ความรู้สึก2

ในเวลานี้ทางด้านเมรีเริ่มมีอาการมึนหัว เธอจึงปฏิเสธที่จะดื่มอีกแก้ว ทว่าถูกเพื่อนในกลุ่มคะยั้นคะยอให้ดื่ม เพราะถึงยังไงเธอก็มีสารถีอย่างนายแพทย์หนุ่มคอยขับรถไปส่งถึงบ้าน

“เมย์ไม่ไหวแล้วค่ะ จะเมาจนคอพับแล้วเนี่ย” หญิงสาวเริ่มพูดออกมาด้วยน้ำเสียงออดอ้อน นั่นคือเสน่ห์ของเธอที่ทำให้หมอชินดนัยมีความสนใจในตัวเมรี

“อีกสักแก้วสิเมย์ เจนสัญญาว่าแก้วนี้จะเป็นแก้วสุดท้าย”

“เจนพอได้แล้ว พ่อกับแม่รู้เดี๋ยวเมย์โดนเอ็ดอีก”

“พ่อกับแม่ของเธอเดินทางไปสัมมนาต่างจังหวัดไม่ใช่เหรอ”

“จุ๊! จุ๊! เบาหน่อย” หญิงสาวเอ็ดเพื่อนออกไป เพราะเธอตั้งใจจะหาข้ออ้างกลับ ตั้งใจจะพูดปดพ่อกับแม่โทรตาม แต่ดูเหมือนว่าวิธีนี้คงใช้ไม่ได้อีกแล้ว ซึ่งตอนนี้เมรีรู้ตัวดีว่าเธอไม่ไหว

“เมย์คุณเป็นอะไร เมาหรือเปล่า” นายแพทย์หนุ่มเอ่ยถามหญิงสาวออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล พลางขยับเข้าใกล้แล้วยังถือวิสาสะโอบไหล่เมรีอีกด้วย

“เมย์ไม่ดื่มแล้วนะคะไม่ไหวจริง ๆ ขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”

“ผมไปส่ง”

“ไม่เป็นไรค่ะเมย์ไปเองได้”

“ว้าย! ขอโทษค่ะ”

“ไม่เป็นไรผมบอกแล้วไงว่าจะไปส่ง มาทางนี้เดินดี ๆ” ทุกคนต่างอมยิ้มที่เห็นนายแพทย์หนุ่มดูแลเอาใจใส่เมรี ไม่มีใครถามเธอเลยสักคำว่าเต็มใจให้เขาพาไปห้องน้ำไหม

“ไอ้เชี้ยรามมึงเห็นภาพที่กูส่งไปให้ดูหรือยัง ไอ้หมอนั่นมันแทบสิงร่างน้องสาวมึงอยู่แล้ว ทำไมมึงใจเย็นจังว่ะ" ขุนเดชทนไม่ไหวจนต้องรีบกดโทรหารามเกียรติ์อีกครั้ง

‘แล้วไง...’

“กูได้ยินว่าคืนนี้พ่อกับแม่เลี้ยงของมึงไปสัมมนาต่างจังหวัด กูกลัวว่าไอ้หมอนั่นมันจะคิดไม่ซื่อกับเมรีน่ะสิ”

‘เรื่องแบบนี้ตบมือข้างเดียวไม่ดัง’

“แต่ถ้าถูกมอมเหล้า ไม่ต้องตบมือก็ดังได้นะ ท่าทางน้องสาวมึงเชื่อคนง่ายด้วยสิ โน่นถูกโอบมาจากห้องน้ำแล้วท่าทางจะเมามาก มึงไม่มารับน้องเมรีแน่นะ ฮัลโหลไอ้ราม!”

‘………’

“อะไรว่ะ.... จะวางสายก็ไม่บอกไม่กล่าว” ขุนเดชที่กำลังซุ่มดูเมรีอยู่นั้น พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเซ็ง ๆ

“อิจฉาเมรีจังเลยอ่ะ คุณหมอทั้งหล่อทั้งรวยสุภาพบุรุษสุด ๆ”

“แกก็มีแฟนแล้วนี่นา”

“มีแล้วไง แต่การมีแฟนเป็นหมอมันเท่สุด ๆ เลยนะ”

“พวกแกก็พูดเกินไป ว่าแต่คืนนี้เมรีจะเสร็จหมอหรือหมอจะเสร็จเมรีนะ” ทุกคนต่างพูดกันสนุกปากจนเจนจิราทนฟังไม่ได้

“พวกแกพูดแบบนี้ลับหลังเพื่อนได้ไง ผู้หญิงอย่างพวกเราน่ะ ไม่ใช่ของเล่นผู้ชายหรอกนะ”

“พวกเราแค่พูดเล่นน่ะ ทำไมต้องจริงจังขนาดนั้นด้วยเจน”

“เรื่องแบบนี้พูดเล่นได้ด้วยเหรอ ฉันกับเมรีไม่เล่นด้วยหรอกนะ”

“อะไรเจน แค่พูดเล่นทำไมต้องจริงจังขนาดนั้นด้วย”

“เหรอ...ชิ! เมรีกลับบ้านมาฉันจะไปส่งแกเอง” เจนจิราเดินเข้าไปคว้าตัวเมรีเอาไว้ ทว่าคนทั้งคู่เกือบล้มลงไปกองกับพื้น โชคดีที่นายแพทย์หนุ่มคว้าแขนของสองคนไว้ทัน

“ขนาดยืนยังไม่ไหวเลยคุณ”

“ปล่อยค่ะ”

“เดี๋ยวผมไปส่งคุณเมรีเอง”

“เมย์เมาขนาดนี้ไม่ดีมั้งค่ะ”

“ไม่เอาน่าเจนให้คุณหมอไปส่งเมย์ถูกแล้ว ส่วนคุณมานี่เมาแล้วเดี๋ยวผมไปส่ง” ผู้ชายคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น พลางเดินเข้ามาโอบเจนจิราไปนั่งที่เดิม ปล่อยให้นายแพทย์ชินดนัยคอยพยุงเมรีเอาไว้แบบนั้น

“ทุกคนมื้อนี้ผมเป็นเจ้ามือเองนะครับ”

“ว้าว! คุณหมอสายเปย์” ทุกคนต่างยกยอปอปั้นในความใจป้ำของนายแพทย์หนุ่ม ซึ่งเครื่องดื่มและอาหารมื้อนี้คิดคร่าว ๆ น่าจะราว ๆ หกหลักเห็นจะได้

“ไปครับคุณเมย์เดี๋ยวผมไปส่ง”

หมับ!! เมรีถูกกระชากออกจากวงแขนของนายแพทย์ชินดนัย ท่ามกลางความแปลกใจของคนรอบข้างรวมทั้งเมรีเอง ถึงแม้เธอจะเมามากแค่ไหนก็ยังพอมีสติอยู่บ้าง

“นี่คุณ! ทำบ้าอะไร” หมอชินตะคอกใส่หน้ารามเกียรติ์ เมื่อเห็นเขาแสดงท่าทีวางอำนาจ

“พี่ราม...” เมรีเรียกชื่ออีกฝ่ายพลางฉีกยิ้มจนเห็นไรฟัน ประหนึ่งเธอกำลังดีใจที่เขาโผล่เข้ามาได้จังหวะพอดี

“เมาหัวราน้ำแบบนี้ ยังจำหน้าฉันได้อยู่เหรอ” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงห้วน

“จำได้สิค่ะ เห็นแค่เงาของพี่เมย์ก็จำได้แล้วค่ะ” เธอใช้น้ำเสียงยานคาง พลางแนบใบหน้าลงมายังต้นแขนอย่างออดอ้อน ระคนกำลังอยากให้อีกฝ่ายเอาใจ ทั้งที่ปกติแล้วคนทั้งคู่เจอหน้าทีไรแทบจะฟาดฟันเอาให้ตายกันไปข้างหนึ่ง