บทที่ 2 คืนแห่งความทรงจำ

โรงแรมเอราวัณ

หลังจากงานเลี้ยงสิ้นสุด ก็ได้เวลาพักเพื่อเตรียมตัวเดินทางกลับในวันพรุ่งนี้ หลังจากที่เคลียร์ทุกอย่างเสร็จก็จะบินช่วงบ่ายทันที แต่หัวใจของเจ้าชาย และของเมยานั้นแสนเจ็บปวด ที่ไม่อาจทำอะไรได้มากกว่านี้ แต่การได้มอบหัวใจให้กัน มันก็เป็นสิ่งที่เป็นมีความหมายสำหรับพวกเขา แม้มิอาจครอบครองทุกสิ่งของนางได้ แต่ก็ไม่อาจลืมดวงตาที่ใส่ซื่อ และอ่อนหวานของนางได้ หัวใจเรียกร้องการได้โอบกอด ดวงใจให้อยู่ในอกตลอดคืน แต่คงเป็นได้แค่ความฝันนางคงไม่ยอมแน่นอน

"เฮ้อ เลิกคิดถึงนางได้แล้ว ไปอาบนำ้นอนดีกว่า พรุ่งนี้แล้วสินะที่จะไม่ได้เห็นนางอีก ถ้าเป็นได้ ถ้าพระเจ้ามีจริงช่วยส่งเมมาให้ได้ไหม อยากอยู่กับเมตลอดคืน เก็บภาพของเมไว้ความทรงจำตลอดไป ก่อนที่จะไม่ได้อยู่ด้วยกันอีกขอร้องเถอะ ช่วยรับฟังทีขอแค่คืนนี้เท่านั้น ให้ทำอะไรก็ยอม ได้โปรด"

"เจ้าชายทรงบรรทม หรือยังพะย่ะค่ะ หม่อนฉันราเชฟ กับราชิค ขอเข้าพบ มีเรื่องสำคัญที่อยากกราบทูลให้ทรงทราบตอนนี้ "

"มีเรื่องอะไรเร่งด่วนอีกหละ ขอเราอาบนำ้ก่อน พวกเจ้าเข้ามารอในห้องเราได้"

"พะย่ะค่ะ งั้นเดี่ยวพวกเรากลับมา ขอตัวไปเอาเอกสาร และคนส่งเอกสารมาให้เจ้าชายเซ็นพะย่ะค่ะ"

"ไปได้ ถ้าเข้ามาในห้องเราหากไม่เห็นเรา ก็ให้เข้าไปตามในห้องนำ้ พวกเขาจะได้ไม่ต้องเรานาน"

"พะย่ะค่ะ เดี่ยวจะทำตามที่ทรงตรัสทุกอย่าง"

จากนั้นบรรดาสหายคู่ใจทั้งสองคน ก็พากันไปตามเมยามาหาเจ้าชายที่กำลังเหมอ เพราะคิดถึงเมอยู่นั้นเอง และตอนนี้คนที่กำลังคิดถึง ก็ได้เข้ามาในห้องของเจ้าชายแล้ว ทั้งตื่นเต้น ทั้งกลัว เพราะไม่เคยเข้าห้องของผู้ชายคนไหนนี้เป็นครั้งแรก และคงเป็นครั้งสุดท้าย เพราะทนการขอร้องของพวกรุ่นพี่ และเพื่อนๆไม่ได้ เรื่องมันเริ่มที่พวกเขารู้ว่าเจ้าชายรักเรามากและอยากอยู่กับเราจนถึงวินาทีสุดท้าย ก่อนที่จะบินกลับประเทศ เพื่อไปเป็นกษัติย์ ต่อจากพ่อของเขา ทำให้ทุกคนสงสารเจ้าชาย เลยมาขอให้ทำความฝันของเจ้าชายให้สมหวัง อย่างน้อยเราก็ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่หมั้นแล้ว แม้จะยังไม่เป็นทางการ แต่ทุกคนในคณะรับรู้ในความรักของทั้งสองคน และอยากให้คืนนี้เป็นคืนส่งตัวเจ้าสาวนั้นก็คือเราทั้งที่กลัวแต่เพราะรัก และอยากเป็นของเขาคนเดียว และจะไม่รู้สึกเสียใจในสิ่งที่ทำไปเพราะทำด้วยหัวใจแห่งรักที่อยากมอบทุกอย่างให้เขาได้ครอบครองแต่คนเดี่ยว และจะไม่มีใครนอกจากเขา คนเดียวตลอดชีวิต

"เจ้าชายพวกเรา ขอเข้าไปนะพะย่ะค่ะ "

"องค์หญิงน้อยของพวกเรา ขอให้มีความสุขในวันแต่งงานนะครับ อาจไม่ได้ทำพิธีอะไรมาก แต่พวกเราก็ยอมรับพระองค์ในฐานะชีคาของพวกเรา ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฝากเจ้าชายด้วย"

"เจ้าชาย ทรงอยู่ไหน ยังอยู่ในห้องอาบนำ้ใช่ไหมพะย่ะค่ะ "

"รอเราก่อนบอกคนที่มาให้รอก่อน เราขอคิดอะไรอีกนิดหน่อยเรากำลังทำใจ ไม่ให้คิดถึงว่าที่ชายาเราในอนาคต ถ้าปกติวันนี้หลังจากบอกความในใจและแลกแหวนกัน ต้องเป็นคืนส่งตัวของเรากับนาง แต่มันเป็นไปไม่ได้ นางคงไม่ยอมเป็นชายาเราตอนนี้ พวกนายรู้ไหมว่าเราแถบบ้าที่ต้องจากนาง และจะไม่มีนางคอยยิ้มคอยงอน คอยเอาใจใส่เราในทุกเรื่องอีกแล้ว เราอยากสละตำ่แหน่งและอยู่กับนางที่นี่เลย แต่เราทำไม่ได้ เพราะท่านพ่อทรงประชวร และเราก็เป็นลูกชายคนเดี่ยว มีแต่พี่สาวเราห่วงทั้งสองอย่าง เราจะทำอย่างไรดี"

"งั้นทรงผ่อนคลายต่อไปได้เลย พวกเราขอเข้าไปหาในห้องทรงนำ้ จะช่วยนวดให้ทรงผ่อนคลาย อย่าลืมตามาเด็ดขาดปิดตาท่านไว้ เพราะคนที่มานวดให้พระองค์นั้น นางอายและไม่เป็นการดี ถ้าพระองค์จะมองหญิงอื่น นอกจากชายาของพระองค์ ขอให้สำราญกับการดูแลจากนางนะพะย่ะค่ะ พวกเราไม่ขัดความสำราญของพระองค์แล้ว"

"เดี่ยวพวกนายจะฆ่าเราหรือไง ใครใช่ให้ส่งนางมาเราอาจทำให้นางเสียใจ เราไม่ต้องการใครนอกจากชายาในฝันของเรา พานางกลับไปเดี่ยวนี้"

"นางคงไม่เสียใจหรอก นางเต็มใจขอให้มีความสุข ในวันเข้าหอพะย่ะค่ะ เจ้าชาย "

"พวกเจ้าว่าอะไรนะ นางคือ"

"เมเองคะ ขอโทษที่มาขัดจังหวะเดี่ยวจะนวดให้ผ่อนคลายแล้ว เมจะออกไปไม่รบกวนรุ่นพี่อีกคะ "

"ไม่ อย่าไปในที่สุด พระเจ้าก็รับฟังคำวิงวอนของเรา พี่ดีใจมากที่เป็นเม เพราะถ้าไม่ใช่เมพี่ก็คงไม่ยอมรับ จะให้นางออกไปจากห้องเลยตอนนี้ แต่ถ้าเจ้าพี่จะไม่ปล่อยไปเด็ดขาด"

"งั้นอนุญาติให้เมดูแลคืนนี่นะ"

"ยอมหมดทั้งตัวและหัวใจ งั้นมาอาบด้วยกันดีกว่า"

"ไม่เมไม่อาบ มันไม่ดี "

"ดีเพราะเจ้า จะเป็นชายาของพี่ทั้งตัวและหัวใจ"

หลังจากนั้นพวกเราก็อาบนำ้ด้วยกัน ฉันเขินสุดๆ เกิดมาไม่เคยอาบนำ้หรืออยู่กับชายใด และไม่คิดว่าจะได้มาเป็นของเขาจริงๆ ไม่ใช่ฝันจริงๆใช่ไหม พรุ่งนี้ตื่นมาจะเป็นแค่ฝันหรือเปล่า แต่ไม่ว่าจะเป็นแค่ความฝันฉันก็พร้อมที่อยู่กับมัน เพื่อเก็บทุกความทรงจำที่มีเขาอยู่ตลอดไป

"คิดอะไรอยู่คิดวาฝันหรือ งั้นพี่จะพิสูตรให้รู้ว่ามันไม่ใช่ฝัน"

"ไม่ต้องคะ อุ็บ"

ฉันก็ถูกเขาครอบครองด้วยจูบของเขาทำให้ ไม่สามารถทำอะไรได้ และเขาก็พาฉันออกจากห้องนำ้ไปห้องนอนของเขา ฉันกลัวและเขินสุดๆกับสายตาที่คมเหมือนเหยี่ยว ทำให้หัวใจแถบหยุดเต้นต่อหน้าเขา วันนี้แล้วสินะที่ฉันจะต้องเป็นภรรยาของเขาตลอดไป

"รู้ไหม ว่าพี่รอวันนี้มานานแค่ไหน ตั้งแต่วันที่พี่ได้พบเจ้าในคณะ วันนั้นพี่ก็เฝ้า คิดถึงแต่เจ้าตลอดจนพวกนั้นแกล้งพี่กับเจ้าในวันนี้ เพราะพวกเขารู้ว่าพี่รักเจ้ามานานแล้ว ยังสงสัยว่ารักเจ้ามากขนาดนั้นได้อย่างไร แต่พอได้มีเจ้าในอ้อมกอดวันนี้ ทำให้รู้ว่ารักเจ้ามากกว่าชีวิตพี่อีก จะไม่ยอมให้ใครทำร้ายเจ้าเด็ดขาด เจ้าจะต้องเป็นชายาของพี่คนเดียว เจ้าพร้อมที่จะเป็นชายาของพี่ไหม พี่รู้ว่าเจ้ากลัวพี่สัญญาว่า มันไม่น่ากลัวอย่างที่คิด พี่จะทำให้คืนนี้เป็นคืนที่พิเศษของเรา จะมอบทุกสิ่งที่พี่มีให้เจ้าทั้งตัวและหัวใจ พี่จะทำให้เจ้ารู้ว่าพี่รัก และต้องการเจ้ามากแค่ไหน เป็นเมียที่พี่รอคอยมานานแสนนาน"

" ไม่น่ากลัวใช่ไหม แต่เมก็อายอยู่ดีคะ"

"เจ้าจะอายทำไมในเมื่อเราแต่งงานกันแล้ว นี้ไงแหวนที่พี่สวมให้เจ้า อย่าทำให้พี่ต้องรออีกเลย ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่เราจะได้พบกัน พี่คงไม่มีเวลาให้เจ้าแน่นอน พี่เลยอยากเก็บทุกอย่างของเราไว้ คอยเป็นกำลังใจในระหว่างที่เราห่างกัน ได้โปรดที่รักเมียจ๋า ขอให้พี่ได้เชยชมเจ้าทั้งตัวและหัวใจได้ไหม น่ารักมาก งดงามที่สุดสำหรับพี่เสมอ"

"ถ้าสัญญาว่ามันไม่ได้น่ากลัวอะไร เมก็ไม่ได้ว่าอะไรคะ เพราะเมเป็นเอ้อ กำลังจะเป็นเอ้อ"

"เป็นเมียพี่เต็มตัวใช่ไหมหละ น่ารักที่สุดเมียพี่เวลาอายนี้น่าจูบที่สุด"

จากนั้นพวกเรา ก็อยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน และเป็นของกันและกัน เป็นความทรงจำที่มีค่าสำหรับพวกเราที่สุดแต่เวลาก็ช่างสั้น แต่เราอยู่ด้วยกันจนถึงวินาทีสุดท้าย และฉันต้องไปส่งเขา ที่ตอนนี้เขาเป็นสามีของฉันแล้ว ยิ่งคิดถึงยิ่งเขินตัวเอง วันนี้สนามบินสุวรรณภูมิ เต็มไปด้วยทหารของเขา ที่คอยรับเสด็จกลับประเทศ ทำให้ฉันกลายเป็นเป้าสายตาของทุกคนทั้งสนามบิน จะไม่มาก็ไม่ได้เพราะเขาขอร้อง ทั้งๆที่บอกเขาแล้วว่ามันอาจะเป็นข่าวเสียหายต่อเขา แต่เขาไม่ฟังอะไรเลย

"เอาหละ พวกเจ้าไม่ต้องคุ้มกันมากขนาดนั้นก็ได้ คนเขาตกใจหมดแล้ว เหลือไว้แค่องครักษ์ของเรา ส่วนพวกเจ้าไปรอเราที่เครื่องเราขอลาเมียเราก่อน นางคือราชินีของพวกเจ้ารู้ไหม ทำความเคารพนางด้วย เพราะนางจะเป็นคนเดียวที่เราจะแต่งงานด้วย เข้าใจใช่ไหม"

"พะย่ะค่ะ พวกเรายินดีกับพระองค์ด้วย และเต็มใจรับพระนางเป็นพระชายาของพระองค์ แต่เรื่องพระคู่หมั้น

จะทรงทำเช่นไหร่ "

"ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น อย่าพูดเรื่องนั้น มันทำให้เมียเราคิดมาก เราจะจัดการเองจะไม่มีการหมั้น เพราะว่าเรายกตำแหน่งนี้ให้นางเพียงคนเดียวไปได้แล้ว ส่วนพวกเจ้าไม่ลาพวกนางเหรอไปเถอะ เราอนุญาติเราอยากอยู่กับเมียเราตามลำพัง "

"พะย่ะค่ะ ฝ่าบาท"

"รุ่นพี่ เอ้อไม่ใช่สิท่านพี่ เอ้อพี่อาเมททิส เมคิดว่ามันไม่เหมาะ ที่จะเรียกเมต่อหน้าพวกเขาแบบนั้น เดี่ยวมันจะไม่ดี ต่อพี่นะ เมคิดว่าเมเป็นแค่เอ้อ"

"เป็นเมียพี่เป็นชายาของพี่คนเดี่ยว ไม่ช้าก็เร็วพวกเขาต้องรู้อยู่แล้ว และพี่ก็ไม่อยากปิดปังฐานะของเจ้า เพราะว่าเจ้าคือดวงใจของพี่คนเดี่ยวไม่มีใครแทนเจ้าได้ "

"อย่ามาปากหวานเลยคะ บางทีอาจจะเผลอหลงรักเจ้าหญิงก็ได้ ใครจะไปรู้ เมไม่ได้อยู่ด้วยตลอดเวลา เมคงไม่สำคัญอีกต่อไป "

"เจ้าอย่าคิดแทนพี่แบบนั้นคงไม่มีวันนั้น เพราะพี่ได้สัญญาต่อพระเจ้าแล้วว่า พี่จะมีแต่เจ้าคนเดียวหากตายก็จะไม่มีใครนอกจากเจ้า อย่าคิดมากสิ พี่ยิ่งไม่อยากห่างจากเจ้ามากกว่าเดิมอีก เพิ่งมีเมียก็ต้องจากเมีย เพราะยังไม่สามารถพากลับไปตอนนี้ได้ เพราะท่านพ่อของพี่ไม่สบาย ยังไม่อยากให้ท่านเป็นหนัก พี่จะค่อยๆกล่อมทั้งสองคนเรื่องของเรา พี่เชื่อว่าท่านต้องเข้าใจ นี้คือสร้อยคอของชิคที่ได้รับช่วงต่อ เพื่อสืบราชสมบัติพี่ให้เจ้าไว้ เพื่อสักวันที่เจ้ามีลูกกับพี่เจ้าจะเป็นคนมอบมันให้ลูกของเรา เพื่อเป็นรัชทายาทของจามาร์ เก็บไว้แทนตัวพี่นะ"

"ขอบคุณคะ"

"สัญญาว่าจะต้องแจ้งข่าวให้พี่รู้ตลอดเวลา แม้พี่ไม่มีเวลาตอบกลับ แต่เจ้าจะเห็นพี่ในทีวีทุกวันเจ้าจะรู้ว่าพี่กำลังทำอะไร เพราะพี่จะส่งมาให้เจ้าดูทุกวัน ถ้าไม่มีเวลาพวกเขาจะส่งมาแทนพี่ช่วยรอพี่นะคนดี พี่จะรีบเคลียร์งาน

ทุกอย่างทุกเรื่อง และรีบมารับเจ้าไปเป็นชายาพี่นะ"

"คะ ฮือๆๆๆๆ"

"เด็กโง่ ไหนว่าจะร้องให้ ไหนเงยหน้าให้พี่ช่วยซับน้ำตาให้ พี่จะรีบมมารับนะช่วยรอพี่นะคนดีของพี่"

"อืม"

ฉันคิดว่าจะไม่ร้องให้ต่อหน้าเขาแต่ทำไม่ได้ ทำให้เขาต้องกอด และปลอบใจฉันจูบซับนำ้ตาให้ฉันอย่างทะนุ ทนอมไม่ต้องการให้ฉันมีนำ้ตา ทำให้ฉันยิ้มให้กับเขาทั้งนำ้ตา มันเป็นเวลาที่เจ็บปวดของพวกเรา แต่เราทุกคนต่างก็มีหน้าที่ต้องทำ มีบทบาทต้องรับผิดชอบ ไม่มีใครหนีหน้าทีของตนเองได้ ภาพแห่งความทรงจำของเราจะอยู่ในใจและของทุกคนที่เดินไปมาด้วยพวกเขาซึ่งในความรักของพวกเรา และเชียร์พวกเราจากนั้นเขาก็จูบลา ซึ่งเป็นเวลาที่เนินนาน ด้วยว่าเขาไม่อยากถอนจูบ แต่รู้ว่าฉันรับไม่ไหวแล้วจากนั้นจูบหน้าผาก และที่ทำให้ตกใจคือเขาคุกเข่าลงก้มลงจูบที่ท้องของฉัน และบอกว่า

"ถ้าแม่เจ้าท้อง พ่ออยากจูบลาเจ้าด้วย และบอกว่า พ่อรักเจ้ากับแม่ พ่อฝากแม่ด้วยนะ พ่อเชื่อเจ้าจะต้องเกิดในท้องแม่เจ้าแน่นอน เพราะพ่อตั้งใจทำให้เจ้าเกิดมา "

"พี่อย่าทำแบบนี้ คนอื่นเขามองใหญ่แล้ว เมอายเขา"

"ก็เมื่อคืนพี่ทำการบ้านกับเจ้าอย่างหนัก rพี่เชื่อว่าลูกของเราเขาจะต้องมาเกิดในท้องเจ้าแน่นอน"

"ไม่ต้องอธิบายลายละเอียดแล้ว เดินทางได้แล้วทุกคนรออยู่ ขอให้เดินปลอดภัยคะ อย่าลืมส่งข่าวนะ"

"จ้าเมีย ไม่คิดจะจูบลาพี่เหรอ "

"ก็พี่จูบไปแล้วนี้คะ"

"อันนั้นพี่จูบลาเจ้า ไม่ใช่เจ้าจูบลาพี่นี่นะ พี่ขอเป็นครั้งสุดท้าย กว่าพี่จะได้จูบเจ้าอีกไม่รู้จะนานแค่ไหน ไม่ต้องอายหรอกพวกเขาไม่มองหรอกนะ"

"เอ้อ ก็ได้คะ"

จากนั้นฉันก็จูบลาเขา ซึ่งเป็นจูบที่จะประทับในความทรงจำเราตลอดไป ทุกคนต่างก็ตบมือให้พวกเรา และอวยพรให้พวกเราได้กลับมาหากันอีก หลังจากนั้นทางสถานทูตก็มาแจ้งว่าได้เวลา และทางสนามบินก็ประกาศการเสด็จกลับของเจ้าชายแห่งจามาร์ และขึ้นรูปเจ้าชายในทีวีระหว่างประเทศ ทุกอิริยาบทตั้งแต่เข้ามาในสนามบิน ทำให้ทุกคนร้องตกใจ

"คนเมื่อกี่เจ้าชาย งั้นนางก็เป็นชายาสินะ น่ารักมากเลย เจ้าชายทรงรักนางมากแน่เลย พวกเราจะคอยติดตามข่าวของพวกเขาดีกว่า"

"เดินทางปลอดภัยนะเพคะ พวกเราน้อมส่งเสด็จกลับบ้านเมืองด้วยเพคะ "

จากนั้นก็ทรงเดินทางกลับประเทศ ไปยังพระราชวังของพระองค์ ทุกคนก็แยกย้ายกันมีแต่ฉันที่เข่าอ่อน นังลงกับพื้นหลังจากส่งเจ้าชายเรียบร้อย เพราะกลั้นน้ำตาไม่อยู่แล้วดีที่มีพวกรุ่นพี่ และเพื่อนๆที่เป็นแฟนของสหายเจ้าชาย ช่วยประคองช่วยปลอบใจ และคอยดูแลฉันจนอาการดีขึ้น พรุ่งนี้ก็จะไม่มีพวกเขาในชีวิตอีกต่อไปแล้ว