บทที่ 6 พระอาการ

“พวกเจ้าทุกคนรีบนำองค์ชายออกมาเดี๋ยวนี้ องค์ชายยังไม่ตาย” คำรับสั่งของพระองค์สร้างความตกใจแก่ทุกคนในที่นั้น

“เออ... ฝ่าบาท องค์ชายสิ้นพระชนน์ไปแล้วนะพะย่ะค่ะ” ขันทีกล่าวขัดขึ้น เพราะคิดว่าพระองค์คงรักองค์ชายลี่หยางมากเกินไปจนคิดเพ้อจินตนาการไปเองว่าองค์ชายยังคงมีลมหายใจอยู่

“งั้นเจ้าก็มาพิสูจน์ด้วยมือของเจ้าเองสิ” ฝ่าบาทกล่าวอย่างไม่พอพระทัย

“เออ... คือ...กระหม่อม... กะ...กลัว...”

“เลือกเอาว่าเจ้าจะใช้มือของเจ้าพิสูจน์เอง หรือว่าเจ้าจะถูกข้าสั่งประหารโทษฐานดูหมิ่นคำพูดของข้า”

“กระหม่อมผิดไปแล้ว ขอพระองค์ทรงให้อภัยด้วยพะย่ะค่ะ กระหม่อมจะรีบพิสูจน์เดี๋ยวนี้พะย่ะค่ะ”

ท่านขันทีรีบคุกเข่าก้มหน้าแนบพื้นร้องขอชีวิต ก่อนที่จะรีบลุกไปที่โลงศพขององค์ชายลี่หยางค่อย ๆ ยื่นมือไปแตะที่ปลายจมูกขององค์ชายด้วยอาการสั่นเทาจนฉี่แทบราดออกมา ก่อนจะรีบชักมือกลับด้วยความกลัว

“ปะ... เป็น... ความจริงพะย่ะค่ะ องค์ชายยังมีลมหายใจอยู่”

“ฮะเป็นความจริงหรือเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อช่างเป็นปาฏิหาริย์จริง ๆ” ทุกคนในลานท้องพระโรงจัดงานทุกคนต่างกล่าวขานออกมาด้วยความดีใจ ยกเว้นองค์ชายลี่ตงกวง ฮรงเอา กับองค์ชายลี่เจียเจี้ยที่ถึงกับหน้าซีด

“เป็นไปไม่ได้”

องค์ชายลี่ตงกวงพึมพำออกมาอย่างเบา ๆ ในขณะที่

ฮรงเฮากับองค์ชายลี่เจียวเจี้ยได้แต่กำมือแน่น ก่อนที่ทั้งสามจะรีบเดินเข้าไปดูเหล่าขุนนางนำร่างองค์ชายลี่หยางออกมาจากโลงเพื่อย้ายกลับจวนขององค์ชายอย่างเร่งด่วน

ภายในตำหนักองค์ชายลี่หยางที่ตอนนี้เหล่าขุนนางและหมอหลวงต่างเดินกันให้พลุ่งพล่านเต็มไปหมด

“เป็นยังไงบ้างท่านหมอหลวง”

ฝ่าบาททรงตรัสกล่าวกับหมอหลวงผู้เป็นหัวหน้าคณะหมอหลวงในวัง โดยที่ไม่ยอมออกไกลห่างจากร่างองค์ชายลี่หยางเลยสักนิด พระองค์ทรงอยู่ดูการรักษาอย่างใกล้ชิด

“ทูลฝ่าบาทพระอาการขององค์ชายทรงดีขึ้นมากเลยพะยะค่ะ ถึงแม้จะหายใจอย่างเบาบางแต่ดูเหมือนว่าพระวรกายขององค์ชายจะมีการตอบรับที่ดี กระหม่อมได้จัดโอสถ (ยา) บำรุงให้กับองค์ชายทรงเสวยแล้ว หากได้พักผ่อนสักสองสามวันคิดว่าองค์ชายน่าจะดีขึ้นพะย่ะค่ะ”

คำกล่าวของท่านหัวหน้าหมอหลวงทำให้ฝ่าบาททรงมีพระพักตร์ที่ยิ้มแย้มมากขึ้นจากความโศกเศร้าอย่างชัดเจน ในขณะที่

ฮรงเฮา องค์รัชทายาท และองค์ชายลี่เจียวเจี้ยกำลังเดินกันให้วุ่นในตำหนักของฮรงเฮาด้วยความกลัดกลุ้มใจ กับการฟื้นขึ้นในครั้งนี้ขององค์ชายลี่หยาง

“ท่านแม่ข้าเป็นคนตรวจวัดเองตอนที่ลี่หยางสิ้นลมหายใจแล้ว รวมถึงเหล่าหมอหลวงทุกคนก็ช่วยกันตรวจและยืนยันว่าตายแล้ว แต่นี่ทำไมถึงแบบนี้” องค์ชายลี่ตงกวงกล่าวตรัสออกมาด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด

“ท่านพี่ข้าว่าพวกเราควรรีบไปที่ตำหนักจวนของลี่หยางดีกว่า หากไม่เห็นหน้าพวกเราสามคนอาจมีคำครหาได้นะท่านพี่”

“ใช่แล้วแม่ก็เห็นด้วยกับน้องเจ้า ไปเถอะอย่ามัวมาเคร่งเครียดอยู่เลย”

“ขอรับท่านแม่”

เมื่อทั้งสามเดินทางมาถึงที่จวนขององค์ชายลี่หยาง ก็เหลือเพียงผู้คนไม่มากเท่าไหร่นัก

“ฮรงเฮาเสด็จพะย่ะค่ะ” ขันทีที่เฝ้าอยู่หน้าห้องกล่าวขานออกมาเสียงดังเพื่อรายงาน

“ลี่หยางเป็นยังไงบ้างเพคะฝ่าบาท”

“พวกเจ้าไปไหนมาถึงพึ่งมาป่านนี้” ฝ่าบาทกล่าวถามออกมาอย่างไม่พึงพอพระทัย

“เออ... ท่านพ่อคือพวกเราพาท่านม่ไปพักผ่อนดูอาการมาพะย่ะค่ะ ท่านแม่ทรงมีพระอาการวิงเวียนศีรษะตั้งแต่เช้าวันนี้แล้ว ลูกกลัวว่าท่านจะล้มในงานพิธีศพของลี่หยางด้วยซ้ำ พอรู้ว่าลี่

หยางยังไม่ตายลูกกับน้องเลยพาท่านแม่ไปพักเพื่อดูอาการเสียหน่อย ดีว่าพระอาการของท่านแม่ทรงดีขึ้นแล้ว พวกเราจึงพึ่งมาพะย่ะค่ะ” องค์ชายลี่ตงกวงกล่าวรายงานต่อหน้าของฝ่าบาทที่นั่งอยู่ข้างเตียงขององค์ชายลี่หยาง

“อืม... ช่างเถอะพวกเจ้ามาก็ดีแล้ว”

“ท่านพ่อลี่หยางเป็นยังไงบ้าง”

“ปลอดภัยแล้วล่ะ ร่างกายฟื้นตัวดีขึ้นมาก ท่านหมอหลวงบอกว่าพักอีกไม่กี่วันคงดีขึ้น”

“ดีจริงเพคะฝ่าบาท หากลี่หยางดีขึ้นพระองค์จะได้หายเศร้าโศกเสียที”

“ใช่แล้วท่านพ่อ หากท่านพี่ลี่หยางทรงดีขึ้นพวกเราควรจัดงานรื่นเริงต้อนรับท่านพี่ลี่หยางที่ฟื้นขึ้นมาดีหรือไม่” องค์ชายลี่เจียวเจี้ยกล่าว

“อืม... ก็ดีเหมือนกัน ข้าอยากให้ลี่หยางได้เปิดหูเปิดตามากกว่าทุกวันนี้ ได้แต่อยู่อุดอู้อยู่แต่ในห้อง ลี่หยางฟื้นขึ้นมาคราวนี้ข้าดีใจยิ่งนัก ข้าคงต้องจัดพิธีกราบขอบคุณฟ้าดินเสียหน่อยแล้ว

ที่ช่วยให้ลี่หยางฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง” ฝ่าบาทกล่าวตรัสอย่างสีหน้ายิ้มยินดีความหมองเศร้าจางลง

“ท่านพ่อข้าว่าพวกเราควรออกไปได้แล้ว ลี่หยางจะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ท่านพ่ออย่าเป็นห่วงเลยเหล่าทหารกับสาวใช้ในจวนมากมายช่วนดูแลลี่หยางอยู่แล้ว ท่านควรไปพักผ่อนจะดีกว่า”

“อืม... ได้ นี่พวกเจ้าดูแลองค์ชายให้ดี หากมีอะไรรีบมารายงานข้าทันที” ฝ่าบาทกล่าวสั่งเหล่าสาวใช้นางกำนัลที่ยืนเฝ้าอยู่ภายในห้องถึงสี่คน

“เพคะฝ่าบาท” สาวใช้ตอบรับพร้อมถอนสายบัวอย่างนอบน้อมต่อพระองค์ ก่อนที่ฝ่าบาทจะเดินนำออกไปจากห้องบรรทม(ห้องนอน)ขององค์ชายลี่หยาง

จวนยู่เซินของเสนาบดีการคลัง

ท่านสนาบดีที่พึ่งลงจารถม้าด้วยสีหน้าที่ไม่รู้ว่าตนเองควรจะดีใจหรือเสียใจกันแน่ กับการที่องค์ชายลี่หยางทรงฟื้นขึ้น รวมถึงหากลูกสาวคนเล็กของท่านรู้ข่าวการมีชีวิตอยู่ขององค์ชายเธอจะรู้สึกเช่นไร จะถอนหมั้นก็ไม่ได้เธอคงต้องทนกับฐานะเช่นนี้ต่อไป

“ท่านพี่ท่านกลับมาแล้ว ว่าแต่ข้าได้ยินผู้คนในตลาดต่างพูดกันว่าองค์ชายลี่หยางทรงฟื้นขึ้นยังไม่สิ้นพระชนม์จริงหรือไม่ท่านพี่”