปล่า

“ลงมาเอาอะไร”เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลัง เมริสาสะดุ้งหันขวับไปมองดิฐาที่แต่งตัวหล่อสะพายเป้เหมือนจะออกไปข้างนอก

“หิว”หน้าสวยยิ้มแหย ๆ ยกมือลูบหน้าท้อง

“มีมาม่าในนี้”เขาเดินเข้ามาในครัวดึงฝาตู้ใต้เตาแก็ส หยิบมาม่าส่งให้สองซอง เมริสายื่นมือรับแล้วจับซองพลิกไปมาก้มหน้าบ่นพึมพำกับตัวเอง

“วิธีทำ ๆ ”

“คุณต้มมาม่าไม่เป็น?”คิ้วเข้มขมวดโน้มลงเอียงคอถาม

“รู้ล่ะ ในซองบอกว่าให้ใส่น้ำร้อน ทิ้งไว้สามถึงสี่นาที สบายมากฉันทำได้”หน้าสวยเงยขึ้นยิ้มแห้งแล้วรีบพลิกตัวหันมองหากระติกน้ำร้อน

“ไม่มีกระติกน้ำร้อนเหรอ”

“ไม่มี...คุณเอาหม้อมาใส่น้ำแบบนี้แล้วใช้แก็สต้มน้ำพอน้ำเดือดก็ยกเทใส่มาม่าหรือจะเอามาม่าต้มในหม้อก็ได้เส้นจะได้นิ่ม ๆ”เขาเอื้อมหยิบหม้อมีด้ามจับยาวมาวางเทน้ำดื่มใส่หม้อ

“เปิดแก็สตรงไหน?”เมริสาก้ม ๆ เงย ๆ หน้างง ดิฐาหน้าเหวอที่เธอทำเรื่องง่าย ๆ ไม่เป็น

“เอางี้ผมทำให้ดีกว่า”กายหนากระแซะเบียดตัวเธอให้ออกไปจากหน้าเตาแก๊ส เขายืนต้มน้ำแกะซองมาม่า สายตาคมเหลือบมองหญิงสาวที่ร่ำลือกันว่าเก่งจะตกม้าตายให้การต้มมาม่า

“นายสอนหน่อยคราวหน้าฉันจะได้ทำเอง”ร่างบางแทรกตัวเข้าไปยืนอยู่หน้าเขาแผ่นหลังบางชนหน้าท้องแกร่ง ดิฐาหลุดขำกับความแสบของหญิงสาว ชายหนุ่มเผลอสูดดมเส้นผมหอมอ่อน ๆ แล้วเหลือบมองน้ำกำลังเดือดเป็นระยะ สองแขนวางยันขอบปูนที่วางเตาแก๊สโอบร่างบางเอาไว้แนบชิด เมริสามองแขนของเขาแล้วยิ้มเขินค่อย ๆ หันหน้าไปมองใจเต้นแรง สองสายตาผสานกันทั้งสองนิ่งงันตกอยู่ในภวังค์เหมือนมีแรงดึงดูดให้เคลื่อนหน้าเข้าใกล้ริมฝีปากแตะกันแผ่วเบา เท้าเรียวเขย่งยื่นจุ๊บริมฝีปากหนาเขาเหล่มองเรียวปากนุ่มแล้วอ้าปากงับริมฝีปากบางมากดจูบนุ่มนวล ลมหายใจอุ่นรดแก้มเนียน เมริสาตื่นเต้นจนแทบยืนไม่ไหว “ฟู่”น้ำร้อนล้นออกลงเตาแก๊สกระเด็นออกมา ทั้งสองสะดุ้งเขารีบดึงตัวเธอออกเอื้อมมือปิดแก๊สทันที

“โดนน้ำร้อนหรือเปล่า”ดิฐามองสำรวจด้วยความห่วงใย

“เปล่า ตกใจเฉย ๆ”

“น้ำเดือดแล้วเทใส่มาม่านะ ผมไปทำธุระก่อน”เขารีบพูดท่าทางเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก

“อ้าว.........ไม่.........จูบต่อเหรอ”เมริสาลากเสียงเสียดายกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่แล้วเชียว

“เดี๋ยว ไป สาย..........ไปก่อนนะ”เขาหลบสายตาจะเดินออกจากครัว

“นายไปไหนแต่เช้า พึ่งนอนไม่กี่ชั่วโมงเอง”

“ไปสอนภาษาจีน บ่าย ๆ ไปเยี่ยมแม่”

“นายสอนภาษาจีนด้วยเหรอเก่งจังไปเรียนมาจากไหน”เธอจ้องมองอยากรู้ถ้าเก่งภาษาอังกฤษก็พอเข้าใจได้แต่เก่งภาษาจีนถึงขนาดเป็นครูสอนได้ไม่ธรรมดาเลยนะ เขาชะงักนิ่งคิดก่อนจะตอบ

“เอ่อ.......... คือ.....ตอนเด็กบ้านอยู่ใกล้โรงเรียนสอนภาษาจีน เขามีทุนการศึกษาเรียนฟรีก็เลยพออ่านออกเขียนได้นิดหน่อย.......”

“แค่อ่านออกเขียนได้มีคนจ้างไปสอนเลยเหรอ”

“งม ๆ เอา.......ไปนะ”ดิฐาเลี่ยงไม่ตอบรีบเดินดุ่ม ๆ ไปไขกุญแจประตูเหล็กหันมายิ้มให้เล็กน้อยแล้วปิดประตูล็อคกุญแจ พอลับหลังเขาเมริสายิ้มกว้างหน้าฟิน

“มาวันเดียวก็คุ้มแล้วริสาเอ้ย อนาคตได้สามีอยู่ใกล้แค่เอื้อม ฮึบ ๆ ”เสียงหวานสดใสเทน้ำร้อนใส่มาม่าอย่างอารมณ์ดี