บทที่ 2

โลกของพวกเธอโคจรมาพบกันก็ตอนที่กำลังมองหาอพาร์ทเม้นท์ในครั้งแรกที่เดินทางมาถึง ทั้งเธอและณิชาชอบที่นี่ด้วยกันทั้งคู่ แต่มีห้องว่างเพียงห้องเดียว ต่างฝ่ายก็ยอมเสียสละจึงได้เห็นถึงน้ำใจแม้จะไม่ได้รู้จักกันมาก่อนก็ตาม โซเฟียทนต่อแรงตื้อของณิชาไม่ไหว เธอจึงได้อยู่ที่อพาร์ทเม้นท์นี้ แต่คำขอบคุณก็มาพร้อมกับคำเอ่ยชวนโดยที่โซเฟียขอให้ณิชาเข้ามาอยู่ด้วยกัน ตั้งแต่วินาทีนั้นทั้งสองสาวจึงกลายเป็นเพื่อนรักที่ต่างฝ่ายก็ต่างช่วยเหลือกันและกันมาตลอด

หลังสอบวิชาในปีการศึกษาที่สี่ ซึ่งถือว่าเป็นเทอมสุดท้ายสำหรับนักศึกษาระดับปริญญาตรีเสร็จสิ้น ณิชาก็ปลีกตัวไปยังร้านอาหารซึ่งที่นี่เธอแวะมาประจำ บางครั้งก็ช่วยเสิร์ฟหรือรับออเดอร์ลูกค้าบ้าง แต่ใครเลยจะล่วงรู้ว่าหลังร้านอาหารธรรมดาๆ แห่งนี้เป็นฐานลับของเจ้าหน้าที่หน่วยสืบราชการลับหลายสิบนาย ด้านล่างมีห้องใต้ดินที่เพียบพร้อมด้วยอุปกรณ์อันทันสมัย มีเจ้าหน้าที่ผลัดเปลี่ยนทำงานตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง รวมทั้งกุ๊ก พนักงานเคาน์เตอร์ พนักงานทำความสะอาด พนักงานล้างจาน ทุกคนในร้านล้วนแต่มีเบื้องหลังที่ไม่สามารถเปิดเผยได้ทั้งนั้น

เมื่อณิชาไปถึง หญิงสาวก็ตรงไปยังห้องใต้ดินซึ่งต้องเดินผ่านห้องครัวไปเสียก่อน หยุดยืนที่เครื่องสแกนม่านตา ประตูบานใหญ่จึงเปิดออก หญิงสาวก้าวยาวๆ ลงไปตามขั้นบันไดอย่างชำนาญแม้จะมืดบ้างก็ตามที เมื่อลงไปถึงก็ตรงไปยังห้องเก็บหลักฐาน เพราะวันนี้มีนัดประชุมคดีสำคัญที่ทีมเธอได้รับมอบหมายให้สะสางตามจับคนร้ายมาเกือบหกเดือน แต่ก็ยังไร้แม้แต่เงาคนก่อคดี งานนี้มีทีมตำรวจทำงานด้วยอีกหลายทีม แต่นั่นเหมือนจะยังไม่พอสำหรับเบื้องบน เพราะคดีนี้สะเทือนขวัญคนทั้งประเทศจึงต้องมีหน่วยงานของเธอเข้าไปเกี่ยวข้องเพื่อคลี่คลายคดีให้เร็วที่สุด เมื่อเปิดประตูเข้าไปยืนทำความเคารพผู้บังคับบัญชาแล้วหันไปทักทายเพื่อนร่วมงาน

“นั่งก่อนสิ”

“ค่ะ” ณิชาเอ่ยรับคำของคริส ผู้ซึ่งเป็นผู้บังคับบัญชาของเธอโดยตรง คริสทำงานเป็นเจ้าหน้าที่หน่วยสืบราชการลับมานานหลายปี มือบอบบางแต่กลับใช้อาวุธมีดได้ดีจนหาตัวจับยากเลื่อนเก้าอี้ตรงหน้าแล้วทิ้งตัวลงไปนั่ง รอบโต๊ะขณะนี้มีบุคคลร่วมสายอาชีพเดียวกับเธออยู่สามสี่คน ซึ่งทุกคนล้วนกำลังสืบคดีเดียวกันอยู่ คริสเอ่ยเปิดประเด็นขึ้นก่อน

“เมื่อคืนมีเหยื่อเพิ่มอีกราย เป็นเด็กชายชาวลาว สัญชาติอังกฤษ”

“อีกแล้วเหรอ” หญิงสาวหนึ่งเดียวในห้องเอ่ยขึ้นกับตัวเอง ก่อนที่ภาพจะฉายขึ้นบนจอแอลซีดีไล่เรียงเหตุการณ์ตั้งแต่เหยื่อรายแรกถึงรายล่าสุดตามลำดับ โดยปีเตอร์หนุ่มเชื้อสายอังกฤษคอยให้ข้อมูลแก่ทุกคน

ขณะที่นั่งฟังณิชาก็ขมวดคิ้ว คำถามเดิมๆ เกิดขึ้นในความคิดครั้งแล้วครั้งเล่า ทำไมฆาตกรคนนี้ถึงได้เจาะจงฆ่าแต่ชาวเอเชียด้วย ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัยและอยากหาความกระจ่าง เพราะไม่อย่างนั้นเธอคงเก็บเอาไปนอนฝันทุกคืนเป็นแน่ ตั้งแต่ได้รับมอบหมายจากประธานใหญ่ของหน่วยสืบราชการลับให้สืบหาฆาตกรรายนี้ งานนี้ถือว่าเป็นงานหินที่สุดอีกงานหนึ่งของทีม แต่ก็ท้าทายไม่น้อย หญิงสาวยกมือขึ้นเท้าคางอย่างใช้ความคิด คิ้วสวยได้รูปขมวดกันยุ่งเป็นภาพที่ทุกคนในทีมชินตา

เมื่อปีเตอร์กล่าวจบต่างก็ช่วยกันขบคิด ปะติดปะต่อเรื่องราวของปริศนาในคดีนี้ โดยไม่ทิ้งประเด็นใดไปแม้แต่ประเด็นเดียว เพราะถ้ามองข้ามนั่นอาจเป็นเบาะแสที่สำคัญก็เป็นได้ ทั้งเรื่องขัดผลประโยชน์ การเจ็บแค้นส่วนตัว หรือพวกคลั่งลัทธิ อาวุธปืนที่ใช้ก็เป็นอาวุธเถื่อนที่หาซื้อได้ตามตลาดมืด การจะเริ่มต้นสืบจากจุดนั้นก็เหมือนงมเข็มในมหาสมุทร

“คิดอะไรอยู่ชีต้า” คริสผู้ซึ่งเป็นผู้บังคับบัญชาของณิชาโดยตรงเอ่ยถาม เพราะเห็นหญิงสาวนิ่งเงียบมานาน เงียบแบบนี้เธอมักจะคิดอะไรที่เขาคาดไม่ถึงเสมอ ชื่อที่ได้ยินนี้คือชื่อที่ณิชาใช้ในการทำงานจึงเอ่ยเรียกกันไม่กี่คนเท่านั้น

“อืม…ฉันกำลังไม่เข้าใจว่าทำไมคนร้ายถึงฆ่าแต่ชาวเอเชียเท่านั้น ดูเหมือนเจาะจงด้วยซ้ำ ไม่ใช่ความบังเอิญแน่ๆ” นี่คือสิ่งที่ณิชาสงสัยและลึกๆ ยังเกิดความกังวลไม่น้อย เหตุเพราะเธอเป็นคนเอเชียด้วยนั่นเอง แต่ถึงจะไม่ใช่แล้วเกิดคดีแบบนี้ เธอก็ต้องตามสืบให้ถึงที่สุด

สิ่งที่ณิชาคิดนี้ทุกคนในห้องประชุมก็เห็นด้วย แต่ยังค้นหาแรงจูงใจของคดีนี้ไม่พบรวมทั้งตัวฆาตกร แม้พวกเขาจะพยายามสืบหาสักเท่าไหร่ก็ตาม แต่หนึ่งประเด็นที่แน่ชัดคือฆาตกรต้องวางแผนมาอย่างดี รวมทั้งรู้ข้อมูลของเหยื่ออย่างละเอียดด้วย จากการสืบข่าวรอบๆ ตัวเหยื่อว่าใครต้องสงสัยที่จะเป็นฆาตกรในคดีนี้บ้าง ขณะนี้ก็ยังไม่ได้ข่าวที่น่าพอใจที่สามารถสาวถึงตัวคนร้ายจนจับกุมมาดำเนินคดีได้เลย ที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้น คือ การหยุดยั้งบุคคลที่จะต้องตกเป็นเหยื่อรายต่อไปให้จงได้

“มีอีกหนึ่งประเด็นที่น่าสงสัย” ปีเตอร์เอ่ยขึ้นขณะสบตากับณิชา “เหยื่อทุกรายล้วนมีคุณสมบัติบางอย่างคล้ายคลึงกัน นั่นคือพวกเขามาจากครอบครัวสองเชื้อชาติ” เมื่อปีเตอร์พูดถึงประโยคนี้ ณิชาก็เอ่ยต่อเพราะเธอรู้ข้อมูลนี้ดี

“ใช่…จากข้อมูลเหยื่อบางรายมาจากครอบครัวที่มีแม่เป็นชาวเอเชียซึ่งแต่งงานกับพ่อชาวอังกฤษ บางครอบครัวพ่อเป็นชาวเอเชียแต่งงานกับแม่ที่เป็นชาวอังกฤษ ไม่ทางแม่หรือพ่อที่เป็นชาวเอเชียต้องมีลูกติดมาด้วย” เมื่อณิชาเอ่ยจบประโยคทั้งทีมก็มองหน้ากันอย่างรู้ใจ คริสสั่งการให้เจ้าหน้าที่ทั้งในและนอกเครื่องแบบเฝ้าจับตาบุคคลที่อาจตกเป็นเหยื่อโดยเน้นคนในกลุ่มเสี่ยงนี้เป็นพิเศษ แต่จำนวนประชากรก็มากเกินกว่าจะดูแลได้อย่างทั่วถึง หากทำได้แค่ป้องกันที่ปลายเหตุโดยรอให้คนร้ายพลาดท่าเองแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องดี

“ดูเหมือนว่าคดีนี้เหยื่อทุกรายล้วนเป็นชาวเอเชีย ที่สำคัญยังเป็นเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อีกด้วย ซึ่งนับๆ ดูแล้ว…”

“เดี๋ยวนะคะ” ณิชาเอ่ยขัดคำพูดของปีเตอร์เพราะคิดอะไรขึ้นมาได้ เธอหยิบแผนที่ทวีปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ออกมากางเต็มโต๊ะประชุมพร้อมทั้งหยิบปากกาสีแดงขึ้นมาขีดฆ่าประเทศที่มีคนเสียชีวิตไปแล้ว รายที่หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า ไล่ๆ ดูภาพเหมือนจะเป็นขดหอย ก่อนที่ณิชาจะยืนตัวแข็งทื่อกับชื่อประเทศที่อยู่ในแผนที่ซึ่งยังไม่ได้ขีดฆ่าออก “อย่าบอกนะว่าเหยื่อคนต่อไปคือคนไทย”