ลูกแด๊ดครับ! ไม่ใช่ลูกหมา

"ตาเหนือ ทางนี้ลูก"

ทันทีที่เหนือลมและรามิลเดินลงมาจากเครื่อง เสียงของมาดามเอื้องฟ้า นายหญิงแห่งเกาะ tesouro ก็ดังขึ้นอย่างก้องกังวาน พอ ๆ กับความคิดถึงที่มีต่อลูกชายเพียงคนเดียว

"สวัสดีครับแม่ สวัสดีครับแด๊ด"

"สวัสดีครับคุณอาทั้งสอง เล็กขออนุญาตมาเที่ยวพักผ่อนที่นี่หลายวันหน่อยนะครับ ส่วนของฝาก เอ่อ ยังอยู่ในกระเป๋าเดินทาง เดี๋ยวถึงบ้านเล็กจะเอาออกมาให้นะครับ"

คนตัวเล็กทักทายผู้ใหญ่ทั้งสองด้วยการยกมือไหว้ตามแบบฉบับของคนไทย พร้อมกับมองหากระเป๋าของฝากที่บิดาของตนจัดเตรียมมาให้

"สวัสดีจ้ะหนูรามิล เรียกแม่กับแด๊ดเหมือนตาเหนือเถอะจ้ะ ส่วนเรื่องพักผ่อน หนูจะมาอยู่ที่นี่นานแค่ไหนก็ได้ หรือจะอยู่ตลอดไปเลยก็ได้เหมือนกันนะจ๊ะ ถ้าได้แบบนั้นยิ่งดีมากเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

รามิลจ้องมองมารดาของแฟนหนุ่มที่เอ่ยต้อนรับอย่างเป็นกันเอง ใบหน้าของท่านทั้งสองยังดูอ่อนวัยทั้งการแต่งตัวก็ดูเป็นธรรมชาติสบาย ๆ จึงทำให้ความตื่นกลัวของรามิลลดลงไปได้มาก

"เล็กไม่กล้ารบกวนนานขนาดนั้นครับคุณแม่ คุณแม่เรียกชื่อเล่นของเล็กก็ได้นะครับ เรียกง่ายกว่าเยอะเลย"

"เอาอย่างนั้นก็ได้จ้ะ"

"หึ น่ารักสดใสแบบนี้นี่เอง เจ้าตัวแสบถึงได้ไปเฝ้าอยู่หลายปี ยินดีต้อนรับนะหนูเล็ก พักผ่อนอยู่ที่นี่ได้ตามสบายเลยนะลูก แต่ถ้าพอมีเวลาก็ช่วยกล่อมให้เจ้าตัวแสบรับช่วงงานต่อจากแด๊ดซะที ปล่อยตามใจมาหลายปีแล้ว"

ขณะที่เบอร์นาร์ดเอ่ยทักทายว่าที่สะใภ้ก็ไม่ลืมที่จะค่อนขอดลูกชายตัวแสบที่หนีงานไปเฝ้าคนในใจตั้งหลายปี

"คิดถึงแม่กับแด๊ดนะครับ เลิกบ่นเป็นตาแก่ได้แล้ว อีกไม่นานก็ได้อุ้มหลานแล้ว บ่นเก่ง ๆ แบบนี้ระวังหลานจะไม่รักนะครับ"

"มะ..หมายความว่ายังไงตาเหนือ/ลูกหมายความว่ายังไง"

ไม่ใช่แค่เบอร์นาร์ดและเอื้องฟ้าที่ตกตะลึงกับคำพูดของลูกชาย แต่รามิลเองก็ตั้งหลักไม่ทันเช่นกัน หากพ่อแม่ของเหนือลมรับไม่ได้ที่รามิลท้องกับคนอื่นมาจะทำเช่นไร

"คะ..คุณเหนือ~"

ขณะที่รามิลกำลังส่ายหน้าเพื่อห้ามอีกฝ่ายไม่ให้พูดต่อ แต่ใบหน้าของเหนือลมมีเพียงรอยยิ้มตอบกลับมาให้คนที่กำลังตั้งท้องอ่อน ๆ ได้สบายใจขึ้น

"อย่างที่แม่กับแด๊ดเข้าใจเลยครับ คุณเล็กกำลังอุ้มท้องลูกของผมได้ 7 สัปดาห์แล้ว"

"จริงเหรอลูก ที่รักคะ เรากำลังจะมีหลานแล้ว โอ๊ย ฉันดีใจจังเลยค่ะ"

"ผมรู้แล้ว ๆ งั้นเรารีบพาหนูเล็กไปพักเถอะเร็วเข้า เดินทางมาตั้งเกือบ 20 ชั่วโมงคงเหนื่อยแย่แล้ว"

พอทุกคนหันกลับมาทางรามิล ก็พบว่าคนตัวเล็กยืนน้ำตารื้นอยู่ เหนือลมไม่รอช้ารีบเข้ามาเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่ายทันที

"ไม่ร้องสิครับ เดี๋ยวลูกของเราร้องตามหม่ามี๊แย่เลยนะ"

"คุณเหนือ~ ขอบคุณนะครับ คุณเล็กขอบคุณคุณเหนือมาก ๆ"

"ไม่มีอะไรต้องขอบคุณกันแล้วลูก เร็วเข้า ๆ ขึ้นรถกลับบ้าน เราจะได้คุยเรื่องงานแต่งกันต่อ อย่าทำอะไรมักง่าย ไม่ให้เกียรติหนูเล็กแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด"

ระหว่างที่คู่รักกำลังยืนคุยกัน ว่าที่คุณย่าก็ร้อนรนถึงการเตรียมงานต่าง ๆ ที่กำลังผุดขึ้นในหัว จนต้องเร่งให้ทั้งสองรีบขึ้นรถกลับบ้าน

"จริงอย่างที่แม่เค้าบอก กลับไปถึงบ้านแกต้องต่อสายหาครอบครัวของหนูเล็กให้พ่อนะตาเหนือ มิสเตอร์ราชันเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม ไม่ได้เจอกัน 5-6 ปีแล้ว"

รามิลขมวดคิ้วด้วยความสงสัยที่พ่อของแฟนหนุ่มพูดราวกับว่ารู้จักพ่อของเธอมาก่อน

"ไม่ต้องสงสัยครับ เดี๋ยวคุณเหนือเล่าให้ฟังระหว่างทาง เราขึ้นรถกลับบ้านกันก่อนดีกว่า"

ระหว่างทางที่นั่งรถกลับบ้าน เหนือลมได้เล่าให้รามิลฟังว่าตนเองและราม เรียนปริญญาโทรุ่นเดียวกัน งานวันรับปริญญาของรามและเหนือลมเป็นวันที่ทั้งสองครอบครัวได้เจอกัน แต่ตอนนี้รามิลติดสอบเข้ามหาวิทยาลัย จึงไม่ได้เดินทางไปด้วย

ไม่ถึง 10 นาที พอดีกับบทสนทนาสิ้นสุดลง รถตู้แบรนด์หรูเคลื่อนตัวมาจอดเทียบคฤหาสน์หลังใหญ่ที่เหนือลมเรียกว่าบ้าน

รามิลเห็นผู้คนหลายสิบชีวิตที่เดินไปมาทำหน้าที่ของตนเอง ถัดไปไม่ไกลจากรถที่ทุกคนกำลังทยอยกันเดินลงมา เป็นเหมือนพื้นที่ที่มีไว้คอยต้อนรับการมาของใครบางคน ซึ่งมีที่นั่งสำรองเอาไว้มากมายไม่ต่างจากสำนักงานหรือโฮมออฟฟิศก็มิปาน

"ทางนั้นเป็นโฮมออฟฟิศของแด๊ดดี้เค้าจ้ะหนูเล็ก ไว้พรุ่งนี้หนูจะได้เห็นความวุ่นวายที่เกิดขึ้นทุกวัน เราไปด้านในกันดีกว่านะ ทานข้าวให้อิ่มจะได้ไปอาบน้ำพักผ่อน"

"ครับคุณแม่"

แม่สามีกับว่าที่สะใภ้เดินนำหน้าหนุ่ม ๆ ทั้งสองเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่ ส่วนฟรานซิสก็ทำหน้าที่ควบคุมการเคลื่อนย้ายกระเป๋าของผู้เป็นไปไว้ในห้องของเหนือลมตามที่ควรจะเป็น

"หนูเล็กทานได้ไหมลูก มาเที่ยวที่นี่ทั้งทีก็ต้องลองทานอาหารของชาวโปรตุเกสนะจ๊ะ ดูสิแม่ทำไว้ตั้งหลายอย่าง มีสตูว์ บาคัลยา ซุปมะเขือเทศ สลัดปลาหมึก กุ้งกระเทียม แล้วก็ผัดหอยลาย มีแต่เมนูดี ๆ มีประโยชน์ทั้งนั้น ลองดูเลยลูก ตาเหนือตักให้น้องหน่อยเร็วเข้า"

เอื้องฟ้ารีบแนะนำเมนูต่าง ๆ ให้สะใภ้รู้จักหลังจากที่ทุกคนนั่งบนโต๊ะอาหารพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว ทั้งยังเร่งให้อีกฝ่ายลองชิม หากรามิลมีอาการแพ้ท้องหรือทานไม่ได้เธอจะได้เปลี่ยนอาหารชุดใหม่มาให้

"ครับคุณแม่ ขอบคุณครับคุณเหนือ"

ประโยคหลังรามิลเอ่ยขอบคุณแฟนหนุ่มที่ตักอาหารมาใส่จานให้แทบทุกเมนู

"ทานดูนะครับ ลองดูว่าตัวเล็กจะชอบอาหารของคุณย่าไหม"

รามิลตักอาหารเข้าปากทั้งที่อยากจะร้องไห้ออกมาเต็มทีแล้ว การดูแลเอาใจใส่และคำพูดที่ถนอมน้ำใจที่เหนือลมปฏิบัติกับตน ล้วนเป็นสิ่งที่คิรากรไม่เคยมีให้รามิลเลยตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมา 3 ปี

"อะ..อร่อยครับ อร่อยมาก"

"อร่อยก็ทานเยอะ ๆ นะลูก ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะเกิดอะไรขึ้น แต่หลังจากนี้ไป หนูเล็กกับลูกในท้องคือคนในครอบครัวของเรา อยู่ที่นี่ให้สบายใจเถอะลูก"

คำพูดของเอื้องฟ้าทำให้หยดน้ำตาของรามิลไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ นานกว่า 10 ปีแล้วที่รามิลไม่ได้สัมผัสกับความอบอุ่นจากผู้เป็นแม่ หลังจากที่มารดาแท้ ๆ ตายจากไปเพราะโรคร้าย

"ขอบคุณครับ คุณแด๊ด คุณแม่"

.

.

ทุกคนใช้เวลาทานข้าวไม่นาน เหนือลมพารามิลขึ้นมาพักบนห้องของตน พร้อมกับแนะนำส่วนต่าง ๆ ของห้อง ก่อนจะแยกย้ายกันอาบน้ำจนเรียบร้อย ก่อนที่จะแยกตัวลงมาคุยธุระกับผู้เป็นพ่อและแม่

"แกจะจัดงานแต่งเมื่อไหร่ ถ้ากลับไปที่ไทยคนอื่นจะไม่ดูถูกหนูเล็กรึยังไง ทำอะไรไม่รู้จักคิด มีลูกมีเมียแล้วยังทำตัวว่างงานไปวัน ๆ ไม่คิดจะกลับมาช่วยงานแด๊ดบ้างรึไง ถ้าแกไม่เริ่มตอนนี้ แกจะสร้างความมั่นคงให้ลูกให้เมียแกได้ยังไง ถ้าแกจะให้หลานกับลูกสะใภ้ของฉันต้องอดมื้อกินมื้อล่ะก็  แกไม่ได้เจอหน้าลูกเมียแกแน่ ๆ "

"โอ้โหแด๊ด มาถึงก็ใส่เป็นชุดเลย ไม่คิดจะฟังกันบ้างเลยรึไง"

เหนือลมเดินเข้าห้องทำงานของผู้เป็นพ่อมา ยังไม่ทันได้นั่งลงที่เก้าอี้ก็ถูกบ่นไปชุดใหญ่ ราวกับว่าผู้เป็นบิดาเก็บกดมานาน

"ลูกจะเอายังไงก็บอกแด๊ดไปสิลูก คราวนี้แม่ไม่ช่วยลูกหรอกนะ มีอีก 2 ชีวิตที่ต้องรับผิดชอบดูแล แต่ยังทำตัวไม่เป็นแก่นสาร มันน่าดุจริง ๆ "

"ไปกันใหญ่แล้วครับ ก็เพราะผมอยากจัดงานแต่งงาน ถึงได้พาคุณเล็กมาให้แด๊ดกับแม่ดูตัว อีกอย่าง ที่บ้านเราบรรยากาศและสถานที่น่าจัดงานแต่งแบบโรแมนติกมาก ๆ ด้วย ส่วนเรื่องทำงาน ถึงผมยังไม่เข้ามารับช่วงต่อกับแด๊ด แต่ผมก็ลงทุนกับการผลิตไฟฟ้าและพลังงานอยู่นะคร้าบ รายได้ปี ๆ นึงก็เลี้ยงลูกเลี้ยงเมียได้สบาย"

"หึ ได้แบบนั้นก็ดี ว่าแต่จะจัดงานแต่งวันไหนดี แกกับหนูเล็กได้คุยกันเอาไว้รึยัง"

เหนือลมมองหน้าผู้เป็นพ่อก่อนจะตอบไม่ค่อยเต็มเสียง

"คือ ยังเลยครับแด๊ด แต่ผมมั่นใจว่าคุณเล็กต้องตกลง เพราะงั้นแด๊ดคุยเรื่องสินสอดแล้วก็วันเวลากับคุณลุงราชันเลยก็ได้ครับ"

"ไอ้เหนือ! ไอ้ลูกหมา แกจะปล่อยให้น้องท้องโย้ก่อนรึยังไงถึงจะขอแต่งงาน ต่อสายหามิสเตอร์ราชันให้แด๊ดเดี๋ยวนี้เลยนะ ส่วนแกก็รีบไปขอเมียแกแต่งงานซะ แล้วพรุ่งนี้มาบอกแด๊ดด้วยว่าผลเป็นยังไง"

เบอร์นาร์ดใช้สกิลการด่าลูกด้วยภาษาไทยที่ให้ภรรยาพร่ำสอน จัดให้ลูกชายไปชุดใหญ่ ก่อนที่จะรับมือถือจากเจ้าตัวแสบมาคุยธุระกับบิดาของรามิล

"ลูกแด๊ดครับ ไม่ใช่ลูกหมา นี่ครับผมต่อสายให้แล้ว"

"เฮ้อ~ ฉันล่ะเหนื่อยใจกับพ่อลูกคู่นี้ ตาเหนือตามแม่มาเร็วเข้า แม่มีแหวนประจำตระกูลที่จะยกให้ลูกไปขอหนูเล็กแต่งงาน"

"ครับแม่"

เหนือลมเดินตามมารดามาจนถึงห้องนอนของท่าน เอื้องฟ้าเดินเข้าไปเปิดตู้เซฟ ก่อนจะหยิบแหวนประจำตระกูลออกมามอบให้ลูกชาย เพื่อนำไปขอคนที่รักให้แต่งงานและร่วมใช้ชีวิตไปด้วยกันจนวันสุดท้ายของลมหายใจ

"ใช้แหวนวงนี้ขอน้องแต่งงานนะลูก"

"แต่มันเป็นของแม่ไม่ใช่เหรอครับ เดี๋ยวผมค่อยหาวงใหม่ก็ได้"

"นี่เป็นแหวนประจำตระกูลของพ่อ ที่สืบทอดให้กับสะใภ้จากรุ่นสู่รุ่น ยังไงวันนึงแม่ก็ต้องยกทุกอย่างให้กับภรรยาของลูกอยู่แล้ว ให้ตอนนี้ก็ไม่ต่างกัน"

พรึบ

"ขอบคุณครับแม่ ขอบคุณที่รักคุณเล็ก ขอบคุณที่ให้เวลาเหนือได้ทำตามเสียงของหัวใจ"

"ขอแค่ลูกมีความสุขก็พอแล้ว เหนือลม"

สองคนแม่ลูกกอดกันไม่นานเหนือลมก็เดินกลับห้องของตัวเองไป เพื่อทำภารกิจขอแต่งงานให้สำเร็จ