สายตาที่เล้าโลม

ตอนที่ 4

สายตาที่เล้าโลม

วันนี้เป็นครั้งแรกที่เลโอไม่เข้าบริษัท เขาติดต่อไปหาเข็มจิราแจ้งให้เลื่อนการประชุมออกไปเป็นวันพรุ่งนี้ หญิงสาวซักไซ้ถามไถ่ แต่ก็ถูกผู้เป็นนายต่อว่าที่ละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัว

หลังวางสายหญิงสาวก็กระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้ พลางหยิบกระจกออกมาจากกระเป๋าส่องดูใบหน้าตัวเองอย่างสำรวจ เข็มจิราไม่เข้าใจว่าเสน่ห์ของเธอมันเลือนหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมถึงมัดใจ มาเฟียหนุ่มอย่างเลโอไม่ได้เสียที

เข็มจิรายอมรับว่าเธอกระหายในตัวชายหนุ่มมาก แต่หากการครอบครองเขามันยากขนาดนี้เธอเองก็คงต้องถอดใจ...

ภายในห้องทำงานขนาดใหญ่ ตกแต่งด้วยโทน สีดำน้ำตาลตามสไตล์ที่เจ้าของห้องชื่นชอบ บนเก้าอี้ราคาแพงเลโอเอนกายพิงพนักนั่งจิบกาแฟขณะที่สายตาคมจับจ้องมาริสาตลอดเวลา

มาริสา แม้จะรูปร่างบอบบางเอวคอดกิ่ว แต่เธอมีสัดส่วนที่ดี สะโพกผายดูเย้ายวน ทั้งหน้าอกยังอวบอิ่มจนแทบจะล้นทะลักออกมาจากยูนิฟอร์ม การเคลื่อนไหวของเธอคล้ายกับกำลังวาดลวดลายยั่วยวน ทุกอย่างมันดูเหมือนเธอกำลังเรียกร้องให้คนที่แอบมองรู้สึกเคลิ้มตาม

แม้ว่ามาริสาจะไม่ได้คิดแบบนั้น แต่เลโอกลับมองเห็นเป็นภาพในจินตนาการ

ชายหนุ่มกลืนน้ำลาย สายตาของเขานั้นคล้ายกับมีเปลวเพลิงลุกโชน มาเฟียหนุ่มผู้ห่างหายจากเรื่องบนเตียงอันเร่าร้อนมานานหลายปีรู้สึกครั่นเนื้อ ครั่นตัว เพียงแค่สายตาจับจ้องร่างบางที่เคลื่อนไหวไปมา

“ฉันว่าด้านบนมันไม่ค่อยสะอาดนะ”

ชายหนุ่มลากสายตามองขึ้นไปชั้นบนของตู้หนังสือ หญิงสาวที่ได้ยินอย่างนั้นก็รีบลากเก้าอี้มาวางก่อนจะปีนขึ้นไปพร้อมเขย่งปลายเท้า พลางเหยียดแขนสะบัดไม้ปัดขนไก่ไปมาเพื่อกำจัดฝุ่น

มาริสาไม่รู้เลยว่าขณะนี้มีสายตากำลังจ้องมองต้นขาขาวเนียนของเธอที่โผล่พ้นจากชายกระโปรงสั้น เลโอเลียริมฝีปากที่แห้งผาก เขากระตุกยิ้มเล็กน้อยมองภาพนั้นอย่างเพลิดเพลิน

“ถ้าปัดด้านบนเสร็จแล้วฉันอยากให้เธอกวาดเศษฝุ่นใต้ตู้ด้วย”

หญิงสาวทำงานอย่างกระตือรือร้น ไม่ว่า ชายหนุ่มให้ทำอะไรเธอก็ไม่อิดออด มาริสาก้าวลงจากเก้าอี้โดยไม่ทันระวัง ด้านหน้ามีกระจกบานใสที่ส่องสะท้อนจนชายหนุ่มนั้นเห็นชั้นในของเธอเต็มตา

เลโอเลียริมฝีปากอีกครั้ง กลืนน้ำลายอึกใหญ่ในขณะที่สายตาจับจ้องมาริสาไม่ละไปไหน

มาริสาคุกเข่าลงก่อนที่เธอจะโน้มตัวราบขนานกับพื้น สะโพกกลมได้รูปถูกยกสูงจากพื้น เอียงใบหน้าเล็กน้อยเพื่อใช้สายตาสอดส่องดูว่าใต้ตู้นั้นมีฝุ่นตรงไหนบ้าง มันเป็นท่สวท่าที่เมื่อเลโอเห็นอดที่จะคิดถึงท่าในเรื่องอื่นไม่ได้

ชายกระโปรงร่นจนเห็นขาอ่อนเกือบถึงบั้นท้าย เลโอโน้มตัวมาด้านหน้า สอดประสานฝ่ามือก่อนจะวางคาง พร้อมใช้สายตาจ้องมองบั้นท้ายหญิงสาวราวกับว่ามันคือวิวชั้นดี

ผู้ถูกคุกคามยังไม่รู้ตัว เธอตั้งหน้าตั้งตาทำงานจนแทบไม่สนใจชายหนุ่ม และไม่รู้เลยว่าเขากำลังใช้สายตาลวนลามเธออยู่

“พอแล้วล่ะ เธอไปพักเถอะ”

เป็นเวลาหลายชั่วโมงที่เขาหาเรื่องรั้งหญิงสาวไว้ในห้องนี้ จนลืมคิดไปว่านี่ก็เลยเวลาอาหารมานานแล้วและมาริสายังไม่ได้รับประทานมื้อเที่ยง

“มีตรงไหนอยากให้ทำความสะอาดอีกไหมคะ จะได้ทำทีเดียว”

มาริสาเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้น ตอนแรกเธอคิดว่างานแม่บ้านจะหนักหนาสาหัส แต่กลับกลายเป็นว่างานที่เธอทำอยู่นั้นช่างสบายเหลือเกิน

จะมีแม่บ้านสักกี่คนที่ได้ทำความสะอาดในห้องที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำขนาดนี้

“ไว้พรุ่งนี้เธอค่อยมาทำต่อ”

หญิงสาวพยักหน้า เธอเก็บอุปกรณ์และเดินออกมา แต่ขณะนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าลืมโทรศัพท์วางไว้บนโต๊ะของเจ้านายหนุ่ม หญิงสาวจึงหวนกลับเข้าไปอีกครั้ง

“อะ เอ่อ”

มาริสาสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นภาพตรงหน้า มาเฟียหนุ่มท้าวแขนกับผนัง ขณะที่มืออีกข้างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ด้านล่างใกล้จุดกึ่งกลางของร่างกาย

เลโอหันหน้ากลับมา เขาเลิกคิ้วพร้อมกับเอ่ยขึ้น

“มีอะไร” น้ำเสียงแหบพร่าเหมือนจะขาดใจ

ขณะที่กำลังถามมือของเขาก็ยังคงขยับอยู่ หญิงสาวมองภาพนั้นแล้วตัวแข็งทื่อ ขาทั้งสองข้างคล้ายกับถูกยึดติดไว้ด้วยอะไรบางอย่างจนก้าวไปไหนไม่ได้

เลโอเห็นอย่างนั้นก็สงสัยในท่าทางของแม่บ้านสาว เขาหันหลังกลับมา ทำให้มาริสาเห็นว่าในมืออีกข้างถือขวดน้ำอยู่

“คุณเลโอกำลังทำอะไรอยู่คะ”ชายหนุ่มชูขวดน้ำขึ้นมาก่อนจะเอ่ยตอบ

“ฉันกำลังผสมเกลือแร่”

ชายหนุ่มไม่พูดเปล่ายังทำท่าเขย่าขวดให้หญิงสาวดู ทำให้เธอเข้าใจทันทีว่าเมื่อครู่สิ่งที่คิดนั้นเป็นเพียงแค่จินตนาการของเธอเอง

“แล้วเธอเข้ามาทำไม”

“พอดีฉันลืมโทรศัพท์ไว้ค่ะ ขอตัวนะคะ”

หญิงสาวหน้าแดงก่ำ เธอรีบเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ก่อนจะวิ่งออกไปอย่างรีบร้อน ชายหนุ่มเห็นอย่างนั้นมุมปากก็กระตุกยิ้ม เขารู้ว่ามาริสาลืมโทรศัพท์และต้องกลับเข้ามา จึงตั้งใจแกล้งเธอให้เห็นภาพที่ชวนเข้าใจผิด

“ไร้เดียงสาจริงๆนะ แม่สาวน้อย”

ชายหนุ่มพึมพำก่อนจะเขย่าขวดอีกครั้ง นึกถึงสีหน้าของมาริสาแล้วเขาก็อดขำไม่ได้…