ตอนที่ 7 ไม่ชอบเลยเหรอ

ยามขับรถกอล์ฟเข้ามาส่งเมริสาที่คฤหาสน์ เมริสาก้าวขาลงกำลังจะเดินไปบ้านฝั่งซ้ายโซนของตัวเอง

“ริสา! มาคุยกับตาเดี๋ยวนี้”เจ้าสัวตะคอกเสียงดังสีหน้าไม่พอใจมองหลานสาวสุดที่รักแต่งตัวล่อแหลมไร้รสนิยม เมริสาเดินตามไปงง ๆ สายตาของญาติมองมาแปลก ๆ ร่างบางนั่งลงบนโซฟาหรูตรงข้ามกับเจ้าสัว

“แต่งตัวอะไร ทำตัวเป็นผู้หญิงหยำฉ่า”เจ้าสัวขมวดคิ้วหน้าเครียด ไม่ชอบใจเอามาก ๆ

“มันเป็นสไตล์ค่ะ”เมริสาเชิดหน้าตอบไม่รู้สึกรู้สา

“สไตล์สก้อยเด็กแว้นหรือค่ะพี่”เดมี่หัวเราะร่วน

“ผู้ใหญ่คุยกันอย่าสอด”เมริสากดเสียงต่ำหน้าตาขึงขัง เดมี่หน้าเสียหุบปากลงอย่างรวดเร็ว

“รถไปไหนทำไมนั่งมอเตอร์ไซต์กลับมา แล้วคนที่มาส่งเป็นใคร”

“เขาเป็นคนรักของหนูเองค่ะ”เมริสาตอบน้ำเสียงหนักแน่น

“ริสา!”เจ้าสัวอึ้งที่อยู่หลานสาวที่แสนสมบูรณ์แบบบอกรักว่าผู้ชายจน ๆ

“คุณตาไม่ต้องหาคนมาดูตัวหนูแล้วนะคะ หนูมีว่าที่ลูกเขยให้คุณตาแล้ว”

“ไม่ได้! จะเอาใครมาเป็นเขยฉันไม่ได้!”

“หนูรักเขา ถ้าไม่ใช่ผู้ชายคนนี้หนูก็ไม่แต่งกับใคร คุณตาคอยดูหนูขึ้นคานได้เลยค่ะ”เมริสาเถียงหน้าตั้งลุกขึ้นเดินหนีออกไปจากห้องรับแขก

“ริสา ริสา!!”เจ้าสัวหายใจแรงตัวงอบีบหน้าอกโดนหลานรักขัดใจทำให้เลือดสูบฉีดแรงจนปวดหัวใจ

“คุณพี่หายใจเข้าออกลึก ๆค่ะ” ยายรัศมีเมียน้อยของเจ้าสัวเข้าไปพยุงตัวแล้วพยายามหายใจเข้าออกเป็นจังหวะพร้อม ๆ กันให้เจ้าสัวคลายปวด ก่อนจะทิ้งตัวลงพิงโซฟาอย่างอ่อนแรงเด็กหัวแข็งแน่วแน่ เจ้าสัวเลี้ยงริสามาให้เป็นอย่างเขาไม่มีผิด ช่างเด็ดขาดได้อย่างใจเจ้าสัวเสียจริง ๆ

เมริสาขับรถหรูออกนอกบ้านด้วยความโมโห ไม่รู้จะไปไหนเลยโทรหาดิฐาเพื่อให้เขาปลอบใจ รถหรูแล่นมาถึงหน้าคูหาสี่ชั้นเป็นที่พักของพนักงาน ร่างบางลงจากรถท่ามกลางฝนตกหนัก ดิฐาถือร่มจะมารับที่รถแต่ไม่ทันเธอเดินตัวเปียกมาเสียก่อน เมริสาโผเข้ากอดเขาแน่นสะอึกสะอื้นร้องไห้โฮมือหนาโอบกอดลูบหลังเพื่อปลอบใจ สองกายกอดกันแน่นท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำไม่ขาดสาย

ภายในห้องพักพนักงานที่ชั้นสี่

เมริสาขึ้นมาที่ห้องพักของเขาแล้วมองที่อยู่คับแคบมีแค่หน้าต่างที่มองเห็นวิวด้านนอกเป็นตึกคูหาเหมือนกัน

“ห้องน้ำอยู่ข้างนอกเอาเสื้อผ้าผมไปใส่ก่อนนะ”ดิฐาหยิบเสื้อผ้าและผ้าขนหนูส่งให้เขามองต่ำไม่กล้ามองหญิงสาวที่เปียกจนเสื้อสีขาวแนบเนื้อเผยเรือนร่างส่วนเว้าโค้งของเธอทั้งหมด เมริสารับเสื้อผ้าแล้วเดินออกไปเข้าห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็รีบออกมา เดินดุ่มเข้าห้องพักมือเรียวบิดประตูเปิดพรวดเข้าไปทันที ดิฐากำลังเปลี่ยนชุดพันผ้าขนหนูก้มจะใส่กางเกงหันขวับตกใจที่เธอกลับมาเร็ว หญิงสาวตาโตจ้องมองร่างแกร่งตาเป็นมัน

“หันไปก่อน” เขาลากเสียงเขินหน้าแดง เธอค่อย ๆ หันข้างแอบเหล่เรือนร่างกำยำแล้วอมยิ้ม เขาหยิบเสื้อมาสวมหัว ร่างบางรีบหันขวับมองซิคแพคอย่างหลงใหล

“ว้าว”ริสาอ้าปากหวอเดินเข้าใกล้เอื้อมมือจะไปจับกล้ามเนื้อแกร่งดิฐารีบเอาเสื้อลงแล้วถอยหลังหนีสุดตัว

“ไม่เศร้าแล้วเหรอ”

“เศร้าอยู่”เธออึกอักรู้สึกตัวแสร้งเป็นเศร้าก่อนจะเดินไปนั่งบนพื้น ดิฐาหยิบแก้วน้ำอุ่นมาให้เธอดื่มคลายหนาว

“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจ เล่าให้ผมฟังได้นะ”นัยน์ตาคมมองห่วงใย

“คุณตาเห็นว่านายไปส่งฉันที่บ้าน”เสียงหวานเครียดจัดก้มหน้าเหงาหงอย

“................”

“ฉันเลยบอกนายเป็นคนรักของฉัน”

“ห๊ะ! แต่ว่าเราไม่ได้....”เขาหน้าเหวอจะพูดขัด

“ฉันชอบนายมาก ๆ จนกลายเป็นความรัก”เมริสารีบแย่งพูดบอกความในใจให้เขารู้

“แต่ผม.....ผม.....”

“นายไม่ชอบฉันเลยเหรอ”

“ผม......จะชอบคุณได้ยังไงคุณอยู่สูงเกินไป ผมเอื้อมไม่ถึง”สายตาคมหลบลงปิดบังความในใจชอบเธอแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องแยกกันอยู่ดี

“นายเคยรู้สึกดีกับฉันบ้างไหม”เสียงหวานสั่นเครือมองด้วยความหวังเล็ก ๆ ว่าเขาจะมีใจ

“ไม่เคย ผมบอกแล้วว่าไม่พร้อมดูแลใคร”ร่างหนาลุกขึ้นหันหลังมองออกนอกหน้าต่าง

“สักนิดก็ไม่มีเลยเหรอ”

“ไม่ มี......”กายหนาถอนหายใจแรงตัดใจตอบในสิ่งที่ฝืนความรู้สึก เมริสาหน้าเสียลุกขึ้นยืนมองแผ่นหลังแกร่งน้ำตาคลอก่อนจะเปิดประตูห้องเจอลดายืนถือถุงอาหารอยู่หน้าห้อง ลดาเห็นเมริสาใส่เสื้อผ้าของดิฐาก็จ้องตาเขม็ง เมริสาหันขวับไปมองเขา

“ที่นายไม่ชอบ เพราะนายมีคนอื่นอยู่แล้ว......”เสียงหวานแข็งกร้าวหน้าตาขึงขัง ดิฐาหันกลับมาเห็นแววตาตัดพ้อของเธอยิ่งปวดใจ หน้าหล่อพยักหน้าเบา ๆ อยากให้เธอเกลียดจะได้ไม่ตัดใจจากเขา เมริสาหน้าแดงก่ำน้ำตาคลอฝืนกล้ำกลืนน้ำตาเดินเบียดลดาก้าวลงบันไดอย่างรวดเร็ว ด้านลดามองหน้าดิฐาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

“ทำไมมันใส่เสื้อผ้านาย”

“กลับห้องไปก่อน”เขาโบกมือให้เธอกลับไปที่ห้อง เพิ่งทะเลาะกับเมริสายังอารมณ์ไม่อยากคุยกับใคร

“นายมีอะไรกับมันแล้วใช่ไหม”ลดาถามเสียงดังไม่ยอมกลับห้อง

“ไม่ใช่เรื่องของเธอ”

“จะไม่ใช่ได้ยังไง เรารักฐา ทำทุกอย่างเพื่อฐาเคยมีสักครั้งไหมที่ฐาจะนึกถึงเรา คบกันมาตั้งกี่ปียังไม่เคยมีอะไรกันนางนั่นมันเป็นใครเจอแค่ไม่ถึงเดือนก็พามันมาเอาถึงในห้อง!”ลดาโกรธจัดตวาดใส่ทั้งน้ำตา ดิฐาเดินดุ่มมาจับสองแขนเรียวเขย่าให้เธอรู้สึกตัว

“เราเป็นเพื่อนกันลดา เราเป็นแค่เพื่อนกัน!!”

“แต่เราไม่ได้รู้สึกแบบนั้น ฐาเองก็รู้ว่าเรารู้สึกยังไง!”ลดาสะบัดแขนออกหน้าตาขึงขังน้ำตาไหล

“เราเป็นเพื่อนกันดีกว่าลดา มันดีที่สุดสำหรับเราสองคน”

“นายไม่เคยให้ใครเข้าใกล้ ไม่เคยเปิดใจให้ใคร แต่นายปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาวนเวียนในชีวิต นายเอากับมันไม่ใช่แค่สนุก นายชอบอีนั่น!”ลดาตะโกนสุดเสียงเจ็บปวดที่เขาเปิดใจให้ผู้หญิงที่รู้จักกันไม่นานแต่ปิดใจให้กับเธอที่รู้จักกันมาหลายปี

“ใช่เราชอบคุณริสา ชอบมากด้วยแค่นี้ใช่ไหมที่อยากได้ยิน!!”เขาตวาดเสียงดังลั่น ปิดประตูห้องใส่หน้าลดา

“ฐา ฐาฐา!!”ลดาพยายามเคาะประตูร้องเรียกไม่หยุดต้องการคุยให้รู้เรื่องแต่เขายังเงียบไม่ออกมาคุยจนลดาถอดใจทรุดนั่งร้องไห้หน้าของดิฐา