บทที่ 15. สกัดแผนร้าย

พิชฎากับแมวเดินเบาๆ ราวกับย่องมายังร่างที่หลับใหลไม่ได้สติของยอดรักซึ่งนอนเหยียดยาวอยู่ที่โซฟารับแขก สองสาวยิ้มให้กันอย่างสมใจเมื่อแผนการของตนทำท่าว่าจะสำเร็จลุล่วงได้ดี...

“แล้วคุณเด่นล่ะแมว”

“คุณเด่นก็กินอาหารที่ฉันยกเข้าไปให้ในห้องทำงานแล้ว เธอจะไปอ่อยคุณเด่นเลยก็ได้นะ ทางนี้ฉันจัดการเองรับรองว่างานนี้เรามีแต่ได้กับได้...”

“ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าแผนของเราจะง่ายขนาดนี้ไม่เสียแรงที่วางแผนมาร่วมเดือน” พิชฎายิ้มย่องพลางสำรวจหน้าตาผมเผ้าของตัวเองพร้อมจะปฏิบัติการจับอัคราให้อยู่หมัด...

“แน่นอนสิแล้วอย่าลืมที่เราตกลงกันไว้นะ...”

“ฉันไม่ลืมหรอกน่า ว่าแต่เธอคิดว่ายาจะออกฤทธิ์รึยัง...”

“น่าจะแล้วนะเธอไปได้เลย รับรองเลยว่าเธอแทบสลบคาอกคุณเด่นเลยล่ะ” แมวขยิบตาให้อย่างรู้กัน

“บ้าจังเธอเนี่ย... เอาเป็นว่าเธอจัดการทางนี้กับอาทิตย์นะ ฉันจะไปทำหน้าที่นายหญิงคนใหม่ของไร่อัคราเสียหน่อย...”

ว่าแล้วพิชฎาก็โทรศัพท์เรียกอาทิตย์ซึ่งปลอมตัวเข้ามาในไร่แล้วเรียบร้อยมาช่วยแมวพาตัวยอดรักไปยังสถานที่ที่พวกตนเตรียมไว้ตามแผนการร้าย ก่อนจะเดินนวยนาดขึ้นไปยังห้องทำงานของอัคราด้วยใจลิงโลด

ในขณะที่แมวยิ้มเยาะตามหลังพิชฎา ใช่ว่าเธอจะยอมให้อัคราไปเป็นของผู้หญิงอื่นได้ง่ายๆ แต่งานนี้เธอยอมเสียน้อยมากกว่า เสียมาก เพราะได้คิดไตร่ตรองมาอย่างดีแล้วว่าอย่างไหนจะคุ้มกว่ากัน...

“ขอให้มีความสุขสมจนลืมโลกไปเลยนะพิชฎา เพราะหลังจากนั้นเธอก็จะยิ่งกว่าตกนรก หึหึ... ส่วนแกนังยอดรัก นับจากนี้แกเองก็จะไม่มีทางมาเสนอหน้าอยู่เกะกะสายตาฉันอีกต่อไป ฮ่าๆ” แมวหัวเราะร่วนเหมือนคนเสียสติ ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความชั่วร้าย...

ทางด้านพิชฎานั้นค่อยๆ เดินเยื้องกรายไปยังห้องทำงานของอัคราอย่างมั่นใจว่าตนจะสามารถรวบหัวรวบหางอัคราได้สำเร็จ แต่แล้วเมื่อเธอเข้ามาในห้องทำงานของอัคราแล้วกลับไม่พบใคร หญิงสาวเหลียวมองหาชายหนุ่มรอบห้องทำงานกว้างขวางอย่างไม่รู้สึกเอะใจอะไรเพราะคิดว่าเขาอาจจะเดินกลับไปที่ห้องแล้วก็ได้...

“แหม... เดินไปรอที่ห้องนอนเลยนะคะคุณเด่น...” หญิงสาวยิ้มย่องแล้วหันหลังจะเดินออกไปจากห้องทำงานแต่แล้วก็พบกับอัคราที่ยืนอยู่หน้าห้องพอดี...

“อุ๊ย คุณเด่น... มาตั้งแต่ตอนไหนกันคะ มาเงียบๆ แบบนี้พิชชี่ตกใจนะคะ” พิชฎากล่าวเสียงอ่อนหวานสายตาเชิญชวนเปิดเผยหากแต่อัครากลับทำเพียงเฉยเมยแต่กระนั้นพิชฎาก็ยังไม่รู้สึกถึงความผิดปกติใดๆ

“คุณขึ้นมาทำอะไรบนนี้หรือพิชฎา”

“พิชชี่ก็มาหาคุณไงคะ เผื่อว่าคุณเด่น ต้องการ อะไร” พิชฎาพูดพร้อมทั้งหลิ่วตาเชิญชวนและเดินมาเขาด้วยท่าทางยั่วยวนทรงเสน่ห์ แตกต่างจากภาพหญิงสาวหน้าตาสวยใสอ่อนหวานที่เขาเคยเห็น ตอนนี้เธอเหมือนนางแมวหิวสวาทเสียมากกว่า...

“เหรอครับ แต่ผมคงไม่มีอะไรจะใช้คุณหรอกครับ แต่ผมมีอะไรจะให้คุณดู ตามผมมาสิครับ...”

อัคราพูดยิ้มๆ แล้วจูงมือเธอเดินออกไป พิชฎายิ้มร่าอย่างถูกใจรีบสาวเท้าตามเขาไปทันที ยิ่งเห็นว่าเขาเดินเข้าไปในห้องของเธอหญิงสาวก็ยิ่งใจเต้นแรงด้วยความลิงโลด...

โอย อะไรมันจะง่ายขนาดนี้... พิชฎายิ้มกว้างด้วยความยินดีที่อะไรๆ ก็ดูจะง่ายไปหมด...

อัคราเปิดประตูห้องของพิชฎาแล้วผายมือให้เธอเดินเข้าไปก่อนซึ่งแน่นอนว่าหญิงสาวยินดียิ่งนัก แต่แล้วเมื่อพิชฎาเดินเข้าห้องมาก็ต้องตกตะลึงเมื่อในห้องไม่ได้มีเพียงแค่เธอกับอัคราเท่านั้น....

“นะ นี่ พวกเธอ... แมว อาทิตย์ นังยอดรัก...”

พิชฎาชี้หน้ายอดรักซึ่งเดินกอดอกมาหาเธอด้วยมาดของผู้ที่เหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด ทั้งสีหน้าแววตาของยอดรักนั้นเต็มไปด้วยความเย็นชา แต่แววตากร้าวกล้าด้วยเปลวเพลิงร้อนๆ และมีท่าทางสงบนิ่งไม่เอะอะโวยวายอย่างที่เธอเคยเห็นและมันก็ควรจะเป็นแบบนั้นไม่ใช่หรือ... พิชฎาหน้าซีดรู้สึกหนาวยะเยือกขึ้นมาทันที

“แปลกใจล่ะสิที่เห็นฉันกับพรรคพวกหมาลอบกัดของเธอ...”

“กะ แก พูดอะไร...” พิชฎาหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นว่าทั้งแมวและอาทิตย์นั้นถูกจับใส่กุญแจมือไว้ด้วยกันและถูกโยงไว้กับหัวเตียงอย่างแน่นหนาซึ่งมองก็รู้ได้ว่าไม่มีทางจะหลบหนีไปได้เลย...

“มันนั่นล่ะค่ะคุณเด่นที่เป็นคนวางแผนแล้วใส่ร้ายเรา มันเป็นคนต้นคิดเรื่องวางยาคุณยอดรักแล้วให้ผู้ชายคนนี้มาลักพาตัวไปทำมิดีมิร้ายแล้วให้แมววางยาปลุกเซ็กซ์คุณเด่นเพื่อเข้ามายั่วคุณเด่นให้มีอะไรด้วยแล้วแบลกเมล์ค่ะ แมวไม่เคยคิดร้ายอะไรกับคุณๆ เลยนะคะ ฮือออ ปล่อยแมวไปเถอะค่ะ...” แมวเริ่มโอดครวญและโยนความผิดมาให้พิชฎากับอาทิตย์ทันทีทั้งบีบน้ำตาจนน่าสงสาร...

“แก... อีแมว อีทุเรศนังบ้า แกใส่ร้ายฉัน มันนั่นล่ะค่ะคุณเด่นที่เป็นคนวางแผนทุกอย่างมันอยากเป็นนายหญิงของที่นี่มันกะจะให้ไอ้ผู้ชายคนนั้นลักพาตัวยอดรักไปปู้ยี่ปู้ยำแล้วมันก็จะแบลกเมล์ยอดรักไถเงิน แล้วก็จะมายั่วคุณ เชื่อพิชชี่นะคะ พิชชี่เป็นเพื่อนกับยอดรัก พิชชี่จะทำร้ายเพื่อนทำไมล่ะคะ” คำพูดเผ็ดร้อนพรั่งพรูออกจากปากสวยของพิชฎาอย่างน่ารังเกียจ

“เฮ้ย อะไรกันวะ พวกมึงสองตัวนี่ พวกมึงพากันวางแผนทุกอย่างเลยนะแล้วก็หลอกใช้กู กูไม่เกี่ยวนะโว๊ย ปล่อยกูนะไอ้หน้าหนวดไม่อย่างนั้นกูจะแจ้งความว่ามึงกักขังหน่วงเหนี่ยวกู รู้มั้ยกูเป็นใคร...”

อาทิตย์โวยวายขึ้นมาทั้งยังอาจหาญด่าอัคราด้วยวาจาหยาบคายไม่รู้ชะตาตัวเองว่ากำลังเล่นกับใครอยู่ อัคราเดินช้าๆ มายืนข้างๆ ภรรยาแต่สายตาคมไม่ได้ละจากใบหน้าของอาทิตย์ แววตาของเขาทำให้คนมองรู้สึกเย็นเยียบที่สันหลังอย่างช่วยไม่ได้...

“เอาล่ะค่า ไม่ต้องกัดกันนะคะทุกคน เพราะฉันมีอะไรให้ทุกคนดูจ้า...” เสียงกุ้งเต้นดังขึ้นพร้อมทั้งพลและคนงานชายฉกรรจ์หน้าตาขึงขังเดินเข้ามาในห้องและเข้าประกบจับตัวพิชฎาไว้แน่นหนา...

“ว้ายอะไรกันไอ้บ้าอย่ามาแตะต้องตัวฉันนะไอ้พวกขี้ข้าสกปรก จะมาจับฉันไว้ทำไมฉันไม่ได้ทำอะไรผิด โน่นเลยไปจับนังนั่น นังแมวหน้าฝ้าโน่นที่มันคิดแผนชั่วร้ายนี้ขึ้นมา...”

พิชฎาโวยวายไม่ยินยอมให้จับโดยดีทั้งทุบตีหยิกข่วนชายทั้งสองพัลวันจนผมเผ้ากระเซอะกระเซิงแต่สุดท้ายเธอก็ถูกจับกุมไว้แน่นหนาด้วยกำลังของผู้ชายถึงสองคน...

“กรี๊ดดด... ไอ้บ้า ไอ้คนชั้นต่ำปล่อยฉันนะ ฉันไม่ได้ทำผิดนะยะ คอยดูนะ ฉันจะฟ้องพวกแก ทุกคนเลย ปล่อยนะ กรี๊ดดด...”

“อย่าเพิ่งกรี๊ดเหมือนชะนีเผือกถูกเชือดสิจ๊ะพิชฎา ดูอะไรดีๆ ก่อนสิ แล้วค่อยคิดว่าจะฟ้องใครบ้าง”

“แกอย่ามาเสือกอีกะเทยควาย...” พิชฎาสวนกลับทันควันอย่างหยาบคายใบหน้าใสซื่อที่มักแสดงออกมานั้นบิดเบ้ด้วยความเกรี้ยวกราด...

“อ้าว... อีนี่นอกจากจะไม่สำนึกแล้วยังปากเสีย จะบอกอะไรให้นะเว้ยนังพิษ ฉันน่ะใจดีมากเลยนะกับกรณีของหล่อนเนี่ย ดีเท่าไหร่แล้วไม่โดนตบสั่งสอนแล้วค่อยรับทราบข้อกล่าวหา และฉันก็ใจเย็นมากเลยนะที่จะให้หล่อนดูว่าทำอะไรชั่วๆ ไว้บ้าง สำนึกบ้างนะยะ...”

กุ้งเต้นถึงกับเท้าสะเอวชี้หน้าด่าอย่างไม่เกรงใจหรือรักษามารยาทใดๆ เพราะหากใครให้เกียรติเธอ เธอก็จะให้เกียรติเช่นกัน หากหยาบมาก็หยาบไปเช่นกัน...

“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด โน่น... นังแมวหน้าฝ้าหน้าดำกับไอ้อาทิตย์โน่นมันทำ” พิชฎายังเถียงอย่างไม่ยอมแพ้

“อีนังงูพิษแกนั่นล่ะที่เป็นคนคิดแผนทั้งหมด...” แมวสอดขึ้นมาและทำท่าว่าทั้งแมว อาทิตย์และพิชฎาจะไม่มีใครรู้ตัวหรือยอมรับในความผิดของตนง่ายๆ

“เอาล่ะกุ้ง เอาหลักฐานความผิดที่พวกเขาทำให้เขาดู เรื่องมันจะได้จบๆ ไป ฉันจะได้ทำบุญทำทาน นิมนต์พระมาสวดไล่เสนียดจัญไรให้พ้นไปจากที่นี่เสียที...”

ยอดรักเสียงเย็นซึ่งกุ้งเต้นก็ยอมสงบปากสงบคำแล้วเดินไปเปิดทีวีเครื่องใหญ่ซึ่งติดตั้งอยู่ในห้องนั้นเองไม่นานภาพต่างๆ ก็ปรากกฎขึ้นบนจอแอลอีดีคุณภาพดีซึ่งภาพที่ปรากฏบนจอภาพขนาดความละเอียดคมชัดนั้นทำให้พิชฎา แมวและอาทิตย์ถึงกับหน้าถอดสี... เพราะทุกฉากทุกตอนมันคือพวกตนกำลังคุยและวางแผนการต่างๆ ร่วมกัน และรวมไปถึงฉากรักเร่าร้อนระหว่างแมวกับอาทิตย์ซึ่งถูกทำให้เป็นภาพเบลอๆ ที่ได้ยินแต่เสียงครางอย่างถึงอกถึงใจของคนทั้งสองซึ่งทำให้คนฟังนั้นนึกภาพตามได้ไม่ยาก แต่มันไม่ได้ทำให้เกิดความซ่านรัญจวนแต่อย่างใด หากแต่มันทำให้รู้สึกรังเกียจสะอิดสะเอียดเสียมากกว่า...

“นะ นี่ พวกแก แก...” พิชฎาถึงกับพูดไม่ออก ยิ่งภาพและเสียงชัดเจนขนาดนี้เธอไม่มีทางปฏิเสธได้เลยว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้นเธอไม่มีส่วนรู้เห็น พอๆ กับจำเลยอีกสองคนที่ต่างก็กรีดร้องคร่ำครวญเหมือนหมาขี้เรื้อนโดนน้ำร้อน ทั้งโวยวายและดิ้นรนพยายามให้หลุดพ้นที่ไม่แน่ใจว่าจะดิ้นเพื่อให้หลุดข้อกล่าวหาหรือพันธนาการที่พวกตนถูกจองจำอยู่

“ปล่อยนะโว้ย กูไม่รู้เรื่อง กูจะเอาเรื่องพวกมึง”

“นังยอด นังมารร้าย นังสารเลว / อีเพื่อนทรยศ... พวกแกจะทำกับฉันอย่างนี้ไม่ได้นะ กรี๊ดดด...”

เสียงโวยวายก่นด่าของคนทั้งสามดังลั่นห้อง ทำให้ทั้งยอดรักและอัคราส่ายหน้าอย่างเอือมระอา นี่หากว่าพวกเขาไม่รอบคอบไม่ใจเย็นก็คงจะจับคนพวกนี้ไม่อยู่หมัดเป็นแน่แท้ แต่แล้วเหตุไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อพิชฎาซึ่งดิ้นอย่างรุนแรงนั้นหลุดจากการเกาะกุมจากคนงานชายสองคนที่พยายามจะพาเธออกไปจากห้องนั้นวิ่งตรงมาหายอดรักด้วยท่าทางประสงค์ร้าย

กุ้งเต้นซึ่งหันเห็นพอดีรีบวิ่งเข้ามาขวางไว้ได้ทันท่วงทีแล้วตบฉาดลงไปบนใบหน้าของพิชฎาเต็มแรง จนเจ้าหล่อนเซถลาเป็นนกปีกหักลงไปนอนดีดดิ้นกับพื้นด้วยความเจ็บปวดและเจ็บใจ ยอดรักโผเข้ากอดอัคราด้วยความตกใจซึ่งชายหนุ่มก็โอบกอดเธอไว้อย่างปกป้องหวงแหน หากว่าพิชฎาไม่ถูกกุ้งเต้นจัดการเสียก่อนเขามั่นใจได้เลยว่าเขาจะต้องได้ทำร้ายร่างกายผู้หญิงเป็นครั้งแรกในชีวิตแน่ๆ

“กรี๊ดดด อีกะเทยควายมึงทำร้ายกู...”

“เออซิวะ กูจะกระทืบมึงด้วยหากมึงคิดทำร้ายยอดรักเพื่อนกู มานี่เลยนังงูพิษมึงนี่ฤทธิ์เยอะจริงๆ ต้องโดนตบรัวๆ จะได้สิ้นฤทธิ์ นี่แน่ะๆๆ” ว่าแล้วกุ้งเต้นก็กระชากพิชฎามาตบรัวๆ อย่างเมามันท่ามกลางเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของพิชฎา

ในขณะเดียวกันแมวกับอาทิตย์ก็ดิ้นรนพยายามจะหนีออกจากกันแต่กุญแจมือที่ถูกล็อกติดกันทำให้ทั้งสองไม่สามารถดิ้นหลุดจากกันได้อาทิตย์จึงใช้ศีรษะโขกเข้ากับใบหน้าของแมวเต็มแรงจนแมวหน้าหงายทั้งพยายามถีบแมวให้ไปไกลๆ ตนเอง แต่การที่เขาทำอย่างนั้นก็ทำให้ตัวเขาเองเซถลาไปตามแรง เมื่อแมวล้มลงซึ่งผลก็คือทั้งแมวและอาทิตย์ต่างก็ล้มกองกันอยู่กับพื้นและตบตีกันพัลวันเพื่อให้ตนเองหลุดจากพันธนาการที่ถูกจองจำ ทั้งที่รู้ว่าไม่มีวันหลุดไปได้ แต่ทั้งสองก็พยายามจะทำร้ายอีกฝ่ายเพื่อให้ตนเองหลุดรอดไป

สุดท้ายคนทั้งสองก็ต้องบอบช้ำเพราะทำร้ายกันเองและก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากกุญแจมือที่ถูกสวมติดกันไปได้ ส่วนพิชฎาที่ถูกกุ้งเต้นตบจนหน้าเยินก็ได้แต่นอนระทวยอยู่กับพื้นเหมือนเศษผ้าขี้ริ้ว เพราะเธอไม่สามารถสู้แรงกุ้งเต้นได้เลยแต่ปากก็ยังก่นด่ากุ้งเต้นกับยอดรักอยู่ไม่วายแม้เสียงจะแผ่วเบาเพราะอ่อนล้าก็ตาม...

“ช่างน่าสมเพชจริงๆ” ยอดรักกล่าวอย่างหดหูเมื่อเห็นคนทั้งสามแสดงธาตุแท้ออกมา

“ขนาดมันโดนขนาดนี้มันยังไม่สิ้นฤทธิ์ อีงูพิษ...” กุ้งเต้นหอบหายใจแรงๆ หลังจากฟัดกับพิชฎาจนสิ้นฤทธิ์

“แล้วแกจะทำยังไงกับพวกมันล่ะยอด...”

“พี่เด่นว่าไงคะ”

“พี่แล้วแต่ยอดรักจ้ะ...” อัครากล่าวอ่อนโยนกับภรรยา

“แต่รักไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนพวกนี้ค่ะ ไม่อยากลดตัวไปเกลือกกลั้วหรือมีเวรกรรมต่อพวกเขา เอาเป็นว่ารักยกโทษให้พวกเขา แต่โทษหรือผลของการกระทำของพวกเขาก็ให้กฎหมายเป็นผู้ตัดสินก็แล้วกันค่ะ”

ยอดรักบอกเรียบๆ แล้วถอนใจออกมาเบาๆ เหมือนได้ยกภูเขาออกจากอกลูกใหญ่ ซึ่งรู้สึกว่าจิตใจของเธอปลอดโปร่งอย่างไม่น่าเชื่อ อัครามองหน้าภรรยาอย่างแสนรัก เขารู้สึกปลาบปลื้มและยินดีไม่น้อยที่ยอดรักทำเช่นนั้น ซึ่งมันแสดงให้เห็นว่ายอดรักนั้นมีจิตใจที่ดีงามสูงส่งไม่ได้เจ้าคิดเจ้าคิดเจ้าแค้นหรือไร้เหตุผล นับว่าเขามองคนไม่ผิดและเลือกคนที่จะมาเป็นแม่ของลูกเขาได้ดี แต่สำหรับเขาแล้วคนที่คิดจะทำร้ายคนรักของเขาไม่ว่าจะเป็นใครในครอบครัว มันจะต้องได้รับผลการกระทำอันชั่วช้าอย่างสาสม...

“ถ้าอย่างนั้นพี่จะจัดการเองก็แล้วกัน พลกับคุณกุ้งช่วยพาทั้งสามคนนี้ไปที่ท้ายไร่ด้วยก็แล้วกัน...”

คำพูดของ อัคราทำให้แมวเบิกตากว้างอย่างตระหนกหวาดกลัวเพราะเธอรู้ดีว่าหากนายใหญ่พานักโทษคนใดไปที่ท้ายไร่แล้ว นั่นแสดงจะต้องถูกจองจำใน คุกริมผา ซึ่งเหน็บหนาวและน่ากลัว มีหลายๆ คนพูดถึงที่นั่นว่ามันเป็นคุกเก่าแก่ที่คนรุ่นก่อนๆ ของตระกูลนี้ใช้กักขังเชลยที่พยายามจะบุกรุกเข้ามาแย่งชิงที่ดิน หรือเข้ามาทำร้ายคนในตระกูลนี้ไม่ว่าจะเป็นสายเลือดฝ่ายไหนก็ตาม คนที่คิดร้ายกับพวกเขาจะต้องถูกจองจำไว้ที่นั่นให้ตายอย่างอนาถหรือไม่ก็อาจจะถูกฝังทั้งเป็น... เธอไม่อยากจะโดนลงโทษเช่นนั้น...

“อย่าทำโทษแมวเลยนะคะนายใหญ่ แมวขอโทษ แมวผิดไปแล้ว ฮือๆ ปล่อยแมวไปเถอะค่ะ ให้แมวติดคุกหรือถูกตำรวจจับก็ได้อย่าพาแมวไปที่นั่นนะคะ...” แมวอ้อนวอนอย่างน่าสงสารไม่เหลือคราบเค้าความหยิ่งผยองเลยแม้แต่น้อย...

“ทำไมที่นั่นมันมีอะไร แกจะทำอะไรฉัน...” อาทิตย์เริ่มหวาดหวั่นขึ้นมาบ้างเมื่อเห็นท่าหวาดผวาของแมวใจของเขาก็เริ่มใจไม่ดี...

“ก็ไม่มีอะไรมาก เพราะฉันจะพาพวกแกไปพบเจอกับสิ่งที่สาสมกับความสารเลวของพวกแกไงล่ะ...”

อัคราพูดเสียงเย็นแล้วเดินออกไปช้าๆ แมวร้องไห้โฮอย่างหมดอาลัย ในขณะที่อาทิตย์กับพิชฎาก็แต่แต่หน้าซีดรับรู้ได้ทันทีว่าที่ท้ายไร่ที่อัคราพูดถึงนั้นมันคงจะน่าพรั่นพรึงอยู่ไม่น้อย...

“รัก ยอดรัก... ทิตย์ขอโทษ ช่วยทิตย์ด้วยนะยอดรัก ทิตย์ยังรักรักเสมอนะครับ รักจ๋า ทิตย์ผิดไปแล้ว แต่ทิตย์ถูกนังพิชชี่มันบังคับ มันหลอกใช้ทิตย์ ทิตย์ไม่เคยคิดร้ายกับรักเลยนะ...” อาทิตย์หันมาอ้อนวอนยอดรักทั้งยังโยนความผิดให้พิชฎาอย่างน่าสมเพช

“แก... ไอ้อาทิตย์ขนาดนี้แล้วแกยังไม่สำนึกอีกเหรอ ทุเรศว่ะ ถุย... เสียชาติเกิดแท้ๆ ไอ้หน้าตัวเมีย”

กุ้งเต้นด่าอย่างอดไม่ไหว ในขณะที่พิชฎาร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บใจแววตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นต่อยอดรักและอาทิตย์ ยอดรักเบือนหน้าหนีด้วยไม่อยากเห็นความเห็นแก่ตัวไม่สร่างของเขา หญิงสาวเดินเชิดหน้าออกไปอย่างไม่ใยดีและไม่เสียใจสักนิดที่ไม่ช่วยพูดให้อัครายกโทษให้คนทั้งสามนี้...

“พาพวกมันไปที่ท้ายไร่ได้แล้ว...” พลสั่งลูกน้องของตนหน้าตาคมเข้มนิ่งเฉยราวรูปปั้นไร้แววขี้เล่นอย่างที่เคยเห็น...

ป้าแก้ววิ่งตึกๆ มาขวางอัคราไว้เพื่อขอร้องให้อัครายกโทษให้กับแมว เพราะถึงอย่างไรแมวก็เป็นหลาน เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของนางและนางก็คงทำใจไม่ได้หากไม่ได้ทำอะไรเพื่อเป็นการช่วยเหลือแมวบ้าง อย่างน้อยๆ ให้อัคราส่งตัวแมวให้ตำรวจก็ยังดีกว่าให้เขานำตัวแมวไปขังไว้ที่คุกริมผา...

“ผมอยากจะยกโทษให้แมวนะครับป้า แต่ป้าก็น่าจะรู้กฎของที่นี่ดี...” อัครากล่าวอย่างหนักใจ

“จะละเว้นให้มันสักครั้งไม่ได้หรือคะคุณเด่น เห็นแก่ป้าเถอะนะคะ ป้าจะรับผิดชอบการกระทำชั่วๆ ของมันเอง ส่งตัวมันให้ตำรวจเสียยังจะดีกว่า...”

“ผมก็เห็นใจนะป้า แต่ป้าคิดดูนะครับ แมวพยายามวางยาพวกเรามาหลายครั้งและพยายามจะฆ่าลูกของผม...”

“ป้าเข้าใจค่ะ... แต่ป้า...”

“เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน... ผมจะให้ป้าดูจิตใจของแมวว่าเขาจะสำนึกในสิ่งที่ป้าพยายามจะหยิบยื่นให้หรือไม่... และหากไม่... ผมก็คงต้องทำตามแผนเดิม ป้าแก้วจะได้สบายใจว่าป้าทำดีที่สุดแล้ว...” อัคราบอกนางอย่างอ่อนโยนแล้วโอบกอดป้าแก้วไว้ด้วยความเคารพ...

“คืนนี้ป้าเอากุญแจนี่ไปปล่อยแมว แล้วบอกเขาให้หนีไปให้ไกลที่สุด และอย่ากลับมาที่นี่อีก...”

“เพียงเท่านี้หรือคะ...”

“ครับ... ผมช่วยป้าได้แค่นี้...” อัครากล่าวจบก็เดินจากไป ป้าแก้วมองกุญแจในมือด้วยความรู้สึกหนักใจอย่างที่สุดทั้งที่นางควรจะดีใจ...

แล้วในคืนนั้นเองป้าแก้วก็เข้าไปที่คุกริมผาเพื่อไปปล่อยแมวตามที่อัคราบอกด้วยความหวังว่าแมวจะสำนึกในบุญคุณของนางและเลิกคิดชั่ว แต่ในใจของหญิงวัยไม้ใกล้ฝั่งนั้นก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันจะเป็นเช่นนั้นเลยแม้แต่น้อย... แต่นางก็ต้องลองเสี่ยง...

ในคุกริมผานั้นห้องขังมีหลายสิบห้องทั้งอับทั้งชื้นเหม็นขี้ค้างคาวและหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ ป้าแก้วแทบน้ำตาไหลเมื่อนึกถึงสภาพหลานสาวที่ต้องถูกขังอยู่ที่นี่ นางค่อยๆ เดินถือตะเกียงเจ้าพายุส่องหาห้องขังของแมวด้วยใจที่หวาดหวั่นไม่น้อย ที่นี่ไม่สามารถใช้ไฟฉายได้และไม่มีไฟฟ้าดังนั้นสิ่งที่จะให้แสงสว่างได้มีเพียงแสงไฟจากคบไฟหรือจากตะเกียงเจ้าพายุที่นางนำมาเท่านั้น...

“แมว นังแมวแกอยู่ห้องไหนวะ...” ป้าแก้วกระซิบถามแต่เสียงก็ก้องไปทั้งห้องโถงระหว่างทางเดินแคบๆ

“ป้าแก้ว ป้าแก้วฉันอยู่นี่ ป้าช่วยฉันด้วย...”

แมวลนลานยื่นไม้ยื่นมาออกมาจากประตูเหล็กกล้าอย่างรวดเร็ว หน้าตาผมเผ้าของแมวที่เห็นวับแวมหลังประตูเหล็กภายใต้แสงตะเกียงนั้นดูทรุดโทรมบอบช้ำน่าเวทนานัก

“เออ ข้ามาช่วยเอ็งแต่เอ็งต้องรีบหนีไปไกลๆ อย่ากลับมาที่นี่อีกนะ เข้าใจมั้ย...”

“เข้าใจป้าเข้าใจๆ เร็วๆ เข้าฉันจะขาดใจตายอยู่แล้ว รีบปล่อยฉันเร็วๆ”

แมวเร่งเร้าป้าแก้วจึงรีบไขกุญแจทันทีไม่นานแมวก็ผลุนผันออกมาจากห้องขังแคบๆ นั้นทันที

“เอ๊า ออกมาแล้วก็รีบไปสิวะนังแมว” ป้าแก้วมองหลานสาวอย่างร้อนใจที่แมวยังไม่รีบไป

“ใครบอกล่ะว่าฉันจะหนีไป ฉันจะไปแก้แค้นนังยอดรัก และป้าก็ต้องแก่ตายอยู่ที่นี่ล่ะ...”

พูดจบแมวก็ผลักป้าแก้วเข้าไปในห้องที่เธอเพิ่งถูกปล่อยออกมาแล้วใส่กุญแจอย่างรวดเร็ว

“นังแมว แก นังแมว แกอย่าทำแบบนี้นะ แมว หนีไป... โธ่ นังโง่เอ๊ย นังหลานไม่รักดี ฮือๆๆ”

ป้าแก้วร้องตามหลังแมวที่ถือตะเกียงวิ่งออกไปด้วยความรู้สึกเสียใจอย่างที่สุด ตั้งแต่เกิดมานางไม่เคยรู้สึกเสียใจมากในชีวิตเท่ากับครั้งนี้เลย นางน่าจะเชื่อคำเตือนของอัครา ว่าแมวนั้นไม่สมควรจะได้รับการอภัยใดๆ จากใคร...

“หวังว่าแกจะโชคดีนะนางแมวเอ๊ย...” ป้าแก้วกล่าวด้วยน้ำตาก่อนจะค่อยๆ นั่งลงอย่างหมดแรงและหนาวเหน็บ