บทที่ 4 สิ้นพระชนม์

“ฮรงเฮาหากเจ้าจะมาปากเสียที่นี่ก็กลับไปซะ” ฝ่าบาทกล่าวอย่างไม่พอพระทัยในคำพูดไม่เป็นมงคลนั้น

“ก็จริงนี่เพคะตลอดทางที่กระหม่อมและลูกทั้งสองเดินทางมาที่ตำหนักนี้ในวังต่างพูดกันให้แซงแซกไปทั่ว”

“เสด็จพ่อเสด็จแม่พวกท่านเลิกพูดกันเถอะ ลี่หยางมองพวกท่านใหญ่แล้ว”

องค์ชายลี่ตงกวงรีบกล่าวห้ามทัพทั้งที่ในใจขององค์ชายกลับเต็มไปด้วยความดีใจ เพราะองค์ชายลี่หยางผู้เป็นน้องกลางคนละแม่ของเขานั้น ถึงแม้สภาพจะน่าสงสารแต่ก็เป็นมารแย่งความรักจากพระบิดาไปจนสิ้น ทั้งที่เขาเป็นโอรสองค์โตอายุห่างกับองค์ชายลี่หยางเพียงสามเดือนแต่กลับจะยกตำแหน่งรัชทายาทให้ลี่หยางทั้งที่เจ็บป่วยอ่อนแอเช่นนี้ หากไม่ใช่ทุกเสียงคัดค้านในท้องพระโรงที่ไม่เห็นด้วย เขาคงไม่ได้ตำแหน่งมาครอบครองถึงทุกวันนี้ พระบิดามักให้ความเอ็นดูกับลี่หยางแต่กับเขามีแต่ความเหินห่างเป็นส่วนมากจนบางครั้งเขาเองยังนึกสงสัย แต่เมื่อคิดตามคำพูดของพระมารดาที่ว่าเสด็จพ่อทรงอยากฝึกให้เขามีความอดทนและแก้ปัญหาเองได้โดยไม่ต้องพึ่งพาพระบิดาในภายภาคหน้า แต่ในใจของเขาก็ยังคงเต็มไปด้วยความริษยา

“คุณหนูหนิงจินเอ๋อแห่งจวนเซินมาเข้าเฝ้าพะยะค่ะ” เสียงกล่าวรายงานของขันทีที่ดังมาจากหน้าห้อง

“ถวายบังคมเพคะฝ่าบาท/ฮรงเฮา/องค์ชายลี่ตงกวง/องค์ชายลี่เจียวเจี้ย/องค์ชายลี่หยาง”

คุณหนูหนิงจินเอ๋อสาวน้อยแสนสวยใบหน้าสวยหวานผู้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของท่านเสนาบอดีการคลังกับภรรยาคนที่สองของแคว้นตงเยี้ย แถมยังมีสถานะเป็นคู่หมั้นคู่หมายขององค์ชายลี่หยางที่ฝ่าบาททรงพระราชทานให้มีการหมั้นหมายเกิดขึ้นเมื่อเธอมีอายุสิบห้าปีแต่ในตอนนี้เธอนั้นมีอายุสิบเก้าปีแล้ว เพราะองค์ชายลี่หยางมีอาการป่วยกำเริบหนักทุกครั้งที่จะจัดงานอภิเษก จึงทำให้การจัดงานถูกเลื่อนออกไปหลายรอบแล้ว จนคุณหนูหนิงจินเอ๋อมักถูกเหล่าคุณหนูด้วยกันกล่าวล้อเลียนว่าเธอเป็นคุณหนูผู้โชคร้ายมีคู่หมั้นที่แสนอ่อนแอได้แต่ป่วยนอนติดเตียง จะดีก็แต่ฐานะที่สูงส่งไม่รู้ชาตินี้เธอจะได้ลิ้มรสความเป็นสามีภรรยาเรื่องบนเตียงหรือเปล่า รวมถึงคำกล่าวเยาะเย้อที่ว่าถ้าเธอแต่งงานแล้วปรารถนาที่จะมีบุตรสงสัยคงต้องไปแอบหลับนอนกับชายอื่นเพื่อที่จะได้มีบุตรสืบสกุลอย่างแน่นอน เพราะองค์ชายลี่

หยางที่ป่วยแทบไร้เรี่ยวแรงลุกขึ้นยืนคงไม่มีปัญญามาหลับนอนกับภรรยาของตนเองจนท้องมีลูกได้อย่างแน่นอน

“หนิงจินเอ๋อเจ้ามาแล้วรึ"

"เพคะฝ่าบาทว่าแต่องค์ชายลี่หยางทรงเป็นยังไงบ้างเพคะสาวน้อยรูปร่างบอบบางแต่งกายในชุดอาภรณ์ผ้าพลิ้วไหว

สีอ่อนหวานไม่แตกต่างกับใบหน้าที่สวยหวานของเธอเลย

"เจ้าไปพูดคุยกับองค์ชายลี่หยางสักนิดเถอะบางครั้งนี่อาจเป็นการพูดคุยครั้งสุดท้ายแล้วก็ได้"

คำพูดของฝ่าบาทที่มาพร้อมกับสีพระพักต์อันเศร้าสร้อยทำให้สาวน้อยหนิงจินเอ๋อต้องมองตรงไปที่ร่างที่นอนอยู่บนเตียงสบตากับคู่หมั้นหนุ่มของเธอที่ตอนนี้อยู่ในสภาพ รูปร่างผอมหน้าซีดขาวเผือกแทบไร้สีเลือดราวกับคนที่ตายไปแล้วหากไม่ใช่เพียงเพราะว่ายังสามารถลืมตามองมาที่เธอได้เธอคงนึกว่าเค้าตายไปแล้ว

"องค์ชายพระองค์เป็นยังไงบ้างเพคะ"

หนิงจินเอ๋อเดินเข้าไปนั่งขอบเตียงของคู่หมั้นกล่าวถามออกไปด้วยความรู้สึกที่สงสารคู่หมั้นของตนเองจนน้ำตาคลอเบ้าเต็มดวงตาสวยแทบร้องไห้เมื่อเห็นขอบมุมปากที่แห้งซีดมีรอยเลือดติดอยู่ ด้านหน้าเตียงมีกระโถนวางอยู่ใกล้ ๆ

"ข้า… ขอโทษที่… ทำให้เจ้ารู้สึกลำบากใจ มานาน... น้องหญิง ต่อไป… หากไม่มีข้าแล้ว… เจ้าก็จะเป็น… อิสระ สามารถที่จะหมั้นหมาย… และแต่งงานออกเรือนไปกลับชายอื่น… ที่แข็งแรงได้"

"องค์ชายอย่าทรงตรัสเช่นนี้เพคะพระองค์ต้องมีอายุที่ยืนยาวแน่"

"เจ้า… อย่ามา… ปลอบใจข้าเลย ข้า… รู้ตัวเองดี เวลาของข้า…คงใกล้หมดแล้ว แค่ก แค่ก โฮก”

“องค์ชายเพคะ” สาวน้อยอุทานออกมาด้วยความตกใจ เมื่อองค์ชายไอสำลักออกมาเป็นเลือด ทำให้เธอต้องรีบหยิบผ้ามาเช็ดและประคององค์ชายขึ้นนั่งไอสำลักเลือดใส่กระโถนที่เธอกำลังช่วยถือให้อย่างไม่นึกรังเกียจ

“ลี่หยาง” ฝ่าบาทและฮรงเฮากับองค์ชายทั้งสองทรงตรัสออกมาพร้อมกันก่อนที่ทั้งหมดจะรีบถลาเข้ามาดูใกล้ ๆ ด้วยความตกใจ ก่อนที่จะฮรงเฮากับองค์ชายทั้งสองจะบิดเบ้หน้ายกมือขึ้นปิดจมูกกลิ่นเลือดลอยคลุ้งทั่วห้อง

“ลี่หยางเจ้าเป็นยังไงบ้าง โธ่ลูกพ่อ ข้ามีอำนาจล้นแผ่นดินแต่ไม่อาจหาคนช่วยรักษาเจ้าได้ ข้าช่างเป็นพ่อที่ไม่เอาไหนเสีย”

“ท่าน...พ่อ...ข้า...ข้า...ฮึก”

“ลี่หยาง/องค์ชายลี่หยางเพคะ” ทุกคนกล่าวเรียกชื่อองค์ชายพร้อมกัน เมื่อเห็นองค์ชายค่อย ๆ หลับตาสงบนิ่งไปด้วยความตกใจ

“ท่านพ่อลี่หยางไม่หายใจแล้ว” องค์รัชทายาทลี่ตงกวงทรงตรัสออกมา เมื่อเขานำนิ้วมือไปวางวัดลมหายใจที่จมูกขององค์ชายลี่หยาง สร้างอาการช็อกจนเซให้กับฝ่าบาทเป็นอย่างมาก แม้แต่หนิงจินเอ๋อเองก็ถึงกับหลั่งน้ำตาออกมาร้องไห้เงียบ ๆ

“โธ่ลูกพ่อเจ้าช่างอายุสั้นนัก ฮือ ฮือ” ฝ่าบาทถึงกับปล่อยน้ำตาออกมาอย่างเสียใจที่เค้าไม่สามารถช่วยลูกชายเอาไว้ได้

“ฝ่าบาทเพคะไหน ๆ องค์ชายก็สิ้นพระชนม์แล้ว ต่อให้ฝ่าบาทเสียใจแค่ไหน ก็ทำให้องค์ชายฟื้นขึ้นมาไม่ได้หรอกนะเพคะ ประชาชนยังต้องการให้พระองค์ไปดูแลอยู่ หากเห็นพระองค์อ่อนแอเช่นนี้คงไม่เป็นการดีแน่เพคะ” ฮรงเฮาตรัสขึ้น

“ใช่สิ ลี่หยางไม่ใช่ลูกของเจ้านี่ เจ้าถึงได้ไม่เสียใจฮรงเฮา”

“เออ...ท่านพ่อ ท่านแม่อย่ามัวทะเลาะกันเลย ให้เหล่าข้าหลวงรีบเข้ามานำลี่หยางไปจัดพิธีเถอะ” องค์รัชทายาทลี่ตง

กวงรีบกล่าวขัด เพราะเขาเห็นว่าคุณหนูหนิงจินเอ๋อก็อยู่ในห้องนี้ด้วย ตอนนี้ในใจของฮรงเฮากับองค์ชายทั้งสองเต็มไปด้วยความดีใจแอบส่งซิกให้แก่กัน