บทที่ 8 คุณหนูรอง ไม่ต้องเกรงใจ

“ตกลง! ข้าจะช่วยเจ้าเดี๋ยวนี้เลย” หลินหวานหว่านรีบพยักหน้า แล้วป้อนยาถอนพิษให้เขา

ภายในห้องอันมืดมิด หลินหวานหว่านสัมผัสได้ถึงเสียงลมหายใจหอบที่หายไปของชายหนุ่ม

นางฉีกยิ้มแล้วพูดว่า “ท่านอ๋อง ในเมื่อถอนพิษได้แล้ว ต้องจำเรื่องที่ตกลงกับข้าไว้เมื่อกี้ด้วยนะ! ข้ายังมีธุระต้องจัดการ ขอตัวลาก่อน!”

หลินหวานหว่านยังไม่ลืมสาวใช้ที่ภักดีคนนั้น สาวใช้ยังรอให้นางกลับไปช่วยอยู่!

หลินหวานหว่านพูดจบก็รีบเดินไปข้างนอกทันที แต่ตอนที่นางเพิ่งเดินไปถึงประตู ทันใดนั้นด้านหลังก็มีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้น

“เจ้าคือใครในจวนหลิน?”

เสียงของชายคนนั้นเต็มไปด้วยความปรารถนาเพราะยาเสน่ห์มาโดยตลอด และมันก็ฟังดูแหบแห้งเล็กน้อยด้วยซ้ำ

และตอนนี้ก็ถอนพิษยาเสน่ห์แล้วด้วย เสียงของชายหนุ่มไม่มีความปรารถนาอีก ฟังแล้วกลับมีความเย็นชาและหยิ่งผยอง!

หลินหวานหว่านได้ยินน้ำเสียงของเขาก็รู้สึกผิดปกติ เขาคงจะถามชื่อแล้วแก้แค้นนางแน่ๆ!

ถ้าบอกชื่อตัวเองไป ตระกูลหลินไม่ซวย แต่นางสิจะซวย

นางพยักหน้าเล็กน้อย เผยรอยยิ้มครึ่งหน้าแล้วพูดว่า “ข้าคือคุณหนูรองลูกนอกสมรสของตระกูลหลินเจ้าค่ะ”

หลังจากพูดจบ หลินหวานหว่านก็รีบกลับหลังหันเดินออกไปทันที นางคิดในใจ คุณหนูรองหลิน ไม่ต้องเกรงใจ ข้าถือว่าได้ตอบแทนแทนพี่สาวเจ้าแล้ว!

หลังจากถอนยาเสน่ห์บนตัวแล้ว ก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมา แต่มองดูท้องฟ้าที่มืดมนด้านนอก หลินหวานหว่านก็รู้สึกสับสน ห้องของเจ้าของร่างเดิมอยู่ไหนกันนะ?

ในตอนที่นางหาทิศทางไม่เจอ สาวใช้ที่ถือตะเกียงก็เดินผ่านเข้ามาจากด้านนอก นางกระตุกยิ้มมุมปากแล้วหยิบก้อนหินขึ้นมา จากนั้นก็โยนไปที่ข้อเท้าของสาวใช้คนนั้น!

“โอ๊ย!” สาวใช้คนนั้นร้องออกมา ต่อมานางก็รู้สึกได้ถึงคอที่เย็นเฉียบ เหมือนมีของอะไรทิ่มแทงเข้ามา

“อย่าส่งเสียง” หลินหวานหว่านจับปิ่นปักผมในมือแน่นกว่าเดิม นางพูดอย่างเย็นชาว่า

“ถ้าเจ้ากล้าขยับ ข้ารับรองว่าเจ้าได้กลายเป็นศพแน่” พูดจบ นางก็กดปิ่นปักผมไปยังคอของสาวใช้แรงขึ้น

สาวใช้รับรู้ได้ความเจ็บปวดจากคอ นางรีบตอบตกลง “ข้าจะไม่ร้องๆ ท่านปล่อยข้าไปเถอะนะ”

“ได้ เจ้าบอกข้ามาก่อน ห้องของคุณหนูใหญ่หลินอยู่ที่ไหน?” หลินหวานหว่านถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“ห้องของคุณหนูใหญ่เดินตรงไปข้างหน้าเรื่อยๆ แล้วเลี้ยวซ้ายเข้าไปห้องแรกเจ้าค่ะ”

สาวใช้ตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

หลินหวานหว่านมองดูเส้นทางตรงหน้า หลังจากที่มั่นใจแล้วก็ยกมือขึ้นกดไปยังจุดหลับสนิทของสาวใช้ ร่างของสาวใช้อ่อนระทวยและล้มหมดสติลงพื้นทันที

หลินหวานหว่านหยิบตะเกียงบนพื้นขึ้นมา หลังจากเป่าเทียนดับแล้วก็วางไว้ข้างตัวของสาวใช้ แล้วหัวเราะพูดว่า “อากาศแห้ง ระวังเทียนไฟหน่อย แต่ข้าไม่ได้กลัวจะเผาจวนหลินหรอก แค่กลัวจะทำให้ตัวเองบาดเจ็บไปด้วย” พูดจบ หลินหวานหว่านก็เดินไปตามทางที่สาวใช้บอก

อีกอีกด้านหนึ่ง ในตอนที่หลินหวานหว่านออกจากห้องนั้นได้ครึ่งชั่วโมง ชายที่ยังนอนอยู่บนเตียงไม่ขยับ ทันใดนั้นก็ลุกขึ้นนั่งได้

รอบกายเขาหว่านล้อมไปด้วยกลิ่นอายของความดุร้าย

“ผู้พิทักษ์!” เขาตะคอกเสียงทุ้มต่ำ

“ขอรับท่านอ๋อง!” ทันใดนั้น ในความมืดมิดก็มีชายคนหนึ่งปรากฏขึ้น ชายที่สวมชุดสีดำถือดาบคุกเข่าลงบนพื้นแล้วพูดว่า “เมื่อครู่ข้าน้อยไปห้องของคุณหนูใหญ่หลิน เห็นว่าห้องของคุณหนูใหญ่หลินไม่มีคนอยู่ขอรับ ดังนั้น……”

“ไร้ประโยชน์!” แววตาของชายหนุ่มประกายไปด้วยความดุร้าย