บทที่ 7 ช่วย! มิเช่นนั้นจะถูกประหาร!

“ใช่สิ ตรงนี้ยังมีผู้ชายอีกคนนี่” หลินหวานหว่านเม้มริมฝีปาก

นัยน์ตาสีดำขลับของนางยังคงสว่างไสวภายใต้ความมืดมิด

นางเดินกลับไปที่เตียงนั้น

“เจ้าว่า ข้าควรช่วยเจ้าหรือไม่?” หลินหวานหว่านมองดูชายหนุ่มบนเตียง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

เมื่อกี้เป็นจูบแรกของนางเลยนะ

จะว่าไปแล้ว ก่อนตายนางก็อายุแค่สิบเก้าปี แต่ถ้าจะให้พูดขึ้นมา นางยังไม่เคยมีความรักหรือคบใครด้วยซ้ำ

คนที่ทำงานในสำนักงานความมั่นคงแห่งชาตินั้น มีแต่คนเย็นชาเงียบขรึม หรือไม่ก็เป็นพวกผู้ชายเจ้าชู้กันหมด

ภายในห้องที่มืดมิดนี้ นางมองหน้าตาของชายหนุ่มไม่ชัดเจนเลย แต่หลังจากที่นางพูดคำนี้เสร็จ ทันใดนั้นก็รู้สึกได้ถึงอากาศรอบตัวที่เย็นยะเยือกขึ้นมา

หลินหวานหว่านตัวสั่น นางแอบคิดในใจว่า รังสีที่แผ่ซ่านออกมาจากชายคนนี้แข็งแกร่งเกินไปแล้ว!

ความคิดที่จะแกล้งชายหนุ่มเล่นก็หายไปครึ่งทันที

“เอ่อ” ชายหนุ่มได้ยินเสียงอ่อนของหลินหวานหว่าน ร่างกายของเขาแข็งทื่อ และพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ช่วย มิเช่นนั้นจะถูกประหาร!”

ถูกประหาร?

หลินหวานหว่านอึ้ง ก่อนหน้านั้นนางเอาแต่คิดจะแกล้งผู้ชายคนนี้ แต่กลับลืมไปกว่าก่อนหน้านั้นเขาเรียกตัวเองว่าอะไร

ดูแล้วคงเป็นคนใหญ่คนโตที่ล่วงเกินไม่ได้!

“ช่วยสิ! ก็ต้องช่วยเจ้าอยู่แล้ว!” หลินหวานหว่านรีบตอบตกลง นางรู้ว่า สร้างมิตรภาพดีกว่าสร้างศัตรู!

หลินหวานหว่านเดินไปด้านหลัง หยิบเชิงเทียนที่วางอยู่บนโต๊ะ ตอนที่กำลังจะเตรียมจุดเทียนนั้น

ทันใดนั้นนางก็อึ้ง

วันนี้นางไม่เพียงแต่ขึ้นคร่อมชายหนุ่มแล้วลวนลามเขา เมื่อกี้นางเหมือนจะบอกว่า ข่มขืนก่อนค่อยฆ่าอีกด้วย

หลินหวานหว่านรู้สึกขนหัวลุกซู่ขึ้นมา

ถ้าให้เขาเห็นหน้าของนาง เกรงว่านางคงจะไม่รอดแน่

ถึงแม้นางจะช่วยเขาไว้ ไม่แน่เขาอาจจะแก้แค้นนางกลับก็ได้!

พอคิดแบบนี้แล้ว หลินหวานหว่านก็วางเชิงเทียนกลับไปบนโต๊ะ

นางหันกลับไปมองชายที่หายใจหอบบนเตียงแล้วพูดว่า “ท่านอ๋อง ข้าจะรีบผสมยาช่วยท่าน ท่านไม่ต้องกังวลนะ”

พูดจบ หลินหวานหว่านก็รีบวิ่งไปยังหน้าตู้ยาแล้วผสมยาถอนพิษยาเสน่ห์ หลังจากที่ผสมยาถอนพิษยาเสน่ห์เสร็จแล้ว หลินหวานหว่านกำลังจะยื่นมือไปเตรียมยาถอนพิษยาชา

แต่หลังจากที่นางยื่นมือออกไปก็ชะงักสักพัก

ถ้าถอนยาชาบนตัวของเขา แล้วถ้าเขาคิดจะแก้แค้นนางขึ้นมา หรือจะฆ่านางขึ้นมา งั้นก็ง่ายเลยน่ะสิ

เพราะยังไงนางใช้เป็นแค่ปืนในยุคปัจจุบัน การต่อสู้ระยะประชิดนั้น นางแทบจะเป็นศูนย์เลยก็ว่าได้

หลังจากหลินหวานหว่านคิดได้แล้ว ก็ชักมือกลับมา แล้วเดินไปข้างเตียงพูดว่า “ท่านอ๋อง ยาถอนพิษของท่านผสมเสร็จแล้ว แต่ท่านตอบตกลงข้าเรื่องหนึ่งได้หรือไม่?”

“เรื่องอะไร?” ถึงแม้เสียงของชายหนุ่มจะพูดเรียบเฉยแต่ก็มีความปรารถนาที่กำลังกดเอาไว้อยู่

หลินหวานหว่านดวงตาแวววาวกลอกไปมา แล้วพูดว่า “คือว่าแบบนี้นะ วันนี้ข้าล่วงเกินท่านอ๋อง เป็นความผิดของข้าผู้เดียว ไม่ทราบว่าท่านอ๋องจะเห็นแก่ที่ข้าช่วยท่านถอนพิษยาเสน่ห์ของท่าน และไม่ไล่เอาความจวนหลิน?”

ถึงแม้หลินหวานหว่านจะอยากจัดการฮูหยินรองกับคุณหนูรองอะไรนั่นซะ เพื่อแก้แค้นให้เจ้าของร่างเดิม

แต่หลินหวานหว่านก็รู้ว่า ตอนนี้นางเป็นส่วนหนึ่งของจวนหลิน ถ้าเขาโกรธขึ้นมา ตัวเองก็จะโดนไปด้วยเหมือนกัน

หลังจากคำนึงผลประโยชน์แล้ว เอาตัวเองให้รอดก่อนดีกว่า! ยังไงฮูหยินรองนั่นก็หนีไม่รอดอยู่ดี!

“ได้! รีบถอนยาเสน่ห์เร็วเข้า!” ชายคนนั้นดูเหมือนจะไม่สามารถระงับความปรารถนาที่พรั่งพรูในร่างกายได้อีกต่อไป เขาทำเสียงฮึดฮัด มือที่อยู่ข้างลำตัวก็กำหมัดแน่นขึ้น ก็ถึงควบคุมตัวเองไม่ให้คว้าผู้หญิงคนนั้นเข้ามา