บทที่2

“คุณลีล่ะครับนาย” ลับหลังแม่ตัวดีก็ปรากฏร่างของลุงมั่นที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในบ้านพร้อมกระเป๋าที่คุ้นตา

“จะไปรู้เหรอ แล้วนั่นทำไมกระเป๋าของบราลีถึงได้ไปอยู่ที่ลุงได้” เขาถาม ก่อนจะลอบมองอีกฝ่ายอย่างสำรวจ

“รถของคุณลีโดนชนท้ายครับ นี่ผมก็เพิ่งไปรับเธอมาจากโรงพยาบาล โชคดีที่แค่หัวเข่าถลอกนิดหน่อย นี่ครับกระเป๋าคุณลีเธอลืมเอาไว้บนรถผมเลยเอามาคืนให้” สินธุ์ชะงักไปชั่วครู่เมื่อได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นกับภรรยานอกสายตา เขาแทบไม่ได้สังเกตเธอเลยด้วยซ้ำ ว่าเพิ่งประสบการณ์อุบัติเหตุเฉียดตายมาหมาดๆ เพราะอีกฝ่ายเอาแต่เงียบ ไม่ยอมปริปากพูดทั้งๆ ที่เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นกับตัวเองแท้ๆ

แม้จะบอกตัวเองว่าไม่ต้องไปสนใจ แต่ก็ไม่รู้อะไรทำให้ขาทั้งสองข้างพร้อมใจกันเดินมาที่ครัวของบ้านที่ภรรยาอยู่ก่อนที่มันจะชะงักเมื่อได้ยินบทสนทนาจากคนสองคนที่กำลังช่วยกันทำอาหารเย็นอยู่ด้านใน

“เจ็บมากไหมคะคุณลี ไปนั่งพักก่อนเถอะค่ะเดี๋ยวป้าทำต่อเอง”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ลีทำไหว รีบทำเถอะค่ะเดี๋ยวคุณสินธุ์กับแขกจะรอนาน” หญิงสาวตอบก่อนจะหันกลับไปสนใจแกงในหม้อตรงหน้าต่อไปเพราะไม่อยากให้สามีกับแขกต้องรอนาน โดยหารู้ไม่ว่าคนที่เพิ่งจะเอ่ยถึงนั้นเดินเข้ามาซ้อนหลังกันตั้งแต่ตอนไหน ซ้ำยังโบกมือไล่หญิงชราให้ออกไป เพื่อที่เขาจะได้อยู่กับแม่คนอวดเก่งไม่รู้เวล่ำเวลาตามลำพัง

“อุ้ย! คุณสินธุ์” กระทั่งเมื่อเอวถูกสวมกอดจากด้านหลังนั่นเองที่ทำให้บราลีได้รู้ว่าห้องครัวแห่งนี้มีแค่เธอกับสินธุ์เท่านั้น ในขณะที่คนอื่นๆ ไม่รู้ว่าหายไปไหนกันหมด

“อยู่เฉยๆ”

สิ้นเสียงดุบราลีก็แทบไม่กล้าขยับ จำต้องยืนนิ่งปล่อยให้สามีสำรวจตัวเองอย่างเงียบงัน ลมหายใจของเธอค่อยๆ ขาดหายยามเมื่อเขานั่งคุกเข่าลงตรงหน้าก่อนจะถกกระโปรงของเธอให้เลิกสูงขึ้นเหมือนกำลังค้นหาบางสิ่ง และเหมือนเขาจะเจอเมื่อมือหนาค่อยๆ ลูบหัวเข่าเธอเบาๆ

“เรื่องคดีตำรวจว่าไง” คำถามแม้จะเรียบง่ายแต่กลับทำให้หัวใจคนฟังอบอุ่นไม่น้อย เธอไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขากำลังเป็นห่วงกัน แต่ก็อดไม่ได้จริงๆ ยอมรับว่าวินาทีที่เกิดอุบัติเหตุคนแรกที่คิดถึงก็คือเขา

กลัวแทบขาดใจว่าจะไม่ได้กลับมาเจอหน้าเขาอีกแล้ว

“ทางนั้นเขารับผิดชอบทุกอย่างค่ะ โชคดีที่ไม่มีใครเป็นอะไรมาก” ไม่มากเหรอ เข่าถลอก แถมยังเขียวช้ำไปทั้งตัวแบบนี้ยังไม่เป็นอะไรมากอีกรึไง หรือต้องให้หล่อนขาหักแขนด้วนไปก่อนมันถึงจะเรียกว่าเป็นมาก!

“ไม่ต้องทำมันแล้วกับข้าวพวกนี้ ฉันกับสร้อยสุดาจะออกไปหาอะไรกินข้างนอก” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นเมื่อประเมินความเสียหายของร่างกายบอบบางเสร็จ แม้จะมีเพียงแค่แผลถลอกเล็กน้อย ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังหงุดหงิดอยู่ดีที่เธอไม่ระวังปล่อยให้เนื้อตัวที่เขาเป็นเจ้าของได้รับบาดเจ็บ

“จะกลับดึกไหมคะ” เป็นอีกครั้งแล้วที่คำถามนี้ถูกส่งกลับไปเบาๆ และก็เป็นอีกครั้งเหมือนกันที่เขาไม่สนใจใยดี

“ไม่ต้องรอ!” สินธุ์ตวาดตอบแทบจะทันทีเหมือนจะรู้ว่าอีกคนกำลังจะพูดอะไรต่อ เขาลุกขึ้นก่อนจะเดินจากไป ทิ้งไว้แต่ผู้เป็นภรรยาที่แม้ใจอยากจะรั้งสามีเอาไว้แค่ไหน แต่สุดท้ายก็ทำได้เพียงยืนมองเขาเดินจากไปเหมือนทุกที

“ลีจะรอค่ะ…” แม้จะรู้ว่าการรอคอยของตัวเองนั้น คงไม่ต่างอะไรจากการรอฝนในหน้าแล้ง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังอยากจะรอเขาอยู่ดี

รอเพื่อว่าสักวันเขาจะได้มองเห็นกันบ้าง สักเพียงนิดก็ยังดี…

หลังจากขับรถพาคู่ขาออกไปหาอะไรทานนอกบ้านสินธุ์ก็ตีรถกลับบ้านทันทีแม้ว่าสร้อยสุดาจะยั่วยวนให้เขาอยู่ต่อด้วยแต่ก็ไม่สำเร็จ ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจกับภาพตรงหน้าที่ได้เห็นเมื่อมาถึง มันคือภาพของภรรยาที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่ที่โซฟาตัวเดิมทั้งๆ ที่เขาก็สั่งเอาไว้แล้วว่าไม่ต้องรอแค่หล่อนก็ไม่เคยคิดที่จะทำตามคำสั่งนี้เลยสักครั้ง