สูญเสียความเป็นตัวเอง

บรื้น  บรื้นนนนน~

บิ๊กไบท์คันใหญ่มุ่งหน้าออกจากกรุงเทพมุ่งหน้าสู่ตัวเมืองพัทยา เหนือลมใช้เวลาเพียง 1 ชั่วโมงก็พาเจ้านายคนเล็กของบ้านมาถึงที่หมายอย่างปลอดภัย

ริมชายหาดที่ไม่เคยหลับใหล แม้จะเข้าสู่ช่วงเวลาตี 2 กว่าแล้ว แต่ยังคงครึกครื้นไปด้วยนักท่องเที่ยวที่กำลังนั่งกินดื่มกันอย่างสนุกสนาน

"เอาสักหน่อยไหมครับ มีผมอยู่ด้วยคุณเล็กปลดปล่อยได้เต็มที่"

เหนือลมยื่นเบียร์หนึ่งกระป๋องให้นายน้อยของบ้าน พร้อมกับคำพูดธรรมดาแต่รามิลฟังแล้วกลับรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยในเวลาเดียวกัน

แกร็ก ซ่า~  แกร็ก  ซ่า~

"ขอบคุณครับ คุณเหนือ~ เล็กน่าสมเพชมากไหม ทั้งที่รู้ว่าเค้าโกหกเล็กก็ยังไม่กล้าพอที่จะจบเรื่องทุกอย่าง อึก อึก"

เหนือลมนั่งลงข้าง ๆ รามิล กระป๋องเบียร์ถูกกระดกขึ้นดื่มรวดเดียวหมดไปถึงครึ่งป๋อง ราวกับว่าคนที่จบปวดเป็นเหนือลมเสียเอง

"ไม่เลยครับ คุณเล็กที่ผมรู้จักเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเองสูง สูงจนแอบจะดื้อ ๆ ซน ๆ ซะด้วยซ้ำ"

"จริงหรอ~ แต่ทำไมตอนนี้เล็กรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนขี้ขลาดยังไงก็ไม่รู้"

เป็นอีกครั้งที่เหนือลมต้องเห็นรามิลใบหน้าเศร้าหมอง แตกต่างจากครั้งที่แรกที่ได้รู้จักกันอย่างสิ้นเชิง  หากไม่ใช่เพราะความน่ารักสดใสของรามิลในวันนั้น คงไม่มีใครทำให้เหนือลมทิ้งทุกอย่างมาเป็นบอดี้การ์ดธรรมดา ๆ ของกีรติเมธาจวบจนทุกวันนี้

"คุณเล็กแค่กำลังกลัว กลัวว่าจะเสียเค้าไปจนยอมสูญเสียความเป็นตัวเอง ยอมทำทุกอย่างให้ถูกใจเค้า  มันอาจจะแรงไปหน่อย  แต่ผมขอพูดอะไรหน่อยนะ ผมไม่รู้ว่าเค้ากำลังหลอกคุณเล็ก หรือคุณเล็กกำลังหลอกตัวเองกันแน่"

"ซี๊ดด เจ็บจนจุกเลยล่ะคุณเหนือ แรงมาก ฮ่า ฮ่า ฮ่า แต่เล็กว่ามันคงจะจริงอย่างที่คุณเหนือพูดแหละ เล็กน่าจะหลอกตัวเองซะมากกว่า"

เหนือลมจ้องมองคนตัวเล็กที่อยู่ด้านข้าง เสียงหัวเราะของรามิลไม่อาจปกปิดได้ว่าข้างในของเขาใกล้จะแหลกสลายออกเป็นเสี่ยง ๆ เต็มทีแล้ว

ตลอดเวลา 3 ปีกว่าที่รามิลหมั้นหมายกับคิรากร รู้ทั้งรู้ว่าคิรากรตามดูความเคลื่อนไหวของอดีตคนรักอยู่ตลอดเวลา ทั้งพารามิลไปในที่ที่ภีรภัสชอบไป  สั่งอาหารที่ภีรภัสชอบกิน ทั้งที่อาหารเหล่านั้นรามิลไม่ชอบ แต่คิรากรก็ไม่เคยจำได้

แม้จะเจ็บปวดกับการกระทำของคิรากร แต่รามิลก็พยายามรักษาความสัมพันธ์กับรักแรกของตนเองเอาไว้  รักแรกที่กินเวลานานนับ 10 กว่าปี กระทั่งรามิลรู้ว่าคิรากรเข้าเรียนคณะบริหารธุรกิจ เจ้าตัวก็รีบดั้นด้นหาความรู้แล้วสอบเข้ามาเรียนที่คณะเดียวกันจนสำเร็จ

รามิลเข้าเรียนคณะบริหารธุรกิจในปีการศึกษาที่ 1 แต่คิรากรที่อายุมากกว่าก็เข้าสู่ปีการศึกษาที่ 4 แล้ว หนำซ้ำรามิลยังต้องเจ็บปวดเมื่อรู้ว่าคนรักของคิรากรก็คือพี่สายรหัสของตนเอง

"ยังอยากให้อภัยเค้าอยู่ใช่ไหมครับ"

"อื้อ"

"คุณเล็กรู้ใช่ไหมครับว่าตัวเองต้องเจ็บ"

"อื้อ"

"สัญญากับผมได้ไหมว่าจะเข้มแข็ง ทุกครั้งที่คุณเล็กต้องเสียใจ อย่าลืมว่ายังมีคุณท่าน คุณใหญ่ แล้วยังมีผมที่คอยอยู่เคียงข้างคุณเล็กเสมอ"

"อื้อ เล็กสัญญา~"

เป็นอีกครั้งที่รามิลพยักหน้ารับปากกับบอดี้การ์ดคู่ใจที่เขามีความผูกพันไม่ต่างจากคนในครอบครัว

"งั้นก็เจ็บให้เต็มที่ไปเลยครับ เจ็บให้สุดจะได้หยุดทุกอย่าง"

ทั้งคู่นั่งดื่มจนเบียร์ 8 กระป๋องที่ซื้อมาหมดเกลี้ยงในเวลาไม่นาน เหนือลมเห็นว่ารามิลเริ่มหน้าแดงแล้ว แม้จะยังทรงตัวและประคองสติได้ดีแต่คนโตกว่าก็อดเป็นห่วงไม่ได้จึงต้องเร่งพากลับไปที่พัก ที่เป็นโรงแรมในเครือกีรติเมธาทันที

"ขอคีย์การ์ดห้องคุณรามิลครับ"

"ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ"

พนักงานต้อนรับหน้าเคาน์เตอร์รีบกุลีกุจอหาคีย์การ์ดห้อง Suite Room มายื่นให้ผู้ชายตรงหน้า ในโรงแรมแห่งนี้ รวมทั้งบริษัทในเครือของกีรติเมธา ไม่มีใครไม่รู้จัก รามิล ลูกชายคนเล็กของ นาย ราชัน กีรติเมธา นักลงทุนที่ร่ำรวยเป็นอันดับต้น ๆ ของประเทศ

เวลาที่รามิลไปที่ไหน มักจะมีบอดี้การ์ดคู่ใจไปด้วยเสมอ แต่ในสายตาคนนอกจะมองเหนือลมเป็นคนในครอบครัวเสียมากกว่า ด้วยว่าการปฏิบัติตัวของทั้งคู่ช่างเอาใจใส่ดูแลกันและกันอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่เหมือนเจ้านายกับลูกน้องคู่อื่น ๆ

"..."

"ได้แล้วค่ะ ต้องการอาหารหรือเครื่องดื่มเพิ่มเติมไหมคะ"

"ไม่ครับ ขอบคุณมาก"

เหนือลมรับคีย์การ์ดมาแล้วรีบเดินไปหาผู้เป็นนายที่รออยู่อย่างรวดเร็ว ยิ่งเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายเริ่มมีอารมณ์หงุดหงิด ยิ่งทำให้เหนือลมรู้สึกผิดที่ปล่อยให้คนตัวเล็กรอนาน

"คุณเหนือทำอะไรทำไมช้าจัง"

"ขอโทษครับ เราไปกันเลยไหม คุณเล็กจะได้อาบน้ำพักผ่อน"

"อื้อ"

รามิลเดินนำหน้าเหนือลมเข้าลิฟต์ไปไม่ถึง 3 วินาทีก็มีเสียงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชันไลน์ดังขึ้น รามิลยกมือถือขึ้นมาจดจ้องพร้อมกับชั่งใจตัวเองว่าจะรับความจริงไหวหรือไม่ หากกดเข้าไปดูคลิปที่ภีรภัสส่งมา

"เปิดดูเถอะครับ อย่าหนีความจริง"

พูดจบเหนือลมก็กดลิฟต์ไปยังชั้นสูงสุด ที่เป็นพื้นที่ของห้อง Suite Room  ทางด้านรามิลที่ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ถอยหนีจากความจริง และจะไม่หลอกตัวเองอีกต่อไป มือเรียวจิ้มสัมผัสที่หน้าจอสมาร์ตโฟนอย่างรวดเร็ว

ไม่นานคลิปที่ภีรภัสส่งมาก็ฉายชัดต่อหน้าของรามิล ภาพของคิรากรกับภีรภัสกำลังร่วมรักกันอย่างซาบซ่าน เสียงครวญครางของทั้งคู่ดังสะท้อนไปทั่วห้อง บางจังหวะภีรภัสหันมายิ้มเย้ยใส่กล้อง ราวกับว่าอยากประกาศให้รามิลรู้ว่าตนเองชนะ

แต่สิ่งที่ทำให้รามิลยืนตัวชาก็คือสถานที่ที่ทั้งสองกำลังเริงรักกัน เป็นเพนเฮ้าส์ที่รามิลอาศัยอยู่ เตียงก็เป็นเตียงที่รามิลนอน คนตัวเล็กจุกในอกจนหัวเราะปนร้องไห้ออกมาราวกับคนเสียสติ ต่างจากเหนือลมที่หยิบมือถือออกมาพิมพ์ข้อความส่งหาใครบางคน

"หึ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮึก คุณเหนือดูนี่สิ ฮึก มันตลกมากเลยว่าไหม ฮ่า ฮ่า พี่กรพึ่งรับปากคุณเล็กเมื่อ 2 ชั่วโมงก่อนว่าจะไม่ยุ่งกับเค้าอีก แต่ดูตอนนี้สิ ฮึก ฮื้อออ ไอ้คนชั่ว คุณเล็กไม่เอาแล้วคุณเหนือ ฮึก คุณเล็กพอแล้ว"

"คุณเล็กจะจบทุกอย่างจริงไหม แล้วอยากให้จบแบบไหนบอกผมได้รึเปล่า?"

"อึก คุณเล็กอยากเข้มแข็ง อยากมีความสุข มีชีวิตที่ดีแล้วเอาความสำเร็จไปฟาดหน้าคนชั่วพวกนั้น"

"หึ ฟังดูไม่เหมือนคุณเล็กที่ผมเคยรู้จักเลยนะครับ นึกว่าจะเอากำปั้นไปฟาดหน้าพวกนั้น น่าจะทันใจกว่า"

เป็นอีกครั้งที่คำพูดของเหนือลมทำให้รามิลหัวเราะได้ทั้งที่ร้องไห้อยู่

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า คุณเหนือพูดถูกใจคุณเล็กมากเลย คุณเล็กนึกว่าคุณเหนือจะไม่ชอบให้เล็กทำแบบนั้นซะอีก"

"ผมชอบทุกอย่างที่เป็นคุณเล็ก ขอแค่เป็นคุณเล็ก ทำอะไรก็ไม่ผิดในสายตาของผม"

ติ๊ง!

เสียงลิฟต์ดังขึ้นขัดจังหวะพอดีกับที่รามิลกำลังหน้าแดงซ่านเพราะคำพูดของเหนือลม คนตัวเล็กไม่รู้เป็นเพราะอะไรคำพูดของเหนือลมถึงทำให้ใจของเขาเต้นเร็วทั้งที่ยังร้องไห้อยู่

"..."

"คุณเล็กไม่เข้าห้องเหรอครับ ดึกมากแล้วนะ"

"ขะ..เข้าครับ"

เหนือลมกดเปิดประตูลิฟต์ค้างเอาไว้เพื่อให้ผู้เป็นนายเดินออกไปก่อน มือหนาหยิบคีย์การ์ดมาเปิดประตูพร้อมกับเดินเข้าไปสำรวจในห้องก่อน เมื่อเห็นว่าด้านในปลอดภัยรามิลจึงเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง

ทางด้านเหนือลมก็ยึดครองโซฟาตัวใหญ่เป็นที่นอนในค่ำคืนนี้ ตามจริงแล้วมีอีกหนึ่งห้องนอนที่เขาสามารถเข้าไปนอนได้ แต่เหนือลมไม่อาจปล่อยรามิลให้คลาดสายตาได้ในตอนนี้

นานนับชั่วโมงที่รามิลเปิดรูปในอดีตที่เคยถ่ายร่วมกับคู่หมั้น ไม่มีรูปไหนเลยที่คิรากรยิ้มให้รามิลเหมือนเวลาที่ยิ้มให้ภีรภัส มือเรียวเขี่ยหน้าจอสมาร์ตโฟนไปเรื่อย ๆ ไม่ว่าจะเปิดภาพไหนก็ไม่อาจลบภาพที่คิรากรและภีรภัสกำลังเริงรักลับหลังตนเองได้

"อึก มิลพอแล้วนะพี่กร ก่อนหน้านี้มิลพอจะมีความหวัง หวังว่าสักวันพี่กรจะลืมเค้าแล้วหันมารักมิล แต่ตอนนี้มิลรู้แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้"

คนอกหักกดลบรูปทุกรูปที่เกี่ยวข้องกับคิรากรจนหมดเกลี้ยง ก่อนจะปิดไฟแล้วล้มตัวลงนอน แม้จะผ่านมาครู่ใหญ่ทว่าความเจ็บปวดที่เกาะกุมหัวใจของรามิลอยู่ ทำให้เขาไม่อาจเข้าสู่ห้วงนิทราได้โดยง่าย

แอดดดด

"ต้องเป็นเค้าเท่านั้นหรอที่คุณเล็กจะรักได้ ทำไมถึงไม่เคยรับรู้เลยว่ามีใครอีกคนเฝ้ามองคุณเล็กอยู่ตรงนี้"

เหนือลมนั่งลงข้าง ๆ รามิลที่นอนหลับทั้งที่ขอบตายังแดงช้ำ มือหนาเกลี่ยปอยผมให้พ้นจากใบหน้านวลเนียนพร้อมกับพรั่งพรูความในใจออกมา

ผ้าห่มเนื้อนุ่มถูกดึงขึ้นมาห่มให้คนตัวเล็ก ก่อนที่เหนือลมจะเดินออกจากห้องไป

นี่เป็นครั้งแรกที่รามิลได้รับรู้ความรู้สึกของเหนือลมที่มีต่อตนเอง ที่ผ่านมารามิลเข้าใจว่าเหนือลมดูแลตนเองเพราะหน้าที่และอยากตอบแทนบุญคุณเท่านั้น