10

อภิสรรค์ทำตามเกมส์ของเธออย่างลืมตัว...ยิ่งเรียวลิ้นเล็กตอบสนอง ความต้องการของเขาก็ดูเหมือนจะไร้ที่สิ้นสุด...

ร่างระหงอวดสัดส่วนถูกดันจนติดกับผนัง พร้อมถูกเบียดเสียดไปทุกสัดส่วนร่าง อารมณ์ดิบของเพศชาย...ทำให้คนไม่เคยผ่านมือชายสั่นเล็กน้อย

แต่เมื่อตัดสินใจจะสู้แล้ว...มีหรือที่เธอจะถอยง่ายๆ

“คิดว่าจะปล่อยให้ไปมีใครง่ายๆได้อย่างนั้นเหรอ” เสียงเฉียบคมว่าขณะพรมรอยจูบไปทั่วลำคอระหงที่ส่ายไปมา คล้ายจะดิ้นหนี

“อื้อ!” เธอครางประท้วงขณะดันศีรษะของเขาออก แต่มันก็ไร้ผล

ลมหายใจหอบของเธอประสานเข้ากับแววตาคมกริบนิ่งที่มองมาอย่างเดือดดาล

“หึ ทีตัวเองยังมีใครได้ง่ายๆ...พอฉันจะมีบ้างกลับรับไม่ได้ ตลกดีนะ!” เธอรวบรวมพลังเฮือกสุดท้ายผลักเขา มันได้ผลแหละ....เขากระเด็นออกเล็กน้อย

หากแต่ดีดกลับมาจนแทบจะจมลงไปในร่างเธอเสียให้ได้

“มันไม่เหมือนกัน!” เธอเบี่ยงหน้าหลบจูบจาบจ้วงที่จะส่งมา ส่งผลให้ริมฝีปากเร่าร้อนของเขาประทับลงบนซอกคอขาวเพียงเท่านั้น

“ก็ลองดูสิ...ถ้าคิดว่าจะควบคุมฉันได้!” เธอกัดฟันตอบเฉียบขาด แบบไม่ยอมหันมามองหน้า...

เขาใช้เรียวนิ้วแกร่งค่อยๆไล้ไปตามลำคอระหง ความหอมละมุนของมันไม่ได้บ่งบอกว่าเจ้าของจะเด็ดเดี่ยวหรือเร่าร้อนได้เพียงใด

มันหอมเย้ายวนเชิงให้น่าทะนุถนอมและแสนจะเชื่องซะมากกว่า...

“คุมได้หรือเปล่าก็ไม่แน่....แต่ควบนี่แหละ ไม่พลาด”

“ปล่อยนะ!” แล้วร่างสมส่วนก็ถูกช้อนขึ้นบนไหล่แกร่ง ที่กว้างและอบอุ่นจนเธอรับรู้ได้

ไม่รู้ว่าโชคดีหรือร้ายที่บริเวณนี้ไม่มีใครอยู่แม้แต่คนเดียว... เขาแบกร่างเธออย่างง่ายดาย แถมก้าวเท้าอย่างมั่นคง

เขารอไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว...ที่จะไม่ได้ครอบครองเธอ!

“คนบ้า จะพาฉันไปไหน!!” เธอยังคงตะโกนลั่นและดิ้นพล่านอยู่ในลิฟท์ ที่ไร้ผู้คน...ตัวเลขที่บอกความสูงของชั้น ค่อยๆเลื่อนขึ้นไปสวนกับหัวใจของเธอที่ค่อยๆหล่นวูบ

จริงอยู่...ที่เธอต้องการยั่วและท้าทายเขา หากแต่...นี่มันจะเกินเป้าหมายของเธอไปเสียแล้ว!

“สวรรค์มั้ง” เขาโยนเธอลงบนเตียงกว้าง...แบบไม่ปราณี หากแต่น้ำเสียงบ่งบอกว่าอารมณ์เดือดดาลได้ค่อยๆผ่อนคลายลง

รีวารินลุกขึ้นจากเตียงทันทีที่ได้รับการปลดปล่อย แต่คนที่ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อ กลับไม่ปล่อยอิสระให้เธอได้นานจนเกินไป

ร่างสูงใหญ่ตามมาทามทับเธอเอาไว้จนมิอาจดิ้นหลุด

“คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับฉัน!” คนโกรธจัดไม่ได้สนใจคำทักท้วงใด เขาปลดเปลื้องชุดที่เธอสวมให้หลุดออกไปอย่างง่ายดาย

มือบางพยายามขัดขวางแต่ก็ไร้ซึ่งผล...ร่างขาวโพลนได้สัดส่วนปรากฏอยู่ตรงหน้า ร่างเปลือยท่อนบนชะงักเล็กน้อยก่อนเผยยิ้มเป็นสุข

รีวารินผลักไสใบหน้าเขาออกไปให้ห่างจากทรวงอกเปลือยเปล่า ก่อนพยายามคว่ำร่างหนี

“สวย” เขาเอ่ยปากชมและไม่พยายามที่จะบังคับทิศทางร่างเธอเหมือนในทีแรก ริมฝีปากกระด้างซบลงบนเนื้ออ่อนบริเวณต้นคอนิ่งๆ ปล่อยให้เธอดิ้นหนีอยู่ในกรงขังที่เขามั่นใจว่าเธอไม่มีวันหลุดพ้น

“ปล่อย!” เธอตวาดลั่นขณะซบใบหน้าลงกับที่นอน ความอ่อนโยนที่มีมากขึ้นจากเขา...ทำเอาเธอไม่แน่ใจ

แรงกดเชิงบังคับกลายเป็นแรงเบาๆที่ชวนให้โอนอ่อน...เธอหยุดดิ้นลงเพราะความรู้สึกใหม่นี้

“ไม่อยากปล่อย” น้ำเสียงทุ้มนุ่ม...คลอเคลียไปตามใบหูเล็ก จนเธอต้องห่อไหล่หนี มือใหญ่ค่อยๆโลมไล้ไปตามสัดส่วนโค้งเว้าของร่างได้รูป

ความนุ่มละไมผสานกับความเนียนนุ่มของเธอ ทำเอาเขาเตลิดไปไกล...เดิมที อภิสรรค์ไม่ใช่คนใจร้ายหรือชอบใช้กำลัง เขาอ่อนโยนกับเรื่องบนเตียง...เร่าร้อนนั้นจริงอยู่

แต่เป็นความเร่าร้อนแบบนิ่มๆที่ไม่เคยไม่มีใครไม่ติดใจ!

“ปล่อย...” เธอยังคงพยายามร้องขอให้เป็นเช่นนั้น แต่น้ำเสียงกลับอ่อนลงเรื่อยๆ

อภิสรรค์ค่อยๆระดมจุมพิตอ่อนโยนไล่ลาดลงตามผิวอ่อนละมุนเชื่องช้า เขาไม่มีทีท่าจะบังคับขืนใจ...แต่กำลังเว้าวอนเธออยู่ต่างหาก

“อื้อ...” แล้วความรู้สึกแปลกใหม่ที่ค่อยๆแล่นไปตามเนื้อผิวที่เขาแตะต้อง ก็ทำให้เธอต้องครางประท้วงออกมา แบบไม่อาจหักห้าม

ร่างเปลือยเปล่าเริ่มบิดเร่าไปมา...ก่อนถูกพลิกให้กลับมาเผชิญหน้าอย่างง่ายดาย แต่การมาเผชิญหน้ากับเขานั้น...ในขณะที่เขากำลังเคลื่อนจุมพิตลงต่ำเรื่อยๆ

“อ๊ะ!” เมื่อส่วนอ่อนไหวที่ไม่เคยผ่านมือใดแตะต้องก็ต้องสะดุ้งโหยง เมื่อถูกเคราเขียวครึ้มเกลี้ยงเกลาสัมผัสเข้าพร้อมการสูดแบบไม่รังเกียจ

เธอพยายามหนีบขาหนีเป็นพัลวันแต่เขาก็จับขาเธอแยกออก และซบใบหน้าลงไปอย่างเต็มที่...จมูกโด่งคมกดลงบนรอยแยกกึ่งกลางกายแบบไม่รังเกียจ

กลิ่นหอมละมุนของมัน...ทำให้เขาต้องเคลื่อนไหวให้ล้ำลึกมากขึ้น มือบางขยุมผ้าปูที่นอนพร้อมสะบัดหน้าไปมา

“อื้อ..” ริมฝีปากเม้มกลั้นเสียงครางเอาไว้พร้อมหลับตาพริ้ม ความรู้สึกประหลาดทำเอาเธออยู่ไม่สุข...เธอบอกไม่ถูกว่ากำลังรู้สึกอะไร

“อืม...” เสียงครางทุ้มมาพร้อมกับการสัมผัสล้ำลึกจากเรียวลิ้นร้าย เขาขับเคลื่อนมันช้าๆแต่ทว่าหนักหน่วง

“อ๊า!” จนเธอต้องผลักศีรษะเขาออกพร้อมดิ้นพล่าน ความเสียวซ่านสั่นไหวมันทำให้เธอรู้สึกแทบจะอยู่ไม่ได้

แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ...เขาผลักสองขาเรียวให้เปิดกว้างมากขึ้น พร้อมจัดการเรียกร้องเหล่าน้ำหวานให้พรั่งพรูออกมา จนสะโพกงามงอนลอยเด่นไม่ติดกับพื้นได้!

“ปล่อย..อย่า...!” ยิ่งสะโพกงามงอนเด้งขึ้นเท่าไหร่ เจ้าเรียวลิ้นร้ายก็ตวัดตอบโต้ให้มันยิ่งดิ้นพล่านมากขึ้นเท่านั้น

“อย่าหยุดใช่มั้ย” เขาว่าพร้อมขยับขึ้นไปเผชิญหน้าเธอแบบตรงๆ จนส่วนแข็งแรงที่กำลังผงาดเสียดสีเข้ากับส่วนอ่อนไหว ที่เพิ่งจะได้พักจากการโลมไล้แบบไม่ปราณี

“ปล่อยนะ!” เธอพยายามดิ้นอีกครั้ง จนกึ่งกายสาวเสียดสีกับความใหญ่โตที่ทำเอาเธอต้องหยุดดิ้นลงฉับพลัน

อภิสรรค์จับจ้องดวงหน้าและแววตาแดงก่ำด้วยความรู้สึกที่เธอและเขาเองก็อ่านแทบไม่ออก ฝ่ามือใหญ่ค่อยๆปัดเส้นผมยุ่งที่ล้อมกรอบดวงหน้าเอาไว้อย่างทะนุถนอม

“ดื้อ” เขาว่าเหมือนกำลังพูดกับเด็กตัวเล็กๆอยู่ ซึ่งเธอก็ทำได้เพียงปัดมือเขาออกอย่างต่อต้าน และไม่ยอมหันมาเผชิญหน้ากับเขาเลยด้วยซ้ำ