บทที่ 7. ความลับความรักคือสิ่งเดียวกัน...

ยอดรักเดินตามชายหนุ่มซึ่งทำหน้าที่นำทางให้เธอด้วยความตื่นเต้นแม้ตอนนี้เธอจะมองไม่เห็นเพราะกำลังหลับตาตามที่เขาบอกโดยไม่แอบลืมตาระหว่างทางด้วยความซื่อสัตย์และลุ้นระทึกกับสิ่งที่จะได้พบเจอ...

“ถึงแล้วครับยอดรัก... เอาล่ะค่อยๆ ลืมตานะ...”

เสียงนุ่มทุ้มบอกเธอพร้อมกับไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศและพัดลมไอน้ำพัดมากระทบกายบางกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่คุ้นเคยทำให้หัวใจของเธอพองโตอย่างห้ามไม่ได้ กลิ่นกุหลาบ...

“โอ... ไม่จริง... มัน เป็น ไป ไม่ได้...” ยอดรักอุทานออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า...

กุหลาบขาวที่ออกดอกบานสะพรั่งอยู่ในโรงเรือนที่สร้างขึ้นเป็นพิเศษซึ่งเต็มไปด้วยกุหลาบสีขาว ดอกไม้ที่เธอชื่นชอบที่สุด... ยอดรักหันมามองคนตัวโตที่ยืนยิ้มละไมให้ด้วยความซาบซึ้งตื้นตันจนน้ำตาคลอ...

“คือ รัก...”

“พี่เด่นรู้ว่ารักชอบกุหลาบสีขาวมากจึงสร้างที่นี่ขึ้นมาเพื่อยอดรัก... และหวังไว้ว่าวันหนึ่งพี่จะพารักมาที่นี่เพื่อขอรักแต่งงาน...”

“ทำไม... คือ เรา... รัก ไม่...” หญิงสาวรู้สึกหัวสมองมึนงงตื้อตึงไปหมดจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้...

“จำวันแรกที่เราเจอกันได้ไหม...”

เขาถามเบาๆ ยอดรักพยักหน้าช้าๆ ทำไมเธอจะจำไม่ได้ในเมื่อเขาคือนายหน้าโหดคนนี้เป็นคนขโมยจูบเธออย่างอุกอาจและเร่าร้อน จนเธอต้องฝากรอยแค้นลงบนเบ้าตาทั้งสองข้างของเขาด้วยหมัดน้อยๆ เสียเต็มแรง... แต่ถึงแม้จะเอาคืนเขาได้เธอก็ยังไม่สามารถลบรอยจูบนั้นจากความทรงจำได้เลย...

“หลังจากวันนั้นวันที่ผู้หญิงสวยๆ ผมยาวๆ ปากจัดๆ คนนั้นชกเบ้าตาพี่จนเขียวช้ำเป็นหมีแพนด้า พี่ก็สัญญากับตัวเองว่าจะเอาผู้หญิงคนนี้มาเป็นเมียให้ได้ และพี่ก็ติดตามเธอมาตลอด คอยดูความเคลื่อนไหวและคนรอบข้างของเธอ...”

อัคราเล่าเรื่องต่างๆ ที่เขาทำให้เธอรับรู้ซึ่งมันทำให้ยอดรักรู้สึกเหมือนตัวเองนั้นโง่เขลามาตลอด หากเป็นเมื่อก่อนเธออาจจะโกรธที่เขาทำเหมือนหลอกลวง และอาจจะพาลโกรธทุกๆ คนที่มีส่วนเกี่ยวข้องแม้แต่คุณดารากับบารนีที่เป็นดั่งตัวการสำคัญที่เข้ามาในชีวิตและคอยให้ข้อมูลของเธอแก่เขา แต่เมื่อมาถึงวันนี้ยอดรักรู้แล้วว่าสิ่งที่พวกเขาทำไปทั้งหมดก็เพราะรักเธอ...

เธอโชคดีเหลือเกินที่มีคนให้ความรักความจริงใจและเอ็นดูเธอขนาดนี้ ชนิดที่เด็กกำพร้าอย่างเธอไม่เคยคิดว่าจะได้จากใครโดยเฉพาะจากคนตระกูลนี้ ตระกูลดีแลนด์ ซึ่งนับได้ว่าอยู่คนละระดับชนชั้นกับเธอโดยสิ้นเชิง สำหรับอัคราเขาจะหาผู้หญิงที่เหมาะสมกับเขาทั้งรูปร่างหน้าตา ฐานะชาติตระกูลนั้นไม่ใช่เรื่องยากเลย เพราะผู้หญิงทุกคนล้วนอยากจะเป็นสะใภ้ใหญ่ของดีแลนด์กันทั้งนั้น คุณหญิงคุณนายทั้งหลายแหล่ต่างก็พร้อมจะประเคนลูกสาวของตนมาให้เขาเลือกสรร แต่อัคราก็เลือกเธอ...

“รัก...” หญิงสาวเสียงสั่นเครือ...

“แค่รักตอบมาว่าพร้อมจะเป็นเมียพี่ไหม พร้อมจะเป็นแม่ของลูกๆ เราหรือเปล่า... พร้อมไหมที่จะให้ผู้ชายคนนี้ รัก และ ดูแลยอดรักตลอดไป...”

“พี่เด่นบอกว่า รัก.. รักหรือคะ...” หญิงสาวก็ยังคงไม่อยากจะเชื่ออยู่ดีว่าสิ่งที่ได้ยินได้ฟังนั้นเธอไม่ได้หูฝาดไป...

“ยายโง่เอ๊ย ถึงขนาดนี้แล้ว หากไม่รัก จะทำขนาดนี้หรือครับทูนหัว...”

“รักยอมรับว่าโง่นี่คะ ก็ตอนนี้รักคิดอะไรไม่ออกเลย มัน... ตื้นตันไปหมด จนสมองคิดอะไรไม่ออกนี่คะ...”

หญิงสาวยอมรับอย่างไม่อายทั้งน้ำตาซึมกันเลยทีเดียว ก็มันจริงนี่นา เธอคิดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ จากที่ฉลาดหัวไวแคล่วคล่องราวลิงลม ตอนนี้เธอเป็นเหมือนสาวชาวบ้านโง่ๆ เซ่อๆ ไปเสียได้...

“รักนะเด็กโง่”

“ยี้... คำพูดนี้เช้ย เชย... ใครๆ ก็พูดกัน ไม่คิดมุกใหม่ๆ บ้างหรือคะ” หญิงสาวย่นจมูกใส่เขาแล้วหันมองรอบกายด้วยความสุขล้น

“ก็ไม่อยากคิดอะไรใหม่ๆ นอกจากจะทำยังไงให้มีท่าใหม่ๆ เอาใจเมียตอนเข้าหอ...” อัคราก้มลงพูดเสียงแผ่วกับใบหูบางแดงก่ำของเธอ

“พี่เด่น... คนบ้า...” ยอดรักหันมาทุบอกกว้างอย่างขัดเขินแล้วเดินหนีคนหื่นที่ทำหน้าทะเล้นสื่อความนัยให้เธอรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“ก็จริงๆ นี่นา พี่เด่นเป็นคนพูดจริงทำจริงและปากตรงกับใจเสมอนะครับ แล้วตกลงรักจะแต่งงานกับพี่ไหมเนี่ย พี่พร้อมจะฉุดแล้วนะหากรักไม่ตกลง”

“อะไรกัน เอะอะก็จะฉุดๆ หากรักไม่ตกลงพี่เด่นจะฉุดจริงๆ น่ะเหรอ อืม... อยากลองจัง...”

ยอดรักหันมาหลิ่วตายิ้มล้อเลียนเขาซึ่งท่าทางขี้เล่นของเธอทำให้อัคราแทบหมดความอดทน... ก็มันน่ารักน่าปรารถนาจนเขาอยากจะเข้าหอเสียวันนี้เลยน่ะสิ

“ยอดรักจ๋า อย่าล้อเล่นกับเสือหิวนะจ๊ะพี่เด่นขอเตือน...” อัคราคว้าร่างบางที่กำลังเดินชมกุหลาบด้วยความชื่นมื่นมากอดไว้แล้วซุกหน้าลงกับซอกคอเนียนลออ

“อุ้ย พี่เด่น อย่าค่ะ...” หญิงสาวสยิวหวิวสะท้านเมื่อตอหนวดแข็งๆ ของเขาครูดเบาๆ กับซอกคอของตนเหมือนเย้าหยอกแต่ก็เอาจริงอยู่ในที...

“ไม่ทันแล้วทูนหัว รักอยากยั่วพี่เด่นทำไม ขอมัดจำก่อนก็แล้วกันนะครับ...” พูดจบคนตัวโตก็ขอมัดจำด้วยเรียวปากหยักที่ทาบลงมาปิดเสียงห้ามปรามแผ่วพลิ้วของเธออย่างรวดเร็ว...

ลิ้นหนาสอดแทรกเข้าไปฉกชิมความหวานจากปากสาวอย่างรวดเร็วเต็มไปด้วยความเร่าร้อนทั้งมือกร้านก็สอดเข้าไปใต้ชายซิ่นไหมละมุนมืออย่างย่ามใจก่อนจะตวัดมันขึ้นมาอยู่บนเอวบาง อัครารั้งให้เธอมานั่งบนม้านั่งตัวยาว

“พะ พี่เด่น นี่มันในสวน นะคะ... อื้ม...” มือน้อยพยายามผลักใบหน้าคมเข้มที่กำลังไต่แต้มขบเม้มผิวเนื้อละมุนที่โผล่พ้นเสื้อแบบคอปาดโชว์ลาดไหล่เนียนสีน้ำผึ้งของตน ลิ้นร้อนเลาะเล็มต่ำลงไปยังเนินอกไหวสะท้านจนเธอเสียวซ่านไปทั้งกายเมื่อเห็นแววตาที่มุ่งมั่นของเขา...

“นะครับ รักจ๋า พี่ขอชื่นใจนิดเดียว...” อัคราตอบงึมงำแทบฟังไม่ได้ศัพท์เพราะริมฝีปากร้ายกาจกำลังคลอเคลียอยู่กับเนินอกงามผ่องท้าทายแสงแดดอ่อนๆ ที่ลอดผ่านหลังคาโปร่งแสงเข้ามา

ขอชื่นใจนิดเดียวอีกแล้วหรือ... ยอดรักคิดอย่างมึนงงเพราะคราวที่แล้วเขาก็ขอก็ชื่นใจเดียว แต่นิดเดียวของเขานั้นทำเอาเธออ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปเลยทีเดียว

มือหนาสอดเข้าไปลูบไล้ต้นขาเรียวและสะโพกหนั่นแน่นด้วยความหลงใหลกับความแน่นกระชับและความนุ่มมือของมัน ในขณะที่ผู้เป็นเจ้าของทำได้เพียงครางกระเส่ากับความร้อนรุ่มซึ่งโจมตีให้เธอมึนงง อัครารั้งเสื้อตัวสวยให้พ้นทรวงอกอิ่มก่อนจะปลดตะขอบราแบบเกาะที่เธอสวมอยู่ออกไปอย่างง่ายดาย แล้วก้มลงครอบครองยอดอกฉ่ำหวานที่เขาได้ลิ้มชิมรสมาแล้วอย่างหิวกระหายเสมือนว่ามันคืออาหารเลิศรสที่เขาต้องได้ดื่มกินมัน หากไม่เช่นนั้นแล้วเขาจะต้องแดดิ้นขาดใจตายอย่างแน่นอน...

“อ๊า... พะ พี่เด่น อื้ม...” ยอดรักแหงนเงยใบหน้าขึ้นหอบกระเส่าสะท้านไปทั้งตัว มือเรียวจิกทึ้งบ่ากว้างและเรือนผมยาวดกหนาของเขาเพื่อระบายความกระสันรัญจวน แต่เสียงครางของเธอกลับทำให้ชายหนุ่มยิ่งร้อนรุ่มมากขึ้นอีกเท่าตัว กายแกร่งปวดหนึบจนแทบระเบิดเสียตรงนี้แต่เขาก็รู้ดีว่าสถานที่นี้มันไม่เหมาะ จึงทำได้เพียงเชยชมเธอเพียงเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น...

“ยอดรักจ๋า รักจ๋า หวานเหลือเกิน... หวานจนพี่เด่นอยากให้วันนี้เป็นวันแต่งงาน แล้วคืนนี้พี่เด่นจะพารักเข้าหอสักเจ็ดวันเจ็ดคืนไม่ให้ใครเห็นหน้าเราเลยคอยดูสิ...”

เขาพูดยิ้มๆ ชิดเรียวปากอิ่มที่บวมเจ่อเพราะฤทธิ์จุมพิตของตนก่อนจะจุ๊บมุมปากอิ่มเบาๆ พยายามตัดอกตัดใจและหมั่นเขี้ยวคนที่ทำให้เขาแทบตบะแตก...

“คะ คนบ้า หื่นที่สุดเลย...” ปากบางสั่นระริกขณะต่อว่าเขาด้วยความเอียงอาย มือเรียวก็พยายามจะจัดการกับเสื้อผ้าให้เข้าที่ ดีนะที่เธอตัดผมสั้นมันจึงจัดทรงง่ายหากเป็นเมื่อก่อนที่ผมยาวถึงบั้นท้ายงามงอน เธอก็คงจะเสียเวลากับการจัดระเบียบทรงผมอยู่นานมากกว่านี้แน่ๆ

“มาพี่ช่วยแต่งตัวดีกว่านะครับ เพราะดูเหมือนรักจะมือสั่นๆ”

เมื่อเห็นว่าคนเก่งแสนมาดมั่นกลายเป็นคนเงอะงะงุ่มง่าม อัคราก็อาสาช่วยติดตะขอบราและจัดเสื้อของเธอให้เข้าที่ แต่ชายหนุ่มก็ขอเก็บค่าแรงงานด้วยการแตะนิดหอมหน่อยจนยอดรักเพลียใจ แต่เธอก็มีความสุขที่สุด...