บทที่ 2 สอบถามภูมิหลัง

“หนูเพิ่งเรียนจบค่ะ ตอนนี้กำลังหางานทำ” สายตาแข็งของมารดาเลื่อนไปยังทินธรอย่างไม่พอใจนัก ที่คิดเอาเด็กไม่มีอนาคตมาเป็นแฟน ก่อนจะหันกลับมายังหญิงสาวแล้วถามเธออีกครั้งพร้อมความหวังเล็ก ๆ

“ที่บ้านของเธอทำธุรกิจอะไร” หากแต่นั่นทำให้นาราอึกอักแล้วก้มหน้าลงเล็กน้อยด้วยความไม่มั่นใจ

“ว่าไง อ้ำอึ้งแบบนี้เสียมารยาทมากรู้ไหม” วีรดากล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งเช่นเดิม

“คุณแม่ครับ” ทินธรเอ่ยเตือนมารดา ก่อนหญิงกลางคนจะหันกลับมา แล้วกำราบลูกชายด้วยน้ำเสียงแข็ง ๆ

“ในเมื่อพามาให้แม่รู้จักแล้ว คำถามพวกนี้เป็นคำถามธรรมดา และแม่ก็มีสิทธิ์ถามไม่ใช่เหรอ” หญิงกลางคนพูดจบ จึงหันมารอคำตอบจากหญิงสาวที่ยังอ้ำอึ้งอยู่

“หนูไม่มีบ้านค่ะ” นาราตัดสินใจตอบไปตามความจริง พร้อมสีหน้าซีดเซียวแสดงความไม่มั่นใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่มีบ้าน เธอหมายความว่าไง” วีรดาเบิกตากว้างเล็กน้อย ไม่คิดว่าภูมิหลังแฟนสาวของลูกชายจะอับจนเพียงนี้

“หนูอยู่สถานสงเคราะห์มาตั้งแต่จำความได้ ไม่มีพ่อแม่ ไม่เคยเห็นหน้าพ่อแม่ว่าท่านเป็นใคร เรียนจบเพราะทุนการศึกษาของสถานสงเคราะห์ที่อาศัยมาเท่านั้นค่ะ” ความจริงแล้วนาราตั้งใจอยากทำให้วีรดาประทับใจ แต่รู้ในทันทีว่าคำตอบนี้อาจทำให้หญิงกลางคนเปลี่ยนใจ เธอเลื่อนสายตามองแฟนหนุ่ม ก่อนเขาจะกุมมือเธอแน่น แล้วหันไปยังมารดาเพื่อช่วยพูดอีกแรง

“แม่ครับ แต่นาราจบด้วยเกียรตินิยมอันดับสอง เธอเรียนเก่งมากเลยนะครับ”

“เรียนอะไร” หญิงกลางคนถอนหายใจแล้วหันมายังหญิงสาว

“ศิลปกรรมศาสตร์ค่ะ” ได้ยินดังนั้นหญิงกลางคนจึงยกยิ้มมุมปาก

“ก็ไม่แปลกหรอกนะ ที่ยังต้องหางานทำอยู่จนถึงตอนนี้”

“แม่ครับ” ชายหนุ่มเห็นท่าไม่ดี จึงเอ่ยขึ้นเพื่อเตือนมารดาอีกครั้ง ก่อนนาราจะก้มหน้าลง พร้อมความมั่นใจที่มีหดหายไปพร้อมคำพูดเสียดแทง

“นาราเรียนออกแบบผลิตภัณฑ์ ตอนนี้ตลาดค่อนข้างกว้าง อีกไม่นานเดี๋ยวเธอก็หางานทำได้ครับ”

“งั้นเหรอ เงินเดือนเท่าไหร่ล่ะ หมื่น หรือ สองหมื่น ค่าคนสวนฉันยังไม่ได้เลย” สิ้นคำพูดดูถูกนั้น ทำให้นาราหน้าชาขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนทินธรจะลุกขึ้น

“แม่ครับ ผมพาแฟนมาให้แม่รู้จัก เพื่อที่ผมจะได้คบกับเธออย่างสบายใจไม่ต้องหลบซ่อน เพื่อให้แม่รับรู้สถานะของเราอย่างถูกต้อง ผมขอร้องล่ะ อย่าพูดอะไรแบบนี้ได้ไหมครับ” ชายหนุ่มพยายามปกป้องแฟนสาวของเขาอย่างสุดความสามารถ

“ฉันพูดอะไรผิด” หญิงกลางคนเลิกคิ้วถาม ขณะที่นารายังคงก้มหน้าด้วยความรู้สึกเสียใจ ก่อนทินธรจะจับมือเธอลุกขึ้นแล้วพูดกับมารดาเป็นครั้งสุดท้าย

“อย่างน้อยผมก็คบกับเธอมาสามปีแล้ว ถ้านาราไม่ดีจริง ผมไม่คบกับเธอนานขนาดนี้หรอก ถ้าคุณแม่ไม่สบายใจ ต่อไปผมจะไม่พาเธอมาอีก แต่ผมถือว่าได้บอกแม่แล้วนะครับ ว่าผมกับเธอคบกัน” หญิงสาวรีบกระตุกเสื้อชายหนุ่มทันทีเพื่อเตือนสติชายหนุ่ม ทว่าทินธรไม่ได้สนใจมากนัก กลับจับจ้องไปยังมารดาด้วยความผิดหวัง

“ทิน ลูกกล้าพูดกับแม่แบบนี้เหรอ ได้! อยากทำอะไรก็ทำ แต่สิ่งที่แม่พูด นั่นคือความจริง ตอนนี้ลูกอาจจะยังไม่เข้าใจ แต่วันหนึ่งลูกจะเข้าใจทุกอย่างเอง” หญิงกลางคนยังคงนั่งนิ่ง พลันยกถ้วยชาขึ้นดื่มอย่างไม่สะท้านแล้วกล่าวต่อ

“คนที่เหมาะสมกับลูกยังมีอีกมาก คนเราฐานะต่างกันอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก ลูกชายฉันยังมีอนาคตอีกไกล ถ้าเธอรักลูกชายฉันจริง ก็ออกไปจากชีวิตลูกชายฉันซะ” สายตาสุดท้ายของวีรดาเหลือบมองหญิงสาว ก่อนทินธรจะรีบพาเธอออกจากบ้านไป ขณะที่นารายังคงนิ่งอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน

“อย่าไปฟังคุณแม่นะ อย่าฟังท่านเด็ดขาด พี่ผิดเองที่พานามาเจออะไรแบบนี้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

ก่อนเสียงเครื่องยนต์รถหรูอีกคันจะแล่นเข้ามาด้วยความเร็ว จนเกือบเฉี่ยวทั้งสองที่เดินมายังรถที่จอดอยู่

“นาเป็นอะไรหรือเปล่า” ทินธรดึงร่างเล็กหลบ แล้วหันมาถามเธอด้วยความเป็นห่วง พลันหันมองไปยังรถคันดังกล่าวด้วยแววตาประหลาดใจ ขณะที่สายตาสั่นไหวของนาราจะจับจ้องไปยังรถคันดังกล่าวด้วยเช่นกัน

“แปะ ๆ” เสียงปรบมือเป็นจังหวะ สองสามครั้งแสดงความเยาะเย้ยดังขึ้น พร้อมชายหนุ่มในชุดสูทสีดำสนิท ใส่แว่นดำราคาแพงแสยะยิ้มมุมปาก เดินตรงเข้ามายังทินธร พลันเลื่อนสายตามองนาราตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แล้วยกมือขึ้นกอดอก

“อย่างนาย คบผู้หญิงเป็นตัวเป็นตนด้วยเหรอ” คำทักทายจากชายหนุ่มหล่อเหลาที่อยู่ตรงหน้า ทำให้นาราขมวดคิ้วแปลกใจในท่าทีของอีกฝ่าย

ก่อนเขาจะถอดแว่นตาดำออก เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลา ผิวขาวสะอาดพร้อมรูปลักษณ์โดดเด่น จนนาราเผลอมองอยู่ครู่หนึ่ง หากแต่ท่าทางของทินธรทำให้หญิงสาวได้สติกลับมา

“นายมาทำไม” ทินธรถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรทว่าอีกฝ่าย จับจ้องมองทั้งสองด้วยสายตาแน่นิ่ง ไม่อาจคาดเดาความคิดของเขาได้

“บ้านของฉัน ทำไมฉันจะมาไม่ได้ นายคิดว่านายเป็นใครถึงกล้าถามฉันแบบนี้” ด้วยบริบทที่พูดกัน หญิงสาวพอเดาได้ว่าเขาสองคนอาจไม่ชอบหน้ากันเท่าไหร่ เธอจำใจถอยหลังออกห่างจากชายปริศนาก้าวหนึ่ง เพราะไม่อยากเผชิญหน้า