บทที่3

นี่คงเป็นอย่างเดียวที่ไม่ว่าจะดุด่าว่ากล่าวยังไงบราลีก็ยังไม่ยอมทำตาม บทที่เธอจะดื้อก็ดื้อเสียจนเขาหมดปัญญาจะสรรหาคำใดมาข่มขู่

“ดื้อ!” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนจะช้อนร่างบอบบางของภรรยาขึ้นแนบอกตั้งใจจะพาเธอไปส่งที่ห้องนอน แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนใจเดินตรงมายังห้องของตัวเอง

ท่ามกลางความมืดที่มีเพียงแสงสว่างจากพระจันทร์ทำให้สินธุ์มีโอกาสได้เห็นใบหน้าอ่อนหวานของภรรยาได้อย่างชัดเจน แน่นอนว่ามันยังสวยตรึงใจเหมือนครั้งแรกที่เห็น คงจะดีหากเขาสามารถลืมความเจ็บปวดในอดีตที่เธอกับครอบครัวสร้างเอาไว้ให้ มันคงดีหากทำเป็นลืมไปซะว่าครั้งหนึ่งผู้หญิงคนนี้เคยทรยศทุกความรู้สึกดีๆ ที่เขามีให้อย่างเลือดเย็น

“แกต้องมัดใจไอ้สินธุ์นั่นให้ได้นังลี ลองแกแต่งงานกับมันไปสักคนพวกเรามีหวังสบายไปทั้งชาติ!” คำพูดนั้นส่งผลทำให้เท้าทั้งสองของใครบางคนถึงคราวชะงัก ด้วยไม่คิดว่าตนเองจะมาได้ยินอะไรแบบนี้

“แม่คะลีรักพี่สินธุ์ด้วยหัวใจ ลีไม่ได้ต้องการเงินของเขานะคะ”

“อีโง่! รักมันกินได้ที่ไหน จำเอาไว้นะนังลี แกจะต้องปอกลอกมัน เอาทุกๆ อย่างมาเป็นของตัวเองให้หมดเข้าใจไหม!”

“แต่แม่คะ…”

นั่นคือสิ่งที่เขาแอบได้ยิน มันคือบทสนทนาของบราลีและมารดาของเธอ แม้ตอนแรกจะรู้สึกดีต่อคำตอบที่หญิงสาวมอบให้แม่ของเธอกลับไป แต่สุดท้ายความโลภก็ไม่เข้าให้ออกใคร เพราะเธอแอบรับเงินจากย่าของเขาไปถึงสิบล้านอย่างเงียบๆ เพื่อแลกกับการแต่งงานกับเขา ไหนจะที่ดินที่หลายผืนที่ย่าของเขาโอนให้เธออย่างลับๆ ไม่แปลกที่เขาจะรู้สึกผิดหวังในตัวของผู้หญิงคนนี้ที่เข้ามาตีสนิทกับคุณย่าของเขาเพื่อหวังผลประโยชน์จากท่าน คนประเภทนี้นี่แหละที่เขาเกลียดแสนเกลียดจนไม่อยากเข้าใกล้เป็นที่สุด ความรักจอมปลอมของเธอก็เช่นกัน เธอไม่ได้รักเขา หากแต่เป็นเงินของเขาต่างหากที่เธอรักและปรารถนาจะได้ครอบครัวมัน แต่ก็ไม่เป็นไร…

ในเมื่อเธอกับครอบครัวของเธออยากจะได้เงินของเขานักเขาก็จะให้แต่ต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวดเจียนตายของเธอเอง!

บราลีอับอายจนไม่กล้าสู้หน้าสามีเมื่อตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองกำลังนอนหลับสบายอยู่ในอ้อมกอดของเขา ซ้ำสถานที่ก็ยังเป็นห้องนอนของเขาด้วย เธอไม่กล้าคาดเดาว่าตัวเองไปนอนอยู่ในนั้นได้ยังไงจนกระทั่งเสียงเข้มของคนที่เพิ่งจะเดินหน้าบูดลงมาจากชั้นบนดังถามขึ้นถึงได้เข้าใจ

“ทีหน้าทีหลังถ้าฉันไม่ได้สั่งห้ามรอ คิดว่าตัวเองตัวเบานักรึไง” เขาเอ่ยขึ้นก่อนจะมองหน้ากันอย่างคาดโทษ

“ลีขอโทษค่ะ” บราลีเอ่ยขอโทษเพียงสั้นๆ แม้ลึกๆ จะดีใจที่อย่างน้อยสามีก็ไม่ใจร้าย ปล่อยให้นอนให้ยุงกัดอยู่ที่โซฟาชั้นล่างตลอดทั้งคืน

“นั่งลง กินข้าว!”

“เดี๋ยวลีเข้าไปทานในครัวก็ได้ค่ะ” เพราะรู้ว่าเขาไม่ชอบที่มีเธอวนเวียนอยู่ใกล้ๆ เสียงหวานถึงได้เอ่ยขึ้น

“ฉันสั่งให้นั่งลงบราลี!” คนถูกสั่งจำต้องค่อยๆ ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ สามีอย่างเสียไม่ได้ก่อนที่สินธุ์จะลุกขึ้นตักข้าวต้มให้เธอด้วยตัวเอง การกระทำของเขาทำให้หญิงสาวตกใจเป็นอย่างมาก เพราะตั้งแต่แต่งงานกันมาเขาไม่เคยทำแบบนี้ให้เธอเลยสักครั้ง มันทำให้เธออดที่จะคิดถึงพี่สินธุ์ที่แสนจะใจดีคนเดิมขึ้นมาไม่ได้

คนที่คอยปกป้องเธอจากพวกเด็กเกเรที่ชอบลักลอบเข้ามาแกล้ง เจ้าชายขี่ม้าขาวที่เธอรักและเทิดทูนเขาเหนือสิ่งอื่นใด

เธอไม่โทษใครที่ทำให้เขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคนแบบนี้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันคือผลของการตัดสินใจของเธอที่เองที่ยอมรับเงินและที่ดินที่ย่าของเขามอบให้ ในสายตาเขาถึงได้มองเธอเป็นแค่กาฝากในชีวิตที่กระหายเงินมาจนถึงวันนี้ ทุกๆ สิ่งเธอเป็นคนเลือกเองแล้วจะโทษใครได้

เธอที่ต้องกลายเป็นคนที่ต้องรับผิดชอบทุกอย่างไว้เพียงคนเดียว แต่จะโทษใครได้ในเมื่อคนที่ทำให้เขาต้องมองเธอแบบไหนก็คือแม่ของเธอเอง เพราะฉะนั้นความเกลียดชังที่มีเขาเธอจะขอรับเอาไว้เองทั้งหมด เพื่อทดแทนพระคุณของแม่ที่ให้กำเนิด