บทที่ 2 อาการหนัก

แคว้นตงเยี้ยน

เป็นแคว้นที่ไม่มีบันทึกในหน้าประวัติศาสตร์ ณ ปัจจุบัน แคว้นตงเยี้ยนเป็นแคว้นที่มีพื้นที่ใหญ่กว้างขวางเต็มไปด้วยความสมบูรณ์ จึงทำให้มีศัตรูรายล้อมคิดแย่งชิงแผ่นดินไปครอบครองสงครามจึงเกิดขึ้นบ่อยครั้ง วันนี้ในพระราชวังเกิดเรื่องวุ่นวายมากมายเหล่าหมอหลวงต่างวิ่งกันให้วุ่นจ้าละหวั่น เพราะองค์ชายลี่หยางทรงประชวรหนักไอออกมาเป็นเลือดร่างกายเริ่มขาวซีด จนเหล่าหมอหลวงทุกคนที่มีชื่อเสียงในด้านการรักษาต่าง ๆ ต้องทำหน้าที่ของตนเองจนสุดความสามารถ เพื่อยื้อชีวิตขององค์ชายพระองค์กลางขององค์กษัตริย์ผู้ครองแคว้นตงเยี้ยน

“อาการขององค์ชายเป็นยังไงบ้างท่านหมอหลวง” ฝ่าบาทกล่าวถาม

“ขอประทานอภัยพะยะค่ะ พวกกระหม่อมทำการรักษาองค์ชายอย่างเต็มที่แล้วไม่รู้จะยื้อลมหายใจขององค์ชายได้นานแค่ไหน”

“พวกเจ้าทุกคนเป็นถึงหมอหลวงผู้มีฝีมือที่ดีที่สุดในแคว้นตงเยี้ยน แต่กลับให้คำตอบเช่นนี้กับข้างั้นหรือ” ฝ่าบาทตะคอกกล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว

“เหล่าข้าน้อยสมควรตายพะยะค่ะฝ่าบาท พวกกระหม่อมรักษาจนสุดฝีมือแล้วจริง ๆ ขอฝ่าบาทอย่าทรงเกรี้ยวและโปรดให้อภัยด้วยพะยะค่ะ”

เหล่าหมอหลวงคุกเข่าก้มคำนับกล่าวอ้อนวอนร้องขอชีวิตกันอย่างกลัวตาย เพราะต่างคนต่างก็กลัวว่าตนเองจะโดนประหารชีวิตหรือเปล่าหากองค์ชายเป็นอะไรไป

“ไม่ได้เรื่องกันเลยสักคนพวกเจ้าออกไปให้หมดกันเลย ข้าขออยู่กับลูกชายของข้าเพียงลำพัง เดี๋ยวให้คนไปตามคู่หมั้นขององค์ชายมาที่นี่อย่างเร่งด่วนด้วย”

“พะยะค่ะฝ่าบาท”

เมื่อเหล่าหมอหลวงเดินออกไปจากห้องบรรทมขององค์ชายแล้ว ฝ่าบาทกษัตริย์แห่งตงเยี้ยนก็เดินไปนั่งที่ขอบเตียงพร้อมกับยกมือลูบศีรษะของบุตรชายตนเองด้วยความสงสาร กับใบหน้าที่ยังคงมีความหล่อเหลาแต่บัดนี้กลับซีดจนแทบน่ากลัว

“ทะ… ท่านพ่อ… ข้า… จะไม่รอดแล้วใช่หรือไม่”

“ใจเย็น ๆ ก่อนนะเจ้าต้องปลอดภัยอย่างแน่นอน พ่อจะไม่ปล่อยให้เจ้าต้องจากไปง่าย ๆ หรอก”

“ทะ… ท่านพ่อ… อย่าปลอบใจ… ข้าเลย ข้า… ได้ยินที่หมอหลวงบอกกล่าวกับท่าน… หมดแล้ว ทำไม… ข้าถึงรู้สึกไม่มี…เรี่ยวแรง แม้แต่… จะยกมือ… ก็ยังจะไม่มีแรง… เลย หนังตา… ของข้า… ก็ช่างรู้สึกหนัก… เหลือเกิน ท่านพ่อ… ข้ากำลัง… จะไปอยู่… กับท่านแม่… แล้วใช่หรือไม่”

คำกล่าวของบุตรชายคนกลางขององค์กษัตริย์ทำให้น้ำตาของคนเป็นบิดาถึงกับหลั่งออกมาด้วยความสงสารในบุตรชายคนกลางของเขาคนนี้ ตั้งแต่เล็กจนโตนับตั้งแต่คลอดองค์ชายก็มีอาการป่วยอ่อนแอสุขภาพร่างกายไม่แข็งแรงเมื่อเขาอายุได้ห้าขวบพระมารดาก็มาจากไปด้วยอาการเจ็บป่วยด้วยเช่นกัน อาการเจ็บป่วยของทั้งสองคนนั้นมีความใกล้เคียง แต่หมอหลวงหรือแม้แต่หมอนอกราชวังที่มีความเก่งกาจ ก็ไม่มีใครสามารถหาสาเหตุและรักษาได้ ด้วยเหตุนี้องค์ชายจึงเจ็บป่วยออด ๆ แอด ๆ มาจนถึงตอนนี้ องค์กษัตริย์แห่งแคว้นตงเยี้ยนถึงกับหลั่งน้ำตาความเป็นบิดาออกมาด้วยความเสียใจที่เขาไม่อาจหาคนมารักษาให้หายขาดได้ ทั้งที่หมอที่เก่งที่สุดในแผ่นดินก็จนปัญญากับโรคประหลาดขององค์ชายลี่หยาง พระโอรสองค์กลางขององค์กษัตริย์

จวนยู่เซิน (จวนของเสนาบดีการคลัง)

ภายในจวนใหญ่ท่านเสนาบดีกำลังนั่งหน้าเคร่งเครียด เมื่อบุตรสาวคนเล็กของท่านกำลังร้องไห้อ้อนวอนด้วยความน่าสงสารให้ท่านช่วยไปเจรจาการถอนหมั้นระหว่างตนเองและองค์ชายลี่

หยาง

“ท่านพ่อข้าขอร้องท่านล่ะ ข้าอับอายเกินทนแล้วกับฐานะคู่หมั้นนี้ ฮือ ฮือ”

“เฮ่อ... เจ้าก็รู้ว่าการหมั้นนี้เป็นถึงการหมั้นหมายประราชทานเชียวนะ หากคิดฝ่าฝืนหมายถึงตระกูลเซินของเราต้องถูกประหารทั้งทั่วโครต เจ้าอยากให้เป็นเช่นนั้นรึ”

ชายวัยกลางคนผู้เป็นบิดาถึงกับลุกขึ้นจากที่นั่งมายืนต่อหน้าบุตรสาวด้วยอาการหนักใจสุด ๆ

“แต่ข้าถูกล้อเลียนถูกหัวเราะเยาะแทบทุกวันทุกที่ที่ข้าผ่านไปไม่ว่าจะในตลาดหรือที่ใดก็ตาม ถึงองค์ชายลี่หยางจะมีตำแหน่งสูงส่งแต่กลับป่วยขี้โรคแบบนี้ ข้าคงเป็นคุณหนูที่โชคร้ายที่สุดในปฐพีนี้แล้ว หรือท่านอยากจะได้ลูกเขยที่ไม่เอาไหนนอนนิ่งเป็นผักเป็นปลาได้เป็นวัน ๆ แบบนี้กันเล่าท่านพ่อ” หนิงจินเอ๋อ

กล่าวตอบโต้บิดากลับไปอย่างไม่ลดละเช่นกัน

“ลูกเข้าใจพ่อบ้างได้หรือเปล่า พ่อเองไม่ใช่ว่าจะไม่อยากได้ลูกเขยที่ดีไปหมดทุกด้านเหมือนคนอื่นเค้า แต่ตอนนี้หากจะให้ไปกราบทูลขอถอนหมั้นต่อหน้าฝ่าบาทไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตามพ่อเชื่อว่าฝ่าบาทคงไม่ทรงยอมแน่ ฝ่าบาททรงรักองค์ชายลี่หยางมากแถมตอนนี้พระอาการขององค์ชายไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ตอนที่พ่อออกมาจากวังได้ข่าวว่าองค์ชายทรงทรุดลงมากกว่าทุกครั้งหมอหลวงทุกหนแห่งก็ถูกเชิญมาถวายการรักษา”

“องค์ชายทรงอาการหนักอีกแล้วเหรอท่านพ่อ”

สาวน้อยหนิงจินเอ๋อกล่าวออกมาด้วยความตกใจค่อย ๆ ยกมือเล็กขึ้นซับน้ำตาที่แก้มนวลอย่างเบา ๆ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เป็นห่วงคู่หมั้นแต่เธอก็หมั่นเข้าวังไปเยี่ยมเยียนบ่อย ๆ อยู่แล้ว ที่เธอทนเป็นคู่หมั้นมาถึงตอนนี้เพราะสงสารองค์ชายผู้มีดวงชะตาอาภัพไร้หญิงสาวนางใดคิดหมายปอง เพราะรังเกียจพระองค์ที่ป่วยเรื้อรังไร้ความสามารถ ไม่เหมือนองค์ชายลี่ตงกวงกับองค์ชายลี่เจียวเจี้ยที่สาว ๆ ทั่วเมืองต่างหมายปองอยากจะมาอยู่ชิดใกล้เป็นคู่หมาย

“เจ้าใจเย็นอีกหน่อยเถอะหนิงจินเอ๋อลูกพ่อ พระอาการขององค์ชายย่ำแย่ขนาดนี้ไม่รู้จะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน”

“ท่านหมายความว่าองค์ชายจะตายยังงั้นเหรอ”สาวน้อยอุทานออกมาค่อนข้างดัง

“เจ้าอยากให้ทั้งตระกูลถูกประหารหรือไงถึงได้พูดเสียงดังเช่นนี้ หากใครได้ยินนำไปทูลฝ่าบาทถูกประหารทั้งบ้านแน่”

“ข้าขอโทษท่านพ่อ ข้าตกใจไปหน่อย” สาวน้อยกล่าวออกมาหน้าตาตื่น

“อุ้ย... ท่านพี่คุยอะไรกันอยู่งั้นหรือคะ สีหน้าเคร่งเครียดกันเชียว” ฮูหยินใหญ่ภรรยาเอกของเสนาบดีการคลังกล่าวออกมา ในขณะที่เธอกับบุตรสาวผู้เกิดจากเธอผ่านมาทางหน้าห้องนั้นพอดี