1

บรรยากาศหรูหราของงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ชื่อดังของไอยากรุ๊ป เต็มไปด้วยนักข่าวหลายสำนัก...พร้อมด้วยบุคคลมีชื่อเสียง ไม่ว่าจะเป็นดาราหรือว่าไฮโซ...ทุกคนล้วนแข่งกันแต่งเสื้อผ้าหน้าผมจัดเต็มเพื่อมาประกาศอะไรบางอย่างในตัวแบบคับคั่ง

“หน้าใหญ่จริงเชิญแต่คนใหญ่ๆมา” อนุชาเอ่ยแซวน้องสาวสุดที่รักเชิงเรียบ พร้อมมองไปรอบๆงานที่เขาเองก็ไม่ได้รู้จักใครเท่าไหร่

“แน่นอนสิคะ สินค้าล็อตนี้ของไอยาเนี่ยแพงมาก ของดีมากๆ การเชิญคนในวงสังคมมาวันเนี้ยก็เพื่ออัพเกรดให้สินค้าของไอยา ดูมีราคามากขึ้นไปอีก...” ร่างบางในชุดโดดเด่นที่สุดในงาน แต่ดูทว่ากลับเรียบง่ายและดูเซ็กซี่เบาๆนั้น...ทำเอาใครก็มองหา

“แล้วทำไมไม่ไปอยู่ในวงสนทนาสักวงล่ะ มายืนคอยใครอยู่ตรงนี้” ผู้ที่รักความสงบอย่างเขา ไม่มีวันไปช่วยน้องสาวต้อนรับแขกแน่ๆ

“ก็ยัยรินน่ะสิคะ ป่านนี้ยังมาไม่ถึงอีก...โทรไปก็บอกว่ากำลังออกมา แต่ไม่ถึงสักกะที” บุคคลที่ถูกเอ่ยถึงนั้นทำเอาแววตาสงบของอนุชามีแววขึ้น...เขายิ้มเยือนนิดๆก่อนกล่าว

“ริน...รีวาริน ก็มาด้วยเหรอ”

“มาสิคะ ยัยรินเนี่ยเป็นหุ้นส่วนกับไอยาถึง 10 เปอร์เซ็นต์นะคะ...เปิดตัวสินค้าทั้งทีจะไม่มาได้ยังไง”

“เอางี้ไหมล่ะ เดี๋ยวพี่ยืนรอรินให้...ถ้ารินเขามาแล้วเนี่ย เดี๋ยวพี่พาเขาไปส่งถึงที่เลย” แล้วคำตอบของพี่ชาย...ก็ทำเอาน้องสาวยิ้มกริ่มเชิงล้อ

“แหมๆ เข้าทางเลยสินะคะ...รู้ค่ะว่าปลื้มผู้หญิงคนนี้มานานมากๆ แต่...อย่าลืมนะคะ! ยัยรินมีคู่หมั้นแล้ว” อนุชาถอนหายใจใส่น้องสาว...เพราะเรื่องนี้ด้วยแหละ ที่ทำให้เขาโกรธตัวเอง

ที่เฝ้ารู้จัก...แอบรักแอบมองเธอมาแสนนานแต่ก็ไม่กล้าจีบ จนเวลาล่วงเลยไป...จนเธอได้ถูกตีตราจองโดยใคร เขาก็เลยมีสิทธิแค่เพียงแอบรัก แอบมองเธออยู่ห่างๆเหมือนเดิม

“อย่าพูดมาก ไปดูแลแขกได้แล้ว”แล้วเขาก็กลบเกลื่อนตามแบบฉบับ ก่อนมองหาร่างระหงส์ที่มักมาด้วยชุดเรียบร้อยมารยาทดีเสมอ

ซึ่งเขาชอบเธอก็ตรงนี้...ชอบที่เธอสวยเก่ง และวางตัวดี แต่ก็นั่นแหละ...เธอถูกถือสิทธิ์โดยคนอื่นไปแล้ว

“พี่ซันคะ...ยังไม่ไปกันอีกเหรอคะ ออยหิวมากแล้วนะคะ...ชุดที่ออยใส่ก็รัดติ้ว จนท้องกิ่วไปหมดแล้วค่ะ” ว่าแล้วก็คล้องแขนโอบรอบคอเขาจากทางด้านหลัง

ผู้ที่อยู่ในชุดสูทพร้อมออกงานเต็มที่...แต่มือยังคงกดคอมพิวเตอร์เพื่ออ่านรายละเอียดสำคัญของประชุมพรุ่งนี้อยู่ไม่วางมือ

“พี่ต้องการสมาธิ” มือบางชะงัก...จนค่อยๆคลายออก เธอรู้ว่าต่อให้เขาใจดีแค่ไหน...แต่เวลางานเขาจริงจังมากมายเสมอ

“งานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ง๊องแง๊งแบบนี้ ก็ต้องแถลงข่าวใหญ่โตขนาดนี้เลยเหรอคะ?” อัปสร หรือ ออย เบ้หน้าเมื่อเดินเข้าในงานอย่างเชื่องช้า ในชุดหรูหราไม่ต่าง...เธอไม่ชอบไอยามาแต่ไหน แต่เพราะเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องห่างๆของอภิสรรค์บุคคลที่เธอกำลังคั่วอยู่

เธอจึงไม่อยากจะพลาดโอกาสที่จะได้ยืนเคียงคู่เขาบ้าง

“เคยทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันด้วยเหรอ ถึงไปว่าเขา ง๊องแง๊ง” แล้วคนไม่ชอบเห็นคนดูถูกคนอย่างเขา...ก็เตือนเธออย่างเรียบๆ

จริงๆแล้วอัปสรมีนิสัยหลายอย่างที่เขาไม่ชอบใจ...แต่ที่เขาคบอยู่ได้เพราะเธอเป็นถึงลูกสาวลูกค้าที่เขาต้องมีการสานสัมพันธ์ด้วย ซึ่งแน่นอนว่าเธอรู้เงื่อนไขดีทุกอย่าง...จึงไม่ได้หนักใจเท่าไหร่ แต่คนไม่เอาใจใครโดยไร้เหตุผลแบบเขา ก็มักจะพูดอะไรตรงๆแบบนี้กับเธอเสมอ

“พี่ซันอ่ะ ทำไมต้องว่าออยแบบนี้ด้วยละคะ”

“ก็ไม่ได้ชอบถูกให้ใครมาว่านี่ คนอื่นเขาก็ไม่ชอบให้ใครไปว่าเขาเหมือนกันแหละ...” คนทำหน้างอนเกาะแขนเขาแน่นอย่างถือสิทธิ์ เมื่อเขาทำท่าจะเดินนำหน้าเข้าไปในงานแบบไม่ยอมรอ

แต่แล้ว...เสียงฮือฮาจากคนในงานก็ดังขึ้น และมองไปยังจุดๆหนึ่งเป็นตาเดียว จนอภิสรรค์ต้องชะงักฝีเท้า...ก่อนค่อยๆหันไปมองยังต้นจุดสนใจ

ร่างระหงส์ในชุดราตรีสีเขียวอ่อนพาสเทล เปลือยไหล่เล็กน้อย...ความยาวของชุดที่ลากเกือบถึงพื้นนั้น แอบน่ามองตรงเรียวขาสวยถูกอวด โดยการผ่าขึ้นไปจนถึงโคนเรียวขา

ใบหน้าหวานละมุนรูปไข่...ถูกรวบเกล้าผมขึ้นอย่างเรียบร้อย หากแต่ดวงหน้าที่ถูกแต่งมาในโทนโดดเด่นสู้แสงไฟ ทำให้ขนตางอนเป็นแพโดยธรรมชาติของเธอนั้น เรียกความคมชัดให้กับใบหน้าหวานได้อย่างลงตัว

อภิสรรค์หรี่ตาเล็กน้อย...เพราะกำลังรู้สึกคุ้นกับใบหน้าของหญิงงามตรงหน้า แต่ทว่า...ไม่ได้แน่ใจนัก