ตอนที่2 ทนลำบากไม่ไหว

“พลอยก็จะไม่มีวันปล่อยมือของภูเหมือนกัน” คำสัญญาของพรนัชชาภูเมฆยังจำได้ขึ้นใจ และมันก็ทำให้เขารู้ว่าไม่มีอะไรจริงแท้แน่นอนในโลกนี้

เขาและพรนัชชาเจอกันตั้งแต่ตอนเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่ง และเริ่มชอบกันตั้งแต่กิจกรรมรับน้อง ความรักของเขาและเธอมันดีมาโดยตลอดจนกระทั่งเรียนจบและทำงานได้ไม่เท่าไร เขาก็เลือกที่จะไปสู่ขอพรนัชชากับพ่อของเธอ

พอภิภพเจ้าของร้านอาหารชื่อดังในตัวจังหวัดเชียงใหม่รู้ว่าเขาเป็นแค่เด็กวัด ก็ไม่ยกลูกสาวให้แถมยังกีดกันและสั่งให้พรนัชชาเลิกกับเขา ในเมื่อความรักไม่เป็นดั่งที่หวังเขาก็เลือกที่จะพาพรนัชชาหนีไปอยู่ด้วยกันกินด้วย และสัญญาว่าถึงจะลำบากแค่ไหนก็ไม่มีทางปล่อยมือกัน

เขาและเธอใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันร่วมปีจนพอจะตั้งตัวได้ แต่จู่ๆเธอก็ดันมาขอเลิกกับเขาโดยให้เหตุผลว่าทนความลำบากไม่ไหว หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้ข่าวว่าหญิงสาวไปแต่งงานกับลูกเจ้าของร้านทอง

ตอนนั้นเขาเจ็บปวดใจจนแทบกระอักเลือดไม่เป็นผู้ไม่เป็นคน พอตั้งสติได้ก็เลือกที่จะหนีไปอยู่ที่อื่นเพราะไม่อยากได้ยินข่าวคราวของพรนัชชา ด้วยรู้ว่าหากอยู่ก็เลี่ยงไม่ได้เพราะมีเพื่อนกลุ่มเดียวกัน

หลังจากเขาหนีออกมาจากที่เคยอยู่ก็มาหาสมัครงานในบริษัทที่อยู่ทางใต้ จนถูกแม่ที่แท้จริงตามตัวเจอ เขาเลยกลายเป็นทายาทเศรษฐีในชั่วข้ามคืน ตอนนี้เขามีทั้งกิจการโรงแรม บริษัททัวร์ยักษ์ใหญ่อยู่ในกำมือ เพราะเป็นลูกชายคนเดียวของภาวินีและชัชวาลนักธุรกิจชื่อดังของภูเก็ต

ที่เขาถูกทิ้งให้อยู่ที่วัดเพราะตอนนั้นพ่อของเขาถูกศัตรูตามล่าเอาชีวิตเพราะขัดผลประโยชน์กัน จนต้องพาเขามาแอบไว้ที่ศาลาวัด และที่ไม่ได้กลับมารับก็เพราะว่าตอนนั้นพ่อของเขาถูกทำร้ายจนเสียชีวิต สิ่งเดียวที่ทำให้แม่ของเขาจำได้และรู้ว่าเขาคือลูกก็คือรูปร่างหน้าตาของเขาที่เหมือนกับคนเป็นพ่อไม่ผิดเพี้ยน แถมสร้อยที่ติดตัวเขามาตั้งแต่เด็กก็คือสร้อยที่แม่ของเขาซื้อเป็นของขวัญวันเกิดให้กับคนเป็นพ่อ และที่แม่เขาแน่ใจว่าเขาเป็นลูกจนเซ็นยกกิจการทั้งหมดให้ก็เพราะตรวจดีเอ็นเอกันเรียบร้อยแล้ว

"บอกความจริงภูดีหรือเปล่า เผื่อว่าภูมันจะเข้าใจแกแล้วอาจจะกลับมาคุยดีกันก็ได้"

พรนัชชาก้มหน้าส่ายหัวให้กับทรายแก้ว เธอเห็นว่ามันไม่ได้มีประโยชน์อะไรที่จะทำแบบนั้น

"ไม่ดีกว่า ยังไงฉันก็ทำภูเจ็บไปแล้วอยู่ดี พูดอะไรไปมันก็ไม่มีประโยชน์แล้วล่ะ ฉันขอให้แกเก็บความลับให้เป็นความลับตลอดไปนะ เรื่องความรู้สึกของฉันอีกไม่นานคงจัดการได้ แกไม่ต้องห่วง"

"โอเค" ทรายแก้วมองเพื่อนรักตาละห้อยถอนหายใจอ่อนรู้สึกสงสาร เธอรู้ทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เพียงพูดไปไม่ได้เท่านั้น

อีกอย่างขืนเธอพูดไปอาจจะผิดใจกับพรนัชชา เห็นว่ามีส่วนจริงอย่างที่พรนัชชาพูด ที่ไม่รู้ว่าความลับที่เธอรู้จะลบล้างความเคืองใจของภูเมฆที่มีต่อพรนัชชาได้หรือเปล่า เพราะอดีตภูเมฆก็เจ็บปวดใจไปแล้วแก้ไขอะไรไม่ได้อยู่ดี

“ทราย” พยาบาลสาวร่างอวบอั๋นรีบวิ่งตามหลังทรายแก้วที่อยู่ในชุดในชุดพยาบาลเหมือนกันกับเธอ ทรายแก้วหยุดชะงักฝีเท้าขณะที่กำลังจะเดินออกจากลานจอดรถมอเตอร์ไซค์

“อ้าว นึกว่าลายาวซะอีก” จากที่มีรอยยิ้มให้เพื่อน ใบหน้าทรายแก้วก็แปรเปลี่ยนเป็นมองขวัญฤทัยด้วยท่าทีสงสัยที่เห็นว่าเพื่อนอยู่ในชุดพยาบาล ทั้งที่บอกกับเธอว่าจะลาไปดูแลแม่เป็นอาทิตย์

“ก็ว่าจะลายาวแต่แม่หายดีแล้วก็เลยมาทำงานดีกว่า” ขวัญฤทัยประชิดตัวทรายแก้วได้ก็พูดเสียงปนหอบเหนื่อยจากการวิ่ง คราแรกเธอก็ว่าจะหยุดตามที่ลา แต่แม่เธอหายดีแล้วก็เลยเลือกที่จะมาทำงาน เพราะรู้ว่างานในโรงพยาบาลค่อนข้างยุ่ง ช่วงนี้เป็นหน้าฝนคนเลยป่วยกันเยอะเจ้าหน้าที่แทบไม่ได้พักกัน

“ขยันจริงๆ เพื่อนฉัน”

"เออแล้วพลอยมันเป็นไงบ้าง หลังจากเจอภูอะ" ขวัญฤทัยเอ่ยกระซิบกระซาบขณะที่เดินเข้าตัวโรงพยาบาลไปพร้อมกับทรายแก้ว

"แกรู้เรื่องภูได้ไง" ทรายแก้วเริ่มขมวดคิ้ว เพราะขวัญฤทัยพลาดไปงานเลี้ยงรุ่นที่ภูเก็ต แต่ทำไมถึงรู้ว่าภูเมฆกลับมาเจอเพื่อนๆได้

"อ้าว ก็เห็นพวกองศากับกันต์ลงรูปในไอจีอะ"

“อ๋อ” ทรายแก้วพยักหน้าช้าๆ “แกคิดว่าไงล่ะ”

"บอกมาเลย ฉันอยากรู้ใจจะขาดแล้ว"

"ภูน่าจะเคืองพลอยมากๆ หน้ายังไม่อยากจะมองเลย แถมกำลังจะแต่งงานกับลูกสาวเจ้าของโรงแรมดังที่ภูเก็ตด้วย เพื่อนเราก็เลยเสียน้ำตาไปเป็นกะละมังได้"

"โหย..จริงอ่ะ เราไปบอกความจริงภูมันดีไหม"

ทรายแก้วรีบส่ายหัวให้กับความคิดของขวัญฤทัย เพราะเธอก็เคยมีความคิดแบบนี้มาแล้ว แต่ถูกพรนัชชาสั่งห้าม

"ฉันก็บอกพลอยไปแบบนี้ แต่ถูกสั่งห้ามเด็ดขาด พลอยมันบอกว่ามันจัดการความรู้สึกเองได้ อีกอย่างแกก็รู้ว่าภูมันก็เจ็บปวดไปแล้ว ถึงรู้ความจริงอะไรไปก็น่าจะไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมั้ง"

"เฮ้อ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยน้า แต่ก็ดี พลอยมันจะได้ไม่ต้องเสียเวลารออีกต่อไป เผื่อหมอหนุ่มๆ ที่ตามจีบเพื่อนเราจะสมหวังบ้าง"

"คิดว่าพลอยมันจะเปิดใจง่ายๆ เเหรอ" ทรายแก้วไม่คิดว่าหนุ่มๆ ที่ตามจีบพรพัชชาจะสมหวังง่ายๆ เพราะถ้าเพื่อนเธอจะใจอ่อนคงใจอ่อนไปนานแล้ว ขนาดมีคนเสนอซื้อบ้านซื้อรถให้พรนัชชายังไม่สนใจเลย จะรอก็แต่เด็กวัดที่เป็นรักแรกที่ฝังใจอย่างภูเมฆเท่านั้น แต่แล้วการรอมันก็ไม่ได้มีผลดีอะไร แถมยังต้องมานั่งเสียใจเพราะไม่สมหวังอีกต่างหาก

"อืม คงยากอะ"

สองสาวเห็นว่าหลังจากที่ภูเมฆหนีหายไป ไม่มีวันไหนที่พรนัชชาไม่หวังที่จะเจอภูเมฆ พรนัชชามีทั้งหนุ่มหล่อ ทั้งหมอในโรงพยาบาลตามขายขนมจีบไม่เว้นว่าง แต่หญิงสาวก็เลือกที่จะปฏิเสธไปซะทุกคน เพียงเพราะคำว่ายังมีความหวังว่าสักวันจะเจอภูเมฆ

พรนัชชากลับมาถึงบ้านเช่าข้างโรงพยาบาลในอำเภอหนึ่งของเชียงใหม่ตั้งแต่เมื่อวาน มาถึงเธอก็ทยอยเก็บข้าวของที่จะทำให้นึกถึงภูเมฆไปเผาทิ้ง ไม่ว่าจะเป็นรูปที่ถ่ายคู่กัน เสื้อผ้าหรือของเล็กๆ น้อยๆ ที่ที่เคยซื้อแลกเปลี่ยนกัน

“พลอยจะพยายามลืมให้หมดนะภู” หญิงสาวนั่งปาดน้ำตามองกองไฟที่กำลังโหมอยู่ตรงหน้า เจ็บปวดใจที่จะต้องทิ้งของรัก แต่ก็เชื่อว่ามันจะทำให้เธอลืมภูเมฆได้ง่ายขึ้นกว่าเดิมถ้าไม่มาเห็นของพวกนี้

พรนัชชาพยาบาลสาวตัวเล็กน่าตาน่ารักน่าชังราวกับตุ๊กตา ก่อนหน้านี้เธอก็เจ็บปวดเจียนขาดใจเหมือนกันที่ต้องทิ้งภูเมฆไปแต่งงานกับคนอื่น แต่เพราะเธอจำเป็นที่จะต้องทำจริงๆ และความผิดหวังครั้งนี้ที่เธอได้รับมันก็น่าจะสาสมกับที่เธอทำให้ภูเมฆเจ็บแล้ว

ต่อจากนี้สัญญากับตัวเองว่าจะเดินหน้าต่อไม่นึกถึงอดีตอีก และจะพยายามทำใจยินดีกับชายหนุ่มในทุกๆ เรื่อง หวังว่าในเร็ววันนี้เธอจะลืมเขาได้จริงๆ เสียที