ตอนที่ 6 แอ่นอกสู้

ดิฐาเดินมาที่สแตนด์ถือไอติมมาสองโคน เมริสานั่งเหงื่อไหลเปียกโชกร้อนจนหน้าแดงแต่พอเห็นหน้าก็ยิ้มหวาน ร่างแกร่งนั่งลงถัดจากเธอหนึ่งขั้น

“ร้อนก็กลับเถอะครับ”

“ก็ไม่ร้อนเท่าไหร่นะ ชิว ๆ สบายมาก........”เธอยิ้มแห้งเหงื่อไหลจากหน้าผากย้อยลงข้างแก้ม เขาอมยิ้มยื่นไอติมให้กินแก้ร้อน มือเรียวหยิบไอติมมาพลิกดูไม่กล้ากิน

“ไอติมกะทิอร่อยนะ ลองชิมดู”เขามองลุ้น ๆ อยากให้เธอลองชิม แล้วอ้าริมฝีปากหนางับไอติม เธอเลยลองชิมไม่อยากให้เขาเสียน้ำใจ ปากบางเล็มไอติมชิมรสชาติอร่อยเลยกินต่อไปหลายคำ

“เมื่อกี้นายรู้ได้ไงว่าเป็นฉัน”

“ขาวขนาดนั้นไม่เห็นก็แย่ล่ะ”สายตาคมเหลือบมองเรียวขาขาวก่อนหลุบตาลงไม่อยากคิดไปไกล

“แล้วที่บอกว่าฉันเป็นแฟนนาย ๆใจอ่อนแล้วใช่ไหม”เมริสายิ้มเขินอายบิดตัวไปมา

“มันคับขันเลยพูดไม่คิด”น้ำเสียงทุ้มเรียบเฉยทำเอาหญิงสาวเธอแทบหน้าทิ่ม

“โอ้ย สะเทือนใจ...”มือเรียวทาบอกข้างซ้ายสีหน้าเจ็บปวดท้อแท้ เขาหัวเราะเอ็นดู หยิบผ้าเช็ดหน้าเอื้อมไปเช็ดขอบปากบางให้ เมริสานิ่งมองหวั่นไหวชายหนุ่มเผลอมองสบตาก่อนจะเลี่ยงมองไปทางอื่นแก้เขิน

เมริสาดูดไอติมแล้วแกล้งทำให้เลอะขอบปากยื่นหน้าเข้าใกล้ทำแก้มป่องชี้นิ้วที่ขอบปากให้เขาเช็ดให้ ดิฐาส่ายหน้าอมยิ้มเช็ดปากให้เธออีกครั้ง หญิงสาวแกล้งกินเลอะแล้วยื่นหน้าอีก

“เช็ดให้หน่อย”

“เยอะขนาดนี้เช็ดเองเถอะ”เขาขำสาวน้อยขี้อ่อยส่งผ้าเช็ดหน้าให้เธอเช็ดเอง เมริสาหน้างอรับผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหล่มองหน้าหล่อเห็นไอติมเลอะขอบปากหนา เธอมองเคลิบเคลิ้มเขาเงยขึ้นสบตาเธอพอดีสองสายตาผสานหวานซึ้ง หน้าสวยโน้มลงเข้าใกล้แตะริมฝีปากบางจูบปากเขาอย่างลืมตัวเปลือกตาสวยปิดลงหลับตาพริ้มจดจำสัมผัสปากอุ่น ชายหนุ่มตาโตนิ่งอึ้งไม่คิดว่าเธอจะจู่โจมไม่ทันตั้งตัว เปลือกตาสวยลืมขึ้นมองหน้าหล่อสบตากันเขินอาย เมริสาผละออกหน้าแดงลุกลี้ลุกลนทำตัวไม่ถูก ชายหนุ่มก็เช่นกันต่างคนต่างเขิน เมริสารีบลุกขึ้นจะเดินหนีไม่กล้าสู้หน้า

“ว้าย!”ไอติมเจ้ากรรมดันร่วงตรงหน้าอกเปื้อนเสื้อสีขาว ดิฐาเงยขึ้นจะดูเสื้อที่เปรอะแต่สายตาดันไปอยู่ที่หน้าอกอวบเขามองตาค้างจินตนาการถึงความอวบอิ่มภายใน เมริสาหยิบทิชชู่เปียกมาเช็ดคราบไอติมออกเสื้อขาวเปียกเห็นเค้าโครงชุดชั้นในจาง ๆ หญิงสาวหงุดหงิดจะขอตัวกลับบ้านพอเงยขึ้นมองหน้าเขาเห็นสายตาคมคู่นั้นจับจ้องที่อกเธอ หน้าสวยก้มมองหน้าอกตัวเองที่เห็นชุดชั้นในและเนื้ออวบนูนเว้า

“ชอบเหรอ อยากดูไหม”แทนที่จะเอามือปิด เธอกลับแอ่นอกขึ้นตรงหน้าเขาเล่นเอาชายหนุ่มตกใจเอียงหนีหน้าตาเหลอหลา

“เอ่อ ปะ เปล่า ไม่ ไม่อยากดู.......”เขาหลุบตาลงต่ำพูดติดขัด เมริสายิ้มแกล้งแหย่กระซิบข้างหูหนา

“ถ้ายอมเป็นแฟนฉัน ทำได้มากกว่าดูอีกนะ”

“ผมว่าเรากลับกันดีกว่า”ร่างแกร่งลุกพรวดพ่นลมหายใจหน้าตาเลิ่กลั่ก ส่งเสื้อคลุมให้เธอแล้วรีบเดินออกไปจากสแตน

“หื่นเหมือนกันนะเนี้ย ต้องอ่อยเต็มที่ซะแล้ว”เมริสายิ้มชอบใจ หมดเวลาตามตื้อธรรมดางานนี้ต้องอ่อยแบบจัดหนัก

เมริสาใส่เสื้อคลุมเขาออกมานอกสนามแข่ง ดิฐาเอาของไปเก็บใต้เบาะมอเตอร์ไซต์จะเดินไปส่งเธอที่รถ

“เดี่ยวผมเดินไปส่งที่รถ”

“ไม่ได้เอารถมา นายไปส่งหน่อยสิ”

“รถคันนั้นไม่ใช่ของคุณเหรอ”เขาเห็นรถสปอร์ตจอดอยู่ไม่ไกลคิดว่าน่าจะเป็นของเธอ

“ไม่ใช่ เมื่อเช้าคนรถมาส่ง”เธอทำหน้าซื่อตาใสโกหกอยากให้ผู้ชายไปส่ง

“ได้คุณบอกทางผมแล้วกัน”เขาพยักหน้าหยิบหมวกกันน็อคมาสวมใส่และรัดสายใต้คางให้ เมริสายิ้มเขินมองเขาตาหวานเยิ้ม ชายหนุ่มสวมหมวกกันน็อคแล้วขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซต์ ร่างบางขึ้นคร่อมกอดเอวหนาแน่นหน้าอกเบียดหลังแกร่ง เขาสะดุ้งหันมองหน้าเหวอ

“กลัวตก”เมริสารีบพูดดักแอบยิ้มกรุ้มกริ่ม

“ไม่ต้องแน่นมากก็ได้ผมขี่ไม่ถนัด”

“อ่อ ได้สิ แค่นี้พอไหม”เธอกระชับกอดวางคางซบบ่าแกร่งส่งยิ้มหวาน ดิฐาอมยิ้มเอียงมองหญิงสาวเล็กน้อยก่อนจะสะบัดความคิดฟุ้งซ่านขี่มอเตอร์ไซต์ไปส่งเธอที่บ้าน

มอเตอร์ไซต์คันเก่า แล่นเข้าหมู่บ้านคนรวยแต่ละหลังบ้านใหญ่โตรั้วบ้านกว้างใหญ่ทุกหลัง หน้าสวยซบหลังแกร่งมองบรรยากาศข้างทางเพลิน ๆ รถหรูแล่นตามหลังเป็นรถของน้าเมริสา

“คนที่ซ้อนมอเตอร์ไซต์คล้ายริสาเลย”น้าเพ่งมองผู้หญิงบนมอเตอร์ไซต์ที่เห็นแค่ด้านข้างแถมมีหมวกกันน็อคบังหน้าผากไว้อีก

“ไม่ใช่หรอกแม่ คนอย่างพี่ริสาไม่มีทางนั่งมอเตอร์ไซต์เก่า ๆ แบบนี้หรอก นางกลัวบาดทะยัก”เดมี่ลูกพี่ลูกน้องพูดเสริมเบะปากกับความดัดจริตของหลานรักเจ้าสัว

“นั่นสินะ ฮ่า ๆ ๆ”สองแม่ลูกหัวเราะให้กับความเรื่องเยอะของริสาตัวแสบ

“ว้าย แม่นั่นพี่ริสาจริง ๆ ด้วย” สองแม่ลูกจ้องมองเห็นชัดว่าเป็นเมริสา เลยขับรถแซงขึ้นนำหน้าไปยังคฤหาสน์ เมริสายังฟินกับบรรยากาศไม่ได้สนใจรอบข้างสักนิดเลยไม่รู้ว่าญาติเห็นเธอซ้อนมอเตอร์ไซต์ซบหลังผู้ชาย

มอเตอร์ไซต์คันเก่าจอดหน้าประตูรั้วขนาดใหญ่ ดิฐามองลอดเข้าไปด้านในเห็นบ้านหลังใหญ่กว้างขวางอย่างกับวังเขารู้ว่าเธอรวยแต่ไม่คิดว่าจะรวยขนาดนี้ เมริสาลงรถยื่นหมวกกันน็อคแล้วยิ้มหวาน

“ขอบใจที่มาส่ง วันนี้ฉันไม่ไปที่ร้านนะเพลียแดด”

“พักก็ดีครับ อย่าไปเที่ยวกลางคืนทุกวันเลย คุณต้องทำงานตอนกลางวันด้วยร่างกายจะแย่”

“ฉันไม่ได้อยากไปเที่ยว แค่อยากไปเห็นหน้านายทุกวัน”ร่างบางยืนบิดตัวเขินเหล่มองหน้าชายหนุ่ม

“วีดีโอคอลมาคุยก็ได้”หน้าหล่อยกยิ้มไม่อยากเปิดใจให้หญิงสาวแต่ก็อดไม่ได้

“ให้คอลได้เหรอ”

“อื้ม....ถ้าช่วงไหนติดงานก็อาจจะไม่ได้รับ”

“ ขอบคุณนะ ฉันจะคอลหาบ่อย ๆ”ริมฝีปากบางยิ้มกว้างดีใจอยากเข้าไปกอดเขาแต่ไม่กล้าเลยหันหลังเดินเข้าประตูรั้วอย่างอารมณ์ดี ดิฐายิ้มให้อย่างอบอุ่นก่อนจะหุบลงเมื่อมองเข้าไปยังบ้านหลังใหญ่เขาชอบอยู่ใกล้เธอทั้ง ๆ ที่รู้ว่าตัวเองไม่คู่ควรจะให้ตัดใจตอนนี้ก็ยังทำไม่ไหว อยากตักตวงช่วงเวลาดี ๆ กับเธอให้มากกว่านี้แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ก็ตาม