บทที่ 4 เมามาย

“ก็…นิดนึงค่ะ” ทำท่าสะบัดผมจนผมยาวกระจายไปทั่วแผ่นหลัง

“ฮ่า ฮ่า หลงตัวเองเหมือนไอ้หรรษไม่มีผิด”

“พ่อเลี้ยงอะว่าขิมทำไม แล้วไม่สบายใครบอกให้ดื่มเหล้าคะ”

“แล้วใครบอกว่าพ่อไม่สบาย”

“คุณย่าบอกพ่อหรรษค่ะ”

“เฮ้อ...คุณย่านะคุณย่า” เหมือนจะตำหนิแต่ก็ดีใจแหละที่ได้เจอหน้าลูกสาว

“ไม่ดีใจที่ขิมมาหาเหรอคะ”

“ดีใจสิ ดีใจมากด้วย”

“ดีใจก็ต้องเลิกดื่มเหล้าด้วยค่ะ ไม่งั้นขิมจะกลับคอนโดแล้วนะคะ”

“อื้อ ไม่ให้กลับ นาน ๆ มาหาพ่อก็ต้องค้างกับพ่อสิ” มือหนายีผมเธออย่างเอ็นดู

“งั้นก็ต้องสัญญาว่าจะเลิกดื่มตอนนี้”

“อือ สัญญาครับ”

“งั้นเราไปทานข้าวกันดีกว่าค่ะ ไหนขิมดูหน่อยว่าตัวร้อนรึเปล่า” ใช้มือเล็กแตะที่ใบหน้าของพ่อเลี้ยงแล้วเอามาแตะหน้าตัวเอง ม่านหมอกก็ปล่อยให้ลูกสาวเพื่อนทำอย่างเต็มใจ

“อือ ยังรุม ๆ อยู่เลยค่ะ ต้องเป็นเพราะเหล้าแน่ ๆ เลยอะ”

เธอบอกแล้วทั้งคู่ก็เดินตามกันมาที่โต๊ะอาหาร ม่านหมอกทานข้าวได้มากกว่าทุกวัน กินไปคุยไป อิ่มแล้วกัลยาก็ขอตัวไปอาบน้ำ ในห้องที่แม่บ้านเตรียมไว้ให้

เกือบสามทุ่มกัลยาอาบน้ำเสร็จสวมชุดที่แม่บ้านเตรียมไว้ให้ เธอเดินออกมาจากห้องเพื่อไปดูพ่อเลี้ยงที่เข้าไปในห้องตั้งแต่ตอนทุ่มครึ่ง เจอป้านวลกำลังยกนมอุ่น ๆ เดินมาพอดี

“ป้านวลจะเอาไปให้พ่อเลี้ยงเหรอคะ”

“ค่ะ”

“เดี๋ยวขิมเอาไปให้เองค่ะ”

“ได้ค่ะคุณขิม”

เธอยกถาดนมเข้าไปในห้องของพ่อเลี้ยง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เคาะแล้วก็เปิดเข้าไปโดยไม่รอฟังเสียงคนข้างใน

ภาพที่เธอเห็นคือเขากำลังนั่งดื่มเหล้าอยู่ที่โต๊ะเล็กใกล้กับเตียงนอน ดูจากอาการนั่งตัวโอนเอียงเสมือนว่าเขาเริ่มเมามากแล้ว

“พ่อเลี้ยง!” คำสัญญาของเขาเชื่อถือไม่ได้สักนิด

ม่านหมอกหันขวับมาตามเสียง ด้วยความเมามากแวบแรกที่เขาเห็นผู้หญิงตรงหน้าคือใบหน้าของมธุสร

“สร!” กัลยาวางถาดแก้วนมไว้บนโต๊ะข้างเขา

คนตัวโตลุกขึ้นแล้วเซถลา

“โอ๊ะ พ่อเลี้ยง!”

กัลยาโผเข้าไปรับร่างใหญ่จนทั้งสองลงไปนอนกอดกันกลมบนเตียงกว้าง นัยน์ตาหรี่ปรือจ้องเธอด้วยความมึนเมา ด้วยพิษไข้และฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เขามองเห็นกัลยาเป็นมธุสร

“สร!” เรียกชื่ออดีตเมียรักแล้วกอดเธอแน่น ทั้งเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ยิ่งทำให้เขาคิดว่าหญิงสาวที่เขากำลังกอดอยู่เป็นภรรยาของเขา

“ไม่ใช่สรค่ะ นี่ขิมเองค่ะพ่อเลี้ยง” เธอพยายามอธิบาย และแกะวงแขนพ่อเลี้ยงออกจากตัว หน้าของเขาอยู่ใกล้กับเธอจนปากแทบจะชิดกับแก้มเนียน

“ใช่ ขิมมาหาเรา สรรู้ไหมลูกมาหาเรา ลูกเราสวยมาก” เขากำลังหูอื้อตาลาย เห็นเพียงปากคนใต้ร่างขยับขมุบขมิบ ไม่ค่อยเข้าใจกับสิ่งที่เธอกำลังพูด

“พ่อเลี้ยงคะ พ่อเลี้ยงเมามากแล้วนะคะ”

“ไม่สร พี่คิดถึงสรมาก”

ว่าจบก็พรมจูบไปทั่วดวงหน้าเนียน ซุกไซ้ใบหน้าลงบนซอกคอเนียนขาว

“อื้อ ไม่ค่ะพ่อเลี้ยงอย่าทำแบบนี้นะคะ นี่ขิมเองค่ะ” มือเล็กพยายามผลักไสใบหน้าเขาออก ทั้งเหม็นเหล้าทั้งตัวร้อน เธอดิ้นจนสุดแรงแต่ก็สู้แรงคนตัวโตกว่าไม่ได้

“พ่อเลี้ยงอย่าทำขิม นี่ขิมลูกสาวพ่อเลี้ยงไงคะ”

เหมือนตอนนี้ม่านหมอกจะหูตาพร่าพราย เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่หญิงสาวร้องปราม รู้เพียงว่าตอนนี้มธุสรมาหาเขา มานอนอยู่ข้างกายเขา

กลีบปากร้อนประกบลงบนริมฝีปากอวบอิ่มอย่างหื่นกระหาย คนใต้ร่างถึงกับตาเบิกโพลงเมื่อได้ลิ้มรสการจูบแบบดุดันครั้งแรก

เขาคิดถึงเมียรัก คิดถึงรอยจูบที่เขาจำไม่เคยลืม คิดถึงร่างเนียนนุ่มของเธอ

ม่านหมอกจูบจนเธอหมดแรงยอมให้เขากระทำทุกอย่าง เพราะต้านแรงและการเล้าโลมของเขาไม่ได้ ทั้งริมฝีปากทั้งลิ้นร้อน ๆ ไหนจะร่างอันหนักอึ้งนั่นอีก