ตอนที่ 4.

“ไม่นะ อย่าทำอะไรบ้าๆ นะไอ้พี่หมิง!” ฝ่ามือน้อยยกมือขึ้นป้องหน้า ไม่ยอมให้ชายหนุ่มทำตามปากว่า

จางหมิงจับมือเธอออกจากหน้า ก้มลงหอมแก้มทั้งสองข้างฟอดใหญ่ ก่อนจะหัวเราะเสียงดังเมื่อเห็นแก้มนวลแดงปลั่งน่ารัก

“นอกจากกอดแล้ว คู่หมั้นอย่างพี่ก็มีสิทธิ์หอม มีสิทธิ์จูบหนูยิ้มได้ด้วย ใช่ไหม” เขายั่วต่อ

“บ้า ไอ้พี่หมิงบ้า ปล่อยหนูยิ้มนะ ถ้าไม่ปล่อยหนูยิ้มจะร้องให้คนช่วยจริงๆ นะ” โยธกาเกร็งตัวเบือนหน้าหนี ร่างบางสั่นเล็กน้อย แต่เจ้าตัวพยายามข่มอาการไว้ไม่แสดงออกให้อีกฝ่ายได้ใจ

จางหมิงหันไปมองรอบกาย ริมฝีปากยกยิ้มเมื่อพบว่าไม่มีใครอยู่บริเวณนั้นสักคน เสียงดนตรีในงานก็ดังเกินกว่าใครจะได้ยินเสียงร้อง เขาหันกลับมามองยายตัวแสบในอ้อมกอด มาแกล้งเขามาอ้างว่าเป็นคู่หมั้นเขาดีนัก เดี๋ยวเถอะ จะแกล้งคืนเสียให้เข็ด มาเฟียหนุ่มไม่เสียเวลาคิดมาก เขาช้อนอุ้มร่างงามขึ้น

“ว้าย ! จะทำอะไรน่ะไอ้พี่หมิง”

โยธกากรีดร้องด้วยความตกใจ เมื่อถูกชายหนุ่มช้อนอุ้มจนตัวลอย ใจเต้นรัวด้วยความหวาดหวั่น “จะพาหนูยิ้มไปไหน ปล่อยนะโว้ย ไอ้พี่หมิงบ้า”

“หุบปากนะหนูยิ้ม ถ้าไม่หยุดร้องพี่จะจูบเราให้ขาดใจตรงนี้แหละ” จางหมิงขู่ เสียงเข้ม ยื่นหน้าก้มลงมาหาเหมือนจะทำตามปากว่า โยธกาส่ายหน้ารีบยกมือปิดปากตัวเองไว้

มาเฟียหนุ่มอุ้มร่างงามพาเดินไปยังรถที่จอดอยู่ เปิดประตูแล้วยัดร่างบางเข้าไปข้างใน ก่อนจะวิ่งอ้อมมายังฝั่งคนขับ กดล็อคประตูไม่ให้หญิงสาวเปิดออกไปได้ แล้วนำรถแล่นออกไปจากที่แห่งนั้นตรงไปยังคอนโดหรูของเขา

ร่างสูงใหญ่ของหลี่เทียนยืนกอดอกอยู่บนสนามหญ้าในมุมหนึ่งของสวนกว้างภายในคฤหาสน์ตระกูลหลี่ อันเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของเขา มาเฟียหนุ่มล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อหยิบกล่องของขวัญออกมาดู ริมฝีปากแย้มยิ้มบางๆ ดวงตาคมกริบทอดมองกล่องของขวัญในมือด้วยแววตาอ่อนโยน แล้วยกกล่องขึ้นแตะริมฝีปากตัวเอง รอยยิ้มระบายกว้างขึ้น เมื่อในมโนนึกมีภาพของสาวน้อยคนหนึ่งซึ่งเป็นเจ้าของของขวัญกล่องนี้ปรากฏขึ้นมา

มุกอาภาหรือน้องมุก หญิงสาวรูปร่างเพรียวบาง ผิวขาวอมชมพูเนียนละมุนเหมือนไข่มุก ใบหน้ารูปไข่งดงามดวงตาใสกระจ่างล้อมกรอบด้วยขนตางอนสวยซึ้ง คิ้วเรียวได้รูปรับกับจมูกโด่งเล็กและริมฝีปากบางสีแดงระเรื่อราวกลีบกุหลาบ สวยน่ารักจนไม่อาจละสายตาได้สักครา หัวใจแกร่งของเขาสยบยอมต่อสาวน้อยคนนี้ตั้งแต่วัยเยาว์ อาจเป็นเรื่องที่น่าขันหากเด็กผู้ชายวัยเจ็ดขวบคนหนึ่ง จะติดใจเด็กหญิงวัยสองขวบน่าตาน่ารักจิ้มลิ้ม จนถึงขั้นเอ่ยปากกับบิดามารดาว่าอยากได้เธอมาเป็นของเขา

“เราแน่ใจนะว่าอยากได้น้องมุกมาเป็นของเรา”

บิดาของเขาถามลูกชายเสียงขรึม หลี่เทียนสบตากับคนเป็นพ่อไม่หลบตา พยักหน้ารับด้วยแววตาแน่วแน่

“ครับคุณพ่อ เทียนอยากได้น้องมุกมาเป็นของเทียน” เขาตอบบิดาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น จริงจังกว่าครั้งไหนๆ

“ได้ พ่อจะบอกอาจางหลงให้ แต่เทียนต้องสัญญาก่อนว่า จะดูแลน้องตลอดไป โตขึ้นก็ห้ามทิ้งน้อง ต้องรักน้องไปตลอดชีวิต” หลี่ไท่หยางบิดาของเขา ให้เขาสัญญากับท่าน

“ครับ เทียนสัญญา เทียนจะดูแลน้องมุกให้เหมือนหัวใจของเทียนเลย”

“ดีมาก จำคำสัญญาที่พูดกับพ่อไว้ให้ดี ถ้าทำไม่ได้พ่อจะให้อาจางหลงเอาน้องมุกคืน”

คำสัญญาในวันนั้น ได้ผูกพันเขาไว้กับน้องมุกตลอดมา และหลี่เทียนไม่คิดจะผิดคำสัญญาที่ให้ไว้ เพราะเขาแน่ใจในความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อน้องมุก ความรู้สึกในหัวใจที่เรียกว่าความรัก ได้เพิ่มมากขึ้นตามระยะเวลาผ่านไป วันนี้เขามั่นใจว่าหัวใจของเขามีใครครอบครองอยู่

“พี่เทียนคะ น้องมุกอยากให้พี่เทียนไปรอน้องมุกที่สนามหญ้าด้านหลังตึกได้ไหมคะ น้องมุกมีอะไรจะเซอร์ไพรซ์พี่เทียนค่ะ” เสียงหวานใส ของน้องมุกหรือมุกอาภา เอื้อนเอ่ย ขณะเต้นรำอยู่ในอ้อมแขนของเขาเมื่อราวสิบห้านาทีก่อน

“เซอร์ไพรซ์... น้องมุกจะเซอร์ไพรซ์อะไรพี่ครับคนดี”

หลี่เทียนเอ่ยถามสาวน้อยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เหมือนที่เคยพูดกับเธอตั้งแต่เด็กๆ ไม่มีสักครั้งที่เขาจะดุหรือทำเสียงดังใส่สาวน้อยแสนหวานคนนี้เลย มีแต่เอาอกเอาใจ ทะนุถนอมราวกับนางฟ้าน้อยๆ

“ไม่บอกค่ะ พี่เทียนต้องไปรอน้องมุกตรงนั้นก่อนค่ะ ถึงจะรู้” น้องมุกยิ้มสดใส

หลี่เทียนยอมทำตามที่น้องมุกบอก เขามายืนรอเธอหลายนาทีแล้วน้องน้อยยังไม่ยอมตามมาสักที มาเฟียหนุ่มตั้งใจรอการเซอร์ไพรซ์อย่างใจจดใจจ่อ นอกจากของขวัญกล่องนี้น้องมุกจะมีอะไรให้เขาประทับใจอีกหนอ

“พี่เทียนคะ!”

เสียงเรียกดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้หลี่เทียนรีบหันไปพร้อมกับยิ้มกว้าง พอเห็นร่างสูงเพรียวในชุดราตรีสีชมพูถนัดตา รอยยิ้มก็คลายลง แววตาอ่อนหวานเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งห่างเหิน เมื่อคนเดินเข้ามาไม่ใช่คนที่เขาเฝ้ารอ

“แซนเดรีย... มาทำอะไรตรงนี้”

หลี่เทียนเอ่ยถามคนเพิ่งมาถึง ด้วยน้ำเสียงเย็นชา ดวงตาคมดุจ้องมองใบหน้างดงามตามแบบฉบับสาวลูกครึ่งนิ่ง สายตาของเขาทำให้คนถูกมองถึงกับตัวสั่น

“พี่เทียนคะ แซนเดรีย เอ่อ... แซนเดียมา เอ่อ...”

“มีอะไรก็รีบบอกมา ฉันไม่มีเวลามาฟังเธอทั้งคืนหรอกนะ” หลี่เทียนตวัดสายตาดุ น้ำเสียงห้วนขึ้น

“กรุณาเรียกฉันว่าคุณเทียนหรือคุณหลี่ เพราะฉันกับเธอไม่ได้เป็นพี่น้องกัน คนที่ฉันอนุญาตให้เรียกว่าพี่คือน้องๆของฉัน และน้องมุกเท่านั้น”

แซนเดรียสะอึกกับคำพูดไม่ไว้หน้าของมาเฟียหนุ่ม หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ พยายามเรียกความกล้าหาญของตัวเองให้กลับมา มุกอาภาหรือพี่มุกอุตส่าห์บอกให้หลี่เทียนมารอเธอที่นี่ ถ้าเธอยังไม่กล้าอีกเท่ากับทำให้คนปรารถนาดีคอยช่วยเหลืออย่างมุกอาภาเสียเวลาเปล่า

“คุณเทียนคะ แซนเดรียอยากบอกว่า แซนเดรียชอบคุณเทียนค่ะ” ในที่สุดเธอก็สามารถพูดคำนี้ออกไปได้

แซนเดรียกำมือแน่นหัวใจเต้นโครมครามด้วยความตื่นเต้น ดวงตากลมโตมองใบหน้าหล่อเหลาของชายที่เธอแอบหลงรักด้วยความคาดหวัง หลี่เทียนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันหลังให้เธอแล้วบอกว่า

“ขอโทษนะแซนเดรีย ฉันไม่เคยคิดอะไรกับเธอมากกว่าคนรู้จักกัน ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆ แต่ฉันคงรับไว้ไม่ได้ ไปหาคนที่เขาพร้อมจะรักเธอเถอะ ฉันมีคนที่ฉันรักแล้ว”

ความผิดหวังพุ่งเข้ามากระแทกใส่หัวใจของแซนเดรียอย่างแรง ถ้อยคำตัดรอนไร้ซึ่งเยื่อไย บาดลึกเข้าไปในหัวใจดวงน้อยจนเจ้าของน้ำตาไหลพราก รักครั้งแรกถูกปฏิเสธราวกับของไม่มีค่า เขามีคนรักอยู่แล้วแต่ทำไมมุกอาภาถึงได้บอกให้เธอมาสารภาพกับเขาล่ะ แซนเดรียอดกังขาไม่ได้

“คุณเทียน... คุณเทียนรักใครคะ” เธอถามเขาเสียงแผ่ว ยกมือขึ้นปาดน้ำตาสะอื้นฮัก

“ฉันรักน้องมุก และกำลังจะแต่งงานกับน้องมุก”

หลี่เทียนหันมา เขามองหญิงสาวด้วยแววตาเฉยชา ยืนนิ่งไม่ขยับเข้ามาช่วยซับน้ำตาให้ สำหรับมาเฟียหนุ่มนอกจากมุกอาภาแล้ว ผู้หญิงคนอื่นไม่เคยมีความสำคัญในสายตาของเขาเลย

“ไม่จริง พี่มุกไม่เคยบอกแซนเดรียเลย พี่มุกนัดคุณเทียนมาที่นี่เพื่อให้แซนเดรียมาสารภาพรัก พี่มุกไม่มีทางหลอกแซนเดรียหรอกค่ะ”

คำพูดของหญิงสาว ทำให้คนฟังกำหมัดแน่น

นี่สินะ... เซอร์ไพรซ์ที่น้องมุกบอกเขา เธอนัดเขามาที่นี่ให้แซนเดรียมาสารภาพรักหรอกหรือ...

“เซอร์ไพรซ์ ฮึ เซอร์ไพรซ์มากน้องมุก”

หลี่เทียนคำรามในคอเสียงขื่น เขามองหน้าแซนเดรียด้วยแววตาแข็งกร้าว

“ไปให้พ้นหน้าฉัน อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกนะแซนเดรีย!”