ตอนที่7. เดี๋ยวตก เราขี่รถเร็ว

ภูผายังไม่พอใจ!

ชายหนุ่มดึงมือสองข้างของหญิงสาวให้เกาะเอวเขา “เดี๋ยวตก เราขี่รถเร็ว”

หญิงสาวทำหน้าเหรอหรา แต่ก็ยอมทำตามโดยดี แรกๆก็ไม่กล้ากอดแน่นมาก แต่พอเขาออกตัวเคลื่อนรถอีกครั้ง คราวนี้ หญิงสาวต้องกอดเอวเขาแน่นขึ้นด้วยความกลัว

ภูผาเร่งเครื่องรถให้เร็วขึ้นทะยานไปข้างหน้าออกสู่ท้องถนนที่เต็มไปด้วยยวดยาน เธอหมอบตัวลงช้าๆด้วยสัญชาติญาณเมื่อรู้สึกถึงแรงที่ต้านลมจนทรงตัวไม่อยู่

ไม่นาน....

เจ้าแดงเพลิงคู่ใจชายหนุ่มก็พาคนทั้งคู่ออกสู่ชานเมือง ถนนเริ่มว่างพอที่ภูผาจะทำความเร็วได้มากขึ้น มันเร็วเสียจนหญิงสาวมีความรู้สึกเหมือนเธอกำลังเหาะได้

รู้สึกตัวอีกครั้ง

หญิงสาวพบว่า กำลังแนบตัวขนานกับแผ่นหลังของชายหนุ่ม หากไม่มีหมวกกันน็อค ป่านนี้ใบหน้าเธอคงแนบสนิทกับแผ่นหลังกว้าง

ถึงอย่างนั้น....

อ้อมกอดที่กระชับเข้ากับลำตัวชายหนุ่มก็ทำให้เกิดความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดล้ำ ไม่ต่างจากคนที่ถูกกอด! ถึงจะด้วยความจำเป็นเพราะซ้อนอยู่ท้ายรถ แต่ภูผาก็ไม่เคยรู้สึกเฉกเช่นนี้มานานนับแล้ว

ชายหนุ่มเผลอเลื่อนมือมาแตะมือบอบบางที่กำลังกอดเขาเหมือนจะปลอบเธอ ...ไม่ต้องกลัวนะ มีเขาอยู่ด้วย ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว

เท่านั้น....หญิงสาวก็เผลอหลับตาลง ลืมโลกทั้งโลกรอบตัวไปเสียสนิท จะพาเธอไปที่ไหนเธอก็พร้อมแล้ว ทุกทีที่มีภูผาอยู่ เธอพร้อมจะไปกับเขา เนิ่นนาน ราวชั่วกัปกัลป์ กว่ารถจะจอดเทียบข้างฟุตบาทอีกครั้งหญิงสาวรู้สึกตัว เมื่อรถจอดนิ่งสนิท แต่ภูผายังไม่ดับเครื่อง เขาถอดหมวกกันน็อคออก พร้อมๆ กับที่หญิงสาวทำแบบเดียวกัน

“สวยจังค่ะ!”

หญิงสาวทำตาโต เมื่อเห็นภาพเบื้องหน้าชัดเจน แม้เมื่อครู่...ที่เขาเลี้ยวลงมาตามทาง เธอจะรู้สึกถึงลมเย็นๆที่พัดโชย และเห็นอยู่ลิบๆว่าเบื้องหน้าเป็นหาดทราย หากพอใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้นจนรถจอดสนิท แล้วได้ถอดหมวกออกเพื่อเห็นกับตา

“อากาศก็ดีชะมัด”

หญิงสาวหลับตาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด เสียงคลื่นซัดสาดเข้าหาดทรายขาวละเอียดดังอยู่ตรงหน้า ไม่นึกมาก่อนว่า เขาจะพาเธอมาถึงที่นี่

ทะเล!

“ไหนว่าจะพาไปซื้อเสื้อผ้าไงคะ” หญิงสาวหันมาถาม

“ที่นี่ก็มี ไม่ได้บอกเสียหน่อยนี่นะ จะพาไปที่ไหน”

เขาแก้ตัวน้ำขุ่นๆ ถึงเธอจะอมยิ้มเหมือนเห็นพิรุธในแววตาก็เถอะ เขาไม่ได้ตั้งใจจะพาเธอมาไกลขนาดนี้ ทำไมเธอจะไม่รู้ จู่ๆก็เปลี่ยนใจ พากันออกมาไกลเมืองถึงที่นี่ เพราะอยากอยู่ใกล้ๆโดยไม่มีหน้าที่อะไรหรือเรื่องใดๆให้รับรู้

ความรู้สึกทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเหลือเกิน แม้แต่ตัวเองก็ไม่ทันตั้งตัว ไม่รู้เกิดขึ้นตอนไหนกันนะ ตอนที่นั่งเฝ้าหญิงสาวที่โรงพยาบาลนั่นหรือเปล่า เขามองหน้าเธอที่กำลังหลับตานิ่งสนิท ภาวนาให้เธอตื่นฟื้นทั้งที่ยังไม่รู้จักกันกระทั่งชื่อ

หญิงสาวจะรู้ตัวหรือเปล่าหนอ

ครั้งหนึ่ง เขาแอบจับมือเธอขึ้นมากุมไว้ด้วยความสงสาร ทั้งที่ไม่รู้จักกัน เพียงแค่เห็นหยาดน้ำใสรินจากดวงตาเธอ ทั้งที่ดวงตาคู่นั้นยังปิดสนิท เรื่องราวใดซ่อนอยู่ในภวังค์ของหญิงสาวกันบ้างนะ ภูผาเฝ้าครุ่นคิดเรื่อยมา

“พามาซื้อเสื้อผ้าไกลจังค่ะ” หญิงสาวอมยิ้ม ก่อนทำท่าเหลียวมองไปรอบๆ ไม่มีร้านค้า นอกจากทิวสน ผู้คนบางตา รถจอดห่างๆ กันไม่กี่คัน เหมือนแถวนี้เป็นย่านที่ห่างไกลจากชุมชน

“อืม” เขาตีหน้าขรึม “เราไม่รีบกลับเสียหน่อยนี่นะ ให้มืดกว่านี้ เดี๋ยวพาเข้าตลาด ตอนนี้อยากพัก”

ภูผาชี้มือไปข้างหน้า ตรงนั้นมีที่พักเป็นรีสอร์ทเล็กๆ สร้างกระท่อมริมทะเลเป็นหลังๆคล้ายหมู่บ้านบนเกาะ “ไปพักที่นั่น”

“เดี๋ยวค่ะ” หญิงสาวดึงชายเสื้อเขาไว้ เมื่อชายหนุ่มหันมา เธอไม่กล้าสบตาเมื่อถามเขา “จะนอนที่นี่หรือคะ”

ชายหนุ่มพยักหน้า “อืม ไม่ต้องกลัวหรอกน๊า” เขาพูดปัดๆทำท่าเหมือนรำคาญ “เราให้เธอนอนคนละหลังกับเราอยู่แล้ว บอกแล้วไง วันนี้เราขี้เกียจทำงาน อยากมาเที่ยว”

“ค่ะ”

หญิงสาวยิ้มออกมาได้ ถึงเธอจะมีเขาอยู่คนเดียวในโลกตอนนี้แต่ก็ใช่ว่า จะไว้ใจหรอกเล่า ยังไงเขาก็เป็นผู้ชายวันยังค่ำนี่นะ…