บทที่ 7 สงครามเล็ก ๆ ในจวน

“เป็นความจริง แล้วนี่หนิงจินเอ๋อรู้ข่าวหรือยัง”

“เฮ่อ... ยัยเด็กเวรนั่น ออ... ข้าเผลอพูดผิดไปหนิงจินเอ๋อน่ะคงยังไม่รู้ข่าว ตั้งแต่กลับจากในวังก็เอาแต่ขังตัวเองไว้ในห้องไม่ยอมออกมา ไม่รู้ดีใจที่ไม่ต้องทนหมั้นกับองค์ชายหรือเสียใจที่องค์ชายทรงสิ้นพระชนน์กันแน่”

“เจ้าจะพูดอะไรฮูหยินควรระมัดระวังคำพูดเสียบ้าง ถึงแม้ที่นี่จะไม่ใช่ในวังแต่เราไม่ควรไว้ใจใครทั้งนั้น คนที่คิดเป็นศัตรูกับเรามีมากมายไม่รู้มีใครแอบแฝงเข้ามาอยู่ในจวนข้าหรือเปล่า เจ้าเข้าใจที่ข้าพูดหรือไม่”

“ข้าเข้าใจแล้วท่านพี่ ข้าจะจดจำเอาไว้”

“ท่านพ่อท่านกลับมาเสียที องค์ชายฟื้นแล้วจริง ๆ หรือท่านพ่อ ดีแล้วน้องสาวข้าจะได้ไม่เป็นหม้ายคู่หมั้น ฮิ ฮิ ฮิ”

หนิงจินซูกล่าวออกมาอย่างอารมณ์ดียิ้มสะใจ แทบอยากจะเห็นสีหน้าของแม่น้องสาวตัวดีว่ารู้ข่าวนี้จะทำหน้าเช่นไร

“นี่เจ้าไปตามคุณหนูเล็กมาซิ บอกว่าท่านพ่อกลับมาแล้ว” หนิงจินซูกล่าวสั่งสาวใช้ที่ยืนรออยู่หน้าห้อง

“ค่ะ คุณหนูใหญ่” สาวใช้ตอบรับก่อนก้มศีรษะเล็กน้อยย่อตัวลงถอนสายบัว ก่อนที่เธอจะเดินไปทำตามที่คุณหนูใหญ่ของจวนสั่ง

หน้าห้องของหนิงจินเอ๋อ

“คุณหนูเล็กคะ คุณหนูเล็ก เปิดประตูหน่อยเจ้าค่ะ”

เสียงเรียกของสาวใช้ที่หน้าห้องทำให้ร่างเล็กบอบบางแต่มีสัดส่วนทรวดทรงที่สวยงามน่าอิจฉาต่อสายตาของสาว ๆ ด้วยกัน ค่อย ๆ ลุกจากเตียงด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อย ดวงตาบวมเป่งคราบน้ำตายังคงเลอะอยู่ที่แก้ม เพราะเธอรู้สึกเศร้าเสียใจต่อการสิ้นพระชนม์ขององค์ชายลี่หยาง ถึงแม้เธอจะอยากถอนหมั้นกับองค์ชายแต่เธอก็รู้สึกสงสารและผูกพันกับองค์ชายมาโดยตลอดในฐานะคู่หมั้น

“คุณหนูเล็กเจ้าคะ เปิดประตูหน่อยเจ้าค่ะ นายท่านกลับมาแล้วนะเจ้าคะ”

“เปิดแล้ว ข้าเปิดแล้ว เจ้านี่นะเสียงดังไปได้”

“เออ... คุณหนูเจ้าคะ ทำไมคุณหนูถึงตาบวมเช่นนี้เจ้าคะ หากนายท่านเห็นเข้าคงตกใจน่าดู”

“คู่หมั้นข้าสิ้นพระชนน์เจ้าจะให้ข้ายิ้มหน้าบานหรือไง ป่านนี้เหล่าคุณหนูทุกคนคงสมน้ำหน้าข้ากันใหญ่แล้ว ข้ากำลังกลายเป็นหญิงอาภัพคู่สินะ ทำไมข้าถึงดวงไม่ดีเอาเสียเลย”

“ไม่หรอกค่ะคุณหนู ข้าได้ยินนายท่านกับฮูหยินพูดกันว่าองค์ชายทรงฟื้นขึ้นมาเจ้าค่ะ ยังไม่ตาย”

“เจ้าพูดจริง ๆ เหรอไม่หลอกข้านะ ช่างปาฏิหาริย์จริง ๆ ตอนองค์ชายสิ้นพระชนม์ข้าก็อยู่ด้วย ข้าเห็นกับตาว่าองค์ชายไม่หายใจแล้ว”

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านควรรีบไปพบนายท่านดีกว่าเจ้าค่ะ นานป่านนี้แล้ว ข้าอาจถูกทำโทษได้นะเจ้าคะ”

“อืม ขอบใจเจ้ามาก” สาวน้อยรีบเดินจากไปด้วยสีหน้าที่ดีขึ้น

“ท่านพ่อท่านกลับมาแล้ว”

“หนิงจินเอ๋อ นี่เจ้าทำไมถึงตาบวมเช่นนี้”

“นั่นน่ะสิน้องข้า เจ้าน่ะคงดีใจจนร้องไห้น้ำท่วมห้องนอนไปแล้วหรือไงกันถึงได้ขังตัวเองในห้องได้เป็นวันเช่นนี้”

“หนิงจินซูเจ้าควรพูดกับน้องสาวเจ้าให้ดีกว่านี้” เสนาการคลังกล่าวอย่างไม่พอใจบุตรสาวคนโต

“ข้าขอโทษท่านพ่อ ข้าผิดไปแล้ว” หนิงจินซูกล่าวด้วยสีหน้าที่สำนึกผิด แต่ในใจของเธอกลับนึกโกรธแม่น้องสาวตัวดีที่ทำให้เธอต้องโดนบิดาดุ

“ท่านพี่ท่านไม่เห็นจะต้องดุลูกขนาดนี้เลย เห็นมั้ยลูกเราแทบร้องไห้ออกมาแล้ว”

“ฮูหยินนี่เจ้ากล้าพูดกับข้าเช่นนี้หรือ เพราะฮูหยินนั่นแหละอบรมหนิงจินซูไม่ดีถึงมีนิสัยแบบนี้ พี่น้องกันแท้ ๆ ถึงคนละแม่แต่ก็ไม่ควรเกลียดชังหนิงจินเอ๋อขนาดนี้ พวกเจ้าอย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าลับหลังข้าพวกเจ้าสองแม่ลูกรังแกหนิงจินเอ๋อขนาดไหน”

“ท่านพี่ ทำไมท่านถึงลำเอียงขนาดนี้ หนิงจินเอ๋อไม่เคารพข้าไม่พอยังกลั่นแกล้งพี่สาวของนางด้วย” ฮูหยินกล่าวอย่างไม่พอใจพร้อมชี้นิ้วมาที่หนิงจินเอ๋อ

“แต่พี่หญิงแกล้งข้าก่อนนะ ข้าก็แค่เอาคืนเท่านั้น ข้าไม่ผิดพวกท่านต่างหากที่ผิด”

“พอ... พอได้แล้ว ไม่อับอายเหล่าทหารสาวใช้กันหรือไง ทะเลาะกันแบบนี้ช่างน่าเบื่อเสียจริง ๆ หนิงจินเอ๋อพรุ่งนี้เจ้าควรไปเข้าวังเพื่อเยี่ยมองค์ชายในฐานะคู่หมั้น”

“เจ้าค่ะท่านพ่อ พรุ่งนี้ข้าจะไป”

“ดี ข้าจะไปพักผ่อนเสียหน่อยเหนื่อยมาหลายวันแล้ว ข้าหวังว่าฮูหยินใหญ่จะทำตัวให้เหมาะสมกับตำแหน่งเมียของข้าด้วย” ท่านเสนากล่าวก่อนที่จะรีบหันหลังเดินออกไปจากห้องนั้นไป

“เพราะเจ้าคนเดียว ข้าน่าจะปล่อยให้เจ้าตายตามแม่ของเจ้าไปตั้งนานแล้ว ไม่น่าเลี้ยงดูเจ้ามาจนโตขนาดนี้ นังเด็กเนรคุณ เพราะเจ้า”

“ท่านไม่เคยเลี้ยงดูข้าแต่เป็นท่านพ่อกับแม่นมของข้าต่างหากที่เลี้ยงดูข้ามาจนโต ถึงแม่นมจะตายไปแล้วเมื่อข้าอายุสิบปีแต่ข้าจำได้ว่าทุกครั้งที่ท่านพ่อไม่อยู่ ท่านยังเคยสั่งให้ทุกคนไม่ให้อาหารให้ข้าทาน ข้าต้องทนหิวเป็นวันยังดีที่ข้าพอมีเงินติดตัวบ้างจากที่ท่านพ่อให้ ข้าถึงได้เงินซื้ออาหารในตลาดมากินประทังชีวิต นี่หรือคือบุญคุณที่ท่านเลี้ยงดูข้ามา ยังดีที่ข้าไม่เคยเล่าให้ท่านพ่อฟัง ไม่เช่นนั้นท่านกับพี่หญิงอาจถูกท่านพ่อทำโทษไปแล้ว”

“นี่เจ้า...นังเด็กบ้า ข้าอยากฆ่าเจ้านักเถียงคำไม่ตกฟาด”

“ใช่แล้วท่านแม่ อย่างเจ้าข้าไม่รับเป็นน้องสาวข้าหรอก ถึงมีพ่อคนเดียวกันแล้วยังไง ฮึ”

“เชิญพวกท่านอยู่กันตามสบาย ข้าไม่อยากอยู่เถียงกับพวกเจ้าแล้ว เพราะข้าเองก็ไม่อยากติดเสนียดแถวนี้ตอนนี้ที่ตรงนี้มีหนูสกปรกอยู่สองตัว ตัวแม่ช่างร้ายกาจ ตัวลูกนิสัยไม่ดี ข้าไปดีกว่า เชอะ”

“กรี้ด... นี่เจ้าหนิง... จิน... เอ๋อ กรี้ด...”

“หยุดกรี้ดได้แล้ว เจ้าอยากให้ท่านพ่อของเจ้าได้ยินหรือไงกัน”

“ข้าทนไม่ไหวแล้วท่านแม่”

“ใจเย็นก่อนนางก็แค่อยากยั่วโมโหเจ้ากับข้าเท่านั้น ทางที่ดีเจ้าควรรีบหมั้นหมายกับบุตรชายท่านแม่ทัพจะดีกว่า รายนั้นน่ะการศึกษาก็ดีเหมาะสมกับเจ้าอนาคตต้องไปไกลแน่ แม่มองดูแล้วท่านชายผู้นี้ปัญญาเลิศล้ำมีบิดาเป็นแม่ทัพใหญ่ของแคว้น ถึงเจ้าจะไม่ได้หมั้นหมายกับองค์ชายลี่เจียวเจี้ยกับองค์รัชทายาทลี่ตงกวง แต่ลูกชายแม่ทัพก็ไม่เลว”