บทที่ 11 รออยู่ที่นี่

ฮูหยินรองตามใจหลินหวานหว่านจนเสียนิสัยตั้งแต่เด็ก ภายนอกทำดีกับนางมาก แต่ความจริงแล้วกลับเลี้ยงให้นางกลายเป็นเด็กหยาบคายที่ใครเห็นใครก็เกลียด เดินผ่านดอกไม้ ดอกไม้ก็ยังเหี่ยวเฉา

หลินหวานหว่านก็เป็นไปตามที่นางคาดไว้ เรียกเสือสิงห์มารร้ายว่าแม่ แล้วยังเรียกฮูหยินเฝิ่งที่เป็นฮูหยินรองว่าแม่อีก

แต่ว่าตอนนี้ นางจะเรียกฮูหยินเฝิ่งว่าแม่อีกได้อย่างไร?

หลินหวานหว่านเงยหน้าขึ้นมองหลินหว่านฉิง แสยะยิ้มเย็นชาแล้วพูดว่า “น้องสาว หากคนอื่นมาได้ยินเจ้าพูดเช่นนี้เข้าจะทำอย่างไร? ใครก็รู้ว่าอี๋เหนียงเป็นแค่ฮูหยินรอง? แต่ข้าไม่เหมือนกัน แม่ข้าเป็นองค์หญิงแห่งหรู่หยางอ๋อง อี๋เหนียงก็เป็นแค่ผู้หญิงเต้นกินรำกิน ข้าย่อมสูงศักดิ์กว่านางอยู่แล้ว ไม่ว่าจะด้วยตำแหน่งลูกในสมรสหรือนอกสมรส หากจะพูดกันเรื่องตำแหน่ง อย่างมากข้าก็เรียกนางว่าอี๋เหนียงก็ถือว่าให้เกียรตินางมากแล้ว!”

“เจ้า!” หลินหว่านฉิงมองดูท่าทางของหลินหวานหว่าน ในใจก็อดไม่ได้คาดเดาว่า เรื่องของเมื่อวานทำให้พี่สาวที่โง่เขลาคิดอะไรขึ้นมาได้

แต่ไม่ว่ายังไง นางก็ไม่ยอมให้หลินหวานหว่านได้แต่งงานกับอี้อ๋องเตี้ยนเซี่ยแน่นอน หลินหวานหว่านคนกระจอกแบบนี้เทียบไม่ได้กับเส้นผมของนางด้วยซ้ำ อี้อ๋องเตี้ยนเซี่ยควรแต่งงานกับนางสิถึงจะถูก

“ข้าพูดผิดเหรอ?” หลินหวานหว่านมองดูหลินหว่านฉิงแล้วพูดขึ้น

“ใช่” ตอนที่หลินหว่านฉิงพูดนั้น ในใจก็โกรธแค้นมาก แม้แต่เสียงลมหายใจก็หอบแรงมาก

หลินหวานหว่านมองดูหลินหว่านฉิงโกรธจนพูดไม่ออก ก็บิดขี้เกียจแล้วพูดกับหลินหว่านฉิงว่า “ส่งตัวสาวใช้ซิงเอ๋อร์ของข้ากลับมา ข้าหิวแล้ว ให้นางแวะเอาอาหารเช้ามาให้ข้าด้วย”

หลินหวานหว่านส่งแขกได้ชัดเจนมาก แต่หลินหว่านฉิงกลับไม่ยอมไป นางรู้ว่าเถียงกับหลินหวานหว่านไม่ได้ จึงพูดกับหลินหวานหว่านตามตรง “ท่านพี่ เมื่อคืนเสียงดังขนาดนั้น ข้ากับท่านแม่ช่วยพี่ปิดบังได้ก็จะช่วย แต่ทางที่ดี พี่ถอนหมั้นกับอี้อ๋องเตี้ยนเซี่ยจะดีกว่า ไม่เช่นนั้น ถ้าปิดบังไว้ไม่ได้ ไม่ใช่เรื่องที่ท่านพ่อโกรธหรือไม่ ถึงเวลาจะทำให้อี้อ๋องเตี้ยนเซี่ยขุ่นเคืองไปด้วย”

หลินหว่านฉิงเอาแต่เซ้าซี้เรื่องเมื่อคืนกับนางไม่หยุด ก็เพื่ออยากให้นางถอนหมั้นกับอี้อ๋อง ในเมื่อเช่นนี้ นางก็ขี้เกียจฟังหลินหว่านฉิงพูดแล้ว จึงแกล้งทำเป็นตกใจกับคำพูดของหลินหว่านฉิง “น้องสาว แต่การแต่งงานนี้ไม่ได้ถอนง่ายๆนะ ข้าควรทำอย่างไรดี ข้าจะทำยังไงดี”

หลินหว่านฉิงเห็นหลินหวานหว่านตกใจกลัว ก็รู้สึกสบายใจขึ้นมา

นางรู้ว่า ผู้หญิงคนนี้ภายในขี้ขลาดแค่ไหน

“ท่านพี่ไม่ต้องกลัวไป อีกไม่กี่วันคนของจวนอี้อ๋องจะมาทำพิธีส่งชา (เกร็ดความรู้:ในจีนโบราณ ในการสู่ขอนั้นแม่สื่อฝ่ายชายจะส่งชาให้แก่ฝ่ายหญิงเป็นของหมั้นหมาย) ได้ยินว่าอี้อ๋องเตี้ยนเซี่ยจะไม่มา ถึงเวลาพี่ก็หาข้ออ้างบอกว่าชอบคุณชายโอวหยางก็ได้แล้ว อี้อ๋องเตี้ยนเซี่ยก็จะรู้ว่าฝืนไปก็ไม่มีประโยชน์และจะยอมปล่อยมือเอง แล้วถ้าท่านพ่อรู้ ก็ต้องยอมให้พี่แต่งกับคุณชายโอวหยางอยู่แล้ว” หลินหว่านฉิงพูดข้างหูหลินหวานหว่าน

หลินหวานหว่านแกล้งทำเป็นตั้งใจฟัง

นางพยักหน้าแล้วพูดว่า “ได้ ข้าจะทำตามที่น้องบอก ขอบใจน้องมากนะ”

หลินหว่านฉิงยิ้มแล้วส่ายหน้า “พี่พูดอะไรกัน พวกเราเป็นพี่น้องกันนะ”

ก็มีแต่พี่น้องที่จะหลอกพี่น้องกันเอง ประกาศว่าชอบชายคนอื่นต่อหน้าผู้คนมากมาย นั่นมันรนหาที่ตายชัดๆไม่ใช่หรือ?

“เช่นนั้น เดี๋ยวน้องช่วยส่งตัวซิงเอ๋อร์กลับมาหน่อยนะ” หลินหวานหว่านพูดกับหลินหว่านฉิงเสียงเบา “ไม่มีนางคอยรับใช้อยู่ข้างๆ ข้ารู้สึกไม่ชินเลย”