ตอนที่ 11 อยากให้เลว

หลังร้านปิด

พนักงานช่วยกันเก็บอุปกรณ์ในโซนของตัวเอง เมริสาช่วยเก็บล้างอุปกรณ์ ดิฐาเช็ดทำความสะอาดขวดเครื่องดื่มอยู่ข้าง ๆ ในทุกวันเขาจะถามเธอว่าเป็นยังไง เหนื่อยไหม แต่วันนี้เขาไม่ถามแล้วยังทำหน้าบึ้งตึง เธอเหล่มองเขาเป็นระยะเขาก็ไม่คุยด้วย เมื่อเก็บอุปกรณ์เสร็จเลยเดินมายืนข้าง ๆ เขาที่กำลังเช็คปริมาณวัตถุดิบ สายตาคมเหล่มองเล็กน้อยแล้วทำไม่สนใจ

“เหนื่อยเหรอ”ร่างบางเขยิบเข้าไปใกล้เขาเขยิบหนี

“.............”

“หรือว่าไม่สบาย”หน้าสวยยื่นเข้าหา เขาเหลือบมองก่อนจะเบนสายตาไปทางอื่น

“ไม่ได้เป็นอะไร”เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นแข็งกระด้าง

“แล้วทำไม่คุยกับฉันล่ะ”

“เห็นมีคนคุยด้วยแล้วนี่”ดิฐาเหล่มองหน้าบึ้ง

“ฉันก็คุยกับทุกคน”คิ้วเรียวขมวดสงสัย

“อัธยาศัยดีก็ควรหวงตัวบ้าง ไม่ใช่เจอใครก็ให้เขาลูบผม”น้ำเสียงทุ้มเหวี่ยง ๆ เมริสาอมยิ้มเขาคงเห็นเมธาวินลูบผมเธอนี่เองเลยงอน ร่างบางกระแซะเบียดตัวเข้าใกล้ชิด

“หึง......เหรอ”เธอแกล้งแซว ดิฐาผงะเบี่ยงตัวก้มมองเธอที่ใกล้ชิดแล้วทำหน้าดุ

“นี่ไง เข้าใกล้ผู้ชายอีกแล้วไม่หวงตัวเลย”เขาเสียงเหวี่ยงหน้าง้ำปากยื่นจะถึงจมูก

“ฉันก็ใกล้ชิดกับนาย คุณตา คุณพ่อแล้วก็พี่ธาวินเท่านั้นแหละ”

“พี่ธาวิน?”

“คนที่ลูบผมฉันคือพี่ธาวินพี่ชายฉันเอง เขาเป็นห่วงเลยมาดูว่าอยู่ยังไงแต่ก็ช่วยอะไรฉันไม่ได้เพราะคุณตาห้ามไม่ให้ช่วยเหลือทุกทาง”

“.................”ดิฐานิ่งเงียบเช็ดแก้วน้ำวางเรียงใส่ภาชนะทีละใบ

“ไม่เชื่อเหรอ ไปถามที่ห้องทำงานภพก็ได้นะพี่ธาวินยังคุยธุระกับภพ..........ไปกัน”เมริสาดึงแขนเขาให้ไปเจอพี่ชาย

“ไม่ไป”เขาขืนตัวหน้างอ

“ไปเถอะ จะได้แนะนำตัวว่าที่น้องเขยด้วยเลย”หญิงสาวเนียนโอบลำแขนแกร่งซบหน้าออดอ้อน

“ไม่ได้เป็นน้องเขยสักหน่อย”หน้าหล่อเขินอายเสียงอ่อนลงแอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“เดี๋ยวก็เป็น ไปด้วยกันนะ........”สายตาสวยช้อนมองอ้อน ๆ

“ก็ได้............”เสียงทุ้มลากยาวแสร้งทำเบื่อหน่ายทั้งที่ดีใจที่ผู้ชายคนนั้นเป็นแค่พี่ชายของเธอ

เมริสาเดินนำหน้าขึ้นมายังห้องทำงานของสหภพ ดิฐาเดินตามหลังมาเรื่อย ๆ เมื่อมาถึงหน้าห้องเธอเคาะประตูแล้วเปิดเข้าไปเลย

“โอ้ มาย ก็อต!”เสียงหวานเน้นหนักตาโตอ้าปากค้าง เมื่อเห็นพี่ชายกับสหภพร่างกายเปลือยเปล่ารีบเสื้อผ้ากันหน้าตาตื่น ดิฐายืนอยู่ข้างหลังพอเห็นข้างในเขาก็ปิดตาเธอแล้วรวบตัวแบกร่างบางให้ไปตรงบันได เมริสาขัดขืนดิ้นออกจากอ้อมกอดของเขา

“ปล่อย!”เมริสาขัดใจจะไปคุยกับพี่ชายให้รู้เรื่องเจอกันแป๊บเดียวทำไมทำแบบนี้

“ให้พวกเขาแต่งตัวก่อน”ดิฐาเสียงดุกอดกระชับไว้แน่นขึ้น เธอกระฟัดกระเฟียดพอรู้ตัวว่าเขากำลังกอดเลยใจเย็นเอนซบอกแกร่ง

“ก็ได้”หน้าสวยเอียงซบอ้อน ๆ คล้องแขนเรียวกอดไม่ให้เขาปล่อย ดิฐาอมยิ้มส่ายหน้าเบาๆ

“นิดหน่อยก็เอาเนอะ”

“จริง ๆ อยากได้มากกว่านี้ เมื่อไหร่จะยอมเป็นของฉันสักทีล่ะ”สายตาสวยช้อนมองเว้าวอน เขาถอนหายใจน้ำเสียงเครียด

“ที่ไม่ยอมเพราะผมอยากเป็นคนที่คู่ควรกับคุณ ไม่อยากทำให้คุณเสียหาย ผมไม่รวย ต้องดูแลแม่ผมยังเลี้ยงดูให้คุณมีชีวิตที่ดีกว่านี้ไม่ได้”

“ฉันเลี้ยงตัวเองได้นายไม่ต้องห่วง”

“คุณสบายมาทั้งชีวิต ถ้าจะอยู่ด้วยกันผมอยากให้คุณมีชีวิตที่ดี”

“โห พ่อคนดีเลวบ้างก็ได้นะ อยากให้เลว....”มือเรียวจับคางเขาส่ายไปมาอย่างเอ็นดู

“ผมเลวกับคนที่ชอบไม่ลงหรอก”เสียงทุ้มแผ่วเบาแววตาเป็นประกาย เมริสาอ้าปากหวอนิ่งอึ้ง

“นาย บอกว่า.........ชอบ..........”

“ถ้าไม่ชอบ......ไม่กอด..........ไม่จูบหรอก”หน้าหล่อยื่นกระซิบข้างหูแผ่วเบา เธอขนลุกซู่ปลื้มปริ่มดีใจที่ลงทุนทำไปทุกอย่างไม่เสียเปล่า

“บ้าบอ........”เมริสายิ้มเขินหน้าแดง เขามองอย่างเอ็นดูโน้มลงจูบริมฝีปากเรียวอย่างอ่อนโยน

“ริสา เข้ามาซิ”เมธาวินโผล่หน้ามาเรียกน้องสาวที่กำลังยืนกอดจูบกับผู้ชาย ดิฐาผละจูบหันไปยิ้มเจื่อน

“โห่ ไม่ได้ดูคิวเลย โวะ!”เมริสาหงุดหงิดเสียอารมณ์กำลังเคลิ้มดันโดนเบรกเสียได้

“ไปคุยกับพี่คุณก่อนเถอะ”ดิฐาคลายกอด เมริสาหน้าง้ำเสียดาย

“ช่างพวกเขาเถอะ กลับไปคุยเรื่องของเราดีกว่า”แขนเรียวคล้องเกาะแขนแกร่งฉุดดึงให้ดิฐาเดินลงบันไดไปกับเธอ

“อ้าว ริสา ริสา!.............. เดินไปเฉยเลยอะไรของเขา”เมธาวินขมวดคิ้วงงที่น้องสาวเดินหนี สหภพเดินมาประกบหลังของเมธาวินแล้วโอบกอดนุ่มนวล

“ริสากลับไปแล้ว เรามาทำกันต่อนะครับ”สหภพเสียงอ่อนโยน เมธาวินยิ้มอ่อนเขินอาย ค่อย ๆ เอียงหน้ามองชายหนุ่มที่โอบกอดเขาแน่น

“ยังไม่พออีกเหรอ”เมธาวินทำเสียงกระเง้ากระงอดส่งสายตายั่วเย้า

“ถ้าพอจะเอาอีกทำไมล่ะครับ หื้ม..........”สหภพกดหน้าลงซุกไซร้ลำคอหนาเนียนละเอียด เมธาวินเอียงคอให้ซุกไซร้ปิดประตูลงเสพสุขกันอีกครั้ง........