บทที่ 14 ข้าจะต้องตามหาตัวเจ้าให้เจอ

“ท่านอ๋อง คุณหนูรองตระกูลหลิน หาเจอแล้วขอรับ” ชายชุดดำคุกเข่าลงพื้นด้วยขาข้างเดียว ถึงแม้จะมีผ้าบางๆกั้นไว้อยู่ แต่เขาก็ไม่กล้าเงยหน้ามองชายที่เอนกายนอนอยู่บนเตียงนั้น

“อืม” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองอย่างสงบไปที่ผู้หญิงที่นอนอยู่บนพื้นหินอ่อนด้านนอกผ้าม่านบางแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ตื่นแล้วค่อยนำตัวมา”

“ขอรับ!” ชายชุดดำฉีกผ้าของจากเสื้อของตัวเอง แล้วปิดตาของหลินหว่านฉิงไว้ จากนั้นก็หยิบขวดขนาดเล็กออกมาให้หลินหว่านฉิงดม

กลิ่นหอมแปลกๆโชยออกมาจากขวดนั้น หลินหว่านฉิงที่หมดสติอยู่ได้กลิ่นแล้วก็ขมวดคิ้วอย่างไม่สบาย ต่อมาก็ไอคอกแคกอย่างเจ็บปวด “คอกแคก”

ชายชุดดำเห็นหลินหว่านฉิงไอคอกแคกแล้วก็รีบเดินจากไป ประตูดำหนักสีแดงชาดก็ถูกปิดลง เหลือเพียงหลินหว่านฉิงกับชายที่อยู่หลังผ้าม่านบางนั้น

ชายหนุ่มลุกขึ้นช้าๆ ร่างสูงโปร่งนั้นดูสง่าผ่าเผยท่ามกลางแสงเทียน เสื้อคลุมสีดำทอด้วยด้ายสีทองลุกขึ้นออกจากเตียง ทำให้เกิดลมหนาวเล็กน้อย

หลินหว่านฉิงขมวดคิ้ว นางรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดจากท้ายทอย ลืมตาขึ้นกลับเห็นว่าตัวเองถูกปิดตาไว้ อยากยื่นมือไปดึงออก ก็เห็นว่ามือและเท้าของตัวเองถูกมัดเอาไว้อยู่

นางแหกปากกรีดร้องลั่นอย่างหวาดกลัว “ช่วยด้วย! ใคร! ใครบังอาจทำเช่นนี้กับข้า! รู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร!”

ตอนนี้เอง นางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่มั่นคงของชายคนนั้น นางไม่เคยได้ยินเสียงฝีเท้าที่หนักแน่นและมั่นคงขนาดนี้มาก่อน แม้ว่ามันจะช้า แต่มันก็เหมือนกับเสียงจากนรก!

ร่างของหลินหว่านฉิงขดเป็นเกลียวด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทา ถึงแม้นางจะกรีดร้องออกมาสุดเสียง แต่น้ำเสียงสั่นเทานั้นก็เต็มไปด้วยความกลัวที่ปิดบังไม่ได้ หลังจากที่รับรู้ได้ถึงการเข้าใกล้ของคนคนนั้น นางกัดริมฝีปากแน่น แล้วขอร้องเขาแทน “บ้านข้ามีเงินเยอะมาก พ่อข้าคืออัครเสนาบดี ขอร้องล่ะ ปล่อยข้าไปเถอะ พ่อข้าจะเอาเงินมาให้เจ้าเอง”

ผู้ชายเดินไปหานาง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไม่ใช่นาง” หลังจากพูดจบ เขาก็กลับหลังหันเดินออกไปทันที

ในตอนที่เขาเดินออกไป ชายชุดดำที่สวมชุดผ้าแพรก็ปรากฏขึ้นหน้าประตู ก้มหน้าเล็กน้อยแล้วพูดอย่างเคารพว่า “ท่านอ๋อง ทำไมถึงออกมาเร็วเช่นนี้ขอรับ?”

ตอนแรกที่ท่านอ๋องสั่งให้พวกเขาไปจับตัวคนมา พวกเขาก็คิดว่าท่านอ๋องนานๆทีจะออกมา ยังไงนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ท่านอ๋องสั่งให้พวกเขาไปจับผู้หญิงมา แล้วยังมาส่งถึงที่ตอนกลางคืนอีก พวกเขาต่างก็คิดกันไปเอง

ผู้ชายไม่หันกลับไปมองอีก แค่พูดอย่างเย็นชาว่า “ไปสืบมา ตระกูลหลินมีนายหญิงทั้งหมดกี่คน”

นี่ไม่ใช่คำถาม แต่เป็นคำสั่ง

“ขอรับ!” ชายชุดดำหยุดคิดแล้วพยักหน้าถามว่า “ท่านอ๋อง แล้วจะจัดการคุณหนูรองตระกูลหลินด้านในอย่างไรขอรับ?”

นัยน์ตาของผู้ชายเรียบเฉยไร้อารมณ์ เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “โยนกลับไป”

“ขอรับ!” ชายชุดดำพยักหน้าแล้วเดินกลับเข้าไปด้านใน

ลมหนาวพัดเสื้อคลุมสีดำตัวใหญ่ของผู้ชายจนเกิดเสียงดังพึบพั่บ แสงจันทร์อันเย็นยะเยือกสาดส่องมายังใบหน้าที่มีความเป็นมุมมนและชัดเจนของผู้ชาย นัยน์ตาของชายคนนั้นสีดำขลับ ร่างสูงโปร่งของเขายืนอยู่หน้าราวจับหยกแกะสลักนั้น

ผ่านไปสักพักใหญ่ เขาก็ได้ยินเสียงผู้พิทักษ์นำตัวผู้หญิงออกไปแล้ว เขาเงยหน้ามองดูดวงดาวที่สว่างไสวบนท้องฟ้า มือของเขากำราวจับไว้แน่นจนเห็นกระดูกได้ชัดเจน “นวลนาง ข้าจะตามหาเจ้าให้เจอ”