ตอนที่ 10 เหมือนเจอรักแรก

ช่วงเที่ยง

เพื่อนร่วมงานชวนออกไปซื้อกับข้าวหน้าปากซอยมาทาน เมริสาซื้อแกงเผื่อเพื่อน ๆ แต่เธอเลือกกินอาหารตามสั่งราดข้าวแทนเพราะไม่กล้าบอกเพื่อน ๆ ให้ใช้ช้อนกลาง เมริสาเคยป่วยเป็นไวรัสตับอักเสบหากทานอาหารร่วมกับคนที่อื่นที่มีเชื้อเธอจะติดไวและป่วยหนัก

“ซื้อของโชว์รวย ลืมไปแล้วเหรอว่าจน....”ลดาเดินผ่านเหลือบมองถุงอาหารในมือเมริสาแล้วอดเหน็บไม่ได้

“ฉันแค่อยากแบ่งปัน”เมริสาพูดลอย ๆ เดินหนีไปซื้อของอย่างอื่นขี้เกียจต่อปากต่อคำ

“ไม่มีใครอยากแบ่งกับเธอหรอก”ลดายังเดินตามไปแขวะ เมริสาหยุดกึกหันขวับมองเคือง

“มีแค่เธอที่คิดอย่างนั้นล่ะมั้ง อิจฉาฉันก็เก็บอาการหน่อยเดี่ยวคนอื่นเขารู้หมด”

“ตอนนี้เธอไม่ได้มีอะไรน่าอิจฉาสักนิด”ลดาเชิดหน้ายิ้มมุมปาก เมริสาจ้องตาเขม็งเดินเข้าใกล้ลดาเรื่อย ๆ

“จริงเหรอ แน่ใจนะ ถึงฉันเหลือแต่ตัว ฐาก็ชอบฉันมากกว่า เธอเองก็รู้นี่เขาบอกเธอด้วยตัวเองไม่ใช่เหรอ”เมริสายกยิ้มเยาะสะใจเมื่อเห็นหน้าตาเหลอหลาของลดา

“เธอได้ยิน?”

“เสียงดังขนาดนั้นไม่ได้ยินก็หูหนวกล่ะ เตรียมใจสำหรับความพ่ายแพ้เถอะจะได้ไม่เจ็บมาก ยังไงฐาก็ต้องเป็นผู้ชายของฉันคนเดียว”เมริสาแกล้งมองเหยียดยั่วให้ลดาโมโห นึกย้อนถึงวันที่เธอออกจากห้องของดิฐาพอลงบันไดไปที่ชั้นสามได้ยินทั้งสองคนเถียงกันเลยหยุดฟังแล้วก็ได้ยินดิฐาบอกชอบเธอ เมริสาไม่สนว่าเขาแค่พูดประชดลดาหรือไม่ เธอสนแค่ว่าตัวเองชอบดิฐามากและเธอจะไม่ยอมแพ้........ลดาหน้าเสียเม้มปากแน่นที่ถูกเยาะเย้ย

ณ คฤหาสน์หรู

“ทำไมปล่อยให้ริสาไปแบบนั้นล่ะครับ งานเทมาทางผมจะทำไม่ไหวแล้ว”เมธาวินกอดอกหน้าง้ำต่อหน้าเจ้าสัว

“น้องแกจะเอาเขาให้ทำไง แกก็รู้ว่าคนอย่างริสายิ่งห้ามยิ่งต่อต้าน ฉันขี้เกียจทะเลาะ”เจ้าสัวจิบชาไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร

“เลยทิ้งภาระมาที่ผมเนี้ยนะ ไม่รู้ล่ะผมจะไปตามน้องกลับ”

“ก็ดีไปตามกลับมาเอาตัวผู้ชายมาด้วยแต่งกันให้จบ ๆ จะได้มาช่วยบริหารงาน”

“คุณตา....จะให้ริสาแต่งงานกับคนที่เราไม่เคยเห็นหน้าไม่รู้จักนิสัยเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรเราก็ไม่รู้จริงเหรอครับ ผมไม่ยอมให้น้องแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นผมต้องเช็คก่อนว่าเขาคู่ควรที่จะเป็นสามีของริสาไหม”เมธาวินยืนขึ้นไม่พอใจน้องสาวเขาทั้งคนจะให้แต่งงานกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ไม่ได้

“หลัง ๆ มานี้แกเห็นรอยยิ้มของริสาไหม ฉันเห็นนะ รอยยิ้มสดใสเหมือนเมื่อก่อน ริสายอมลำบากทำงานหนักทั้งที่เกิดมาสบายเพื่อผู้ชายคนเดียว แกไม่รู้สึกเลยเหรอว่าน้องเปลี่ยนไป เขาคนนั้นเปลี่ยนริสา...........”

“ถ้าเขาทำให้น้องผิดหวังเสียใจล่ะครับ”เมธาวินเสียงอ่อนลงคิดถึงใบหน้าน้องยิ้มสดใสตอนที่ใส่ชุดนักเรียนม.ปลายและหลัง ๆ มานี้รอยยิ้มนั้นกลับมาอีกครั้ง

“ริสาไม่ใช่คนโง่ ตาเชื่อในตัวริสา...........”เจ้าสัวแววตามั่นใจในตัวหลานสาวที่เก่งและฉลาดเหมือนที่อยากให้เป็น เมธาวินหน้าง้ำไม่สบายใจเขามีน้องสาวคนเดียวจะไม่ให้ห่วงยังไงไหว

หลายวันผ่านไป

ดิฐารู้ว่าเมริสาทานอาหารเช้าทุกวันเขาเลยตื่นเช้ากว่าเดิมเพื่อไปซื้อโจ๊ก หมูย่าง หรือน้ำเต้าหู้ที่หน้าปากซอยมาเตรียมไว้ให้ทุกเช้าก่อนที่เขาจะออกไปสอนภาษาจีน เมริสายิ่งปลื้มหลงแล้วหลงอีกเขาช่างมีความเอาใจใส่น่ารักสม่ำเสมอ........

เมริสาเรียนรู้งานเร็วคอยช่วยเหลือทีมบาเทนเดอร์ได้ดี ที่จริงเธอเป็นคนมีความมุ่งมั่นและทำทุกอย่างได้ดีเสมอแต่ทำโก๊ะ ๆ หาเรื่องจะมาอยู่ใกล้ดิฐา ในทุกวันเมริสากรอกตาปะหลับปะเหลือกเมื่อเห็นลูกค้าสาวสวยมาอ่อยดิฐาทั้งทางสายตาและแตะต้องเนื้อตัว บ่อยครั้งเธอทำหน้างอหึงหวงทั้งที่ตัวเองไม่ได้เป็นอะไรกับเขา แค่เขาทำดีด้วยก็คิดไปไกลเข้าข้างตัวเองว่าเขามีใจที่ไหนได้เขาก็ทำดีกับทุกคน

ณ ร้านอาหารหรู

เมริสาก้มหน้าก้มตาฝานมะนาวอย่างตั้งใจ ภายในเคาเตอร์บาร์สูง สักพักนิ้วหนามาเคาะตรงหน้าเคาร์เตอร์ที่เธอยืนอยู่

“เปาะ เปาะ!!” หลายทีเมริสากำมีดแน่นพยายามข่มใจไม่อยากด่าลูกค้า แต่เขายังเคาะไม่หยุดจนทนไม่ไหวเงยหน้าอ้าปากจะด่าแต่กลับต้องตาโตชะงักด่าไม่ออก หน้าสวยหันมองข้าง ๆ ไม่มีคนสนใจเธอเลยถลึงตาใส่เมธาวิน

“มาทำอะไร”ริมฝีปากบางขยับเล็กน้อย เมธาวินหรี่ตามองเคืองกระดิกนิ้วให้น้องสาวเดินตามออกไป เมริสาหันซ้ายหันขวาเห็นทุกคนกำลังยุ่งเลยแอบย่องเงียบออกไปหาพี่ชาย

เมธาวินมายืนรอหน้าห้องน้ำ เมริสาเดินตามมาอย่างหัวเสีย

“มาที่นี่ทำไม เดี๋ยวก็ความแตกหรอก”

“พี่มาตามแกกลับบ้าน ทิ้งงานไว้แบบนี้ไม่แฟร์เลยนะ”เมธาวินกอดอกเสียงแข็งไม่พอใจที่น้องทิ้งงานมาอยู่กับผู้ชาย

“แหม มาแค่แป๊บเดียว ได้ผู้ชายแล้วจะรีบกลับ”มือบางเดินเข้าไปเกาะแขนพี่ชายที่ทำสะดีดสะดิ้งเบี่ยงแขนไม่ให้จับ

“ทำไมต้องมาทำอะไรโง่ ๆ แบบนี้ด้วย ไว้ใจได้ยังไงว่าเขาเป็นคนดี เจ้าชู้หรือเปล่า เขาจะทำให้น้องเสียใจไหม”เมธาวินยิงคำถามมากมายที่คาใจ เมริสานิ่งคิดในสิ่งพี่ชายถาม

“ริสาไม่รู้.........รู้แค่ว่าอยากได้เขา”เสียงหวานอ่อนหลบสายตาพี่ชาย

“พี่เป็นห่วง ถ้าเขาเป็นคนไม่ดีน้องจะเสียใจ”เมธาวินเดินเข้าใกล้ลูบหัวน้องแผ่วเบาสายตาห่วงใย

“ถ้าไม่ได้เขาน้องจะเสียใจมากกว่า”สายตาสวยแน่วแน่ช้อนตามองพี่ชาย ในตอนนี้ขอแค่ได้เขาเรื่องอื่นค่อยว่ากัน สหภพเห็นเมริสามายืนคุยกับลูกค้าผู้ชายและลูบหัวสนิทสนมจึงเดินเข้ามาหา

“มาทำอะไรตรงนี้”สหภพพูดขึ้นทำหน้าคล้ายตำหนิเธอบอกว่ามาจีบดิฐากลับมายืนแอบคุยกับผู้ชายที่ดูรวย เมธาวินกับเมริสาหันไปมองพร้อมกัน

“พี่ธาวินไง จำได้ไหม”เมริสาพูดขึ้น

“พี่ธาวิน..........”สหภพลากเสียงยาวนิ่งงันสบตากับเมธาวิน

“ภพ....”เมธาวินเสียงอ่อนมองตาสหภพเหมือนตกอยู่ในภวังค์ เมริสามองชายทั้งสองงง ๆ

“ทำไมนิ่งกันล่ะคะ”เธอโบกมือผ่านหน้าชายทั้งสองที่มองกันนิ่งนานขนาดเอามือผ่านหน้ายังไม่มีใครสนใจเลย เมริสาอึกอักมองทั้งสองคนเลยสะกิดแขนพี่ชาย

“พี่ธาวิน”

“มีอะไร”เมธาวินพูดแต่ยังมองสหภพไม่ละสายตา

“ภพเขาไม่ได้ชอบผู้ชาย.....”เมริสาถอนหายใจสหภพเป็นผู้ชายแท้กลัวพี่ชายของเธอเสียใจ เมธาวินไม่ตอบ เมริสาหันมองหน้าเพื่อนที่มองพี่ชายเหมือนเจอรักแรก

“เอ๊ะ หรือชอบผู้ชาย............”เมริสาครุ่นคิดพึมพำกับตัวเองแล้วรีบหันขวับเมื่อสหภพพูดขึ้น

“มาหาริสาเหรอครับ ขึ้นไปคุยกันที่ห้องทำงานผมได้นะ”

“อื้ม พี่อยากรู้เรื่องของผู้ชายที่ริสาชอบว่าเขานิสัยยังไง”เมธาวินพยักหน้ายิ้มอ่อน

“ครับ อยากรู้อะไรถามได้เลยผมยินดีตอบทุกเรื่อง”สหภพยิ้มหวาน เบี่ยงตัวพายมือให้เมธาวินเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องทำงาน ทั้งสองเดินไปด้วยเหมือนโลกนี้มีแค่เราสองคน เมริสายืนงงท่ามกลางเสียงเพลงเสียงคนคุยกันเจี๊ยวจ๊าว

“ทำไมพวกเขาทำเหมือนไม่มีฉันอยูตรงนี้.......”หญิงสาวลูบแขนตัวเองไปมายังสับสนกับท่าทางของเขาทั้งสอง

ดิฐามองอยู่ไกล ๆ เห็นเมริสายืนคุยกับผู้ชายคนนั้นอย่างสนิทสนมแล้วเขาก็ลูบหัวเธออย่างทะนุถนอม ทำให้ดิฐาหงุดหงิดกระฟัดกระเฟียดจนเพื่อนร่วมงานแปลกใจ