บทที่ 1 ตอนที่ 3

กลับเป็นทัพไทที่ยังยิ้มปริ่มเต็มใบหน้าด้วยความสุข แม้จะเหนื่อยจากการทำงานและต้องขับรถระยะทางไกลๆ แต่เขาก็ไม่เคยละเลยที่จะดูแลให้ความสำคัญกับคู่ชีวิต สายตาและสมาธิที่ควรจดจ่ออยู่กับท้องถนนมักเหลือบกลับมามองคนรักอยู่บ่อยๆ ครั้งเสมอตลอดระยะทาง พร้อมกับมือที่กำจับเอาไว้ไม่เคยคิดปล่อย...

"อาไทม์!" ร่างเล็กวิ่งตัวลิ่วออกมาจากในบ้านเมื่อทราบข่าวการมาของคนสำคัญ แต่เมื่อมาถึงหล่อนกลับถูกสายตาพิฆาตเย็นชาสาดใส่ให้ต้องชะงักกึก รอยยิ้มที่แย้มปริเต็มใบหน้าพลันหดหายพร้อมๆ กับเสียงของหัวใจที่เต้นโครมคราม

"เปรี้ยวไม่สบายครับคุณแม่...เธอ..."

"ไทม์คะ คุณแม่...นี่ก็เย็นมากแล้วเปรี้ยวว่าเรารีบเข้าไปข้างในกันดีกว่า เปรี้ยวหิวจะแย่แล้วค่ะอยากทานฝีมือทำกับข้าวคุณแม่เร็วๆ จังเลย" หญิงสาวตัดบท เหลือบมองภาวนาที่ยกมือไหว้แล้วยิ้มให้เป็นการทักทาย ในขณะที่กำลังสนทนาอยู่กับแม่ของสามี

"ได้สิ...ไทม์นี่ยังไงปล่อยให้เมียหิวขนาดนี้ แวะกินอะไรก่อนไม่ได้รึ รีบร้อนอะไรกันเกิดเป็นลมเป็นแล้งขั้นมามันจะแย่เอา" ประภาหันไปเล่นงานบุตรชายตาเขียวปั๊ด

"ผมชวนแล้วนะ...แต่เปรี้ยวเขาอยากเก็บท้องไว้ทานฝีมือคุณแม่ต่างหาก มาโทษผมได้ยังไง ต้องโทษคุณแม่ที่ทำกับข้าวเก่งถึงขนาดเมียผมยอมอดอยากปากแห้งหิ้วกระเพาะมาถึงนี่ หึ หึ"

"ปากร้ายนักเชียวตาคนนี้นี่...งั้นก็มาเถอะจ้ะ แม่เตรียมของที่เราสองคนชอบเอาไว้ทั้งนั้นเลย"

"แม่ผมรู้ใจที่สุด...นอกจากเมียแล้วก็คนนี้แหละที่จะไม่นอกใจไปตลอดชีวิตเลย" คนตัวใหญ่ก้มน้อมลงมาหอมแก้มมารดาเป็นการเอาใจเสียฟอดใหญ่ จนถูกตีแขนกลับมาหนึ่งทีเพราะความเจ้าเล่ห์ "ไปครับเปรี้ยว...กินข้าวเสร็จแล้วเราจะได้ไปกินกันต่อ..." ทัพไทพูดขึ้นมาดื้อๆ ต่อหน้าประภาและภาวนาที่ยืนถลึงตาอึ้งงัน เด็กสาวก้มหน้าหลบทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ในขณะที่ชายหนุ่มจูงมือเมียสาวเข้าไปในบ้านผ่านหน้าหล่อนโดยไม่คิดทักทายแม้แต่น้อย

"ไทม์เนี่ย! แหย่ได้ตลอดเวลาเลยนะคะ"

"ก็ชอบแหย่...เปรี้ยวก็รู้นี่ว่าผม 'แหย่' เก่งแค่ไหน หึ หึ"

สองคนยังคงหยอกเย้าหวานแหววประหนึ่งเป็นคู่ข้าวใหม่ปลามันจนเดินลับหายเข้าไปในบ้าน

"มาด้วยกันสิจ้ะเอย...ย่าก็ทำกับข้าวที่เราชอบเอาไว้เหมือนกันนะ..." ประภาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าเหงาหงอยนั้น นางรู้สึกสงสารเด็กสาวอยู่ไม่น้อยเพราะรับรู้อะไรหลายๆ อย่าง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าเป็นตัวกลางให้กับทุกคน

"เอยไม่หิวค่ะย่าภา...เอยจะลดความอ้วน ขอตัวก่อนนะคะ" พูดจบหล่อนก็หันหลังแล้วจากไปอีกคน จากการเดินเร็วในตอนแรกก็เปลี่ยนเป็นวิ่งและหายขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง

ประภาส่ายหน้าแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่...ไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องชวนอึดอัดเช่นนี้ขึ้นในบ้านหรอก แม้แต่ตัวนางเอง

แต่ในเมื่อไม่อาจขีดเส้นให้ใครเดินอย่างที่ใจหวังได้ไว้ก็คงได้แค่มองและประคับประคองกันไปจนกว่าอะไรๆ มันจะดีขึ้นในสักวัน เวลาผ่านไปตั้งสามปีภานาเองก็โตขึ้น อย่างน้อยความคิดความอ่านก็คงเปลี่ยนไปบ้างไม่มากก็น้อย หล่อนคงเข้าใจอะไรๆ มากขึ้นเกี่ยวกับความสัมพันธ์ในรูปแบบต่างๆ

ตัวนางและสามีก็อายุมากแล้ว...อนาคตในวันข้างหน้าย่อมอยากเห็นลูกเห็นหลานมีความสุขก่อนเวลาอันน้อยนิดของพวกเขาที่ค่อยๆ สั้นลงๆ มันจะหมดมอดดับไปในที่สุด...