บทที่ 1 ตอนที่ 2

หลังจากเลิกงานในเย็นวันนั้น ปาหนันก็ถูกสามีหอบหิ้วไปกรุงเทพฯ ด้วยจนได้ เนื่องจากรถของชายหนุ่มเครื่องยนต์มีปัญหาหล่อนจึงเป็นคนนำเข้าอู่ไปซ่อมให้ในตอนที่นัดพบกับลูกค้าในกรุงเทพฯ พอดี และกำลังจะไปรับกลับ

ชายหนุ่มยังถือโอกาสนั้นทำธุระอื่นๆ ไปด้วยในตัว รวมถึงพาหล่อนไปพบแพทย์เพื่อตรวจครรภ์ด้วย

"เป็นอะไรหรือเปล่าเปรี้ยว...ดูซึมๆ คูณเริ่มแพ้ท้องแล้วเหรอ..." พลขับเอ่ยถามภรรยาสาวด้วยความเป็นห่วงเป็นใย เมื่อเห็นว่าหล่อนมีอาการเหม่อลอย ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาเหมือนอย่างเช่นปกติ

"ก็เวียนหัวนิดหน่อยค่ะ..." หล่อนหันมายิ้มพร้อมให้คำตอบ

"ผมขอโทษนะเปรี้ยว...ที่ใจร้อนพาคุณมาด้วยทั้งที่คุณไม่สบายอยู่แท้ๆ" ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับมือเล็กของภรรยาดึงมาจูบพรมซ้ำๆ อย่างเอาใจ

"เปรี้ยวไม่ได้เป็นอะไรเยอะแยะหรอก ไทม์ไม่ต้องห่วง รีบขับรถเถอะค่ะ เดี๋ยวจะมืดเสียก่อน"

"มืดก็ดี...จะได้หาโรงแรมแถวนี้พักก่อน พรุ่งนี้ค่อยไปต่อ นานแล้วนะที่เรา...ไม่ได้เปลี่ยนบรรยากาศกันเลย" วาจาหวานทุ้มเอ่ยกรุ้มกริ่ม พร้อมรอยยิ้มและสายตาแพรวพราว

"ทะลึ่ง...เดี๋ยวก็ได้ลงไปนอนข้างทางหรอกค่ะ"

"เอ...ข้างทางก็ไม่เลวนะ ไม่เคยเสียด้วย"

"ไทม์! คุณนี่มันจริงๆ เลยนะคะ" ปาหนันหน้าแดงก่ำกับท่าทีส่อแววเจ้าเล่ห์ของสามีหนุ่ม ทัพไทเป็นผู้ชายใจดี ขี้เล่น เพราะแบบนี้แหละหล่อนถึงได้ตกลงปลงใจที่จะเลือกเขาเป็นคู่ชีวิต แต่พอเวลานานไปอะไรๆ มันก็เปลี่ยนแปลงได้เสมอ หล่อนไม่รู้หรอกอนาคตจะเป็นอย่างไร

รู้แต่ว่าปัจจุบันในตอนนี้หล่อนมีความสุขกับสิ่งที่ได้เลือกทำลงไปแล้ว...

ต่อให้มันผิดหรือถูก...หัวใจก็ได้ตัดสินจนสิ้นความรู้สึกหมดแล้ว

"แก้มแดงเชียว เปรี้ยวคิดอะไรอยู่เนี่ย" ชายหนุ่มยังไม่ยอมรามือสงบปากสงบคำ

"ก็คุณน่ะอะไรก็ไม่รู้...ทะลึ่งทั้งวันเลย" หล่อนพะเง้าพะงอดแบะปากเหล่ตาใส่เขา แม้เวลาเปลี่ยนไปเท่าไหร่แต่ความรู้สึกกับสิ่งที่ทัพไทปฏิบัติกลับไม่เปลี่ยนไปเลย

"มีเมียน่ารักแล้วก็สวยมาก ใครจะอดใจไม่ทำให้คิดไหวล่ะครับ...ลองเปรี้ยวมาเป็นผมแล้วมีเมียครบเครื่องแบบนี้สิแล้วจะรู้สึก...ว่าการอดเปรี้ยวไว้กินหวานน่ะ...มันทรมานแค่ไหน"

"พอๆ ค่ะ เปรี้ยวเริ่มจะเปรี้ยวปากแล้วเนี่ย สงสัยจะมีคนแถวนี้เจ็บตัว..." ดวงตากลมโตเหลือบเหล่ไปมองฝ่ายสามีที่ยังยิ้มกรุ้มกริ่มไปพลางขับรถไปพลาง

"เปรี้ยวชอบแบบไหนผมเคยขัดเหรอ บังเอิญผมมันโรคจิตด้วยสิ ยอมเมียแล้วมีความสุข..." ชายหนุ่มหันไปยิ้มอ่อนยื่นมือไปคว้าเอามือเล็กมากุมกำเอาไว้แน่น บีบเคล้นนวดเบาๆ ให้หล่อนรู้สึกผ่อนคลาย

ร่างเล็กเอนพิงหลังไปกับเบาะก่อนจะปรับให้มันเอนพอเหมาะกับความสบายตัว

"โอเคๆ ผมไม่กวนคุณดีกว่า ดูคุณจะเหนื่อยจริงนะวันนี้ สงสัยลูกๆ ของเราคงฤทธิ์เยอะน่าดูทำเอาซุปเปอร์เกิลคนเก่งอ่อนเพลียได้ขนาดนี้"

"ลูกๆ..." หล่อนหันศีรษะที่พิงนอนไปกับเบาะทำหน้างุนงงเป็นคำถามทอดสายตามองเขา

"หลายคนไง...อาจจะสองหรือสามผมมั่นใจใจฝีมือนะ เชื่อสิ..." ทัพไทคุยโวด้วยความมั่นอกมั่นใจจนอีกฝ่ายอดที่จะหัวเราะรื่นเบาๆ ก่อนจะส่ายหน้าให้กับความขี้เล่นของเขา จากนั้นก็หลับตาลงผ่อนลมหายใจเป็นจังหวะ

รอยยิ้ม...เริ่มเลือนหายไปจากใบหน้างดงาม...