มิอาจรักมิอาจลืม Don't Forget

กรุงเทพมหานคร

วันนี้เป็นงานฉลองการเรียนจบของรุ่นพี่ในคณะนิติศาสตร์ราม และถือเป็นงานฉลองให้สาวน้อยนามว่า เมยา ด้วยที่จบได้ในเวลาแค่สามปีครึ่ง ซึ่งมีหนุ่มหล่อจากแดนอาหรับที่จบด้วยเหมือนกันและจะบินกลับทันทีหลังจากทำรื่องจบและจะรับใบปริญญาในประเทศของเขา เพราะติดงานด่วนทำให้ไม่อาจรอรับได้ ซึ่งทางมหาลัยก็ไม่ว่าอะไรยกให้เป็นกรณีพิเศษ ทำให้คณะของพวกเราต้องรีบฉลองเพราะอยากให้ อาเมททิสได้ฉลองด้วยพร้อมทั้งเพื่อนๆของพวกเขาที่มาด้วยต้องกลับไปพร้อมกัน ทำให้สาวๆเสียใจที่จะไม่มีหนุ่มหล่อในคณะแล้ว แม้จะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพวกเขา แต่พวกเขาก็ถือว่าเป็นคนที่ดี เก่งทุกด้านจริงๆ ต่างจากเราที่เก่งแค่ด้านการเรียน และได้เรียนกับพวกเขาทำให้รู้จักพวกเขาในฐานะรุ่นพี่ที่คอยสอนให้ จนจบพร้อมกับพวกเขาได้ แต่พอมารู้เรื่องว่าพวกเขาจะไม่อยู่ ก็ใจหายเหมือนกันมันรู้สึกผูกพันธ์ และมีพวกเขาที่คอยช่วยเราเสมอ ของขวัญก็เตรียมให้ไม่ทัน จะมีอะไรที่ให้เป็นของขวัญที่เป็นตัวแทนของเราได้นะ คงมีแค่ผ้าเช็ดหน้าที่ตั้งใจทำ และปักชื่อเขากับของเราไว้ เพื่อเตือนใจ แต่มันจะเหมาะไหมเพราะเรากับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน ถ้าเขารู้ว่าตัวย่อเป็นชื่อเขาจะต้องบ่นอีกแน่เลย แค่คิดก็ไม่อยากโดนบ่นเลย

"ก่อนอื่นพวกเราต้องขอโทษ ที่ทำให้ทุกคนต้องรีบจัดงานฉลอง ทั้งที่อีกตั้งเดือนหนึ่งที่เราจะจัดงาน พอดีว่าทางบ้านของพวกเราเรียกตัวด่วนและไม่อาจเลี่ยงได้ เพราะจบแล้วด้วยต้องขอโทษด้วย นะครับ"

"ไม่เป็นไรพวกเราเป็นเพื่อนกันนี้ พวกนายไม่อยู่อาจทำให้สาวๆแถวนี้ คิดถึงและเหงาก็ได้จริงไหมสาวๆ"

"จริง เพราะพวกที่อยู่ไม่มีใครหล่อสักคนเลยนะสิ แต่ก็ดีใจที่ได้รู้จักกัน อาจไม่ได้เจอกันอีกยังไงพวกเราก็ขอให้พวกนายโชคดีแล้วกันนะ"

"ขอบใจทุกคนมาก แต่พวกเราคิดว่าหากมีเวลา จะมาเยี่ยมพวกนายทุกคน"

"ว่าแต่มีคนบางคนในที่นี้ ที่เราไม่อยากจากไปด้วย คงคิดถึงมากแน่เลย และเราก็ไม่ได้เตรียมของขวัญวันจบให้ทุกคนเลย เอาไว้เราไปถึงจะส่งมาให้ที่หลังได้ใช่ไหม"

"ไม่ต้องก็ได้ พวกเราไม่ได้ต้องการมัน เท่ากับที่มีนายเป็นเพื่อนที่สำคัญของพวกเรา และเป็นรุ่นพี่ที่น่ารักของรุ่นน้องหลายๆคนด้วยนี่ ช่วยสอนให้รุ่นน้องจนจบได้พร้อมกับพวกเราเลย พวกนายนี่เก่งเกินไปแล้ว ว่าไหมรุ่นน้อง"

คะ ต้องขอบคุณรุ่นพี่ที่ทำให้พวกเราจบเร็วขึ้นกว่าเดิมคะ และมีงานรอไม่ต้องหางานเองด้วย"

"แต่พวกเราไม่รู้เรื่องที่รุ่นพี่ต้องกลับในวันพรุ่งนี้ เลยไม่ได้เตรียมของขวัญเพื่อขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ทำให้พวกเราเลยขอโทษด้วยนะคjะ เดี่ยวจะส่งไปให้ที่หลังคะ"

"ไม่เป็นไรหรอกแค่พวกเราไม่ลืมกันก็พอ จำไว้ว่า ไม่ว่าพวกเราจะเป็นใครก็ยังเป็นเพื่อนกัน และเป็นรุ่นพี่ของพวกเราเสมอนะ พูดไว้เพื่อนะไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่เมยาจะไม่พูดสักหน่อยเหรอ พวกพี่จะไม่อยู่กวนใจแล้วนะ เอาแต่เงียบแบบนี้ไม่ดีเลย อย่าทำให้ อาเมททิส เป็นห่วงสิครับใช่ไหมอาเมททิส รุ่นน้องที่นายเคี้ยวเข็ญจนเหนื่อย ในที่สุดก็จบพร้อมนาย ตามที่เราพนันกันเลย"

"เอ้อ เม ต้องขอบคุณรุ่นพี่ทุกคนที่คอยสอน และอดทนกับเม เมไม่มีอะไรจะตอบแทนนอกจากคำว่าขอบคุณ รุ่นพี่ อาเมททิสที่ยอมเสียสละเวลามาช่วยสอนทั้งๆที่งานก็มีตั้งเยอะ"

"ไม่ต้องตอบแทนพี่หรอก พวกเราทำเพราะหน้าที่ และคิดว่าที่ทุกคนสามารถจบพร้อมพวกเราได้นี้ แสดงว่าต้องเก่ง มากๆ เพราะเวลาสั้นๆแต่ตามพวกพี่ทันจนจบพร้อมกันนะ"

"เอาเป็นว่าพูดคุยกันพอแค่นี้ก่อน เรามาเปิดงานฉลองจบกันดีกว่า เรามีเกมให้ทุกคนได้เล่น จะได้จดจำวันนี้ไปจนกว่าจะพบกันอีกนะ "

"คะ/ ครับ "

"จากนี้เราจะจับคู่กัน พวกนายต้องคู่กับรุ่นน้องของพวกนายที่พวกนายติ้วเข้มมา เพราะรุ่นน้องไม่สนิทกับพวกเราเดี่ยวงานจะไม่สนุกเอา ตกลงไหม"

"ยังไงก็ได้ พวกเราก็ชินแล้ว "

"อย่าพูดให้น้องๆเสียใจสิครับ เจ้าชาย ฮ้าๆๆๆ ล้อเล่นนะ อาเมททิส นายจะเครียดไปถึงไหน ทำให้ทุกคนเป็นห่วงนายรู้ไหม รุ่นน้องคงอยากให้นายยิ้ม และมีความสุขกับมันนะว่าไหม"

"ใช่ๆๆ อาเมททิสคงเครียดที่ต้องกลับไปบ้าน จะโดนจับหมั้นกับสาวที่ไม่รู้จักมั่ง ส่วนพวกเราไม่โดนจับแต่งเหมือนเขาแน่นอน "

"พวกนายอย่าพูดมาก ยังไงก็ไม่หมั้น เราไม่ชอบนายก็รู้ "

" รู้ดีด้วยว่านายชอบใครอยู่เอาน่า ก่อนไปเรามีของขวัญให้นาย ชนิดที่ว่านายต้องชอบแน่นอน เพราะนายรอมันมานานแล้วนี้งานนี้นายเป็นเจ้าชายของงานรู้ไหมว่า พวกเราจัดมาเพื่อนาย ดั้งนั้นมาจับคู่กันและเล่นเกมกันดีกว่า เกมแรกเป็นเกมจับผิด โดยจะให้ทุกคู่มองตากันและคอยจับผิดคู่ของตัวเอง เอาเริ่มได้"

จากนั้นทุกคนก็สนุกกับการเล่นเกมกัน มีแค่คู่เดียวที่ไม่มีใครจับผิดกันได้ คือคู่เอกของงานทำให้คู่นี้ชนะไป และต้องเล่นเกมที่ยากขึ้น ทำเอาทั้งสองคนหน้าแดงไปตามกันๆ

"เอาหละเรามีคู่ที่จะมาเล่นเกมพิเศษนี้แล้ว นั้นคือคู่ของอาเมททิสกับเมยา นั้นเองทั้งคู่เหมาะกับเกมนี้จริงๆว่าไหม ทุกคน "

"เกมอะไร อย่าบอกนะว่าเป็นเกม ที่ต้องเอ้อ มีจูบด้วยใช่ไหม ไม่เอานะ เมยาเสียหายพอดี ไม่เอา"

"มันเป็นเกมของพวกนาย ต้องเล่นเข้าใจไหม เพื่อสร้างความทรงจำที่ดีของนายกับเมยาและของทุกคนนะ ช่วยไม่ได้พวกนายอยากชนะทำไหมหละ"

"งั้นถามเมก่อนว่าอยากเล่นไหม เพราะเขาเสียหายจากการเกมนี้นะ"

เอ้อ ถ้ามันเป็นเกมที่ทุกคนเตรียมไว้แล้ว ก็คงต้องเล่นคะ ไม่อยากทำให้ทุกคนเสียใจกับการที่เมเอาแต่ใจ"

"เป็นแบบนี้ทุกทีไม่ให้เป็นห่วงได้ไง เวลาที่ไม่อยู่ด้วยกันใครจะคอยสอน ไอ้นิสัยตามใจคนอื่นเลิกได้ไหม"

"มันไม่ดีหรือคะ ที่ตามใจทุกคนอยากให้ทุกคนมีความสุข แล้วมันคงไม่เสียหายอะไรมากใช่ไหม ก็เมไม่รู้นี้คะ"

"กับคนอื่นอาจเสียหายมาก แต่ถ้ากับอาเมททิสไม่เสียหาย มีแต่กำไรนะเม ฮ้าๆๆๆ"

"พอไม่ต้องพูดให้เด็กมันใจแตกมากไปกว่านี้ ไหนๆก็ชนะแล้วถือว่าเป็นรางวัลจากเมไงไม่ดีไงอาเมททิส"

"เลิกแกล้งกันได้แล้ว อธิบายกติกาเกมมาจะได้จบๆ"

"ไม่ต้องรีบร้อนหรอก ได้จูบเมแน่นอน คือว่าทุกคนจบคณะนิติใช่ไหม เราก็จะเล่นเกมที่เกี่ยวกับคณะ ไม่ยากหรอกแค่หาหลักฐานให้ได้จากการจูบว่า มันคือคดีอะไร ข้อหาอะไร ก็เท่านั้น พวกนายเก่งน่าจะหาได้เร็ว"

จากนั้นพวกเราก็เริ่มเล่นเกม และอาเมททิสเป็นสุภาพบุรุษมาก เขาจะขอโทษทุกครั้งก่อนที่จะจูบ เกมนี้คือการที่เราจะเอาชื่อคดีใส่ไว้ในตัวของทั้งสองคน และจะต้องจูบกันด้วยต้องฟังเรื่องราวเกี่ยวกับคดีไปด้วย จะต้องมีสมาธิ แม้จะถูกรบกวนจะต้องแก้คดีให้ได้ ถ้าแก้ได้ก็จะให้หยุดจูบเพื่อตอบ และเริ่มคดีใหม่จนกว่าจะหมดคดี ซึ่งงานนี้เพื่อนๆและบรรดาองครักษ์รู้ว่า เจ้าชายของเขาชอบเด็กสาวคนนี้มาก ชนิดที่ไม่เคยเห็นเจ้าชายเครียดกับเรื่องหมั้นขนาดนี้ ทั้งที่แต่ก่อนไม่เคยเถียงชิคกับชีคาเลย ตามใจท่านทั้งสองตลอด แต่พอมาเรียนที่ไทยกลับเปลี่ยนไปเพราะเด็กคนนี้ ทั้งๆที่นางไม่มีอะไรที่น่าจะทำให้เจ้าชายรักได้เลย แต่พอได้รู้จักนางและไกล้ชิดนางเจ้าชายเลยเข้าใจว่าเหตุใดถึงรักนาง ห่วงนางมาก หากไม่อยู่นางจะเป็นแบบไหน ใครจะได้ใจนางไป แค่คิดตรงนี้ก็รู้ว่าทรงเจ็บที่ใจที่ไม่อาจทำตามใจตนเองได้ เพราะฐานะต่างกันเลยทำให้งานนี้ เจ้าชายของพวกเขาก็ได้จูบนางในดวงใจจนเหนื่อยไปเลยงานนี้ และเกมก็จบได้เร็วกว่าที่คิด เพราะทั้งสองใจตรงกัน เลยทำให้ทุกคนรอบข้างรับรู้ว่า สองคนนี้น่าจะรักกัน แต่ไม่ยอมพูดเลยทำให้เพื่อนๆส่งซิกว่า มีเกมอีกอันหนึ่งเกมนี้สุดท้ายจริงๆ ไม่ต้องจูบด้วย ทำให้ทั้งสองคนยอมตกลงเล่น เพราะไหนๆก็เล่นแล้วก็ต้องเล่นให้จบ เป็นนิสัยที่เหมือนกันเลยทำให้ทุกคนสนุกกับงานวันนี้ที่ได้จับคู่ให้เพื่อนและรุ่นน้องที่น่ารัก

"ไหนๆก็เหลือเวลาอีกเยอะ กว่าที่พวกเราจะเริ่มงานเลี้ยงจริงๆ เพราะคู่นี้เล่นเกมได้เร็วมาก เราเลยมีเกมที่คิดมาได้สดๆร้อนๆจากทุกคน ที่เห็นคู่นี้เล่นเกมที่เข้ากันได้ดี ฉลาดพอๆกัน เกมนี่มีชื่อว่าแลกใจไม่มีอะไรมากเราจะให้ทั้งสองคน พูดความในใจที่มีต่อกัน ห้ามโกหกพวกเราเด็ดขาด เพราะพวกเราดูออกว่าพวกนายใจตรงกัน"

"ได้ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว คงไม่มีเวลาเหมือนวันนี้อีกแล้ว เราจะบอกความจริงทุกเรื่อง แต่พวกนายต้องเหมือนเดิมกับเราไม่ว่าเราจะเป็นใคร นายต้องเรียกเราเหมือนเดิม และเป็นเพื่อนเราเหมือนเดิม ตกลงไหม ไม่อย่างนั้นเราไม่เล่นเกมนี้ "

"ก็ได้ คงไม่มีอะไรร้ายแรงขนาดนั้น จนทำให้เราไม่อาจเป็นเพื่อนกับพวกนายได้หรอกว่าไหมทุกคน "

"พูดเองนะ งั้นเราเริ่มก่อนช่วยตั้งใจฟัง และอย่าตกใจกับเรื่องที่เราจะบอกไปนะ "

"ขอเวลาทำใจแปป เอาหละ พวกเราพร้อมแล้ว เม ช่วยเดินมาอยู่หน้าอาเมททิสด้วย ไม่ต้องอายพวกเรารู้ว่าเมชอบอาเมททิส ปิดพวกเราไม่ได้หรอก "

"ไปก็ได้คะ"

"เริ่มเกมได้"

"ก่อนอื่น เราขอแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการ เรา รัชทายาทแห่งจามาร์ เจ้าชายอาเมททิส ราฟาเอลอาจามาร์ แห่งจามาร์ ที่มาเรี่ยนที่ไทยเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ทางการศึกษา พร้อมสหายที่เป็นองครักษ์ อีกสี่คน และทุกคนคิดถูกต้ว่าเราชอบ เอ้อไม่สิรักเลยมากกว่า คนนั้นก็คือ เมยา ลัดดาวรรณ วงศ์พระคริสต์ ด้วยใจจริง เราถึงอารมณ์เสียและไม่อยากไปจากนางในเวลาแบบนี้ เพราะเรากลัวนางจะโดนแกล้ง และต้องเสียใจในเวลาที่เราไม่อยู่ เราอยากอยู่ปกป้องนางแต่ด้วยหน้าที่ เราต้องเรียบกลีบไปเพราะท่านพ่อทรงประชวร และท่านแม่ต้องการให้เรากลับไปรักษาการบ้านเมืองแทน พร้อมรับช่วงต่อ และหมั้นหมายกับเจ้าหญิงแห่งเมืองไคลา แต่ที่เรากลับไปเพราะต้องการรับช่วงต่ออย่างเดียว เพราะหัวใจเราเป็นของเมยาไปแล้ว มันเลยทำให้เราเครียดมากเหมือนกัน แต่วันนี้เราต้องขอบใจพวกนายที่ทำให้เราได้พูดความจริงสักที ได้จูบนางซึ่งเป็นสิ่งที่เราต้องการมานานาน และพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ทำตามใจ วันนี้จะเป็นวันที่เราจะจดจำไปตลอด ว่าเราได้รู้ว่านางก็ชอบเรา แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ และกระทันหันสำหรับเรา แต่ก็ขอบใจพวกนายทุกคนที่ทำเพื่อเราวันนี้"

"เจ้าชาย เอ้อ มิบังอาจ พวกหม่อมฉันต้องขอโทษที่แกล้งพระองค์ เพราะไม่ได้ตั้งใจนะพะย่ะค่ะ"

"เราบอกพวกเจ้าแล้วว่า เรียกเราเล่นกับเราเหมือนเดิมได้ไหม เราไม่อยากให้บรรยากาศวันนี้มันเสีย เพราะทุกคนรู้ตำแหน่งของเราได้ไหมตาเจ้าแล้วเมยา"

"เอ้อ เพคะ เมยา ลัดดาวรรณ วงศ์พระคริสต์ เป็นคนธรรมดาที่ไม่มีอะไรสักอย่าง แต่ต้องขอบคุณเจ้าชายที่สอนให้เมเข้าใจ การใช้ชีวิต และรู้จักความรัก ยอมรับว่ารักและชื่นชมในตัวพระองค์มาก และคิดเสมอว่ามิอาจรักได้ เพราะต่างกันหลายอย่าง แต่พอได้รู้ความจริง ยิ่งรับรู้ว่ามิอาจคู่ควรกับพระองค์เลย มันเจ็บปวดมากที่ได้รัก แต่มิอาจเอื้อมแบบนี้ ขอโทษที่หลงรักเพคะ ฮื้อๆๆๆๆ"

"เด็กโง่ เจ้าไม่ผิดหรอกไม่มีใครผิดด้วย ความรักไม่มีชนชั้นวรรณะ ไม่มีแตกต่าง มีแต่หัวใจที่ตรงกันเท่านั้นที่เชื่อมความรักได้ สำหรับเราแค่รับรู้ว่าเจ้ารักเราเหมือนกัน ก็ถือเป็นของขวัญที่พิเศษที่เราไม่มีวันลืมเลยตลอดชีวิต แม้ไม่อาจอยู่เคียงข้างได้ในเวลานี้ แต่ช่วยรอเราได้ไหม เราจะกลับมารับเจ้าไปเป็นชายาของเราให้ได้ สัญญาได้ไหมว่าจะไม่รักใครนอกจากเรา"

"คะ สัญญาด้วยหัวใจ"

"แค่นี้เราก็หมดห่วงเรื่องเจ้าแล้ว สามารถกลับไปโดยที่ไม่ต้องคิดมากเรื่องเจ้าอีก นี้คือแหวนประจำตระกลูเราขอหมั้นหมายเจ้าไว้ก่อน เพราะเราเสียจูบแรกให้เจ้าแล้ว เจ้าต้องรับผิดชอบชีวิตของเราด้วย"

"คะ อันนี้เป็นผ้าเช้คหน้าที่เมทำเองกับมือ มีชื่อย่อของเราทั้งสองคน คิดว่าสักวันจะมอบให้พระองค์ หลังจากที่ได้สารภาพความในใจ มันไม่มีค่าเท่าแหวนวงนี้ แต่เมทำมันด้วยหัวใจคะ "

"ใครว่า มันมีค่าสำหรับเรามาก เราจะเก็บมันไว้ติดตัวเรา เสมือนมีเจ้าอยู่เคียงข้างเราตลอดเวลา แม้จะคิดไปเองแต่เราอยากรู้สึกแบบนั้นจริงๆ"

"คะ เมก็เหมือนกัน"

"เอาเป็นว่าเราก็เล่นเกมจนจบหมดทุกเกมกันแล้ว เรามาฉลองด้วยการกินต่อเลย เต็มทีเลยวันนี้ไม่หมดไม่เลิกรา เอาชนแก้ว"