ตอนที่ 5.

แซนเดรียสะดุ้งโหยง เมื่อถูกคนมาดนิ่งตวาดเข้าใส่ หญิงสาวอ้าปากจะเอ่ยขอโทษแต่คำพูดไม่ทันหลุดจากปาก ก็เห็นแววตาน่ากลัวของมาเฟียหนุ่มเสียก่อน สุภาพบุรุษแสนดีที่เธอเคยหลงรัก แท้จริงแล้วคืออสูรร้ายดีๆ นี่เอง แซนเดรียรีบถอยหลังกรูดวิ่งหนีไปทันทีด้วยความหวาดกลัว

“แซนเดรีย อย่าเพิ่งไปสิ!” ร่างเพรียวบางของมุกอาภารีบออกมาจากที่ซ่อน เมื่อเห็นแซนเดรียวิ่งหนีไป

“พี่เทียน ทำอะไรแซนเดรีย ทำไมแซนเดรียถึงทำท่าตกใจแบบนั้นคะ”

มุกอาภาเดินเข้าไปหาหลี่เทียนที่ยืนนิ่งอยู่กลางสนาม ใบหน้าของพี่ชายใจดีแดงก่ำ ดวงตาของเขาแข็งกร้าวน่ากลัว ไม่เหมือนเคยเป็น หญิงสาวค่อยยื่นมือไปแตะแขนของเขา แต่ต้องตกใจเมื่อถูกคนยืนอยู่กระชากตัวเขาไปหาอย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างบางถูกกอดรัดไว้แน่น

“ว้าย! พี่เทียนทำอะไร” มุกอาภาหวีดร้องด้วยความตกใจ มองหน้าพี่ชายใจดีของเธออย่างตื่นตระหนก

หลี่เทียนจับไหล่บางไว้แน่น ออกแรงบีบจนหญิงสาวหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ แววตาดุดันจ้องมองใบหน้างดงามนิ่ง จนมุกอาภารู้สึกหวาดหวั่น

“ทำไมถึงทำแบบนี้ ฮะ น้องมุก” เขาถามเธอเสียงเข้ม

“ทำอะไรคะ พี่เทียน...”

“ยังจะมาถามอีก น้องมุกหลอกให้พี่มารอที่นี่ เพื่อให้แซนเดรียมาสารภาพรัก อย่าบอกนะว่าไม่ใช่ความคิดของน้องมุก” หลี่เทียนเสียงขื่น ผิดหวังกับการกระทำของมุกอาภา

“พี่เทียนคะ น้องมุกแค่อยากช่วยให้แซนเดรียบอกรักพี่เทียนเท่านั้นนะคะ แซนเดรียเขาแอบชอบพี่เทียนมาตั้งนานแล้วแต่เขาไม่กล้าบอกให้พี่เทียนรู้” มุกอาภาพยายามอธิบาย

“ถ้าพี่ยอมรับรักแซนเดรีย น้องมุกจะว่ายังไง”

“น้องมุกก็ดีใจด้วยน่ะสิคะ พี่ชายกับน้องสาวรักกัน คนกลางอย่างน้องมุกก็ต้องยินดีสิคะ”

คำตอบของเธอช่างบาดหูนัก หลี่เทียนจ้องหน้าคนตัวเล็กที่ไม่รู้สึกรู้สากับความเจ็บปวดของเขาด้วยความผิดหวัง

“น้องมุก ไม่เคยรู้สึกอะไรกับพี่เลยเหรอ รักพี่บ้างหรือเปล่า” เขาถามเสียงแผ่วพร่า

มุกอาภาเห็นแววตาตัดพ้อของพี่ชายตัวโต ก็ใจไหววูบ รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมากับสายตานั้น เจ้าตัวไม่เข้าใจความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้น ได้แต่คิดเอาเองว่าเธอคงสงสารเขาถึงได้รู้สึกแบบนี้

“น้องมุกรักพี่เทียนนะคะ รักพี่เทียนเหมือนที่รักเฮียหมิง”

หัวใจของหลี่เทียนพองฟูในประโยคแรก ก่อนจะแฟบลงเมื่อฟังประโยคต่อมาจบ เขาปล่อยมือออกจากไหล่มน หมุนกายหันหลังให้

“น้องมุก... พี่รักน้องมุกนะ”

เขาบอกเธอด้วยน้ำเสียงปวดร้าว ก่อนจะเดินหนีไปจากตรงนั้น ปล่อยให้คนฟังนิ่งงันด้วยความตกตะลึง

“พะ พี่เทียน...”

มุกอาภาครางเสียงแผ่ว หัวใจเต้นแรงกับคำรักที่ได้ยินจากปากของพี่ชายตัวโต ทำไมหัวใจของเธอถึงรู้สึกอุ่นวาบไปทั้งใจแบบนี้นะ ทำไมร่างกายเบาหวิวเหมือนกำลังลอยอยู่บนบนก้อนเมฆก็ไม่รู้ กว่าจะตั้งสติได้ก็เห็นแผ่นหลังกว้างเดินลับกายไปจากสายตาเสียแล้ว

“ที่นี่ที่ไหน” โยธกาเอ่ยถามเสียงสั่น

หญิงสาวถูกจางหมิงลากลงมาจากรถ แล้วพาขึ้นลิฟต์จากชั้นใต้ดิน มายังชั้นบนสุดของคอนโดหรู ที่กินพื้นที่ทั้งชั้น ห้องพักถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหรา แบ่งพื้นที่เป็นสัดส่วน เป็นโซนต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นห้องนั่งเล่นหรือห้องพักผ่อนส่วนตัว รวมถึงสระน้ำวนที่เจ้าของชอบใช้ยามต้องการผ่อนคลาย

“คอนโดพี่เอง”

จางหมิงปล่อยมือออกจากแขนของโยธกา เมื่อกดปุ่มล็อกประตูแล้ว ห้องของเขาใช้ลายนิ้วมือของเจ้าของเป็นรหัสปิดเปิดประตู จึงไม่ต้องกลัวว่าหญิงสาวจะหนีออกไปได้

“พาหนูยิ้มมาที่นี่ทำไม”

“ก็พาคู่หมั้นมาเที่ยวห้องพี่ไง ชอบไหม”

“ไม่ชอบ ไม่ได้อยากมาสักนิด พาหนูยิ้มกลับบ้านเดี๋ยวนี้นะ”

โยธกาไม่ยอมหมดฤทธิ์ หญิงสาวกวาดตามองไปรอบกาย หาทางหนี ไม่นึกว่าแค่อยากแกล้งจางหมิงเล่น จะต้องถูกเขาแก้แค้นคืนแบบนี้ เธอน่าจะรู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนโมโหร้าย เมื่อหลายปีก่อนตอนที่เธอแกล้งเขา จางหมิงก็ทวงคืนด้วยการ... จูบเธอ

มือบางแตะริมฝีปากตัวเอง แก้มร้อนวูบเมื่อคิดถึงจูบแรกที่ถูกเขาขโมยไป เมื่อครู่เขาก็หอมแก้มเธออีก ตอนนี้เขาคงไม่คิดทำอะไรเกินเลยมากกว่านั้นนะ หญิงสาวแอบนึกหวั่น

“ไม่ พี่จะพาหนูยิ้มกลับวันพรุ่งนี้” จางหมิงบอกเสียงเข้ม ปรายตามองใบหน้าซีดเผือดแล้วยิ้มกว้าง “ทำไม เมื่อหนูยิ้มกล้าประกาศว่าเป็นคู่หมั้นพี่ ก็ต้องกล้าเป็นจริงๆ สิ”

จางหมิงเพิ่งเข้าใจตัวเองในวินาทีที่เธอออกมาแสดงตัวเป็นคู่หมั้น ว่าหลายปีที่ผ่านมาทำไมเขาถึงไม่เคยลืมยายตัวแสบนี่ได้เลย ผู้หญิงมากมายหลายคนผ่านเข้ามาในชีวิต แต่ไม่มีคนไหนทำให้หัวใจของเขาเต้นรัวได้เหมือนเธอ

“หนูยิ้มพูดเล่น ไม่ได้อยากเป็นจริงๆ สักหน่อย” โยธกาเอ่ยท้วง ใจเต้นแรงขึ้น เมื่อเห็นสายตาของเขาที่มองเธอ

หญิงสาวไม่รู้ว่าทำไมถึงมีความสุขนัก ยามได้เห็นอาการกระฟัดกระเฟียดด้วยความโมโหของเขา เธอจึงอดไม่ได้ที่จะหาโอกาสแกล้งเขาอยู่ทุกครั้งที่พบเจอ จนครั้งสุดท้ายเมื่อหลายปีก่อน เธอแอบตามเขากับหลี่เทียนไปที่ผับ แอบมองเขาพูดคุยหยอกล้อกับหญิงสาวหน้าตาดีเหล่านั้นด้วยความโมโห จนเขาเริ่มนัวเนียเจ้าหล่อนเหล่านั้น และทำท่าจะพาผู้หญิงไปต่อตามประสาผู้ชาย เธอจึงอดรนทนไม่ไหวเข้าไปขวางไว้ โดยอ้างว่าจะพาพี่ชายกลับ วันต่อมาเธอก็เอาเรื่องนี้ไปฟ้องอาของเธอกับแม่เลี้ยงและน้องสาวของเขา หวังให้คนเหล่านั้นช่วยจัดการกับเขาแทนเธอ แต่สิ่งที่ทำกลับทำให้เขาโมโหเธอมาก ริมฝีปากอิ่มขบเม้มด้วยความลืมตัวเมื่อ นึกถึงรอยสัมผัสจากเขาขึ้นมา จูบแรกของเธอเป็นของเขา เป็นของผู้ชายนิสัยไม่ดีที่เธอชอบแกล้งคนนี้ เขาลงโทษเธอด้วยการจูบ ประทับรอยนี้ไว้ในใจของเธอจนถึงทุกวันนี้

“พูดเล่นเหรอ แต่พี่จะทำให้มันเป็นจริง”

จางหมิงขยับเข้ามาหา ดวงตาคมวาววามจ้องมองร่างงาม ขณะที่โยธกาถอยหลังกรูดไปจนมุมที่ประตูห้อง

“ไม่เอานะ พี่หมิงอย่าแกล้งหนูยิ้มนะ หนูยิ้มขอโทษ หนูยิ้มจะไม่แกล้งพี่หมิงอีกแล้ว หนูยิ้มสัญญา”

“สำนึกตอนนี้ก็สายไปแล้วหนูยิ้ม พี่จะทำให้เธอเป็นคู่หมั้นของพี่จริงๆ”

ร่างสูงตรงเข้าไปหาร่างงาม กักขังเธอไว้ในอ้อมแขน ยื่นหน้าไปหาคนที่หลับตาปี๋ ริมฝีปากขยับแย้มยิ้มเอ็นดู ค่อยๆ ก้มลงแตะริมฝีปากบนเรียวปากอิ่มอ่อนโยน เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบหักหาญน้ำใจผู้หญิง โดยเฉพาะผู้หญิงที่เขารู้สึกพิเศษคนนี้

โยธกาสะดุ้งเฮือกเมื่อความร้อนผ่าวสัมผัสลงบนริมฝีปาก หญิงสาวลืมตาโพลงส่ายหน้าหนี แต่ถูกมือหนาที่สอดอยู่ใต้คอจับไว้ไม่ให้ดิ้นหนี ความทรงจำในวันวานย้อนกลับมาในหัวอีกครั้ง เมื่อริมฝีปากร้อนผ่าวคลอเคลียลูบไล้ริมฝีปากเธอผะแผ่วอ่อนโยน ไม่ได้จาบจ้วงรุนแรงเหมือนวันนั้น คล้ายคนทำกำลังปลอบประลมไม่ให้เธอหวาดหวั่นเกินไป หญิงสาวผ่อนคลายจนเผลอตัวคล้อยตามตอบรับสัมผัสแสนหวานนั้น ดวงตากลมโตหรี่ปิดลงอีกครั้ง แขนเรียวยกขึ้นเกาะไหล่หนาเอาไว้อย่างเผลอไผล ความรู้สึกที่ซุกซ่อนในใจมาเนิ่นนาน เปิดเปลือยออกมาโดยไม่รู้ตัว

จางหมิงไม่ปล่อยให้หญิงสาวเปลี่ยนใจ ช้อนอุ้มร่างบางพาเดินเข้าไปในห้องนอน วางร่างงามบนเตียงนุ่ม โยธกาสะดุ้งเฮือกรู้สึกตัวเมื่อแผ่นหลังแตะลงบนเตียง ขยับตัวจะถอยห่างแต่ร่างหนาก็โถมตัวลงมาทาบทับไว้ก่อน

“ไม่นะ พี่หมิงอย่าทำแบบนี้นะ” เธอห้ามเขาเสียงแผ่วพร่า

“ไม่ต้องกลัวนะ พี่ไม่ได้รังแกหนูยิ้ม” เขาบอกเสียงนุ่ม

“พี่หมิงไม่ได้รักหนูยิ้ม อย่าทำกับหนูยิ้มแบบนี้เลย”

โยธกาพยายามร้องห้าม เธอไม่อยากตกเป็นของคนที่ไม่ได้รักเธอ